Καλή η προγραμματική εξαγγελία του πρωθυπουργού ότι «Μνημόνιο τέλος». Μόνο που «Μνημόνιο τέλος» σημαίνει πλήρης αποκατάσταση των καταστροφών που προκάλεσε το Μνημόνιο. Μέχρι τότε το «Μνημόνιο τέλος» θα είναι μια απλή – ελπιδοφόρα μεν, αλλά απλή – διακήρυξη.

Καλή η εξαγ­γε­λία του πρω­θυ­πουρ­γού για την κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ. Αλλά του επό­με­νου ΕΝΦΙΑ. Γιατί τον πα­ρό­ντα ΕΝΦΙΑ μας κά­λε­σε να τον πλη­ρώ­σου­με. Μόνο που υπάρ­χουν κά­ποιες πολ­λές χι­λιά­δες νοι­κο­κυ­ριά που δεν έχουν να τον πλη­ρώ­σουν. Με αυτά τί θα γίνει;

Καλή η ανα­φο­ρά του πρω­θυ­πουρ­γού ότι δεν ξε­που­λά­με τον δη­μό­σιο πλού­το πα­ρα­δί­δο­ντάς τον στα ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα για να πλη­ρώ­νου­με το μη βιώ­σι­μο δη­μό­σιο χρέος. Αλλά όταν το «δεν ξε­που­λά­με» συ­νο­δεύ­ε­ται από το«αξιο­ποιού­με», τι ση­μαί­νει; Μήπως το κά­λε­σμα σε ιδιώ­τες για την «αξιο­ποί­η­ση» του δη­μό­σιου πλού­του ση­μαί­νει ότι τα συμ­φέ­ρο­ντα που θα «αξιο­ποι­ή­σουν» τον δη­μό­σιο πλού­το θα είναι λι­γό­τε­ρο ιδιω­τι­κά και κα­πι­τα­λιστ(ρ)ικά; Και ποια αρι­στε­ρή λο­γι­κή λέει ότι η αξιο­ποί­η­ση του δη­μό­σιου φυ­σι­κού και ορυ­κτού πλού­του, προς όφε­λος των κοι­νω­νι­κών και Ασφα­λι­στι­κών Τα­μεί­ων, δεν μπο­ρεί να γίνει με δη­μό­σια μέσα και για το δη­μό­σιο συμ­φέ­ρον;  

Εύγε για την επα­να­πρό­σλη­ψη των κα­θα­ρι­στριών, των σχο­λι­κών φυ­λά­κων, των απο­λυ­μέ­νων στα ΑΕΙ, εύγε για την ανα­φο­ρά του πρω­θυ­πουρ­γού για τή­ρη­ση της δέ­σμευ­σης επα­να­φο­ράς του βα­σι­κού μι­σθού στα 751 ευρώ. Αλλά πότε; Στα­δια­κά;! Μέχρι το… 2016;! Γιατί; Αυτή δεν ήταν μια προ­ε­κλο­γι­κή δέ­σμευ­ση άμε­σης – υπο­τί­θε­ται – εφαρ­μο­γής; Και με μη­δε­νι­κό μά­λι­στα  δη­μο­σιο­νο­μι­κό κό­στος! Προς τι η υπα­να­χώ­ρη­ση; Και προς όφε­λος ποιών; Μήπως των ίδιων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, για να μην αρ­χί­σουν τις σπα­τά­λες και πα­ρε­κτρα­πούν από τον… «λιτό βίο»;   

Καλές οι θε­σμι­κού τύπου πα­ρεμ­βά­σεις στις οποί­ες ανα­φέρ­θη­κε ο πρω­θυ­πουρ­γός. Καλές και οι συμ­βο­λι­κές κι­νή­σεις, από τα βου­λευ­τι­κά αυ­το­κί­νη­τα και τα κυ­βερ­νη­τι­κά αε­ρο­σκά­φη μέχρι την με­το­νο­μα­σία της ΕΥΠ.Καλή και η από­δο­ση ιθα­γέ­νειας στα παι­διά με­τα­να­στών 2ης γε­νιάς όπως και ηεξε­τα­στι­κή για το Μνη­μό­νιο (αρκεί να μην ξε­στρα­τί­σει). Καλές και οι ανα­φο­ρές σε απο­κα­τά­στα­ση στοι­χειω­δών αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών που είχαν κου­ρε­λια­στεί αυτά τα χρό­νια.

Αλλά: Τα όρια της δη­μο­κρα­τί­ας και των ελευ­θε­ριών που επαγ­γέλ­λε­ται η Αρι­στε­ρά νο­μί­ζου­με ότι πάνε πολύ πιο πέρα από τον στενό κορσέ του αστι­κού Συ­ντάγ­μα­τος, για την εφαρ­μο­γή του οποί­ου βούρ­κω­σε ο πρω­θυ­πουρ­γός. Και – για να προ­λά­βου­με διά­φο­ρους «αρι­στε­ρούς» της μόδας – το­νί­ζου­με ότι αυτή μας η επι­σή­μαν­ση δεν υπο­τι­μά το ει­λι­κρι­νές και το αν­θρώ­πι­νο της φόρ­τι­σης του πρω­θυ­πουρ­γού, ούτε πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο την ση­μα­σία της απο­κα­τά­στα­σης των κου­ρε­λια­σμέ­νων αστι­κο­δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών, για τις οποί­ες οι κομ­μου­νι­στές έχουν δώσει και τη ζωή τους.

***

Ο κ.Τσί­πρας και η κυ­βέρ­νη­ση του έχει ένα εύ­κο­λο και ένα δύ­σκο­λο έργο. Το εύ­κο­λο έργο είναι να συ­γκρί­νε­ται με τους προη­γού­με­νους. Η σύ­γκρι­ση αυτή υπέρ του κ.Τσί­πρα είναι κα­τα­λυ­τι­κή και αδιαμ­φι­σβή­τη­τη. Μόνο η ανα­φο­ρά του στην διεκ­δί­κη­ση των γερ­μα­νι­κών κα­το­χι­κών οφει­λών είναι αρ­κε­τή για να κρύ­βο­νται στα λα­γού­μια οι ασπά­λα­κες του «πα­τριω­τι­σμού». Την υπε­ρο­χή αυτή την απο­δει­κνύ­ει, άλ­λω­στε, η ανά­τα­ση από την οποία εμ­φο­ρεί­ται το λαϊκό αί­σθη­μα μετά τις εκλο­γές. Αλλά κά­ποια στιγ­μή η ευ­κο­λία αυτή θα τε­λειώ­σει. Μιας και το να συ­γκρί­νε­σαι με αυ­τούς τους απί­θα­νους, που έρι­ξαν τον λαό στην άβυσ­σο και την χώρα στην τα­πεί­νω­ση, από ένα ση­μείο και μετά θα μοιά­ζει σαν να «κλέ­βεις εκ­κλη­σία».  

Το δύ­σκο­λο βρί­σκε­ται στην σύ­γκρι­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τον εαυτό του. Με εκεί­να δη­λα­δή που ως κόμμα πι­στεύ­ει και υπο­στη­ρί­ζει και τα οποία θα ανα­με­τρη­θούν με εκεί­να που υπό­σχε­ται . Εξη­γού­μα­στε:

Ο κ.Τσί­πρας επα­νέ­λα­βε προ­χτές την πίστη του στους κα­νό­νες της ΕΕ, και στο πλαί­σιο αυτής της πί­στης μί­λη­σε για μια Ελ­λά­δα που «θέλει να εξυ­πη­ρε­τή­σει το χρέος της». Καμία ανα­φο­ρά στη λέξη «δια­γρα­φή». Αλλά η Ελ­λά­δα που αξί­ζει στον ελ­λη­νι­κό λαό είναι εκεί­νη που η κυρία Μέρ­κελ θα της κάνει «ευ­κο­λί­ες πλη­ρω­μής» για ένα χρέος επα­χθές, επο­νεί­δι­στο και πα­ρά­νο­μο, που ο ελ­λη­νι­κός λαός αφε­νός δεν το χρω­στά­ει και αφε­τέ­ρου το έχει πλη­ρώ­σει 20 φορές;

Ο κ.Τσί­πρας επα­νέ­λα­βε την πίστη του στους κα­νό­νες της ΕΕ λέ­γο­ντας ότι η κρίση η ελ­λη­νι­κή είναι ευ­ρω­παϊ­κή και άρα και η λύση θα είναι ευ­ρω­παϊ­κή. Μόνο που η κρίση (η ελ­λη­νι­κή, η ευ­ρω­παϊ­κή και η πα­γκό­σμια) είναι κα­πι­τα­λι­στι­κή. Και «λύση» της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης στον κα­πι­τα­λι­σμό και στα όρ­γα­νά του ούτε υπήρ­ξε ούτε θα υπάρ­ξει ποτέ. «Με­ρε­μέ­τια», ίσως. Ανα­βο­λή της νέας κρί­σης, ίσως. Αλλά «λύση» ποτέ. Ει­δάλ­λως το αγα­πη­μέ­νο στον κ.Βα­ρου­φά­κη «NewDeal» του Ρού­σβελτ δεν θα είχε την ανά­γκη ενός Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου για την ανα­στρο­φή της Ύφε­σης.    

Ο πρω­θυ­πουρ­γός μί­λη­σε για σε­βα­σμό στις ιδρυ­τι­κές συν­θή­κες της ΕΕ, στο «σύμ­φω­νο του ευρώ», στο «σύμ­φω­νο στα­θε­ρό­τη­τας», επα­να­λαμ­βά­νο­ντας, όμως, ότι δεν θα γίνει σε­βα­στή η λι­τό­τη­τα, με το επι­χεί­ρη­μα ότι αυτή δεν πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στις ιδρυ­τι­κές δια­τά­ξεις της ΕΕ. Μόνο που τα πράγ­μα­τα είναι… ελα­φρώς δια­φο­ρε­τι­κά: Το «σύμ­φω­νο του ευρώ», το «σύμ­φω­νο στα­θε­ρό­τη­τας» - και όλα αυτά που η κυ­βέρ­νη­ση λέει ότι τα σέ­βε­ται - δεν είναι τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο από την ίδια τη λι­τό­τη­τα.

Ο κ.Τσί­πρας δεν αμ­φι­βά­λου­με κα­θό­λου ότι το πι­στεύ­ει όταν δια­κη­ρύσ­σει ότι η κυ­βέρ­νη­σή του δεν θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί την εθνι­κή κυ­ριαρ­χία. Και ποιός είναι τόσο τυ­φλός να μη βλέ­πει ότι ο λαός μας δι­ψού­σε να το ακού­σει αυτό από έναν πρω­θυ­πουρ­γό, μετά από τη δο­κι­μα­σία που υπέ­στη όλα αυτά τα χρό­νια να τον έχουν υπο­βά­λει «υπό το αγ­γλι­κό δί­καιο» τα εγ­χώ­ρια αν­δρεί­κε­λα της τρόι­κας. Όμως ο λαός μας έχει την ανά­γκη και να ζήσει πραγ­μα­τι­κά έτσι: Πε­ρή­φα­νος.  Συμ­βι­βά­ζε­ται, άραγε, η ολό­κλη­ρη εθνι­κή κυ­ριαρ­χία με το σε­βα­σμό στους θε­σπι­σμέ­νους εντός της ΕΕ κα­νό­νες «επο­πτεί­ας και επι­τή­ρη­σης»;

Ο πρω­θυ­πουρ­γός είπε ότι η Ελ­λά­δα ως ευ­ρω­παϊ­κή χώρα δεν μπο­ρεί να έχει αν­θρώ­πους που πει­νά­νε. Σωστή προ­σέγ­γι­ση. Μόνο που σε μια Ελ­λά­δα μέλος της ΕΕ πώς θα ήταν δυ­να­τόν να μην υπάρ­χουν και Έλ­λη­νες ανά­με­σα στα υπό­λοι­πα 30 εκα­τομ­μύ­ρια άνερ­γους και στα 100 εκα­τομ­μύ­ρια φτω­χούς των λαών της ΕΕ που πει­νά­νε;

***

    Υστε­ρό­γρα­φο 1ο: Ο πρω­θυ­πουρ­γός ζή­τη­σε τη στή­ρι­ξη του λαού. Το ζη­τού­με­νο όμως – και ει­δι­κά μετά την επα­νά­λη­ψη χτες από τον κ. Βα­ρου­φά­κη της θέσης ότι η κυ­βέρ­νη­ση συμ­φω­νεί με το 70% του μνη­μο­νί­ου -  είναι το αντί­στρο­φο. Το ζη­τού­με­νο δη­λα­δή είναι να στη­ρί­ξει η κυ­βέρ­νη­ση το λαό. Και τα δί­καιά του. Ίσχυε πάντα. Ισχύ­ει και τώρα.

    Υστε­ρό­γρα­φο 2ο: Ο κ.Βα­ρου­φά­κης, εκεί­νο που δή­λω­σε ότι βλέ­πει στην ΕΕ είναι μια κα­τά­στα­ση φόβου σαν εκεί­νον που, όπως είπε, επέ­βαλ­λε η Σο­βιε­τι­κή Ένωση. Πολύ εν­δια­φέ­ρου­σα και εξό­χως αρι­στε­ρή πα­ρο­μοί­ω­ση. Ει­δι­κά όταν δια­τυ­πώ­νε­ται πα­ρα­μο­νή της δια­πραγ­μά­τευ­σης με την Μέρ­κελ. Και μά­λι­στα σε συν­θή­κες επι­βο­λής στην Ευ­ρώ­πη από τη Γερ­μα­νία ενός κα­θε­στώ­τος 4ου Ράιχ…  

Ετικέτες