Στριμωγμένη στις μυλόπετρες των ανταγωνισμών ντόπιων και διεθνών «αρπακτικών» και του πολιτικού χρόνου που τελειώνει, η συγκυβέρνηση επιταχύνει το σχέδιο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας.
Ακτές, ακίνητα, λιμάνια, ακόμα και αρχαιολογικοί χώροι, βρίσκονται στις προτεραιότητες του «πλιάτσικου» που οργανώνει το ΤΑΙΠΕΔ για λογαριασμό ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων.
Ανάμεσα στις εκτάσεις που πέρασαν στο «αμαρτωλό» ταμείο για να εκποιηθούν, βρίσκεται και έκταση στη μεγαλύτερη παραλία της Μήλου, την Αχιβαδόλιμνη ή Χιβαδόλιμνη, όπως τη λένε οι ντόπιοι. Πήρε το όνομά της από τη λίμνη που υπάρχει δίπλα στην παραλία και ήταν γεμάτη αχιβάδες, ενώ παράλληλα αποτελεί συχνό σταθμό για μεταναστευτικά πουλιά. Συγχρόνως, βρίσκεται εντός των ορίων προστατευόμενης περιοχής Natura 2000, όπως μεγάλο τμήμα της Δυτικής Μήλου.
Αντιγράφουμε από τη βάση δεδομένων για τους νησιωτικούς υγρότοπους της WWF: «πρόκειται για λιμνοθάλασσα σε λεκάνη με ηφαιστειογενή πετρώματα, με στενή δίοδο επικοινωνίας με τη θάλασσα, η οποία περιορίστηκε και διαμορφώθηκε με την κατασκευή του παραλιακού δρόμου. (…) Κατά την περίοδο με έντονες φουσκοθαλασσιές, ολόκληρη η λεκάνη του υγρότοπου πλημυρίζει με θαλασσινό νερό, ενώ υπάρχει και σχεδόν σταθερή παροχή γλυκού νερού από πηγή που εκφορτίζεται μερικά μέτρα δυτικά της όχθης της λίμνης. (…) Οι δραστηριότητες στον υγρότοπο σχετίζονται κυρίως με τον καλοκαιρινό τουρισμό, μιας και στο όριο του υπάρχει πολύ όμορφη παραλία».
Η φυσική ομορφιά, τα κοινωνικά αγαθά, το δικαίωμα στη συλλογική αναψυχή και η προστασία του περιβάλλοντος, είναι «πολυτέλειες» άλλων εποχών και εμπόδια για την εξυπηρέτηση της νέας μεγάλης «εθνικής αφήγησης»: της «ανάπτυξης» των αχαλίνωτων ιδιωτικοποιήσεων και των ισοπεδωμένων εργασιακών δικαιωμάτων. Στο πλαίσιο υλοποίησης του παραπάνω στόχου, πωλούνται 63.800 τ.μ. της Αχιβαδόλιμνης για να γίνουν παραθεριστικές κατοικίες, στρέμματα που βρίσκονται πολύ κοντά στη λίμνη και με «επενδυτικό κίνητρο» την παραλία της περιοχής.
Από τις δεκάδες πανέμορφες παραλίες της Μήλου, η συγκεκριμένη, έχει ένα απίστευτο μίγμα χαρακτηριστικών. Απέραντη αμμουδιά που βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του κόλπου της Μήλου, με εκπληκτική θέα προς τα χωριά του νησιού. Στη μία της άκρη, εξαιτίας των ρηχών και γαλαζοπράσινων νερών και της κοντινής απόστασης από τους οικισμούς του νησιού, αποτελεί ιδανική επιλογή για οικογένειες και ένα γρήγορο μπάνιο.
Στην άλλη της άκρη, χωρίς ίχνος σεμνοτυφίας, με καθολική αποδοχή εδώ και δεκαετίες, καταλήγουν όσοι προτιμούν το μπάνιο τους χωρίς μαγιό. Και όταν, πολύ συχνά, το καλοκαιρινό μελτέμι αγριεύει, η παραλία ερημώνει, γιατί απλά δε στέκεσαι από την ένταση του ανέμου. Τότε μετατρέπεται στον κύριο προορισμό όσων λατρεύουν το surf και το kite-surf. Στο βουνό πάνω από την παραλία, βρίσκεται το μοναδικό camping του νησιού.
Προφανώς, αν τους αφήσουμε, η απόλαυση όλων αυτών των δυνατοτήτων θα είναι προνόμιο μόνο των χρηστών του all inclusive. Ποιός πιστεύει ότι δεν θα περιοριστεί η πρόσβαση στην Αχιβαδόλιμνη, για να μην ενοχλούνται οι πλούσιοι επισκέπτες της, δηλ. οι καταπατητές μιας περιοχής εξαιρετικού φυσικού κάλλους; Ποιος αποκλείει μια περιφραγμένη ακτή, με τσιμεντένια τερατουργήματα κοντά της, όπου οι φτωχοί θα στερούνται τη θάλασσα; Ένα ακόμα κοινωνικό αγαθό, θα μετατραπεί σε τσιφλίκι του ιδιωτικού κεφαλαίου.
Ήδη το δημοτικό συμβούλιο του νησιού εξέφρασε τη διαφωνία του με τις ενέργειες του ΤΑΙΠΕΔ και διακήρυξε ότι η προς παραχώρηση έκταση θα μείνει στο λαό της Μήλου. Στα χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας, η απόφαση αυτή (αν και εξαιρετικά θετική εξέλιξη) δεν αρκεί από μόνη της. Μια δυναμική απάντηση της τοπικής κοινωνίας, με όρους πολιτικής ανυπακοής, πλατιάς συσπείρωσης δυνάμεων, μαζικής συμμετοχής, ενημέρωσης και συμπαράστασης, όπως στις Σκουριές, την Κερατέα κ.α., μπορεί να μπλοκάρει τα σχέδια εκποίησης του φυσικού πλούτου.
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σαν «κανονικό παιδί» σε εκείνο τον τόπο. Να μάθω μπάνιο στα νερά της Αχιβαδόλιμνης, να μην καταφέρω να μάθω ποτέ καλό surf στα κύματά της, να ξενυχτήσω αμέτρητες φορές με φίλους κάτω από τα άστρα της.
Οι περισσότεροι-ες που θα ρίξουν μια ματιά στην ατελείωτη λίστα με τα ακίνητα και τη δημόσια γη που χαρίζουν ή παραχωρούν προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες-πάντα στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας»-θα έχουν μια ανάλογη ιστορία να διηγηθούν. Από τις παραλίες της Ρόδου, της Κρήτης, της Νάξου, της Πελοποννήσου, της Χαλκιδικής.
Συνηθίζουμε να μιλάμε για αυτούς που μας κλέβουν τη ζωή, για την ανατροπή της εξοντωτικής λιτότητας και για τη στιγμή που τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση. Στη μάχη ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ζητώντας εκδίκηση και κοινωνική δικαιοσύνη, μαζί με κατοίκους, φορείς και την Αριστερά, αναγκαστικά, συστρατεύονται και οι αναμνήσεις μας…
Φωτό: η λίμνη μαζί με την παραλία
