"Όποιος βγαίνει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος" είχε πεί ο Ε.Αβέρωφ πριν μερικές δεκαετίες, και η φράση του έμεινε στην ιστορία.
Τη φράση αυτή η αριστερά την κούναγε σαν μαντηλάκι μπροστά στους βουλευτές της εκάστοτε πλειοψηφίας. Πλειοψηφίας που ήθελε τους βουλευτές, άφωνους, χωρίς άποψη, υποταγμένους στην εκάστοτε ηγεσία.
'Εχοντας στο μυαλό τους αυτή τη φράση, βουλευτές ψήφιζαν μνημόνια, εφαρμοστικούς νόμους, τσαλάκωναν τις ιδέες τους τις συνειδήσεις τους, την ελευθερία στην άποψη. Με βάση αυτή την αρχή οι βουλευτές έγιναν κουκιά, "ακόλουθοι", συνυπεύθυνοι του όποιου ηγέτη του δικομματισμού των αρχηγικών κομμάτων.
Σε μερικά πάλι μαντριά της αριστεράς, οι πόρτες ήσαν ανοιχτές, αλλά κανένας δεν είχε στο μυαλό του σκέψη για να βγει από το μαντρί.
Στη "δική μας Αριστερά" δεν υπήρχε μαντρί. Και αυτή ίσως ήταν η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε "εμάς" και όλους τους άλλους.
Αυτό το έχει καταγράψει η νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου, και εμείς καλούμεθα να αποδείξουμε ότι αυτή η διαφοροποίηση δεν έχει τελειώσει.
Όμως σαν ίωση έχει εξαπλωθεί η λογική αυτή τον τελευταίο καιρό.
Είτε αφορά το συνέδριο, είτε το νέο ενιαίο κόμμα είτε το πώς θα συμπεριφερόμαστε, είτε το ποιοι και πως θα μιλάμε δημόσια, είτε το πως θα ψηφίζουμε!
Για να κάνουμε την αντιγραφή πλήρη, φτιάξαμε και τους "κύκλους".
Κύκλους που "διαρρέουν"! Πού έμαθαν αυτοί οι κύκλοι ότι δεν εξήγησα την στάση μου;
Κύκλοι σύντροφοι; Έτσι μάθαμε να λειτουργούμε; ή έτσι μαθαίνουμε να αντιγράφουμε; Και τότε σε τι ακριβώς διαφέρουμε;
Ο ΣΥΡΙΖΑ τάραξε τα νερά από την στιγμή της γέννησής του, φέρνοντας μια νέα πρωτόγνωρη αντίληψη για το πως πρέπει να προσεγγίζει η Αρίστερά και ο πολίτης την πολιτική.
Αυτή η αντίληψη έδωσε ελπίδα σε πολίτες που πριν λίγα χρόνια δεν σκεφτόντουσαν ποτέ ότι θα στηρίξουν τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ.
Με το να αφομοιώνουμε συνήθειες και πρακτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στην άκρη του γκρεμού απλά τους διαψεύδουμε..
