Για ένα γνήσια λαϊκό ΟΧΙ

Που θα κρίνει τον ταξικό συσχετισμό για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο

Που θα κρίνει επίσης τις «συντεταγμένες» της χώρας και την ίδια της την προοπτική

Που θα κρίνει, τέλος αλλά όχι έσχατο, την ίδια την υπόσταση της αριστεράς.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάξουμε πίσω. Αυτούς που θέλουν ή δεν μπορούν παρά να μείνουν πίσω. Ας μείνουν. Τους προσπερνάμε.

Δεν σπαταλάμε ούτε στιγμή για κριτική. Γι’ αυτούς που έχουν την πρώτη ευθύνη για την έλλειψη προετοιμασίας και τη στιγμή της εφόδου σφυρίζουν υποχώρηση.

Γι’ αυτούς που τη στιγμή της μάχης αναζητούν συμφωνίες που «δεν θα αποποιούνται τις ευθύνες της χώρας».

Γι’ αυτούς που έκαναν επιλογές ήττας και πολιτικών αλλά και προσώπων. Προσώπων που, την κρίσιμη ώρα, θυμίζουν τους παλατιανούς ενός άλλου Ιούλη, πριν από ακριβώς 50 χρόνια…  

Όλα αυτά στην ώρα τους.

Τώρα είναι ώρα μάχης.

Τώρα πρέπει να αποτρέψουμε την παραμικρή σκέψη για πισωγύρισμα. Το δημοψήφισμα πρέπει να γίνει και θα γίνει.

Τώρα πρέπει να βγούμε από κλειστά γραφεία, από συνεδριάσεις και ζυμώσεις. Να βγούμε έξω, στον καθαρό αέρα, στα καφενεία, τα μαγαζιά, τους χώρους δουλειάς, τις πλατείες.

Να ζυμωθούμε με τον απλό λαϊκό κόσμο, τον κόσμο μας, να πάρουμε κουράγιο απ’ το δικό του κουράγιο, ν’ ακούσουμε αυτούς που μας αντιγυρίζουν το δικό μας σύνθημα: ούτε βήμα πίσω.

Να πάρουμε αυτοπεποίθηση απ’ τη δική του απαντοχή. Ναι, πάμε να κάνουμε μια νέα αρχή. Δύσκολη, ναι. Πάντα ήταν δύσκολα για τον κόσμο του μόχθου.

Να αναμετρηθούμε, όμως και με τον υπόλοιπο κόσμο, τον κόσμο που φοβάται. Δίκιο έχει να φοβάται, δεν απευθυνόμαστε σε χαζοχαρούμενους.

Να νικήσουμε το ισοζύγιο του φόβου με το αντιστάθμισμα της ελπίδας και της αξιοπρέπειας. Το ‘χουμε ξανακάνει. Τώρα είναι πιο δύσκολο. Πρέπει να τα καταφέρουμε, θα τα καταφέρουμε.

Να απευθυνθούμε στην κοινωνική πλειοψηφία, στη μεριά των θυμάτων του μνημονίου. Τώρα είναι η ώρα να στρατευθεί σ’ αυτή τη μάχη. 

Απέναντι στο «κόμμα του ευρώ», των χορτασμένων, των εθελόδουλων, που μας καλούν – και δεν ντρέπονται – να δεχτούμε ό,τι μας βάζουν να υπογράψουμε οι δανειστές αποικιοκράτες.

Εμφανίζουν το ΝΑΙ τους οι νενέκοι, το ναι στην πρόταση των αποικιοκρατών – και δεν ντρέπονται – σαν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Και υπάρχουν ορισμένοι που τους κοιτάνε, τους ακούνε και δεν εξοργίζονται. Είμαστε με τα καλά μας;

Ο φόβος έχει καταλάβει το απέναντι στρατόπεδο. Ξέρουν πολύ καλά πως το «ΟΧΙ» θα κλονίσει συθέμελα το καθεστώς τους. Γι’ αυτό τρέμουν, γι’ αυτό έχουν λυσσάξει κι έχουν σφιχταγκαλιαστεί με τους δυνάστες. Αυτοί το έχουν καταλάβει πολύ καλά, το ταξικό τους κριτήριο είναι αλάνθαστο.

Εμείς;

Αυτό το δημοψήφισμα πρέπει να πάρει τον χαρακτήρα της ορμητικής παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα. Αυτό το «ΟΧΙ» θα είναι του λαού. Θα ξεπεράσει, αν χρειαστεί και τις ταλαντεύσεις και τις αμφισημίες των ηγεσιών, θα είναι το δικό του έπαθλο.

Όπως και εκείνον τον Ιούλη πριν από 50 ακριβώς χρόνια, το διακύβευμα ήταν και είναι το ύψιστο: η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία. Η υπεράσπισή του οφείλει να γίνει υπόθεση του λαού, όπως περιγράφει το ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματος.

Οι ηγεσίες οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οφείλουν, εντέλλονται, να αφήσουν τον λαό να εκφραστεί. Αν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, ας εγκαταλειφθούν πάραυτα. Ο κύβος έχει ριφθεί. Είμαστε ένα βήμα πριν περάσουμε στην αντίπερα όχθη του Ρουβίκωνα. Την Κυριακή, μ’ ένα παλλαϊκό ΟΧΙ θα τον έχουμε διαβεί. 

Θα νικήσουμε. 

*Μέλος του Συντονιστικού ΣΥΡΙΖΑ της Ν.Ε. Α΄ Αθήνας