Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή. Η επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο φέρνει τέτοια αναστάτωση, που προκαλεί μια ιστορική κρίση στις διατλαντικές σχέσεις όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η νέα Ρε­που­μπλι­κα­νι­κή και αντι­δρα­στι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση επι­διώ­κει να εκ­με­ταλ­λευ­τεί τη νέα κα­τά­στα­ση  «γε­ω­πο­λι­τι­κού χάους» προ­κει­μέ­νου να ανα­ζω­ο­γο­νή­σει τον ρόλο των ΗΠΑ μέσω μιας αυ­ταρ­χι­κής στρο­φής, βα­σι­σμέ­νης σε μια συμ­μα­χία με τους με­γά­λους κα­πι­τα­λι­στές της υψη­λής τε­χνο­λο­γί­ας όπως ο Έλον Μασκ, και μέσω μιας νέας εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, η οποία επι­κε­ντρώ­νε­ται στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.

Αντι­μέ­τω­ποι με αυτό το άνευ προη­γου­μέ­νου πλαί­σιο, οι Ευ­ρω­παί­οι αρ­χη­γοί κρα­τών επι­τα­χύ­νουν την κούρ­σα του επα­νε­ξο­πλι­σμού τους. Η φον ντερ Λάιεν έχει υπο­σχε­θεί 800 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια για την ΕΕ, η Γερ­μα­νία έχει ανα­κοι­νώ­σει ένα τι­τά­νιο σχέ­διο ύψους 900 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ, στη Γαλ­λία σχε­διά­ζε­ται μια μα­ζι­κή αύ­ξη­ση του γαλ­λι­κού στρα­τιω­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, ο οποί­ος ανα­μέ­νε­ται να φτά­σει του­λά­χι­στον τα 90 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ετη­σί­ως, ενώ στη χώρα μας οι προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νες δα­πά­νες των 32 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων πρό­κει­ται να αυ­ξη­θούν εκ­θε­τι­κά.

Ο ενι­σχυό­με­νος μι­λι­τα­ρι­σμός δι­καιο­λο­γεί­ται μέσω της  πο­λε­μι­κής προ­πα­γάν­δας ενά­ντια στη «ρω­σι­κή απει­λή» και μέσω της ρη­το­ρι­κής περί «ευ­ρω­παϊ­κών αξιών» και «δη­μο­κρα­τί­ας». Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πολύ  δια­φο­ρε­τι­κή. Επι­κρί­νο­ντας την βαρ­βα­ρό­τη­τα του Τραμπ, οι ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­μεις, που στη­ρί­ζουν τη γε­νο­κτο­νία στη Γάζα, ενερ­γούν με την ίδια ιμπε­ρια­λι­στι­κή λο­γι­κή που έχει και ο Αμε­ρι­κα­νός ηγέ­της, δη­λα­δή προ­ε­τοι­μά­ζο­νται να υπε­ρα­σπι­στούν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους και αυτά των εται­ρειών τους με όπλα και κα­νό­νια.

Μι­λι­τα­ρι­σμός, εθνι­κι­σμός και η άνο­δος της αντι­δρα­στι­κής ακρο­δε­ξιάς

Αυτή η αστα­μά­τη­τη κούρ­σα εξο­πλι­σμών ανοί­γει τον δρόμο της κα­τα­στρο­φής για τις ερ­γα­τι­κές τά­ξεις, τη νε­ο­λαία και το πε­ρι­βάλ­λον. Για να χρη­μα­το­δο­τή­σουν τον επα­νε­ξο­πλι­σμό και να επι­βά­λουν τη μι­λι­τα­ρι­στι­κή τους ατζέ­ντα, οι κυ­βερ­νή­σεις της ΕΕ προ­ε­τοι­μά­ζουν ολο­έ­να και πιο βά­ναυ­σες επι­θέ­σεις στις συν­θή­κες δια­βί­ω­σης των εκ­με­ταλ­λευό­με­νων τά­ξε­ων, υπο­βαθ­μί­ζουν τις πο­λι­τι­κές προ­στα­σί­ας του πε­ρι­βάλ­λο­ντος και επι­τί­θε­νται στα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Και είναι ακρι­βώς μέσα σε αυτό το πλαί­σιο που προ­ε­λαύ­νει η αντι­δρα­στι­κή ακρο­δε­ξιά και, όπου δεν κερ­δί­ζει η ίδια, επη­ρε­ά­ζει ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο τις αστι­κές άρ­χου­σες τά­ξεις, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ιτα­λία, όπως και στο Ισ­ρα­ήλ και στην Αρ­γε­ντι­νή, στη Ρωσία και στην Τουρ­κία, στην Ουγ­γα­ρία και στην Ινδία, στη Γαλ­λία και στη Γερ­μα­νία.

Είναι μια ακρο­δε­ξιά η οποία δεν κρύ­βει τη «βού­λη­σή της για εξου­σία», που πε­ρι­φρο­νεί ακόμη και τις τυ­πι­κές μορ­φές των «αστι­κών» φι­λε­λεύ­θε­ρων δη­μο­κρα­τιών, που κα­θι­στά τον αυ­ταρ­χι­σμό και τον κε­ντρι­κό ρόλο του ηγέτη ως βάση της πο­λι­τι­κής της. Πρό­κει­ται για μια ακρο­δε­ξιά με την οποία  φλερ­τά­ρουν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο με­γά­λα τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης, επει­δή τη θε­ω­ρούν ως μια απο­δε­κτή πο­λι­τι­κο-ιδε­ο­λο­γι­κή λύση, ικανή να ελέγ­ξει τα μα­ζι­κά κι­νή­μα­τα με σι­δε­ρέ­νια πυγμή, επι­βάλ­λο­ντας βά­ναυ­σες προ­σαρ­μο­γές και απο­στε­ρή­σεις με στόχο την ανά­κτη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας.

Η επι­θε­τι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή ρη­το­ρι­κή του Τραμπ, η οποία στο­χεύ­ει στην κα­τά­κτη­ση της Γροι­λαν­δί­ας, την ανά­κτη­ση της Διώ­ρυ­γας του Πα­να­μά και την προ­σάρ­τη­ση του Κα­να­δά, θα πρέ­πει να ερ­μη­νευ­θεί στο πλαί­σιο αυτού του ανα­προ­σα­να­το­λι­σμού, ακόμη και αν ανα­φέ­ρε­ται σε ορι­σμέ­να ιστο­ρι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κλα­σι­κού αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού όπως το Δόγμα Μον­ρόε, ή κά­ποιες πα­λαιό­τε­ρες Ρε­που­μπλι­κα­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις όπως αυτή του Γουί­λιαμ Μακ­Κίν­λεϊ, οι οποί­ες χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν από προ­στα­τευ­τι­σμό και εδα­φι­κή επέ­κτα­ση των ΗΠΑ (Που­έρ­το Ρίκο, Φι­λιπ­πί­νες...). Η με­γά­λη δια­φο­ρά είναι ότι η ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέ­κτα­ση του Μακ­Κίν­λεϊ συ­νέ­πι­πτε με την άνοδο της ισχύ­ος των ΗΠΑ, ενώ οι απει­λές του Τραμπ απο­τε­λούν μια κά­ποια ανα­γνώ­ρι­ση των ορίων της ισχύ­ος τους και εκ­δη­λώ­νο­νται σε μια συν­θή­κη πα­ρακ­μής τους. Η άνο­δος του Τραμπ απο­τε­λεί, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, σύμ­πτω­μα μιας νέας διε­θνούς κα­τά­στα­σης, στην οποία γι­νό­μα­στε μάρ­τυ­ρες της ανά­δυ­σης της Κίνας ως αντα­γω­νι­στι­κής δύ­να­μης που προ­σα­να­το­λί­ζε­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο προς μια συμ­μα­χία με τη Ρωσία, καθώς και της ανά­δυ­σης με­σαί­ων δυ­νά­με­ων όπως η Τουρ­κία και άλλες χώρες του «Πα­γκό­σμιου Νότου», οι οποί­ες επι­διώ­κουν να επη­ρε­ά­σουν τις πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­να­μι­κές σύμ­φω­να με τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα. Αυτές σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν απο­τε­λούν μια πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή εναλ­λα­κτι­κή λύση, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται απε­ρί­σκε­πτα ορι­σμέ­να τμή­μα­τα της ιτα­λι­κής και ευ­ρω­παϊ­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Η μάχη κατά της ακρο­δε­ξιάς δεν μπο­ρεί παρά να έχει ένα διε­θνι­στι­κό, αντι­μι­λι­τα­ρι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα, εδρα­σμέ­νο στην αλ­λη­λεγ­γύη.

Ιστο­ρι­κό άλμα του ευ­ρω­παϊ­κού μι­λι­τα­ρι­σμού

Η συ­νέ­πεια αυτής της κρί­σης είναι ένα τε­ρά­στιο άλμα προς τα εμπρός για τον μι­λι­τα­ρι­σμό των ευ­ρω­παϊ­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων. Αυτή η με­τα­τό­πι­ση είχε ήδη ξε­κι­νή­σει πριν από τον πό­λε­μο στην Ου­κρα­νία, αλλά τώρα θα βα­θύ­νει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο. Με το πρό­σχη­μα της «αυ­τό­νο­μης κυ­ριαρ­χί­ας», της «υπε­ρά­σπι­σης της Ου­κρα­νί­ας» και τη φα­ντα­σί­ω­ση μιας ει­σβο­λής από τον «ρω­σι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό» και τον «να­ζι­σμό του Πού­τιν», οι ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­μεις ετοι­μά­ζο­νται να ξε­κι­νή­σουν μια νέα κούρ­σα εξο­πλι­σμών με την εν­θου­σιώ­δη υπο­στή­ρι­ξη των συ­ντη­ρη­τι­κών, των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών, των πρα­σί­νων, των «Ατλα­ντι­στών» και των ακρο­δε­ξιών εξ­τρε­μι­στών.

Κυ­βερ­νή­σεις, επι­χει­ρή­σεις, δη­μο­σιο­γρά­φοι και μέσα ενη­μέ­ρω­σης επα­να­λαμ­βά­νουν πο­λε­μο­χα­ρή συν­θή­μα­τα που θυ­μί­ζουν τις τα­ραγ­μέ­νες αρχές του 20ού αιώνα. Πρέ­πει να υπε­ρα­σπι­στού­με την Ευ­ρώ­πη και τις αξίες της, να επα­νεκ­κι­νή­σου­με τη στρα­τιω­τι­κή βιο­μη­χα­νία, να δι­δά­ξου­με την «αγάπη για την πα­τρί­δα» στα σχο­λεία και να εκ­παι­δεύ­σου­με νε­ο­σύλ­λε­κτους για να επε­κτεί­νου­με το στρα­τό και ίσως ακόμη και να επα­να­φέ­ρου­με την υπο­χρε­ω­τι­κή στρα­τιω­τι­κή θη­τεία. Οι [Ιτα­λοί δια­νο­ού­με­νοι] Σκου­ρά­τι και οι Σέρα, στους οποί­ους έχει πλέον προ­στε­θεί και η κύρια δύ­να­μη της αντι­πο­λί­τευ­σης, το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα, φω­νά­ζουν δυ­να­τά πως η Ευ­ρώ­πη κιν­δυ­νεύ­ει, βρί­σκε­ται μόνη της σε έναν εχθρι­κό κόσμο και πρέ­πει να επα­νε­ξο­πλι­στεί. Για όλα φταί­νε ο Τραμπ και ο Πού­τιν, οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες έχουν εγκα­τα­λεί­ψει την Ευ­ρώ­πη και η Ρωσία έχει επε­κτα­τι­κές φι­λο­δο­ξί­ες.

Ωστο­σο, ο μι­λι­τα­ρι­σμός της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης προη­γή­θη­κε του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία.

Στη δε­κα­ε­τία του 1970, ο Ερ­νέστ Μα­ντέλ τό­νι­σε την ανά­γκη να διε­ρευ­νη­θεί η «οι­κο­νο­μία του διαρ­κούς επα­νε­ξο­πλι­σμού» στο επι­δρα­στι­κό του έργο «Ύστε­ρος Κα­πι­τα­λι­σμός». Έγρα­ψε: «Από τη δε­κα­ε­τία του 1930, η πα­ρα­γω­γή όπλων παί­ζει έναν ολο­έ­να και πιο ση­μα­ντι­κό ρόλο στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία. Δεν υπάρ­χει κα­νέ­να ση­μά­δι ότι αυτή η τάση φτά­νει στο τέλος της. Είναι ένα από τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της τρί­της ηλι­κί­ας του κα­πι­τα­λι­σμού, το οποίο πρέ­πει να εξη­γη­θεί με όρους της κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κής ανά­πτυ­ξης αυτού του τρό­που πα­ρα­γω­γής» [Ernest Mandel, Le troisième âge du capitalisme].

Η οι­κο­νο­μία του διαρ­κούς επα­νε­ξο­πλι­σμού κάθε άλλο παρά έχει τε­λειώ­σει, ακόμη και στην Ευ­ρώ­πη. Το σχέ­διο ReArm Europe δεν ξε­πή­δη­σε από το που­θε­νά. Αναμ­φί­βο­λα, στην αρ­χι­κή φάση της δια­δι­κα­σί­ας συ­γκρό­τη­σής της, η απου­σία μιας κοι­νής αμυ­ντι­κής πο­λι­τι­κής ευ­νό­η­σε αρ­χι­κά την ει­κό­να της ΕΕ ως ενός ει­ρη­νι­κού χώρου, απαλ­λαγ­μέ­νου από τις μι­λι­τα­ρι­στι­κές  πα­ρορ­μή­σεις οι οποί­ες χα­ρα­κτή­ρι­ζαν, αντί­θε­τα, τα έθνη-κρά­τη. Ωστό­σο, η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση των χωρών της ΕΕ ξε­κί­νη­σε πολύ πριν από την ει­σβο­λή της Ρω­σί­ας στην Ου­κρα­νία τον Φε­βρουά­ριο του 2022, αρ­χί­ζο­ντας το 2010. Στο πλαί­σιο των χωρών του ΝΑΤΟ, οι στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες, κυ­ρί­ως ευ­ρω­παϊ­κές, αυ­ξή­θη­καν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα από 162 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ το 2014 σε 214 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ το 2022, μια ιλιγ­γιώ­δης αύ­ξη­ση της τάξης του 32% [πηγή: Ευ­ρω­παϊ­κός Ορ­γα­νι­σμός Άμυ­νας, EDA, Δε­κέμ­βριος 2022].

Η αύ­ξη­ση των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών υπήρ­ξε ιδιαί­τε­ρα ρα­γδαία στις χώρες της Βαλ­τι­κής και στις χώρες της Κε­ντρι­κής και Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης (Σλο­βα­κία, Ουγ­γα­ρία, Ρου­μα­νία, Πο­λω­νία), ενώ ορι­σμέ­νες χώρες αντι­προ­σω­πεύ­ουν τη με­ρί­δα του λέ­ο­ντος των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών της ΕΕ: ​​Γερ­μα­νία, Γαλ­λία, Ιτα­λία, Πο­λω­νία και Ολ­λαν­δία. Μαζί, αυτές οι χώρες αντι­προ­σω­πεύ­ουν το 70% των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών της ΕΕ [Γερ­μα­νία: 23,4% – Γαλ­λία: 20,9% – Ιτα­λία: 12,1% – Πο­λω­νία: 6,6% – Ολ­λαν­δία: 6,2%]. Όσον αφορά τα εξε­λιγ­μέ­να οπλι­κά συ­στή­μα­τα, η Γαλ­λία ηγεί­ται με το 71% της ευ­ρω­παϊ­κής πα­ρα­γω­γής, ακο­λου­θού­με­νη από τη Γερ­μα­νία με 22%.

Το σχέ­διο ReArm Europe

Η Ευ­ρω­παϊ­κή Επι­τρο­πή (με εξαί­ρε­ση τον Ούγ­γρο πρό­ε­δρο, τον «Τρα­μπι­κό» Βί­κτορ Όρ­μπαν) ενέ­κρι­νε το σχέ­διο «ReArm Europe» ύψους 800 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ, εξαι­ρώ­ντας τις στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες των κρα­τών μελών από το όριο ελ­λείμ­μα­τος του 3% του ΑΕΠ (τη δέ­σμευ­ση λι­τό­τη­τας που είχε θε­σπι­στεί μέσω του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας και Ανά­πτυ­ξης). Με­τα­ξύ άλλων μέ­τρων, το σχέ­διο πε­ρι­λαμ­βά­νει επί­σης συλ­λο­γι­κό δα­νει­σμό έως και 150 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ για στρα­τιω­τι­κές επεν­δύ­σεις των κρα­τών-με­λών και άνοιγ­μα της στρα­τιω­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης σε ιδιω­τι­κές επεν­δύ­σεις.

Στη Γερ­μα­νία, η επερ­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση συ­να­σπι­σμού με­τα­ξύ των συ­ντη­ρη­τι­κών (CDU) και των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών (SPD) υπό την ηγε­σία του Φρί­ντριχ Μερτς, ανα­κοί­νω­σε ένα μνη­μειώ­δες σχέ­διο επα­νε­ξο­πλι­σμού -«άμυνα με κάθε κό­στος»- το οποίο εγκρί­θη­κε τόσο από την ομο­σπον­δια­κή βουλή όσο και από την άνω βουλή [σώμα των κρα­τι­δια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων] και πε­ρι­λαμ­βά­νει συ­νταγ­μα­τι­κές αλ­λα­γές για την άρση του ανώ­τα­του ορίου χρέ­ους και την κα­τα­νο­μή κον­δυ­λί­ων δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ για αμυ­ντι­κές  δα­πά­νες. Στην άνω βουλή, το σχέ­διο εγκρί­θη­κε επί­σης από την πλειο­ψη­φία των μελών που δια­θέ­τει η Αρι­στε­ρά (Die Linke), προ­κα­λώ­ντας με­γά­λη αντι­πα­ρά­θε­ση.

Η κυ­βέρ­νη­ση Με­λό­νι, η οποία τα­λα­ντεύ­ε­ται ανά­με­σα στον Τραμπ και τη φον ντερ Λάιεν, εμ­φα­νί­ζε­ται επι­φυ­λα­κτι­κή. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η ιτα­λι­κή ακρο­δε­ξιά προ­ω­θεί τη δική της συ­γκε­κρι­μέ­νη πρό­τα­ση στη στο διά­λο­γο για το σχέ­διο επα­νε­ξο­πλι­σμού: ένα ευ­ρω­παϊ­κό σχέ­διο που προ­βλέ­πει την κα­τα­νο­μή ευ­ρω­παϊ­κών δη­μό­σιων πόρων για την εγ­γύ­η­ση των ιδιω­τι­κών επεν­δύ­σε­ων στον τομέα της άμυ­νας και της τε­χνο­λο­γι­κής και­νο­το­μί­ας. Πρό­κει­ται για μια εν­σω­μα­τώ­σι­μη πρό­τα­ση η οποία θα προ­σέ­θε­τε ένα νέο ερ­γα­λείο σε αυτά που ήδη προ­βλέ­πο­νται από το σχέ­διο ReArm Europe όπως αυτό έχει ορι­στεί από την Ούρ­σου­λα φον ντερ Λάιεν, με στόχο την εν­θάρ­ρυν­ση με­γα­λύ­τε­ρων επεν­δύ­σε­ων από ευ­ρω­παϊ­κές εται­ρεί­ες στον στρα­τιω­τι­κό τομέα.

Η Ιτα­λία, από την πλευ­ρά της, βρί­σκε­ται ήδη σε πλήρη πο­ρεία επα­νε­ξο­πλι­σμού. Μά­λι­στα, ας μην ξε­χνά­με ότι το 2025 οι στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες θα ανέρ­χο­νται σε 32 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια, εκ των οποί­ων τα 13 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια πρό­κει­ται να δα­πα­νη­θούν μόνο για εξο­πλι­σμούς!

Ένας νέος κύ­κλος πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας και η ανα­βί­ω­ση του ευ­ρω­παϊ­κού ιμπε­ρια­λι­σμού

Ο επα­νε­ξο­πλι­σμός και η αύ­ξη­ση της πο­λε­μι­κής βιο­μη­χα­νί­ας και του εμπο­ρί­ου όπλων στην ΕΕ στο­χεύ­ουν στην αύ­ξη­ση του ΑΕΠ των κρα­τών μελών και την απο­κα­τά­στα­ση του πο­σο­στού κέρ­δους για τις εται­ρεί­ες και τους επεν­δυ­τές. Αυτός ο επα­νε­ξο­πλι­σμός συμ­βα­δί­ζει —ανα­πό­φευ­κτα—  με την ενί­σχυ­ση νέων πο­λι­τι­κών αύ­ξη­σης του χρέ­ους, οι οποί­ες με­σο­πρό­θε­σμα προ­α­ναγ­γέλ­λουν έναν νέο κύκλο λι­τό­τη­τας, δη­μιουρ­γώ­ντας μια συλ­λο­γι­κή φα­ντα­σί­ω­ση μιας απει­λού­με­νης Ευ­ρώ­πης που πρέ­πει να απα­ντή­σει με τα παλιά σχή­μα­τα της «πα­τριω­τι­κής ενό­τη­τας». Η ΕΕ -και μαζί της η δική μας κυ­βέρ­νη­ση η οποία ευ­θυ­γραμ­μί­ζε­ται με τη δεξιά που εκ­προ­σω­πεί­ται από την Φον ντερ Λάιεν, τον Μα­κρόν, τον Μερτς ή τον Μαρκ Ρού­τε- αντι­με­τω­πί­ζει  τα προ­βλή­μα­τα με την ίδια ιμπε­ρια­λι­στι­κή λο­γι­κή με τις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, την Κίνα ή τη Ρωσία. Όπως γρά­φει ο οι­κο­νο­μο­λό­γος Μπραν­κά­τσιο, «σε μια εποχή που η κρίση χρέ­ους ανα­γκά­ζει την αμε­ρι­κα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρία να μειώ­σει την πε­ριο­χή επιρ­ρο­ής της και να επι­βα­ρύ­νει ακόμη και τους υπο­τε­λείς της με κα­θή­κο­ντα, το πρό­βλη­μα της ευ­ρω­παϊ­κής δι­πλω­μα­τί­ας γί­νε­ται ένα: να σχε­διά­σει έναν αυ­τό­νο­μο ιμπε­ρια­λι­σμό, ικανό να συ­νο­δεύ­σει την προ­βο­λή ισχύ­ος του ευ­ρω­παϊ­κού κα­πι­τα­λι­σμού προς τα έξω με μια αυ­τό­νο­μη στρα­τιω­τι­κή ισχύ», Il Manifesto, 13 Μαρ­τί­ου 2025.

Οι στρα­τιω­τι­κές εται­ρεί­ες είναι, και θα είναι προ­φα­νώς, οι κύ­ριοι ωφε­λη­μέ­νοι από την αύ­ξη­ση των στρα­τιω­τι­κών δα­πα­νών. Είναι οι βιο­μη­χα­νί­ες όπλων, συ­γκε­ντρω­μέ­νες σε μικρό αριθ­μό κρα­τών μελών, αυτές που έχουν αυ­ξα­νό­με­νη επιρ­ροή στη δια­μόρ­φω­ση των στρα­τη­γι­κών επι­λο­γών της Ευ­ρω­παϊ­κής Επι­τρο­πής.

Αυτές βρί­σκο­νται στη Γαλ­λία, τη Γερ­μα­νία και την Ιτα­λία και ο κύ­κλος ερ­γα­σιών τους δεν είναι κα­θό­λου αμε­λη­τέ­ος. Σύμ­φω­να με τις πηγές του Διε­θνούς Ιν­στι­τού­του Έρευ­νας για την Ει­ρή­νη της Στοκ­χόλ­μης (SIPRI), ενώ οι αμε­ρι­κα­νι­κοί όμι­λοι αντι­προ­σω­πεύ­ουν το 50% των συ­νο­λι­κών πω­λή­σε­ων των 100 κο­ρυ­φαί­ων εται­ρειών πα­γκο­σμί­ως, οι ευ­ρω­παϊ­κοί όμι­λοι  αντι­προ­σω­πεύ­ουν το 14% και οι βρε­τα­νι­κοί το 7%. Με­τα­ξύ των ευ­ρω­παϊ­κών εται­ρειών, αυτή που κάνει τις με­γα­λύ­τε­ρες δου­λειές είναι η [ιτα­λι­κή] Leonardo, ενώ δεύ­τε­ρη έρ­χε­ται η Airbus, μια γαλ­λο-γερ­μα­νι­κή κοι­νο­πρα­ξία. Αυτή η χού­φτα των με­γά­λων ευ­ρω­παϊ­κών εται­ριών κυ­ριαρ­χεί στην πα­ρα­γω­γή και τις δη­μό­σιες πα­ραγ­γε­λί­ες των κρα­τών μελών και επη­ρε­ά­ζει τη στρα­τη­γι­κή της Κο­μι­σιόν. Ο Κλοντ Σερ­φα­τί το­νί­ζει ότι «Η υπο­στή­ρι­ξη των με­γά­λων ευ­ρω­παϊ­κών ομί­λων από τις εθνι­κές τους κυ­βερ­νή­σεις τους έχει επι­τρέ­ψει να δη­μιουρ­γή­σουν ισχυ­ρά κα­νά­λια επιρ­ρο­ής και σε κοι­νο­τι­κό επί­πε­δο (Επι­τρο­πή, Ευ­ρω­παϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο κ.λπ.). Από τη δε­κα­ε­τία του 2000, οι επι­κε­φα­λής των κύ­ριων ευ­ρω­παϊ­κών αμυ­ντι­κών ομί­λων είναι πα­ρό­ντες στις ομά­δες ερ­γα­σί­ας που έχει συ­στή­σει η Κο­μι­σιόν. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, το λό­μπινγκ στην Κο­μι­σιόν και στο Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο έχει αυ­ξη­θεί ση­μα­ντι­κά, σε ευ­θυ­γράμ­μι­ση με τη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της ΕΕ, παρά το γε­γο­νός ότι οι ευ­ρω­παϊ­κοί αμυ­ντι­κοί όμι­λοι δεν έχουν κα­τορ­θώ­σει να επη­ρε­ά­σουν την Κο­μι­σιόν. [Claude Serfati, Un monde en guerres, Textuel, σ. 180].

Έτσι, παρά τις έντο­νες αντι­θέ­σεις και αντι­φά­σεις που εξα­κο­λου­θούν να υπάρ­χουν με­τα­ξύ των δια­φό­ρων ευ­ρω­παϊ­κών χωρών, ο πό­λε­μος και οι κρί­σεις ωθούν την ΕΕ προς με­γα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή ολο­κλή­ρω­ση, της οποί­ας κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη είναι η αμυ­ντι­κή βιο­μη­χα­νία.

Με την ση­με­ρι­νή στρο­φή που κα­θο­δη­γεί ο Ντό­ναλντ Τραμπ, η ώθηση για εξο­πλι­σμούς είναι πλέον ανα­πό­φευ­κτη και θα έπρε­πε να μας ανη­συ­χεί, δε­δο­μέ­νου ότι ιστο­ρι­κά όλες οι κούρ­σες εξο­πλι­σμών στην Ευ­ρώ­πη έχουν κα­τα­λή­ξει σε τρα­γω­δί­ες και σφα­γές. Αυτή η κούρ­σα εξο­πλι­σμών θα χρη­μα­το­δο­τη­θεί από την επί­θε­ση στις κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις και την εκ­κα­θά­ρι­ση σε ό,τι έχει απο­μεί­νει από το κοι­νω­νι­κό κρά­τος. Θα πε­ρι­λαμ­βά­νει επί­σης πε­ρι­κο­πές στα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα όπως επί­σης και πο­λι­τι­κές που θα έχουν κό­στος για την ακρο­δε­ξιά, όπως η επα­να­φο­ρά της υπο­χρε­ω­τι­κής στρα­τιω­τι­κής θη­τεί­ας σε ορι­σμέ­νες χώρες. Αυτές οι πο­λι­τι­κές στο σύ­νο­λό τους θα μπο­ρού­σαν να ανα­ζω­πυ­ρώ­σουν τους αγώ­νες κατά των πε­ρι­κο­πών και των επι­θέ­σε­ων στις συν­θή­κες δια­βί­ω­σης, όπως και τα αντι­πο­λε­μι­κά κι­νή­μα­τα.

Η Ευ­ρώ­πη-φρού­ριο και οι «πο­λι­τι­κές ασφα­λεί­ας» ως μέρος της δια­δι­κα­σί­ας στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης

Τα κα­τα­σταλ­τι­κά μέτρα κατά των με­τα­να­στών απο­τε­λούν ανα­πό­σπα­στο μέρος της εξε­λισ­σό­με­νης δια­δι­κα­σί­ας στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης. Δεν είναι τυ­χαίο ότι αυτά τα μέτρα έχουν αυ­ξη­θεί εκ­θε­τι­κά τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Σε πε­ρί­που εί­κο­σι χρό­νια, η χρη­μα­το­δό­τη­ση της ΕΕ προς χώρες που βρί­σκο­νται στην άλλη πλευ­ρά της Με­σο­γεί­ου με στόχο την εξω­τε­ρι­κή ανά­θε­ση του ελέγ­χου και της δια­χεί­ρι­σης των με­τα­να­στευ­τι­κών ροών έχει ξε­πε­ρά­σει τα 130 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ. Το 2021, η Frontex, η υπη­ρε­σία που είναι επι­φορ­τι­σμέ­νη με τον έλεγ­χο των με­τα­να­στευ­τι­κών ροών στη Με­σό­γειο, έλαβε πρω­το­φα­νή χρη­μα­το­δό­τη­ση ύψους 5,6 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ, η οποία θα κα­λυ­φθεί την πε­ρί­ο­δο 2021-2027 με αύ­ξη­ση 194% σε σύ­γκρι­ση με τον προη­γού­με­νο δη­μο­σιο­νο­μι­κό κύκλο. Αυτή η χρη­μα­το­δό­τη­ση πε­ρι­λαμ­βά­νει την αγορά νέων «θα­να­τη­φό­ρων και μη θα­να­τη­φό­ρων» όπλων. Θα είναι δύ­σκο­λο να δια­κρί­νει κα­νείς τα μεν από τα δε.

Έτσι, η με­τα­να­στευ­τι­κή πο­λι­τι­κή φω­τί­ζει πολύ πιο ρε­α­λι­στι­κά την συ­μπε­ρι­φο­ρά των ευ­ρω­παϊ­κών χωρών σε σύ­γκρι­ση με τις δη­λώ­σεις των ηγε­σιών  τους σχε­τι­κά με τις «δη­μο­κρα­τι­κές αξίες» στις οποί­ες βα­σί­ζε­ται η ευ­ρω­παϊ­κή ολο­κλή­ρω­ση.

Το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πο της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης: η Ευ­ρώ­πη του Κε­φα­λαί­ου, νε­ο­α­ποι­κια­κή και ρα­τσι­στι­κή

Πόσο αξιό­πι­στη είναι η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση ως προ­πύρ­γιο της δη­μο­κρα­τί­ας, αφού δεν μπό­ρε­σε να στα­μα­τή­σει το εμπό­ριο όπλων με το Ισ­ρα­ήλ, ενώ αυτό διέ­πρατ­τε γε­νο­κτο­νία κατά του πα­λαι­στι­νια­κού λαού; Τι αξιο­πι­στία μπο­ρεί να έχει η Γαλ­λία, όταν έχει λε­η­λα­τή­σει και ελέγ­ξει την οι­κο­νο­μία των πε­ρισ­σό­τε­ρων από τις πρώην αποι­κί­ες της; Τι αξιο­πι­στία μπο­ρεί να έχει η Ιτα­λία, όταν υπε­ρα­σπί­ζε­ται με νύχια και με δό­ντια αυ­τούς τους μο­χθη­ρούς βα­σα­νι­στές που εμπο­δί­ζουν τους με­τα­νά­στες να φτά­σουν στις ιτα­λι­κές ακτές;

Ο κλα­σι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός δι­καιο­λο­γού­σε τις πα­ρεμ­βά­σεις του επι­κα­λού­με­νος την ανά­γκη να εκ­πο­λι­τί­σει άλ­λους λαούς εξά­γο­ντας τις αξίες του Δυ­τι­κού πο­λι­τι­σμού. Ξε­κι­νώ­ντας από τον πό­λε­μο στο Ιράκ το 1990, ο σύγ­χρο­νος ιμπε­ρια­λι­σμός δια­κη­ρύσ­σει μια αν­θρω­πι­στι­κή ανά­γκη για τις στρα­τιω­τι­κές του επι­χει­ρή­σεις, δι­καιο­λο­γώ­ντας τες με τον στόχο της ανα­τρο­πής δι­κτα­το­ρι­κών κα­θε­στώ­των.

Με την εμ­βά­θυν­ση του γε­ω­πο­λι­τι­κού χάους και την έντα­ση της εν­δο­ΐ­μπε­ρια­λι­στι­κής σύ­γκρου­σης, αυτοί οι [ρη­το­ρι­κοί] στό­χοι δεν έχουν εξα­φα­νι­στεί. Έτσι, σή­με­ρα η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση βα­σί­ζει την πο­λε­μο­χα­ρή ρη­το­ρι­κή της στο όνομα της ει­ρή­νης και της δη­μο­κρα­τί­ας. Όλα αυτά δεν προ­κα­λούν μόνο απο­στρο­φή, αλλά είναι και βαθιά λει­τουρ­γι­κά για ένα σχέ­διο που θέλει να ενι­σχύ­σει μια αποι­κια­κή και ρα­τσι­στι­κή Ευ­ρώ­πη του κε­φα­λαί­ου και τρο­φο­δο­τεί την ορμή της ακρο­δε­ξιάς. Όπως κι αν χρη­μα­το­δο­τη­θούν, τα σχέ­δια επα­νε­ξο­πλι­σμού της ΕΕ θα ωφε­λή­σουν μόνο τους με­γά­λους κα­πι­τα­λι­στές, τους εμπό­ρους του θα­νά­του που ήδη τρί­βουν τα χέρια τους από αγαλ­λί­α­ση για την αύ­ξη­ση της αξίας των με­το­χών τους. Όπως κι αν χρη­μα­το­δο­τη­θούν, τα σχέ­δια επα­νε­ξο­πλι­σμού θα συ­νο­δεύ­ο­νται από πε­ριο­ρι­σμό των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των στο εσω­τε­ρι­κό των χωρών.

Κα­ταγ­γέλ­λο­ντας την ψεύ­τι­κη «pax trumpista» [Τρα­μπι­κή Ει­ρή­νη]

Ο αγώ­νας ενά­ντια στον πό­λε­μο, τον μι­λι­τα­ρι­σμό και τους ιμπε­ρια­λι­στές πε­ρι­λαμ­βά­νει επί­σης την κα­ταγ­γε­λία της ψεύ­τι­κης ει­ρή­νης που προ­τεί­νει ο Τραμπ. Ο επα­νε­κλε­γείς πρό­ε­δρος των ΗΠΑ άλ­λα­ξε ρι­ζι­κά τη θέση της χώρας του στον πό­λε­μο στην Ου­κρα­νία. Από εκεί που εξό­πλι­ζαν την Ου­κρα­νία και ηγού­νταν των συμ­μά­χων του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ με­τα­το­πί­στη­καν στην έναρ­ξη δι­με­ρών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων για την κα­τά­παυ­ση του πυρός απευ­θεί­ας με τον Βλα­ντι­μίρ Πού­τιν, απο­κλεί­ο­ντας από τις συ­νο­μι­λί­ες τους πρώην συμ­μά­χους τους -τις ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­μεις και τον ίδιο τον Ζε­λέν­σκι.

Το μή­νυ­μα του Τραμπ είναι κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό και μάλ­λον εκ­βια­στι­κό: Είτε ο Ζε­λέν­σκι (και οι Ευ­ρω­παί­οι σύμ­μα­χοί του) θα απο­δε­χτούν τους όρους που δια­πραγ­μα­τεύ­τη­κε ο Πού­τιν για την κα­τά­παυ­ση του πυρός ή οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες θα απο­συρ­θούν. Οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις βρί­σκο­νται σε εξέ­λι­ξη, ή μάλ­λον μόλις ξε­κί­νη­σαν. Αν και οι λε­πτο­μέ­ρειες της πρώ­της συ­νά­ντη­σης με­τα­ξύ Ρω­σί­ας και ΗΠΑ στο Ριάντ δεν είναι γνω­στές, οποια­δή­πο­τε συμ­φω­νία με­τα­ξύ των δύο προ­ϋ­πο­θέ­τει, ότι η Ου­κρα­νία θα απο­δε­χτεί την ήττα της, πράγ­μα που υπο­νο­εί του­λά­χι­στον την απο­δο­χή της απώ­λειας του 20% του εδά­φους που κα­τέ­χουν οι Ρώσοι (τις τέσ­σε­ρις αυ­τό­νο­μες πε­ριο­χές του Ντον­μπάς συν την Κρι­μαία)· καθώς και ότι θα αυ­το­κη­ρυ­χθεί ως ου­δέ­τε­ρη, απαρ­νού­με­νη την αξί­ω­σή της να εντα­χθεί στο ΝΑΤΟ (και την ΕΕ). Από την άλλη πλευ­ρά, ο Πού­τιν έχει θέσει ως όρο τη διε­ξα­γω­γή εκλο­γών στην Ου­κρα­νία χωρίς τον Ζε­λέν­σκι και είναι υπέρ­μα­χος της αντι­κα­τά­στα­σής του από μια κυ­βέρ­νη­ση φι­λι­κή προς το Κρεμ­λί­νο.

Επι­πλέ­ον, ο Τραμπ απαι­τεί από τον Ζε­λέν­σκι να υπο­γρά­ψει μια συμ­φω­νία για την εκ­με­τάλ­λευ­ση ορυ­κτών και σπά­νιων γαιών, σύμ­φω­να με την οποία οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες θα κρα­τή­σουν το ήμισυ αυτών των πόρων, ως απο­ζη­μί­ω­ση για τη στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια που πα­ρεί­χαν. Πρέ­πει να υπεν­θυ­μι­στεί ότι ο ίδιος ο Ζε­λέν­σκι ήταν ο πρώ­τος που πρό­τει­νε αυτή την πρα­κτι­κά αποι­κια­κή συ­ναλ­λα­γή στον Τραμπ, ελ­πί­ζο­ντας να λάβει ως αντάλ­λαγ­μα εγ­γύ­η­ση ασφα­λεί­ας από τις Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες, κάτι που προ­φα­νώς δεν πρό­κει­ται να συμ­βεί.

Ο χρό­νος φαί­νε­ται να κυλά υπέρ του Πού­τιν. Πριν απο­δε­χτεί την κα­τά­παυ­ση του πυρός, σί­γου­ρα θα προ­σπα­θή­σει να εδραιώ­σει και ίσως να επε­κτεί­νει την πρό­ο­δό που έχει ση­μειώ­σει στο πεδίο της μάχης και να κα­το­χυ­ρώ­σει  ορι­σμέ­νες «κόκ­κι­νες γραμ­μές» για το Κρεμ­λί­νο, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της ου­δε­τε­ρό­τη­τας της Ου­κρα­νί­ας, η οποία πε­ρι­λαμ­βά­νει την απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση του ου­κρα­νι­κού κρά­τους, τη δη­μιουρ­γία μιας ου­δέ­τε­ρης «ζώνης ασφα­λεί­ας» και τη δια­βε­βαί­ω­ση ότι δεν θα υπάρ­χουν στρα­τεύ­μα­τα του ΝΑΤΟ.

Η μοίρα της Ου­κρα­νί­ας, σφυ­ρο­κο­πη­μέ­νης από τρία χρό­νια συ­γκρού­σε­ων, με­τα­τρέ­πε­ται επο­μέ­νως σε ένα έπα­θλο το οποίο διεκ­δι­κούν οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες και η Ρωσία, με τις ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­μεις να διεκ­δι­κούν το δικό τους με­ρί­διο, προς το παρόν χωρίς επι­τυ­χία. Η αυ­το­διά­θε­ση του ου­κρα­νι­κού λαού δεν μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί μέσω του ψευ­δούς ει­ρη­νευ­τι­κού σχε­δί­ου που θα συμ­φω­νή­σουν ο Τραμπ και ο Πού­τιν, αλλά μόνο μέσω μιας πραγ­μα­τι­κής εκε­χει­ρί­ας που θα οδη­γή­σει στην εγκα­θί­δρυ­ση πραγ­μα­τι­κών συ­νο­μι­λιών με τη συμ­με­το­χή όλων των εμπλε­κό­με­νων μερών, με πρώ­τους τους ίδιους τους Ου­κρα­νούς.

Για μια ενιαία ευ­ρω­παϊ­κή κι­νη­το­ποί­η­ση ενά­ντια στη συ­νε­χι­ζό­με­νη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση - Στα­μα­τή­στε τον Επα­νε­ξο­πλι­σμό της Ευ­ρώ­πης!

Μπρο­στά στα νέα, ολο­έ­να και πιο ζο­φε­ρά σε­νά­ρια, είναι πιο επεί­γον από ποτέ να πιέ­σου­με για μια ενιαία ευ­ρω­παϊ­κή κι­νη­το­ποί­η­ση ενά­ντια στη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση. Γι’ αυτό υπο­στη­ρί­ζου­με σθε­να­ρά την έκ­κλη­ση «Στα­μα­τή­στε το Rearm Europe – κοι­νω­νι­κή πρό­νοια, όχι πό­λε­μος», που ξε­κί­νη­σε το Transform Europe, το Transnational Institute, η Arci και η Attac Ιτα­λί­ας, με­τα­ξύ άλλων.

Θα στη­ρί­ξου­με την έκ­κλη­ση από διε­θνι­στι­κή και οι­κο­σο­σια­λι­στι­κή σκο­πιά, εστιά­ζο­ντας στη μάχη ενά­ντια σε αυτήν τη νε­ο­α­ποι­κια­κή και ιμπε­ρια­λι­στι­κή Ευ­ρώ­πη του Κε­φα­λαί­ου, για μια άλλη Ευ­ρώ­πη, την απα­ραί­τη­τη και ανα­γκαία που επι­θυ­μού­με, μια Ευ­ρώ­πη των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ενω­μέ­νη, ει­ρη­νι­κή και αντι­ρα­τσι­στι­κή, που να εστιά­ζει στην αυ­το­διά­θε­ση των λαών της.

Ακρι­βώς για αυτόν το λόγο, θα το κά­νου­με χωρίς ποτέ να ξε­χνά­με την αντι-αποι­κια­κή αλ­λη­λεγ­γύη προς τους αγώ­νες όπως αυτός του πα­λαι­στι­νια­κού λαού απέ­να­ντι στη σιω­νι­στι­κή γε­νο­κτο­νία, ή για την ανα­γνώ­ρι­ση της αυ­το­διά­θε­σης του κουρ­δι­κού λαού και της Ρο­ζά­βα. Είναι σαφές ότι η άρ­χου­σα τάξη δεν έχει κα­νέ­να άλλο σχέ­διο πέρα από την επι­τά­χυν­ση των ανοι­χτών κρί­σε­ων: ένα σχέ­διο που βα­σί­ζε­ται στην επέν­δυ­ση στα «μέσα κα­τα­στρο­φής» της ζωής και του πλα­νή­τη, για την υπε­ρά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων της αστι­κής τάξης. Για αυτόν τον λόγο θε­ω­ρού­με ανα­γκαία την ορ­γά­νω­ση μιας αντι­πα­ρά­θε­σης με αιχμή ένα οι­κο­σο­σια­λι­στι­κό  πρό­γραμ­μα, το οποίο θα αντι­με­τω­πί­ζει τα σχέ­δια επα­νε­ξο­πλι­σμού τους και θα αγω­νί­ζε­ται σε όλα τα επί­πε­δα ενά­ντια στην Ευ­ρώ­πη του κε­φα­λαί­ου με την προ­ο­πτι­κή των οι­κο­σο­σια­λι­στι­κών Ηνω­μέ­νων Πο­λι­τειών της Ευ­ρώ­πης ως εναλ­λα­κτι­κή λύση στη βαρ­βα­ρό­τη­τα του πα­ρό­ντος.

Θα το κά­νου­με αυτό επει­δή εί­μα­στε ενά­ντια σε όλες τις μορ­φές ιμπε­ρια­λι­σμού, ενά­ντια στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ τόσο της κυ­βέρ­νη­σης Μπάι­ντεν όσο και της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ, ενά­ντια στην μι­λι­τα­ρι­στι­κή και πο­λε­μο­κά­πη­λη ευ­ρω­παϊ­κή αστι­κή τάξη, όπως και ενά­ντια στον Πού­τιν και το αυ­το­κρα­το­ρι­κό και τσα­ρι­κό του κα­θε­στώς, οι οποί­οι είναι όλοι ενω­μέ­νοι στη χρήση των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών τους για να δια­τη­ρή­σουν τις σφαί­ρες κυ­ριαρ­χί­ας τους. Και επει­δή δεν έχου­με καμία εμπι­στο­σύ­νη σε άλλες ανα­δυό­με­νες κα­πι­τα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις.

*Στέ­λε­χος της Sinistra Anticapitalista στην Ιτα­λία. Το κεί­με­νο δη­μο­σιεύ­τη­κε πρώτη φορά στο anticapitalista.org και με­τα­φρά­στη­κε στα αγ­γλι­κά από το internationalviewpoint

Ετικέτες