ΕΞΙΗ

Το αν­θρώ­πι­νο πλά­σμα κα­λεί­ται να εντα­χθεί στον χώρο και  σε έναν μα­ζι­κό-τυ­πο­ποι­η­μέ­νο τρόπο ζωής. Θάβει το φυ­σι­κό σώμα και στη θέση του φορά ένα νεκρό έν­δυ­μα το οποίο λαμ­βά­νει την κοινή απο­δο­χή. Το πλά­σμα γί­νε­ται από αν­θρώ­πι­νο μη­χα­νι­κό και έρ­χε­ται αντι­μέ­τω­πο με τις αλ­λα­γές αυτής της με­τα­μόρ­φω­σης.

            Το συ­γκε­κρι­μέ­νο θε­α­τρι­κό έργο, πραγ­μα­τεύ­ε­ται την βίαιη, με­τα­τό­πι­ση του αν­θρώ­που, από τον φυ­σι­κό κόσμο στον πλα­στό κόσμο κα­νό­νων και κα­θω­σπρε­πι­σμού. Κα­τα­πιά­νε­ται με ένα θέμα επί­και­ρο όσο πότε, το θέμα της κα­νο­νι­κό­τη­τας. Καθώς μέσω της κα­νο­νι­κό­τη­τας και της έμ­μο­νης ότι κάθε άν­θρω­πος πρέ­πει να υπα­κού­ει, κά­ποιους κα­νό­νες που ορί­ζουν κά­ποιοι άλλοι γι' αυτόν χωρίς,  την δική του συ­γκα­τά­θε­ση και  γνώμη, έχουν ση­μειω­θεί βάρ­βα­ρες πρα­κτι­κές και συ­μπε­ρι­φο­ρές. Όλη αυτή η θε­μα­το­λό­για, γί­νε­ται στο κεί­με­νο σε συ­νάρ­τη­ση με το θά­να­το, ο οποί­ος δεν προ­βάλ­λε­ται με την κυ­ριο­λε­κτι­κή του ση­μα­σία αλλά πιο πολύ σαν αί­σθη­ση και ιδέα. Με λίγα λόγια η κε­νό­τη­τα ενός αν­θρώ­που, ση­μαί­νει θά­να­τος της προ­σω­πι­κό­τη­τας και του ίδιου του εαυ­τού. Αν υπήρ­χε η δυ­να­τό­τη­τα να συ­νο­ψι­στεί  σε μια τε­τριμ­μέ­νη αλλά απλή φράση αυτή θα ήταν <<ζω­ντα­νοί νε­κροί>>.

            Η σκη­νο­θε­τι­κή προ­σέγ­γι­ση του έργου, ανα­δει­κνύ­ει πλή­ρως το νόημα και την αι­σθη­τι­κή του κει­μέ­νου. Η πα­ρά­στα­ση ξε­κι­νά­ει πριν ει­σέλ­θουν οι θε­α­τές στον χώρο. Τα όρια του σκη­νι­κού χώρου καθώς και η από­στα­ση των ηθο­ποιών με τους θε­α­τές έχει κα­ταρ­γη­θεί. Χρη­σι­μο­ποιεί­ται όλος ο χώρος για να εξε­λι­χθεί η δράση, και οι θε­α­τές πολ­λές φορές χρειά­ζε­ται να με­τα­κι­νη­θούν για να πα­ρα­κο­λου­θή­σουν την θε­α­τρι­κή δράση. Θυ­μί­ζει έντο­να μυ­στα­γω­γι­κό δρώ­με­νο. Πριν ξε­κι­νή­σει η δράση του έργου, οι ηθο­ποιοί με­τα­κι­νού­νται στον χώρο, με­τα­φέ­ρο­ντας αντι­κεί­με­να. Ένας συ­νε­χό­με­νος ήχος πέν­θι­μης κα­μπά­νας ακού­γε­ται, και ηχο­γρα­φη­μέ­νοι διά­ση­μοι επι­κή­δειοι.

            Το σκη­νι­κό, απο­τε­λεί­ται από, ένα κι­νού­με­νο τρα­πέ­ζι το οποίο χρη­σι­μο­ποιεί­ται και ως νε­κρο­κρέ­βα­το, κεριά και πολλά μικρά κα­θη­με­ρι­νά αντι­κεί­με­να. Όλη αυτή η ει­κό­να σε συν­δυα­σμό με το χα­μη­λό φω­τι­σμό, δη­μιουρ­γεί μια ατμο­σφαι­ρι­κή διά­θε­ση αφε­νός και το ανά­λο­γο κλίμα πάνω στο οποίο βα­σί­στη­κε το θε­α­τρι­κό έργο, δη­λα­δή ο θά­να­τος ως έν­νοια και όχι με κυ­ριο­λε­κτι­κό τρόπο. Πάνω σε αυτόν τον καμβά, έγινε η δράση του θε­α­τρι­κού έργου.

            Το στοι­χείο, του σου­ρε­α­λι­σμού, στα κου­στού­μια, στην χρήση των σκη­νι­κών αντι­κει­μέ­νων, στις εναλ­λα­γές ρόλων και δια­λό­γων σε συν­δυα­σμό, με τον έντο­νο τρόπο ερ­μη­νεί­ας των ηθο­ποιών που εν­σω­μά­τω­νε στοι­χεία εξ­πρε­σιο­νι­σμού, ανέ­δει­ξαν το πνεύ­μα του θε­α­τρι­κού κει­μέ­νου.  Επι­πλέ­ον, συ­νταί­ρια­ξαν με άρτιο τρόπο, πα­ρου­σιά­ζο­ντας ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο απο­τέ­λε­σμα.

            Ση­μα­ντι­κός κρί­κος, είναι και ο ίδιος ο χώρος, το Απα­ρά­μιλ­λον. Ένας, καλ­λι­τε­χνι­κά πει­ρα­μα­τι­κός χώρος, ένα πα­ρα­σκευα­στή­ριο πα­ρα­στα­τι­κών τε­χνών στη γει­το­νιά του Γκύζη, είχε κα­τα­λυ­τι­κό ρόλο στην υλο­ποί­η­ση της πα­ρά­στα­σης. Είναι ένας χώρος, που δεν θυ­μί­ζει σε τί­πο­τα τους τε­τριμ­μέ­νους και απαρ­χαιω­μέ­νους θε­α­τρι­κούς χώ­ρους και ως προς την αι­σθη­τι­κή και ως προς την αντί­λη­ψη.

            Το ΕΞΙΗ, είναι μια θε­α­τρι­κή πα­ρά­στα­ση,  που έχει την ικα­νό­τη­τα να πα­ρα­σύ­ρει τον θεατή σε μο­νο­πά­τια που δεν έχουν σχέση με την κυ­ρί­αρ­χη αντί­λη­ψη. Σε μο­νο­πά­τια, έξω από κυ­ρί­αρ­χα ρεύ­μα­τα που ανα­πα­ρά­γουν συ­νέ­χεια τον εαυτό τους χωρίς κά­ποια προ­ο­πτι­κή εξέ­λι­ξης. Πα­ράλ­λη­λα είναι και μια θε­α­τρι­κή πα­ρά­στα­ση, που με τον δικό της, μη συ­νη­θι­σμέ­νο τρόπο κα­τα­φέρ­νει να διεισ­δύ­σει  στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και να ανα­δεί­ξει θέ­μα­τα που έχουν σχέση με την προ­σω­πι­κό­τη­τα του ατό­μου. Μέσα από το ατμο­σφαι­ρι­κό ύφος, προ­βλη­μα­τί­ζει τον θεατή,  βά­ζο­ντας τον να σκε­φτεί ση­μα­ντι­κά ερω­τή­μα­τα. Είναι ένα κεί­με­νο που μι­λά­ει για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του ατό­μου από τα δεσμά του  και μια πα­ρά­στα­ση απε­λευ­θε­ρω­τι­κή από οποια­δή­πο­τε δεσμά κα­θε­στω­τι­κής αντί­λη­ψης.

Κεί­με­νο: Σπύ­ρος Μπέ­τσης

Σκη­νο­θε­σία: Δη­μή­τρης Μπα­μπί­λης

Σκη­νι­κά- Κου­στού­μια: Δάφνη Αη­δό­νη

Βοη­θός σκη­νο­θέ­τη: Γε­ωρ­γία Κα­νελ­λο­πού­λου

Εμ­φα­νί­ζο­νται: Βαγ­γέ­λης Βο­για­τζής, Δή­μη­τρα Λούπη, Άλ­κη­στις Πο­λυ­χρό­νη. Adrian Frielling

ΑΠΑ­ΡΑ­ΜΙΛ­ΛΟΝ, Πα­ρά­σχου 87, Γκύζη

Πα­ρα­σκευή 12 Απρι­λί­ου- Κυ­ρια­κή 21 Απρι­λί­ου ( εκτός από Τρίτη και Τε­τάρ­τη)

Ώρα: 21:00

Εί­σο­δος με προ­αι­ρε­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή ενί­σχυ­ση