Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι εργαζόμενοι δεν το πιστεύουν βλέποντας τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Παρέλαβαν τη σκυτάλη από τις κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και σαν καλοί δρομείς συνεχίζουν το μνημονιακό έργο τους, προσπαθώντας να ανακτήσουν ακόμη και το χαμένο χρόνο των προηγούμενων.
Οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και οι πλειστηριασμοί της εργατικής και λαϊκής περιουσίας, οι κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών και περιουσιακών στοιχείων από τράπεζες και εφορίες βρίσκονται στο προσκήνιο και ολοκληρώνονται όλα όσα είχαν δρομολογηθεί απ’ τις προηγούμενες κυβερνήσεις και καθυστερούσε η εφαρμογή τους λόγω των μεγάλων κοινωνικών αντιδράσεων.
Η καταστολή και η αστυνομοκρατία κυριαρχεί παντού. Η «Ηρώδου του Αττικού», όπου βρίσκεται το Μέγαρο Μαξίμου, είναι μόνιμα κλειστή, οι λαϊκές κινητοποιήσεις βρίσκονται σε στενό αστυνομικό κορσέ και τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη κυκλοφορούν μόνο με αστυνομική συνοδεία για να μην έρθουν καταμόνας με τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Τον Οκτώβρη ετοιμάζονται να ψηφίσουν το νέο αντεργατικό μνημονιακό μενού, που περιλαμβάνει την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και τη διεύρυνση της ελαστικής εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τη μείωση των μισθών, μέσω της αποψίλωσης των επιδομάτων και της κατάργησης τους του 13ου και 14ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα και τον περιορισμό των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με αιχμή τη διευκόλυνση απολύσεων συνδικαλιστών, τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος και την επαναφορά της ανταπεργίας (lock out) των εργοδοτών.
Και όλα αυτά τη στιγμή που οι εργαζόμενοι και η ελληνική κοινωνία βλέπουν στα ΑΤΜ των τραπεζών και στους λογαριασμούς μισθοδοσίας τους την αλήθεια για τη μείωση μισθών - συντάξεων και τη φοροληστεία τους στα εκκαθαριστικά της εφορίας και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε όμως στην κυβέρνηση ότι έχει οδηγήσει σε vertigo τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καθώς και όλο το μνημονιακό νεοφιλελεύθερο μπλοκ, αφού βλέπουν ότι όχι μόνο έχουν γίνει ίδιοι, αλλά ακόμη καλύτεροι μνημονιακοί αρχειοφύλακες. Το τραγικό όμως είναι ότι ταυτόχρονα έχουν οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό στην απογοήτευση και την απελπισία, ενώ αντίθετα όλο το μνημονιακό πολιτικό κατεστημένο στη δικαίωσή του!
Όλο αυτό το σκηνικό αποκαλείται, κατ’ επίφαση και κατ’ ευφημισμό, Αριστερή διακυβέρνηση, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια φαρσοκωμωδία που διακωμωδεί την Αριστερά και εκπορνεύει της ιδέες και τις αξίες της!
Τελευταία μάλιστα παρατηρείται μια ενορχηστρωμένη επίθεση απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα και κυρίως στην ΑΔΕΔΥ, ποντάροντας στον κοινωνικό αυτοματισμό και με στόχο την προετοιμασία του εδάφους για το πέρασμα του «εργασιακού» και την εφαρμογή των μνημονιακών εκκρεμοτήτων στο δημόσιο - αξιολόγηση και κινητικότητα - που θα οδηγήσουν στη συρρίκνωση των δομών του και στο επισφράγισμα του «κουρέματος» των θέσεών του που ξεκίνησε με το ν.4024/2011.
Το φετινό Φθινόπωρο είναι κρίσιμο. Πρέπει να αναστραφεί το κλίμα και από την αναμονή και την παθητική στάση να περάσουμε στην αντεπίθεση. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να εμπεδωθούν οι αντιδραστικές αλλαγές που ψηφίστηκαν πριν το καλοκαίρι σε ασφαλιστικό - φορολογικό και κυρίως δεν πρέπει να περάσουν τα νέα μνημονιακά μέτρα για το «εργασιακό», τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Η χώρα βυθίζεται στο μνημονιακό βούρκο και κάποιοι βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι μέσα από εκεί περνάει ο δρόμος της εξόδου απ’ αυτόν. Η ανοχή σήμερα σ’ αυτό το έγκλημα είναι συνενοχή και έχει κυλίσει πολύς χρόνος για να διατηρούνται ακόμη αυταπάτες.
Το συνδικαλιστικό κίνημα όπως επανειλημμένα έχει υπογραμμίσει το ΜΕΤΑ πρέπει να περάσει από την αμυντική στην επιθετική γραμμή των διεκδικήσεων. Φτάνουν εφτά χρόνια περικοπών και λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και παχυλής ζωής για τους πλούσιους.
Την επόμενη περίοδο διεκδικούμε:
1.Την άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στο ύψος των 751€, την εφαρμογή των ΣΣΕ, του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της διαιτησίας.
2. Τη χορήγηση επιδόματος ανεργίας σ’ όλους τους ανέργους, και για όσο είναι άνεργοι, στο 80% του κατώτατου μισθού (600,8€), πράγμα που θα έθετε τέρμα σε μια γενικευμένη κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης, θα μείωνε την πίεση που ασκείται για την παραπέρα συρρίκνωση των δικαιωμάτων και των αμοιβών των ενεργών εργαζομένων, θα έκανε την διεκδίκησή του και δικιά τους υπόθεση και θα έβαζε στην αγωνιστική αρένα και τους ανέργους για την υπογραφή της νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ).
3. Την επαναλειτουργία επιχειρήσεων που έκλεισαν από τους ίδιους τους εργαζόμενους με αυτοδιαχείριση και συνεταιριστικά σχήματα, με τη συμμετοχή και άλλων παραγωγικών φορέων και συνεταιρισμών και τη διεκδίκηση από την πολιτεία της θεσμοθέτησης του κατάλληλου νομικού πλαισίου και την διευκόλυνση της τραπεζικής ρευστότητάς τους και της χρηματοδότησής τους.
4. Την προώθηση ενός προγράμματος μαζικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού για την κάλυψη όλων των αναγκών στα νοσοκομεία, την εκπαίδευση, την αυτοδιοίκηση, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους ελεγκτικούς μηχανισμούς και σ’ όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Διεκδικούμε την μετατροπή όλων των ατομικών συμβάσεων σε αορίστου χρόνου των εργαζομένων στις υπηρεσίες καθαριότητας των δημοσίων υπηρεσιών, των νοσοκομείων και των ΟΤΑ, καθώς και των συμβάσεων όλων των υπηρεσιών, που ανανεώνονται κάθε χρόνο στο πλαίσιο υλοποίησης προγραμμάτων που εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες σ’ όλους τους φορείς του δημοσίου.
5. Την άμεση εφαρμογή της πενθήμερης εβδομαδιαίας εργασίας και του επταμισάωρου χωρίς μείωση των αποδοχών στην προοπτική του επτάωρου και του 35ωρου για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα της ανεργίας και για να μην κερδίζουν μόνο οι καπιταλιστές και το κράτος από την γενικευμένη εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και της πληροφορικής σ’ όλη την αλυσίδα της παραγωγικής δραστηριότητας.
6. Την ακύρωση του νέου μνημονιακού κυβερνητικού προγράμματος για την αξιολόγηση και την κινητικότητα στο δημόσιο, που στοχεύει στην υλοποίηση των νεοφιλελεύθερων σχεδιασμών για επιτελικό κράτος, τη συρρίκνωση κυρίως των κοινωνικών υπηρεσιών και το επισφράγισμα του «κουρέματος» των οργανικών θέσεων του δημοσίου που ξεκίνησε το 2011 (ν.4024).
7. Την σταδιακή επαναφορά των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων στην προ μνημονίων εποχή, με την ανάλογη αύξηση του βασικού εισαγωγικού μισθού, καθώς και την άμεση επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και όλων των απωλειών των συντάξεων μέχρι 1.500€.
8. Την κατάργηση της ενοικιαζόμενης εργασίας, της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής και εκ της περιτροπής εργασίας και την κάλυψη όλων των παγίων και διαρκών αναγκών, σ’ όλους τους τομείς της παραγωγικής δραστηριότητας, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με προσωπικό μόνιμης, σταθερούς και πλήρους απασχόλησης. Την κατάργηση των εργολαβιών και της εκχώρησης αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες σ’ όλο το δημόσιο τα ΝΠΔΔ, τα νοσοκομεία και τους ΟΤΑ.
9. Το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων, καθώς και της εκχώρησης δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών στους ιδιώτες.
Η άμεση διεκδίκηση των παραπάνω δεν είναι εξωπραγματική. Φαντάζει έτσι μόνο για όσους κινούνται στο πλαίσιο των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ενώ είναι πολύ ρεαλιστική στο πλαίσιο μιας πολιτικής που θα στηρίζεται στο λαό και τους εργαζόμενους, θα προτάσσει τα συμφέροντά τους και όχι την εξυπηρέτηση των δανειστών, θα επιλέγει τη σωτηρία του λαού και την αξιοπρέπεια της χώρας και όχι τη διάσωση του ευρώ, της Ευρωζώνης και των χρεωκοπημένων ιδιωτικών επιχειρήσεων και τραπεζών.
Σεπτέμβρης 2016
