ΕΞΙΗ

Το ανθρώπινο πλάσμα καλείται να ενταχθεί στον χώρο και  σε έναν μαζικό-τυποποιημένο τρόπο ζωής. Θάβει το φυσικό σώμα και στη θέση του φορά ένα νεκρό ένδυμα το οποίο λαμβάνει την κοινή αποδοχή. Το πλάσμα γίνεται από ανθρώπινο μηχανικό και έρχεται αντιμέτωπο με τις αλλαγές αυτής της μεταμόρφωσης.

            Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο, πραγματεύεται την βίαιη, μετατόπιση του ανθρώπου, από τον φυσικό κόσμο στον πλαστό κόσμο κανόνων και καθωσπρεπισμού. Καταπιάνεται με ένα θέμα επίκαιρο όσο πότε, το θέμα της κανονικότητας. Καθώς μέσω της κανονικότητας και της έμμονης ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να υπακούει, κάποιους κανόνες που ορίζουν κάποιοι άλλοι γι' αυτόν χωρίς,  την δική του συγκατάθεση και  γνώμη, έχουν σημειωθεί βάρβαρες πρακτικές και συμπεριφορές. Όλη αυτή η θεματολόγια, γίνεται στο κείμενο σε συνάρτηση με το θάνατο, ο οποίος δεν προβάλλεται με την κυριολεκτική του σημασία αλλά πιο πολύ σαν αίσθηση και ιδέα. Με λίγα λόγια η κενότητα ενός ανθρώπου, σημαίνει θάνατος της προσωπικότητας και του ίδιου του εαυτού. Αν υπήρχε η δυνατότητα να συνοψιστεί  σε μια τετριμμένη αλλά απλή φράση αυτή θα ήταν <<ζωντανοί νεκροί>>.

            Η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου, αναδεικνύει πλήρως το νόημα και την αισθητική του κειμένου. Η παράσταση ξεκινάει πριν εισέλθουν οι θεατές στον χώρο. Τα όρια του σκηνικού χώρου καθώς και η απόσταση των ηθοποιών με τους θεατές έχει καταργηθεί. Χρησιμοποιείται όλος ο χώρος για να εξελιχθεί η δράση, και οι θεατές πολλές φορές χρειάζεται να μετακινηθούν για να παρακολουθήσουν την θεατρική δράση. Θυμίζει έντονα μυσταγωγικό δρώμενο. Πριν ξεκινήσει η δράση του έργου, οι ηθοποιοί μετακινούνται στον χώρο, μεταφέροντας αντικείμενα. Ένας συνεχόμενος ήχος πένθιμης καμπάνας ακούγεται, και ηχογραφημένοι διάσημοι επικήδειοι.

            Το σκηνικό, αποτελείται από, ένα κινούμενο τραπέζι το οποίο χρησιμοποιείται και ως νεκροκρέβατο, κεριά και πολλά μικρά καθημερινά αντικείμενα. Όλη αυτή η εικόνα σε συνδυασμό με το χαμηλό φωτισμό, δημιουργεί μια ατμοσφαιρική διάθεση αφενός και το ανάλογο κλίμα πάνω στο οποίο βασίστηκε το θεατρικό έργο, δηλαδή ο θάνατος ως έννοια και όχι με κυριολεκτικό τρόπο. Πάνω σε αυτόν τον καμβά, έγινε η δράση του θεατρικού έργου.

            Το στοιχείο, του σουρεαλισμού, στα κουστούμια, στην χρήση των σκηνικών αντικειμένων, στις εναλλαγές ρόλων και διαλόγων σε συνδυασμό, με τον έντονο τρόπο ερμηνείας των ηθοποιών που ενσωμάτωνε στοιχεία εξπρεσιονισμού, ανέδειξαν το πνεύμα του θεατρικού κειμένου.  Επιπλέον, συνταίριαξαν με άρτιο τρόπο, παρουσιάζοντας ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα.

            Σημαντικός κρίκος, είναι και ο ίδιος ο χώρος, το Απαράμιλλον. Ένας, καλλιτεχνικά πειραματικός χώρος, ένα παρασκευαστήριο παραστατικών τεχνών στη γειτονιά του Γκύζη, είχε καταλυτικό ρόλο στην υλοποίηση της παράστασης. Είναι ένας χώρος, που δεν θυμίζει σε τίποτα τους τετριμμένους και απαρχαιωμένους θεατρικούς χώρους και ως προς την αισθητική και ως προς την αντίληψη.

            Το ΕΞΙΗ, είναι μια θεατρική παράσταση,  που έχει την ικανότητα να παρασύρει τον θεατή σε μονοπάτια που δεν έχουν σχέση με την κυρίαρχη αντίληψη. Σε μονοπάτια, έξω από κυρίαρχα ρεύματα που αναπαράγουν συνέχεια τον εαυτό τους χωρίς κάποια προοπτική εξέλιξης. Παράλληλα είναι και μια θεατρική παράσταση, που με τον δικό της, μη συνηθισμένο τρόπο καταφέρνει να διεισδύσει  στην πραγματικότητα και να αναδείξει θέματα που έχουν σχέση με την προσωπικότητα του ατόμου. Μέσα από το ατμοσφαιρικό ύφος, προβληματίζει τον θεατή,  βάζοντας τον να σκεφτεί σημαντικά ερωτήματα. Είναι ένα κείμενο που μιλάει για την απελευθέρωση του ατόμου από τα δεσμά του  και μια παράσταση απελευθερωτική από οποιαδήποτε δεσμά καθεστωτικής αντίληψης.

Κείμενο: Σπύρος Μπέτσης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπαμπίλης

Σκηνικά- Κουστούμια: Δάφνη Αηδόνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Κανελλοπούλου

Εμφανίζονται: Βαγγέλης Βογιατζής, Δήμητρα Λούπη, Άλκηστις Πολυχρόνη. Adrian Frielling

ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΟΝ, Παράσχου 87, Γκύζη

Παρασκευή 12 Απριλίου- Κυριακή 21 Απριλίου ( εκτός από Τρίτη και Τετάρτη)

Ώρα: 21:00

Είσοδος με προαιρετική οικονομική ενίσχυση