Φτάνουν 60 χρόνια Ευρωπαϊκής Ένωσης - Να ανακαταλάβουμε την Ευρώπη

Στις 25 Μάρτη οι επι­κε­φα­λής του κρά­τους και της κυ­βέρ­νη­σης, δη­λα­δή οι εκ­πρό­σω­ποι των κα­πι­τα­λι­στι­κών τά­ξε­ων της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης, θα ξα­να­βρε­θούν στην ιτα­λι­κή πρω­τεύ­ου­σα για να γιορ­τά­σουν την 60η επέ­τειο της Συν­θή­κης της Ρώμης, που είναι το πρώτο τού­βλο στην οι­κο­δό­μη­ση του σχε­δί­ου της κα­πι­τα­λι­στι­κής ενο­ποί­η­σης της ηπεί­ρου.

Αυτοί είναι οι υπεύ­θυ­νοι των βα­ρύ­τα­των συν­θη­κών που πλη­ρώ­νουν οι ερ­γα­τι­κές τά­ξεις και οι λαοί της Ευ­ρώ­πης, οι οποί­οι από χρό­νια αντι­με­τω­πί­ζουν μια κα­πι­τα­λι­στι­κή επί­θε­ση που θέλει να κα­τα­στρέ­ψει τα κοι­νω­νι­κά, δη­μο­κρα­τι­κά και μι­σθο­λο­γι­κά δι­καιώ­μα­τα που κα­τα­κτή­θη­καν με κι­νη­το­ποι­ή­σεις και αγώ­νες.

Η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, που οι αστι­κές τά­ξεις διοι­κούν δια­μέ­σου της Ευ­ρω­παϊ­κής Επι­τρο­πής, της Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας (ΣτΜ: εν­νο­εί την ΕΚΤ), και το Ευ­ρω­παϊ­κό Συμ­βού­λιο, φτιά­χτη­κε για την προ­στα­σία των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γο­δο­τών, των κερ­δών και των οι­κο­νο­μι­κών απο­δό­σε­ων: Είναι σή­με­ρα η Ευ­ρώ­πη της επι­σφά­λειας, της αχα­λί­νω­της φτώ­χειας, των δε­κά­δων εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέρ­γων, των νέων στε­ρη­μέ­νων από το μέλ­λον τους.

Είναι επί­σης η Ευ­ρώ­πη που επεμ­βαί­νει στρα­τιω­τι­κά στην Αφρι­κή και τη Μέση Ανα­το­λή, που χτί­ζει σε γη και θά­λασ­σα τείχη για να απω­θή­σει, εγκα­τα­λεί­ψει και να αφή­σει να πε­θά­νουν αυ­τούς που ξε­φεύ­γουν από τον πό­λε­μο και την πείνα. Είναι η Ευ­ρώ­πη που λει­τουρ­γώ­ντας έτσι, τρο­φο­δο­τεί κα­θη­με­ρι­νά τις πιο αντι­δρα­στι­κές ιδε­ο­λο­γί­ες: το ρα­τσι­σμό, την ξε­νο­φο­βία, το φα­σι­σμό και κάθε εί­δους εθνι­κι­σμό.

Το κα­πι­τα­λι­στι­κό σχέ­διο της ευ­ρω­παϊ­κής ενό­τη­τας, χτυ­πή­θη­κε από με­γά­λες αντι­θέ­σεις και από μια βαθιά κρίση, την οποία όξυνε επί πλέον η με­γά­λη διε­θνής οι­κο­νο­μι­κή στα­σι­μό­τη­τα, και η οποία φέρ­νει στο προ­σκή­νιο προ­σω­πι­κό­τη­τες όπως η Λεπέν ή όπως ο δικός μας Σαλ­βί­νι, ει­δι­κευ­μέ­νους στην κή­ρυ­ξη του μί­σους ενά­ντια στους αδύ­να­τους και τους με­τα­νά­στες. Αυτοί ερ­γά­ζο­νται για να διαι­ρέ­σουν τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου.

Οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις είναι απο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νες, πολ­λές φορές διαι­ρε­μέ­νες και δεν έχουν βρει ούτε τα συν­δι­κά­τα ούτε τις πα­ρα­δο­σια­κές δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς που θα πρό­τει­ναν μια εναλ­λα­κτι­κή στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και θα τις βοη­θού­σαν να ορ­γα­νω­θούν για να αντι­με­τω­πί­σουν την ερ­γο­δο­τι­κή επί­θε­ση.

Αντί­θε­τα οι σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες και η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά ήταν οι κύ­ριοι δια­χει­ρι­στές των πο­λι­τι­κών της λι­τό­τη­τας και οι με­γά­λες συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις επέ­τρε­ψαν να κα­τα­στρα­φούν οι κα­τα­κτή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων μία προς μία στο όνομα της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας των ίδιων τους των εθνι­κών ερ­γο­δο­τών. Ενώ οι κα­πι­τα­λι­στές πα­ρή­γα­γαν ερ­γα­λεία σε πα­νευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο για να χτυ­πή­σουν τις λαϊ­κές τά­ξεις, οι γρα­φειο­κρά­τες συν­δι­κα­λι­στές δεν έκα­ναν τί­πο­τα για να οι­κο­δο­μή­σουν τη διε­θνή ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­τών-τριών, δι­η­γού­με­νοι κου­ρα­στι­κά κενές λι­τα­νεί­ες για την ανα­γκαιό­τη­τα της κοι­νω­νι­κής διά­στα­σης της Ευ­ρώ­πης, ακρι­βώς τη στιγ­μή οι προη­γού­με­νες κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις τέ­θη­καν σε αμ­φι­σβή­τη­ση σε όλα τα επί­πε­δα.

Είναι σωστό και ανα­γκαίο στη Ρώμη στις 25 Μάρτη να μην συ­νέλ­θουν μόνο οι επι­κε­φα­λής του κρά­τους για να «εορ­τά­σουν», αλλά να κα­τέ­βουν στο δρόμο όλοι και όλες οι κα­τα­πιε­σμέ­νοι/ες και οι εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι/ες που πλή­ρω­σαν ακρι­βά τις πο­λι­τι­κές τους.

Όλοι και όλες λοι­πόν στην Ρώμη για να αγω­νι­στού­με ενά­ντια στους ισχυ­ρούς της Ευ­ρώ­πης και τις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας, ενά­ντια στο φα­σι­σμό και το ρα­τσι­σμό, για την ενό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων, όλων των εκ­με­ταλ­λευό­με­νων και την αδελ­φό­τη­τα με τους με­τα­νά­στες.

Δύο δια­δη­λώ­σεις στη Ρώμη

Δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, συν­δι­κά­τα και σύλ­λο­γοι, έχουν ορ­γα­νώ­σει για αυτήν την ημε­ρο­μη­νία μια σειρά κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και συ­να­ντή­σε­ων για να συ­ζη­τή­σουν πάνω στο μέλ­λον της Ευ­ρώ­πης, με δια­φο­ρε­τι­κές συν­θέ­σεις και πο­λι­τι­κές προ­τά­σεις.

Αυτός είναι και ο λόγος που θα γί­νουν στις 25 Μάρτη δύο δια­φο­ρε­τι­κές πο­ρεί­ες από δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές πλατ­φόρ­μες.

Εμείς θα θέ­λα­με να μην υπάρ­χει αυτός ο δια­χω­ρι­σμός στο δρόμο, και όπως στο πα­ρελ­θόν -για πα­ρά­δειγ­μα στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Κοι­νω­νι­κού Φό­ρουμ- μέσα στο πλαί­σιο συ­γκε­κρι­μέ­νων και κα­θο­ρι­σμέ­νων πρω­το­βου­λιών των διά­φο­ρων δυ­νά­με­ων, να υπάρ­ξει πα­ρό­λα αυτά μια κοινή στιγ­μή αντί­θε­σης στις πο­λι­τι­κές του Ευ­ρω­παϊ­κού Συμ­βου­λί­ου. Στο εσω­τε­ρι­κό μιας ενω­τι­κής δια­δή­λω­σης θα μπο­ρού­σε κα­τό­πιν ο κα­θέ­νας με τη σειρά του, να δια­τυ­πώ­σει τα δικά του επι­χει­ρή­μα­τα.

Αυτό δεν έγινε.

Από τη μια πλευ­ρά βρί­σκε­ται ένας πλα­τύς σχη­μα­τι­σμός που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει τις τρεις συν­δι­κα­λι­στι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες και τα Cobas (Επι­τρο­πές Βάσης – Ερ­γα­τι­κές), το Arci (πα­νι­τα­λι­κός πο­λι­τι­στι­κός σύλ­λο­γος), το Φό­ρουμ του Νερού, πολ­λές δη­μο­κρα­τι­κές και ευ­ρω­παϊ­στι­κές ενώ­σεις, την Sinistra Italiana και την Κο­μου­νι­στι­κή Επα­νί­δρυ­ση, καθώς και το ΚΚ Γαλ­λί­ας και την Ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά (το ΚΕΑ) με το σύν­θη­μα «Η Ευ­ρώ­πη μας ενω­μέ­νη, δη­μο­κρα­τι­κή, στέ­ρεα», σε μια πο­ρεία που θα ξε­κι­νή­σει στις 11 πμ από την πλα­τεία Vittorio για να φτά­σει στο Κο­λοσ­σαίο. Αυτός ο σχη­μα­τι­σμός ορ­γα­νώ­νει στις 24 Μάρτη συ­να­ντή­σεις και συ­ζη­τή­σεις στο Πα­νε­πι­στή­μιο της Ρώμης.

Από την άλλη πλευ­ρά σχη­μα­τί­στη­κε ένα μέ­τω­πο απο­τε­λού­με­νο από την κοι­νω­νι­κή πλατ­φόρ­μα Eurostop, την USB και την Unicobas, από διά­φο­ρες κοι­νω­νι­κές και κι­νη­μα­τι­κές δομές και ενώ­σεις, από με­ρι­κά Κοι­νω­νι­κά Κέ­ντρα και το ΚΚΙ (PCI). Στη­ρί­ζουν και αγω­νι­στές από διά­φο­ρες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, ανά­με­σα στις οποί­ες και η Επα­νί­δρυ­ση, με ατο­μι­κές υπο­γρα­φές. Το μέ­τω­πο αυτό απορ­ρί­πτει τις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας και έχει σαν άξονα τη διεκ­δί­κη­ση του Italexit, δη­λα­δή την έξοδο της Ιτα­λί­ας από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η πο­ρεία θα αρ­χί­σει στις 2.30 μμ από την Piazza della Republica.

Δύο δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές προ­τά­σεις

Οι το­πο­θε­τή­σεις και των δύο σχη­μα­τι­σμών μας φαί­νο­νται πε­ριο­ρι­σμέ­νες και επι­πλέ­ον λαν­θα­σμέ­νες ως προς τις στρα­τη­γι­κές τους συλ­λή­ψεις.

Ο πρώ­τος σχη­μα­τι­σμός υπο­τι­μά κατά πρώτο λόγο την πα­ρου­σία συν­δι­κα­λι­στι­κών και κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που έχουν βα­ριές ευ­θύ­νες επει­δή –με διά­φο­ρους τρό­πους- υπο­στή­ρι­ξαν ή ενέ­κρι­ναν τις ευ­ρω­παϊ­κές πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και αυτές της ιτα­λι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση δεν τις κα­τα­πο­λέ­μη­σαν ποτέ αλη­θι­νά.

Σε ορι­σμέ­νες ενώ­σεις υπάρ­χει ένα αυ­θε­ντι­κό -αλλά ψευ­δαι­σθη­τι­κό- αί­τη­μα μιας κοι­νω­νι­κής και δη­μο­κρα­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης της Ευ­ρώ­πης. Η Επα­νί­δρυ­ση, που επί­σης επι­βε­βαιώ­νει την ανα­γκαιό­τη­τα να μην σε­βα­στού­με τις ευ­ρω­παϊ­κές συν­θή­κες, είναι ως συ­νή­θως δέ­σμια των πο­λι­τι­κών της ασα­φειών και των συμ­βι­βα­στι­κών πρα­κτι­κών της που την οδη­γούν ακόμα και σή­με­ρα να υπε­ρα­σπί­ζε­ται τις επι­λο­γές της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα.

Η πο­λι­τι­κή πλατ­φόρ­μα του σχη­μα­τι­σμού εκ­φρά­ζει σί­γου­ρα την θε­τι­κή ανα­γκαιό­τη­τα να οι­κο­δο­μη­θεί μια άλλη Ευ­ρώ­πη, βα­σι­σμέ­νη σε κοι­νω­νι­κές και δη­μο­κρα­τι­κές αρχές, αλλά αρ­νεί­ται να ονο­μα­τί­σει τους υπεύ­θυ­νους για αυτά που συμ­βαί­νουν σή­με­ρα, τους τα­ξι­κούς αντι­πά­λους ενα­ντία στους οποί­ους πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με χωρίς κα­νέ­να δι­σταγ­μό.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα βλέ­που­με ένα αί­τη­μα που απευ­θύ­νε­ται στους ισχυ­ρούς, τους κα­πι­τα­λι­στές, και τους ζητά μια αλ­λα­γή διευ­θύν­σε­ως, μια επι­στρο­φή σε κεϊν­σια­νές πο­λι­τι­κές, που δεν έχει καμία πι­θα­νό­τη­τα να ει­σα­κου­στεί.

Αυτός ο ευ­ρω­ρε­φορ­μι­σμός είναι κα­θα­ρή ψευ­δαί­σθη­ση, είναι ένας δρό­μος που έχει δια­νυ­θεί αυτά τα χρό­νια και έφερε μόνο ήττες και απο­τυ­χί­ες. Είναι ακόμα το φύλλο συκής με το οποίο πολ­λοί πο­λι­τι­κοί και συν­δι­κα­λι­στι­κοί ηγέ­τες νο­μί­ζουν ότι σώ­νουν την ψυχή τους από τον οπορ­του­νι­σμό τους.

Στον άλλο σχη­μα­τι­σμό, σωστά προ­ε­ξάρ­χει η διά­θε­ση να αντι­πα­ρα­τε­θούν με κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες ενά­ντια στους κα­πι­τα­λι­στές και τους νό­μους της ΕΕ, αλλά ξε­χω­ρί­ζουν, σαν κε­ντρι­κό και θαυ­μα­τουρ­γό στόχο την έξοδο της Ιτα­λί­ας από το ευρώ. Η επι­στρο­φή του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος παίρ­νει το πάνω χέρι με την ίδια την κε­ντρι­κό­τη­τα του αγώνα ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, με την ελ­πί­δα ότι αυτή η στό­χευ­ση θα προσ­δώ­σει μα­ζι­κή πει­στι­κό­τη­τα στις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς που θα την προ­ω­θή­σουν.

Με την ανα­δί­πλω­ση στην εθνι­κή διά­στα­ση και στην εθνι­κή κυ­ριαρ­χία φα­ντά­ζο­νται ότι θα υπε­ρα­σπι­στούν κα­λύ­τε­ρα τις συν­θή­κες ζωής των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Εμείς δεν απο­κλεί­ου­με ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, υπο­στη­ρι­ζό­με­νη από ένα δυ­να­τό κί­νη­μα αγώνα, θα βγει από το ευρώ για να στη­ρί­ξει τους ερ­γα­ζό­με­νους, αλλά πι­στεύ­ου­με ότι στο κέ­ντρο της σύ­γκρου­σης δεν θα είναι το νο­μι­σμα­τι­κό ερ­γα­λείο αλλά η απόρ­ρι­ψη των φι­λε­λεύ­θε­ρων οι­κο­νο­μι­κών πο­λι­τι­κών και η εφαρ­μο­γή ενός εναλ­λα­κτι­κού προ­γράμ­μα­τος κοι­νω­νι­κής με­τά­βα­σης, δη­λα­δή το σπά­σι­μο των κα­πι­τα­λι­στι­κών συμ­βά­σε­ων.

Το να πι­στεύ­ου­με ότι μπο­ρού­με να γυ­ρί­σου­με στη διά­στα­ση μιας άλλης ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου, κατά την οποία ήταν δυ­να­τόν στους ερ­γα­ζό­με­νους να επι­φέ­ρουν ση­μα­ντι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις σε εθνι­κό επί­πε­δο είναι ευ­σε­βής πόθος. Το να υπε­ρα­σπι­στού­με τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα του συ­ντάγ­μα­τος είναι ανα­γκαίο -και το κά­να­με με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα- αλλά να το να πι­στεύ­ου­με, όπως κά­νουν πολ­λοί, ότι το σύ­νταγ­μα, το οποίο πάντα ήταν το ντο­κου­μέ­ντο-πλαί­σιο ενός κα­πι­τα­λι­στι­κού κρά­τους, είναι το χα­ρά­κω­μα μέσα στο οποίο θα βρού­με κα­τα­φύ­γιο εν ανα­μο­νή του μέλ­λο­ντος, αυτό, δεν λο­γα­ριά­ζει καλά την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της πάλης των τά­ξε­ων.

Η χρυσή εποχή του κα­πι­τα­λι­σμού έχει τε­λειώ­σει από καιρό και οι ερ­γο­δό­τες δια­θέ­τουν υπε­ρε­θνι­κά όρ­γα­να ενώ το κί­νη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων έχει μια τρο­μα­κτι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση σε αυτό το πεδίο. Σε κά­ποιους το­μείς έχου­με πι­σω­γυ­ρί­σει σε σχέση με την ικα­νό­τη­τα πα­ρεμ­βά­σε­ων αλ­λη­λεγ­γύ­ης της δε­κα­ε­τί­ας του ‘70.

Εί­χα­με μπρο­στά μας δύο συλ­λή­ψεις, τον ευ­ρω­ρε­φορ­μι­σμό και τον αρι­στε­ρό «κυ­ριαρ­χι­σμό», που ενώ δια­νύ­ουν δια­φο­ρε­τι­κές δια­δρο­μές, είναι ρε­φορ­μι­στι­κές ως προς την αυτού με­γα­λειό­τη­τα, το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.

Για μια διε­θνι­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή στην κρίση της Ευ­ρώ­πης

Η Sinistra Anticapitalista ισχυ­ρί­ζε­ται ότι αντί­θε­τα, τώρα πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ είναι ανα­γκαίο να ακο­λου­θή­σου­με μια αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή ρήξης με το σύ­στη­μα, ένα διε­θνι­στι­κό και τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό που έχει δύο σκέλη για τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις:

-Να αγω­νι­στού­με στη χώρα μας ενά­ντια στη δική μας κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τις κυ­βερ­νή­σεις της για να απο­κρού­σου­με τους εκ­βια­σμούς και τις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας.

-Να επι­διώ­ξου­με μια ευ­ρω­παϊ­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, μια κοινή δράση ανά­με­σα στους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες δια­φό­ρων χωρών, αρ­χί­ζο­ντας από τα ερ­γο­στά­σια μιας ίδιας πο­λυ­ε­θνι­κής, ή κλά­δου ή κα­τη­γο­ρί­ας, για να αντι­με­τω­πί­σου­με τα αφε­ντι­κά χτί­ζο­ντας μια ενό­τη­τα όλο και πιο ευ­ρεία, πέρα από τα σύ­νο­ρα, και τα ιστο­ρι­κά και εκεί­να που χτί­στη­καν ενα­ντί­ον των με­τα­να­στών.

Αυ­τούς τους μήνες το γυ­ναι­κείο κί­νη­μα μας δί­δα­ξε πόσο ση­μα­ντι­κή και συ­ναρ­πα­στι­κή είναι η διε­θνής δράση και πόσο αυτή μπο­ρεί να κι­νή­σει αδρα­νείς δυ­νά­μεις και να δη­μιουρ­γή­σει νέους συ­σχε­τι­σμούς δυ­νά­με­ων.

Γι’ αυτό και με­ρι­κοί στό­χοι, από τον κα­τώ­τα­το μισθό πα­νευ­ρω­παϊ­κά ως τη μεί­ω­ση του ωρα­ρί­ου χωρίς μεί­ω­ση μι­σθού για να δη­μιουρ­γη­θούν θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και την υπε­ρά­σπι­ση των κύ­ριων δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών (σχο­λείο, υγεία, πρό­νοια), πρέ­πει να χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τις πλατ­φόρ­μες των αγώ­νων των ερ­γα­ζο­μέ­νων όλων των χωρών.

Αλλά υπάρ­χει και μια άλλη διά­στα­ση που πρέ­πει να προ­σμε­τρά­ται σε όλο της το μέ­γε­θος από το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα: είναι η ιστο­ρι­κή ροή, πο­λι­τι­κή και αν­θρώ­πι­νη, της με­γά­λης με­τα­νά­στευ­σης αν­δρών και γυ­ναι­κών που φεύ­γουν εξαι­τί­ας πο­λέ­μων και πεί­νας και που η ΕΕ ξα­να­κη­νυ­γά με τα πιο άναν­δρα και απάν­θρω­πα ερ­γα­λεία. Οι με­τα­νά­στες και οι με­τα­νά­στριες είναι αδελ­φές και αδελ­φοί μας και πρέ­πει να ει­σα­κού­γο­νται και να γί­νουν δε­κτοί: είναι και πρέ­πει να γί­νουν θε­με­λιώ­δες τμήμα της ανα­συ­γκρό­τη­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Προ­σπα­θή­σα­με να οι­κο­δο­μή­σου­με μαζί με με­ρι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις με τις οποί­ες μοι­ρα­ζό­μα­στε του­λά­χι­στον εν μέρει αυτό το πο­λι­τι­κό σχέ­διο, μια πρω­το­βου­λία που θα μπο­ρού­σε να ζω­ντα­νέ­ψει πλέον στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις στα τέλη του Μάρτη, αλλά εξαι­τί­ας των χρο­νι­κών πε­ρι­θω­ρί­ων δεν έγινε εφι­κτό να το υλο­ποι­ή­σου­με, του­λά­χι­στον για τώρα.

Η ορ­γά­νω­σή μας συμ­με­ρι­ζό­με­νη την ανα­γκαιό­τη­τα των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων της 25ης Μαρ­τί­ου θα είναι πα­ρού­σα στις δύο δια­δη­λώ­σεις με την δική της αγω­νι­στι­κή δράση και πο­λι­τι­κή προ­πα­γάν­δα.

Συγ­χρό­νως δί­νου­με ρα­ντε­βού σε όλους και όλες σε μια διε­θνι­στι­κή συ­νέ­λευ­ση το πρωί της Κυ­ρια­κής 26 Μάρτη στο θέ­α­τρο Trastevere, στην οποία θα συμ­με­τά­σχουν διά­φο­ρες ευ­ρω­παϊ­κές αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, από το ρεύμα Anticapitalistas του Podemos, σύ­ντρο­φο της ΔΕΑ από τη ΛΑΕ και εκ­πρό­σω­πο του γαλ­λι­κού NPA.

Μια συ­νέ­λευ­ση για να επι­βε­βαιώ­σει τη δέ­σμευ­σή μας για αγώνα ενά­ντια στην Ευ­ρώ­πη των αφε­ντι­κών, για την ενό­τη­τα των ερ­γα­τών και των ερ­γα­τριών πέρα από σύ­νο­ρα, για να ενώ­σου­με τα μέ­τω­πα αγώνα διά­φο­ρων χωρών, για να ανοί­ξου­με το δρόμο για ένα εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο ευ­ρω­παϊ­κής ενό­τη­τας βα­σι­σμέ­νο στην αλη­θι­νή δη­μο­κρα­τία και την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, ένα σχέ­διο με­τά­βα­σης για μια ηπει­ρω­τι­κή, οι­κο­σο­σια­λι­στι­κή ομο­σπον­δία.

Μια προ­ο­πτι­κή που είναι δύ­σκο­λη, αλλά καθώς δεν έχει πα­ρα­πλα­νη­τι­κές ρε­φορ­μι­στι­κές ψευ­δαι­σθή­σεις, είναι πιο ει­λι­κρι­νής και αλη­θι­νή.