Μπορεί τα ελληνικά ΜΜΕ να μην λένε σχεδόν ούτε λέξη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Γαλλία δεν συγκλονίζεται, αυτές τις μέρες, από τη μεγαλύτερη κοινωνική της έκρηξη των τελευταίων αρκετών δεκαετιών! Συγκεκριμένα, οι διαδηλώσεις της Τρίτης 31 Ιανουαρίου ενάντια στη συνταξιοδοτική (αντι)μεταρρύθμιση του Μακρόν, ήταν οι μαζικότερες που έχουν γίνει στη χώρα εδώ και 30 χρόνια (συνολικά 2,5 εκατομμύρια διαδηλωτές), μεγαλύτερες ακόμα και από εκείνες της ιστορικής νικηφόρας κινητοποίησης διαρκείας του 1995, που επιτάχυνε τότε την πτώση του Σιράκ! Και αυτό όχι επειδή το λένε τα εργατικά συνδικάτα και η αριστερά, αλλά, σύμφωνα με την εκτίμηση του αριθμού των διαδηλωτών που έδωσε στη δημοσιότητα η ίδια η κυβέρνηση του προέδρου Μακρόν και η αστυνομία της!

Αν λοι­πόν λά­βου­με υπό­ψην και ότι οι πά­ντες δια­πι­στώ­νουν πως δεν εί­μα­στε παρά στην αρχή μιας κοι­νω­νι­κής έκρη­ξης που είναι “κα­τα­δι­κα­σμέ­νη”να ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­θεί και να διαρ­κέ­σει, τότε μπο­ρού­με ίσως να αντι­λη­φθού­με τις ιστο­ρι­κές δια­στά­σεις των γε­γο­νό­των που δια­δρα­μα­τί­ζο­νται και θα δια­δρα­μα­τι­στούν στη Γαλ­λία. Σε αυτή τη Γαλ­λία που, ας μην το ξε­χνά­με, είναι εδώ και με­ρι­κούς αιώ­νες, το μό­νι­μο κοι­νω­νι­κό και επα­να­στα­τι­κό “βα­ρό­με­τρο” ολά­κε­ρης της Ευ­ρώ­πης...

Όμως, τι κάνει την πα­ρού­σα γαλ­λι­κή κοι­νω­νι­κή έκρη­ξη να είναι τόσο ξε­χω­ρι­στή και τόσα πολλά υπο­σχό­με­νη; Κα­τ’αρ­χήν, είναι τα (πρω­τό­γνω­ρα) ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της. Συ­γκε­κρι­μέ­να, είναι η ενό­τη­τα όλων των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των, γε­γο­νός που εί­χα­με να δούμε εδώ και του­λά­χι­στον 20 χρό­νια. Και δεν είναι μόνον ότι απο­φα­σί­ζουν από κοι­νού οι τα­ξι­κές ερ­γα­τι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες όπως η ιστο­ρι­κή CGT και τα πολύ πιο νεαρά και ρι­ζο­σπα­στι­κά SUD μαζί με την πα­ρα­δο­σια­κά με­τριο­πα­θέ­στα­τη CFDT. Είναι και ότι μαζί τους συ­να­πο­φα­σί­ζουν και φυ­σι­κά με­τέ­χουν μα­ζι­κά στις απερ­γί­ες και στις δια­δη­λώ­σεις, τα συν­δι­κά­τα που ορ­γα­νώ­νουν στε­λέ­χη επι­χει­ρή­σε­ων, αλλά και ει­δι­κές κα­τη­γο­ρί­ες μι­σθω­τών. Είναι ότι εντυ­πω­σιά­ζει η διαρ­κώς αυ­ξα­νό­με­νη συμ­με­το­χή των μι­σθω­τών του ιδιω­τι­κού τομέα. Και ότι από κοντά, με­τέ­χουν αγω­νι­στι­κά και στη­ρί­ζουν πλή­θος άλλων συν­δι­κά­των και επαγ­γελ­μα­τι­κών ενώ­σε­ων, από τους αγρό­τες της Αγρο­τι­κής Συ­νο­μο­σπον­δί­ας μέχρι τους αρ­το­ποιούς της Γαλ­λί­ας που χρε­ω­κο­πούν καθώς μα­στί­ζο­νται από πρω­το­φα­νή κρίση, και προ­βλέ­πε­ται να κλεί­σουν οι μισοί μέχρι τον προ­σε­χή Μάρ­τη-Απρί­λη! Και φυ­σι­κά, είναι ότι η γαλ­λι­κή κοινή γνώμη υπο­στη­ρί­ζει τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις και είναι στα­θε­ρά (σε πο­σο­στά 70%-80%) κατά της (αντι)με­ταρ­ρύθ­μι­σης του Μα­κρόν, ενώ ο ίδιος βλέ­πει την ήδη φτωχή δη­μο­τι­κό­τη­τά του να κα­ταρ­ρέ­ει από εβδο­μά­δα σε εβδο­μά­δα.

Είναι επί­σης, ότι γι­νό­μα­στε μάρ­τυ­ρες του -αδια­νό­η­του πριν από 20-30 χρό­νια- φαι­νο­μέ­νου ότι οι πιο μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις γί­νο­νται στην επαρ­χία, στις μι­κρο­με­σαί­ες πό­λεις, και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο στις κω­μο­πό­λεις των 10.000-20.000 κα­τοί­κων, που πα­ρα­δο­σια­κά ψη­φί­ζουν δεξιά! Τόσο στις πρώ­τες κι­νη­το­ποι­ή­σεις στις 19 Ια­νουα­ρί­ου, όσο και σ’ε­κεί­νες 11 μέρες αρ­γό­τε­ρα, υπήρ­ξαν πά­μπολ­λες πε­ρι­πτώ­σεις επαρ­χια­κών πό­λε­ων 10.000-30.000 κα­τοί­κων, όπου οι δια­δη­λώ­σεις συ­γκέ­ντρω­σαν το 1/4 ή ακόμα και το 1/3 του πλη­θυ­σμού τους. Και αυτό μά­λι­στα σε όλη τη Γαλ­λία...

Και είναι τέλος, ότι πέρα από τις λί­γο-πο­λύ γνω­στές πρω­το­πο­ρί­ες και τα μέλη των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των, σε αυτές τις δια­δη­λώ­σεις με­τέ­χουν άν­θρω­ποι κάθε ηλι­κί­ας και κάθε επαγ­γέλ­μα­τος και απα­σχό­λη­σης, καθώς και εκεί­νοι, οι πάρα πολ­λοί, που κα­τε­βαί­νουν σε δια­δή­λω­ση για πρώτη φορά στη ζωή τους, οι λε­γό­με­νοι (νέος όρος) “πρω­το-δια­δη­λω­τές”. Όμως, τι προ­δί­δουν και πώς εξη­γού­νται όλα αυτά τα πρω­το­φα­νή γε­γο­νό­τα; Κα­ταρ­χήν, προ­δί­δουν αυτό που είναι πα­σί­γνω­στο στην Γαλ­λία του Μα­κρόν: το τρο­μα­κτι­κό μίσος που τρέ­φει η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των πο­λι­τών για τον πρό­ε­δρο της χώρας και το σι­νά­φι του. Εδώ δεν έχου­με να κά­νου­με με κά­ποια αντι­πά­θεια ή έστω με το γνω­στό μας αντι­πο­λι­τευ­τι­κό μένος. Εδώ πρό­κει­ται για ένα αβυσ­σα­λέο μίσος που τρο­φο­δο­τεί μό­νι­μα η αλα­ζο­νεία του φα­ντα­σμέ­νου και εγω­πα­θούς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου προ­έ­δρου-μο­νάρ­χη που συ­νη­θί­ζει να τα­πει­νώ­νει τους “υπη­κό­ους” του, και το οποίο μίσος βρί­σκει τώρα τη χρυσή ευ­και­ρία για να εκ­δη­λω­θεί κε­ντρι­κά σε μια κοι­νω­νι­κή έκρη­ξη που έχει επι­πλέ­ον πάρα πολ­λές πι­θα­νό­τη­τες γε­νί­κευ­σης και νι­κη­φό­ρας κα­τά­λη­ξης. Και αυτό καθώς μά­λι­στα αφορά ένα ζή­τη­μα υπαρ­ξια­κών δια­στά­σε­ων, όπως είναι η αύ­ξη­ση της ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης στα 64 χρό­νια, γε­γο­νός που με­τα­φρά­ζε­ται στο ευ­ρη­μα­τι­κό αλλά και μα­κά­βριο σύν­θη­μα των ση­με­ρι­νών δια­δη­λω­τών “metro-boulot-tombeau”, δη­λα­δή “με­τρό-δου­λειά-τά­φος”. Αλλά και στο αγω­νι­στι­κό και τόσο εύ­γλωτ­το συ­μπέ­ρα­σμα τους, στο ακόμα πιο ευ­ρη­μα­τι­κό λο­γο­παί­γνιο “Tu nous mets 64-on te mai68”. Δη­λα­δή, “εσύ μας βά­ζεις 64, εμείς σου βά­ζου­με Μάης 68”...

Τι κάνει όμως όλους -ακό­μα και τους δε­ξιούς- σχο­λια­στές και “ανα­λυ­τές” να πι­στεύ­ουν ότι δεν εί­μα­στε ακόμα παρά στην αρχή της κοι­νω­νι­κής κι­νη­το­ποί­η­σης, και ότι αυτή θα κλι­μα­κω­θεί και θα ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποι­η­θεί. Κα­ταρ­χήν, είναι όλα τα ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της που ανα­φέ­ρα­με εντε­λώς συ­νο­πτι­κά, δη­λα­δή η σπά­νια ποιό­τη­τά της. Είναι όμως και τα ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του ίδιου του Μα­κρόν και της κυ­βέρ­νη­σης της πρω­θυ­πουρ­γού του Ελι­ζα­μπέτ Μπορν, που τους κά­νουν ούτε να θέ­λουν ούτε να μπο­ρούν πια να κά­νουν την πα­ρα­μι­κρή ου­σια­στι­κή πα­ρα­χώ­ρη­ση. Ει­δι­κά ο Μα­κρόν γνω­ρί­ζει πολύ καλά ότι οποια­δή­πο­τε υπο­χώ­ρη­ση του θα σή­μαι­νε το τέλος του, και γι­’αυ­τό δεί­χνει και λέει ότι είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να μην κάνει βήμα πίσω στα 64 χρό­νια της αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης του που “δεν είναι δια­πραγ­μα­τεύ­σι­μα”.

Το απο­τέ­λε­σμα, με­τα­ξύ άλλων, είναι ότι στο δε­ξιό­τα­το γαλ­λι­κό αστι­κό κα­τε­στη­μέ­νο αρ­χί­ζει να πνέει άνε­μος πα­νι­κού, καθώς όλο και πιο πολ­λοί πα­ρά­γο­ντες του (ΜΜΕ, ποι­κί­λες ελίτ, πο­λι­τι­κοί,,,) ακόμα και η γαλ­λι­κή ερ­γο­δο­σία, δεί­χνουν να τρα­βά­νε κυ­ριο­λε­κτι­κά τα μαλ­λιά τους με τον “ανεύ­θυ­νο πρό­ε­δρο” που “οδη­γεί τη χώρα κα­τευ­θεί­αν στον τοίχο”, με εντε­λώς αβέ­βαιη κα­τά­λη­ξη. Άμεση συ­νέ­πεια είναι ότι ακόμα και βου­λευ­τές του προ­ε­δρι­κού κόμ­μα­τος -που πο­λιορ­κού­νται από τους δυ­σα­ρε­στη­μέ­νους ψη­φο­φό­ρους τους- αρ­χί­ζουν να κά­νουν νερά και να απει­λούν ότι θα μπο­ρού­σαν να μην ψη­φί­σουν το δια­βό­η­το νο­μο­σχέ­διο σε ένα γαλ­λι­κό Κοι­νο­βού­λιο όπου -ας μην το ξε­χνά­με- ο Μα­κρόν και το κόμμα του είναι μειο­ψη­φία και χρειά­ζο­νται επι­τα­κτι­κά την υπο­στή­ρι­ξη των βου­λευ­τών της πα­ρα­δο­σια­κής δε­ξιάς των Ρε­που­μπλι­κά­νων (LR, το κόμμα του Σαρ­κο­ζί) που και αυτοί δεί­χνουν να μην είναι πια τόσοι σί­γου­ροι σύμ­μα­χοι...

Το συ­μπέ­ρα­σμα είναι ότι οι συν­θή­κες που δια­μορ­φώ­νο­νται είναι πε­ρί­που ιδα­νι­κές για την κλι­μά­κω­ση και ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση του ιστο­ρι­κού ξε­σπά­σμα­τος της γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας, που μπο­ρεί εξάλ­λου να καυ­χη­θεί και για μια πρό­σθε­τη και κα­θό­λου αμε­λη­τέα πα­ρά­πλευ­ρη πο­λι­τι­κή επι­τυ­χία: την εξό­φθαλ­μη απο­μό­νω­ση της Κας Λε Πεν και του ακρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος της, που απέ­χει επι­δει­κτι­κά από τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Όμως, κοινή είναι η δια­πί­στω­ση ότι η πα­ρα­πέ­ρα ανά­πτυ­ξη, γε­νί­κευ­ση και ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση του θα εξαρ­τη­θεί σε με­γά­λο βαθμό από αυτό που ο ίδιος ο Μα­κρόν φο­βά­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο από οτι­δή­πο­τε άλλο: την ενί­σχυ­ση του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος από τη νε­ο­λαία των γυ­μνα­σί­ων και των πα­νε­πι­στη­μί­ων, που κάνει ήδη τα πρώτα της βή­μα­τα προς αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, μπλο­κά­ρο­ντας σχο­λές, κά­νο­ντας κα­τα­λή­ψεις σε σχο­λεία και ορ­γα­νώ­νο­ντας γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις που απο­φα­σί­ζουν δη­μο­κρα­τι­κά για τη συ­νέ­χεια του αγώνα.

Λοι­πόν, προ­σο­χή στη Γαλ­λία που αρ­χί­ζει να μοιά­ζει με ηφαί­στειο έτοι­μο να εκρα­γεί. Ήδη τις αμέ­σως επό­με­νες μέρες αρ­χί­ζουν απερ­γί­ες και μπλο­κα­ρί­σμα­τα σε δι­υ­λι­στή­ρια, συ­γκοι­νω­νί­ες και άλλες υπη­ρε­σί­ες δη­μό­σιας ωφέ­λειας που μπο­ρεί να έχουν για απο­τέ­λε­σμα την αρχή πα­ρά­λυ­σης της χώρας. Τα επό­με­να ρα­ντε­βού στους δρό­μους της Γαλ­λί­ας, που απο­φά­σι­σαν από κοι­νού τα ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα, είναι για τις 7 και 11 Φε­βρουα­ρί­ου. Χωρίς αμ­φι­βο­λία, κάτι πολύ με­γά­λο αρ­χί­ζει ήδη να δια­γρά­φε­ται στον κοι­νω­νι­κό ορί­ζο­ντα της Γαλ­λί­ας του 1791, της Κομ­μού­νας και του Μάη ‘68…

Ση­μεί­ω­ση

1. Μια γεύση από τις δια­δη­λώ­σεις της 31ης Ια­νουα­ρί­ου, δί­νουν τα βί­ντεο και οι φω­το­γρα­φί­ες και τα (χιου­μο­ρι­στι­κά) σχό­λια από όλη τη Γαλ­λία που έστει­λαν οι απλοί πο­λί­τες και φι­λο­ξε­νεί το twitter : https://​twitter.​com/​hashtag/​man​ifes​tati​on31​janv​ier?​src=hashtag_​click

Ετικέτες