Φεστιβάλ ΑΡΕΝ Θεσσαλονίκης!

Συ­να­ντιό­μα­στε, μοι­ρα­ζό­μα­στε και αλ­λη­λε­πι­δρού­με σε συ­ζη­τή­σεις, εκ­θέ­σεις, λάιβ και προ­βο­λές, στο Πο­λυ­τε­χνείο του Α.Π.Θ.

Εδώ και οκτώ χρό­νια μνη­μο­νι­κής επί­θε­σης, βιώ­νου­με στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα μας μια εντει­νό­με­νη και ευ­ρεία υφαρ­πα­γή ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των, πε­ρι­στο­λή κοι­νω­νι­κών κα­τα­κτή­σε­ων και κα­τα­στρα­τή­γη­ση δι­καιω­μά­των και ελευ­θε­ριών. Τώρα ο τα­ξι­κός πό­λε­μος που μαί­νε­ται στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας, μπο­ρεί να με­τα­τρα­πεί σε πό­λε­μο με­τα­ξύ λαών για λο­γα­ρια­σμό των από-πά­νω, που κέρ­δι­σαν και συ­νε­χί­ζουν να κερ­δί­ζουν! Οι χώροι που σπου­δά­ζου­με βρέ­θη­καν από την πρώτη στιγ­μή στο κέ­ντρο της επί­θε­σης για να με­τα­κυ­λι­στεί και άλλο από το κό­στος φοί­τη­σης στις δικές μας πλά­τες, για να με­τα­τρα­πεί η παι­δεία σε εμπό­ρευ­μα και προ­νό­μιο για λί­γους. Γι­νό­μα­στε μάρ­τυ­ρες μιας έντε­χνης από­πει­ρας να πει­στού­με πως η πα­θη­τι­κο­ποί­η­ση, η αποχή από τα κοινά, η απα­ξί­ω­ση κάθε συλ­λο­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας και -εν τέ­λει- ο ατο­μι­κός δρό­μος, απο­τε­λεί μο­νό­δρο­μο για την επι­βί­ω­ση.

Από τη μεριά μας πι­στεύ­ου­με ότι η πα­ραί­τη­ση από τους αγώ­νες και η απο­δο­χή των πα­ρα­πά­νω δεν συ­γκρο­τούν διέ­ξο­δο και δεν μας ται­ριά­ζουν. Όσο απο­φα­σι­στι­κή είναι η επί­θε­ση που δε­χό­μα­στε άλλο τόσο ενιαία και συ­ντο­νι­σμέ­νη οφεί­λει να είναι η αντί­δρα­σή μας! Μέσα από τη συλ­λο­γι­κή δράση να δια­μορ­φώ­σου­με τις συν­θή­κες εκεί­νες που θα μας επι­τρέ­πουν να ζούμε και όχι απλά να επι­βιώ­νου­με. Απέ­να­ντι σε ένα Πα­νε­πι­στή­μιο απο­στει­ρω­μέ­νο και επι­χει­ρη­μα­τι­κό, δη­μιουρ­γού­με τα δικά μας αντι­πα­ρα­δείγ­μα­τα και διεκ­δι­κού­με το Πα­νε­πι­στή­μιο των ανα­γκών και επι­θυ­μιών μας.

Ένα αντι­πα­ρά­δειγ­μα σαν και αυτό, επι­χει­ρεί να γίνει το φε­στι­βάλ μας, ψά­χνο­ντας ερώ­τη­ση για όσα μας συμ­βαί­νουν, γυ­ρεύ­ο­ντας απά­ντη­ση σε όσα μας απα­σχο­λούν! Έτσι βα­δί­ζου­με, επι­λέ­γο­ντας τον συλ­λο­γι­κό δρόμο και έναν δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο να πα­λεύ­ου­με, να αντα­μώ­σου­με, να συ­ζη­τή­σου­με και να δια­σκε­δά­σου­με! Δρού­με αυ­το­ορ­γα­νω­μέ­να - από κοι­νού, και σας κα­λού­με να είστε όλες και όλοι εκεί!