ΓΙΑ ΤΟ ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ – ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ

Η κύρια πλευρά της ειδικής κατάστασης βρίσκεται στο ότι η νέα δέσμη κοινωνιοκτόνων μέτρων και το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής επιτροπείας στα ελληνικά πράγματα , επιβάλλονται από κυβέρνηση με κύρια τη συμμετοχή της Αριστεράς , από κυβέρνηση που συγκροτήθηκε στο όνομα των εργαζομένων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ο μετεωρισμός της κυβέρνησης ανάμεσα στις πιέσεις του κόσμου της εργασίας και αυτές του κεφαλαίου ( αν υπήρξε πραγματικά ποτέ ) έληξε με θρίαμβο υπερ του δεύτερου. Ολοι όσοι δραστηριοποιηθήκαμε τα τελευταία χρόνια στις γραμμές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είμαστε υποχρεωμένοι σε απολογισμό στρατηγικό και πολιτικό , τουλάχιστον όσοι δεν είχαμε ως διπλή αντζέντα την ανασύνθεση και νεκρανάσταση της κεντροαριστεράς , αλλά νοηματοδοτούσαμε την αριστερή κυβέρνηση ως εργαλείο χειραφέτησης της εργασίας και σημείο ανατροπής του αρνητικού συσχετισμού που οικοδομείται συστηματικά από το 89 και μετά σε βάρος των εργαζομένων , της μικρής ιδιοκτησίας και των λαών , από το κεφάλαιο και τα ιμπεριαλιστικά διευθυντήρια. Οι απολογισμοί θα γίνουν και από τις τάσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και από τα λοιπά πολιτικά κέντρα , θα τραβήξουν σε χρόνο και θα αναδιατάξουν το χάρτη της αριστεράς. Θα σημάνουν ανατροπές στην ιεραρχεία , στην πολιτική και τη στρατηγική τους.

Η Αριστερά στην εποχή της κρίσης , ή παπάς παπάς ή ζευγάς- ζευγάς

    Η διαλυτική κρίση για την αριστερά , η μαζική αποστρατεία και υποχώρηση είναι πραγματικός κίνδυνος. Εξίσου δυναμικό ενδεχόμενο είναι η ανασύνταξη , να βιωθεί η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ως στρατηγική , πολιτική και οργανωτική πρόβα για μια επόμενη αναμέτρηση με τα Μνημόνια , την άγρια λιτότητα , την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.  Γιατί αυτη η παράμετρος καθιστά τη σύγκρουση τόσο άγρια , η καπιταλιστική κρίση διέλυσε τις κοινωνικές συμμαχίες όπου στηρίζονταν τα αστικά κόμματα , αυτη καθιστά την πίεση για μετάλλαξη της αριστεράς τόσο ισχυρή. Ο νεοφιλελευθερισμός , η έξωση δηλλαδή του Δημόσιου αγαθού από την ημερήσια διάταξη , η συρρίκνωση του λαικού εισοδήματος , η αποκαθήλωση των πολιτικών δικαιωμάτων , ο κρατικός και εργοδοτικός αυταρχισμός , δεν είναι πολιτική σχολή , είναι ο τρόπος που λειτουργεί σήμερα το σύστημα , είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας. Δεν αποτελεί παρέκλιση από την κανονικότητα , είναι ο κανόνας. Δεν υπήρχαν Μερκελιστές και κάποιοι άλλοι , είναι όλοι μερκελιστές.

    Αυτη η πραγματικότητα άλλωστε οδήγησε την αυθεντική σοσιαλδημοκρατία στην ιστορική της κρίση και νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη , αυτη αποτέλεσε τον αδιαπέραστο φραγμό για το μεταρρυθμιστικό ρεύμα που συγκρότησε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη. Υπο αυτό το πρίσμα το 3ο Μνημόνιο σηματοδοτεί διάψευση καραμπινάτη της στρατηγικής του « έντιμου συμβιβασμού» που επέβαλλε η ηγεσία του κόμματος με επικοινωνιακό και πλάγιο τρόπο λίγο πρίν ανέβει στην εξουσία και κατα τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει την ήττα της στο αν εύχεσαι πολύ ένα αριστερό μνημονιο , όλες οι δεξιές δυνάμεις συνομωτούν ώστε να το αποκτήσεις. Δεν κατέστη εφικτό ούτε το φύλλο συκής . Στην πραγματικότητα η συμφωνία παγιώνει όλες τις μισθολογικές απώλειες των 5 Μνημονιακών ετών , για κάποιες ομάδες σηματοδοτεί περεταίρω μειώσεις , ενώ το βέτο των δανειστών επίσης παγιώνεται στο νομοθετικό έργο. Υπάγονται επιπλέον σε αυτό επιδοτήσεις και ΕΣΠΑ. Ιδιωτικοποιήσεις κτλ απλά αλλάζουν όνομα. Νέες απολύσεις και απώλεια ολοληρωτική τομέων της οικονομίας. Το κύριο επιχείρημα των λιγότερο χυδαίων απολογητών της συνθηκολόγησης είναι οτι τα δοκιμάσαμε όλα !! κάναμε στάση πληρωμών στο Δ.Ν.Τ και Δημοψήφισμα !! και δεν έκαναν πίσω !!

« Κάναμε τα πάντα» !!!

    Προφανέστατα δεν ισχύει. Στάση πληρωμών έγινε αφού διαγουμίστηκαν τα διαθέσιμα πλήρως στο βωμό του χρέους , στέλνοντας η κυβέρνηση το μήνυμα οτι είναι όμοιρος μιας νομιμοφροσύνης σε θεσμούς χωρίς καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση . Γιαυτό άλλωστε πέρασε και ντούκου από το ΔΝΤ. Η περίφημη στάση πληρωμών της κυβέρνησης ήταν η λευκή πετσέτα που έπεσε , η ομολογία της παράδοσης. Απλά δεν ειχαμε καμία εφεδρεια οικονομική , γιατί πληρώσαμε τους τοκογλύφους , η συμφωνία πάσει θυσία ηταν μονόδρομος. Το δημοψήφισμα , το μεγαλο αίνιγμα. Γιατί το έκανε η κυβέρνηση και το στήριξε ο Τσίπρας με δηλώσεις του , παρά την ανταρσία του κεντροαριστερού κέντρου στην ευρωομάδα και στην κυβέρνηση που ο ίδιος βέβαια έστησε ?

    Το  δημοψήφισμα θα ήταν μια πραγματική έξοδος από το αδιέξοδο εφόσον συνοδεύονταν από αναστροφή γραμμής. Τέτοια αναστροφή οχι μόνον δεν υπήρξε , αλλά την επομένη κιόλας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έσυρε ένα περήφανο αποτέλεσμα λαικής ανάτασης υπο πολεμικές συνθήκες εκ μέρους της ΕΚΤ , της τραπεζοκρατίας και του προσωπικού της , στο βούρκο του συμβουλίου των πολιτικων αρχηγών. Εν μία νυκτί οι χτεσινοί αντίπαλοι και πραγματικοί ένοχοι , έγιναν πολιτικοί εταίροι στη διαπραγμάτευση , στο πότε θα γίνουν εκλογές κτλ . Η μόνη λογική εξήγηση για την επιλογή του δημοψηφίσματος είναι η προσπάθεια μιας πολιτικά φαληρισμένης ηγεσίας να κρατησει τα ηνία του κόμματος , να αποτρέψει την κλιμακούμενη αμισβήτηση και την εκ των πραγμάτων απαραίτητη ανατροπή της. Πρόκειται για την πιό κυνική και τυχοδιωκτική προσπάθεια γαντζώματος στην εξουσία εδώ και χρόνια , γιατί είχε το πλέον δεξιό αποτέλεσμα. Να βγεί το συμπέρασμα στη λαική συνείδηση οτι ακόμα και αυτη η κορυφαία δημοκρατική διαδικασία , είναι αδύνατον να αλλάξει οτιδήποτε. Ο Τσίπρας νυχοπατώντας στα όρια του πραξικοπήματος φαλκίδευσε το αποτέλεσμα του όχι στην πρόταση Γιούνκερ , σε ναι σε κάτι πολύ χειρότερο , , .γνωρίζοντας εκ των προτέρων τί θα υπογράψει εν τέλει. Οπως συχνά συμβαίνει στην Ιστορία με την αλαζονεία της εξουσίας , αυτό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος , το ηθικό που επέδειξε ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία , είναι και η καλύτερη επένδυση που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει στην ανατρoπή του 3ου Μνημονίου.  Η κοινωνική αντίσταση και η πολιτική της εκπροσώπηση , θα έχει σημείο αναφοράς το ΟΧΙ του λαού με κλειστές τράπεζες , τηλεπτικό αρμαγεδώνα . Αποδείχτηκε στην πράξη κάτι που η αντιευρωενωσιακή αριστερά δεν θα μπορούσε να αποδείξει με χίλιες μπροσούρες. Το υλικό της ρήξης με την Ε.Ε είναι υπαρκτό , το λαικό ανάστημα που χρειάζεται για μια καθοριστική ήττα του κεφαλαίου είναι εδώ και χρειάζεται την πολιτική του μαμή.

Ο «έντιμος συμβιβασμός» ή αλλιώς το σχέδιο της ήττας

    Σουμάρωντας την διάψευση του έντιμου συμβιβασμού πρέπει να πούμε οτι δεν θα μάθουμε ποιά ηταν τα πραγματικά όρια αντοχής της Ε.Ε γιατί η κυβέρνηση δεν τα δοκίμασε ποτέ. Από την πρώτη στιγμή και πριν καν μπει σε διαπραγμάτευση πάγωσε το νομοθετικό έργο. Το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν εφαρμόστηκε παρότι υποτίθεται ηταν αυτό που θα κάναμε ούτως ή αλλως. Δεν έστησε η κυβέρνηση το περιβάλλον μιας επιθετικής διαπραγμάτευσης που σήμαινε μονομερή εφαρμογή του υπεσχημένου νομοθετικού έργου και αξιοποίηση των Επιτροπών Αλήθειας του για το χρέος , εξεταστικών για την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο , για τις λίστες , τα υποβρύχια κτλ. Πέρα από την άρνηση κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης με την Ε.Ε ( που κανείς δεν γνωρίζει υπεύθυνα οτι θα οδηγούσε μαθηματικά σε έξοδο ) , η στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πιό βαθειά υπόκλιση στον πλούτο στο εσωτερικό της χώρας. Όσοι πιστεύουν οτι αυτη η κυβέρνηση ειναι σε θέση να συγκρουστεί με τα διαπλεκόμενα στο εσωτερικό είναι το λιγότερο αφελής. Το κεφάλαιο είναι ενιαίο μέσα και έξω και βέβαια μια πολιτική φτώχειας χρειάζεται όλους τους μηχανισμούς χειραγωγησης της κοινής γνώμης για να επιβληθεί. Όπως άλλωστε χρειάζεται και τους μηχανισμούς καταστολής και τον ρατσιστικό διαχωρισμό των υποτελών τάξεων. Το σύνολο των δικαιωματικών και δημοκρατικών παραδόσεων και κατακτήσεων της Αριστεράς υπονομεύεται , αν δεν ακυρώνεται πλήρως , από την πλήρη συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με το διεθνές και ελληνικο κεφάλαιο.

    Η γραμμή του έντιμου συμβιβασμού ήταν μια γραμμή χωρίς κανέναν πολιτικό και κοινωνικό ριζοσπαστισμό , χωρίς καμία ενεργητική συμμετοχή των μαζών , χωρίς καμία ρήξη με το σύστημα γιαυτό και ηττήθηκε , γαυτό σέρνει την Αριστερά στην πιό διαλυτική κρίση που θα γνωρίσει μετά το 89. Χωρίς σύγκρουση , χωρίς τη λαική ενεργοποίηση στη μόνη βάση που μπορεί να ενεργοποιήσει τον λαό , τη βάση των ταξικών του συμφερόντων , δεν υπάρχει καμία προοπτική νίκης για την Αριστερά. Από εδώ και πέρα Αριστερά που δεν είναι ΤΑΞΙΚΗ και ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΉ δεν έχει κανέναν μέλλον. Αυτό είναι ένα βασικό συμπέρασμα που πρέπει να εξαχθεί από τη ΣΥΡΙΖική εμπειρία  μέχρι σήμερα.

Δεν έχει ευθύνες η αριστερή πλατφόρμα;

    Είναι μια συζήτηση που έχει ανοίξει και στο εσωτερικό και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή οι αριστεροί δεν είναι παπάδες , η έννοια της ευθύνης έχει πολιτική διάσταση και αξία. Καταρχήν οι όποιες ευθύνες της αριστερής πλατφόρμας που συγκροτήθηκε στο Συνέδριο των αντιπροσώπων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α , είναι άλλης τάξης από την εισαγωγή και υπερψήφιση μέτρων κατά της λαικής πλειοψηφίας , άλλης τάξης από την άμεση συνεργασία και κοινό σχεδιασμό της ηγεσίας με το διευθυντήριο , με μή πολιτικούς θεσμούς που δεν εκπροσωπούν τη βούληση των ευρωπαικών λαών , αλλά τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου. Κάποιοι καταψηφίζουν ενώ κάποιοι παλεύουν για την επιβολή τους. Όπως δεν είναι της ίδιας τάξης η καταψήφιση από μεριάς Λαφαζάνη στο εσωτερικό του κόμματος του άξονα Ελλάδα – Κύπρος –Ισραήλ , με τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το κράτος-δολοφόνο και τους χαριεντισμούς Δραγασάκη με τους ολετήρες των λαών της Μέσης Ανατολής. Εν ολίγοις εμείς θα λογοδοτήσουμε στους εργαζόμενους και τη διεθνή Αριστερά. Η ηγεσία και η Κυβέρνηση θα λογοδοτήσει στην Ιστορία και θα καταλογιστούν βαρύτατες ευθύνες. Οι πολιτικές αβελτηρίες και ευθύνες της αριστερής πλατφόρμας πρέπει να απολογιστούν στο εσωτερικό του κινήματος και της αριστεράς , με καλοπροαίρετο και παραγωγικό τρόπο. Εδώ θα επισημάνω δύο σημαντικά χαμένα ραντεβού της αριστερής πλατφόρμας με την ιστορία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δύο χαμένες ευκαιρίες για άμεση και καθοριστική παρέμβαση στο πολιτικό περιβάλλον της ίδιας της διαπραγμάτευσης.

Η Απεργία των εκπαιδευτικών

    Πρώτη και κορυφαία , γιατί ενέπλεκε τον λαικό παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο , ήταν η απεργία των καθηγητών τον Αύγουστο του 2014. Ενας χώρος όπου το ΣΥΡΙΖικό ρεύμα πέτυχε να κερδίσει την ηγεσία , ένας κλάδος με σημαντική συσπείρωση και της υπόλοιπης αντικαπιταλιστικής αριστεράς , βγήκε μπροστά με αποφάσεις των οργάνων βάσης για απεργία διαρκείας εν μέσω εξετάσεων. Αποτύχαμε να δώσουμε ριζοσπαστική ηγεσία. Αναδείχτηκαν όλα τα προβλήματα πολιτικής και οργάνωσης. Κυριάρχησε η γραμμή της ανάθεσης και τα πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά , να μην χαλάσουμε τη δημοσκοπική σούπα που προαιώνιζε εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα κανένας πόλος της Αριστεράς δεν πέτυχε να διεκδικήσει την μαχητική ηγεσία του κλάδου. Το ΚΚΕ φυγομάχησε με τα πλέον δεξιά επιχειρηματα , το ψυχολογικό κόστος στους μαθητές , (το οποίο προφανώς δεν ισχύει άμα αφισοκολλούν για την ΚΝΕ ). Η αντικαπιταλιστική Αριστερά κατέφυγε σε συνδικαλιστικά κόλπα , να σπάσουν την επιστράτευση οι 300 του Λεωνίδα. Η απεργία των εκπαιδευτικών ήταν για τη ΣΥΡΙΖική Αριστερά ότι η Χαλυβουργία για το ΚΚΕ. Το σημείο καμπής , όπου η βάση και η πολιτική της εκπροσώπηση , συγκρούστηκε με τον συμβιβασμό και απέτυχε να διαμορφώσει γραμμή μαχητικής ενότητας του κινήματος , πολιτική εν τέλει γραμμή νίκης των από κάτω. Το σημείο καμπής , υπερίσχυσης τελικά των συντηρητικών – γραφειοκρατικών αντανακλαστικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών.

Το Βατερλώ της εκλογής ΠτΔ

    Το δεύτερο ιστορικό επεισόδιο όπου οι δυνάμεις της αριστερής πλατφόρμας αποδείχτηκαν ανίκανες να παρέμβουν στις εξελίξεις , να υπονομεύσουν αποφασιστικά τον σχεδιασμό της ηγεσίας για συνθηκολόγηση σε όλο το μέτωπο , ήταν η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Μιά απολύτως δεξιά επιλογή που έστρεφε τον άξονα των συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ προς την Καραμανλική Δεξιά , μια επιλογή που προαιώνιζε με σαφήνεια τον απόλυτο συμβιβασμό με τον πλούτο , έγινε δεκτή από τη ΣΥΡΙΖική Αριστερά με τιμητική εξαίρεση τη βουλευτή Θεσσαλονίκης Ιωάννα Γαιτάνη , με ηλίθιες δηλώσεις κομματικής πειθαρχίας. Ακόμα και ο σ. Λαπαβίτσας που δεν μετείχε τα προηγούμενα χρόνια στον κομματικό ΣΥΝ , θυμήθηκε τον Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό για να στηρίξει την επιλογή – επιτομή της συνθηκολόγησης που διαγράφονταν στον ορίζοντα. Μιά μαζική καταψήφιση θα είχε υπονομεύσει έγκαιρα τη συνθηκολόγηση , θα είχε συγκροτήσει έγκαιρα τις δυνάμεις της αριστεράς , θα καθιστούσε ρεαλιστική την ανατροπή της ηγεσίας.

Δυό πλευρές της κρίσης της αριστερής αντιπολίτευσης

Υπάρχουν δύο εξηγήσεις για αυτη την κατάντια.

 1.   Η πρώτη αφορά στην κρίση των δεσμών του αριστερού ρεύματος στον ΣΥΝ με το εργατικό κίνημα , στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και της αναδιάρθωσης της ελληνικής οικονομίας στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Στην πραγματικότητα έχουν διαλυθεί από την κρίση και την ανεργία δύο σημαντικοί κλάδοι στους οποίους υπήρχαν ταξικές δυνάμεις από το παρελθόν του εργατικού κινήματος της Μεταπολίτευσης. Ο ιματισμός με τα δεκάδες εργοστάσια γυναικείου προλεταριάτου , έχει σχεδόν πλήρως συντριβεί. Η Ζώνη του Περάματος και τα Ναυπηγεία όπου το αριστερό ρεύμα διατηρούσε τους τελευταίους θύλακες εργοστασικής εργατικής τάξης , πνέουν τα λίσθια. Το σύνολο της παραδοσιακής γείωσης της Αριστεράς περνάει μεγάλη κρίση . Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κυριαρχούν τα μεσοστρώματα ή στην καλύτερη περίπτωση γηρασμένη ηλικιακά υπαλληλία στον κομματικό μηχανισμό και να κυριαρχούν με ευκολία τα φαινόμενα παραγοντισμού , καρριερισμού και προσωπικής αντζέντας. Μπορεί να αντιμετωπιστεί η αρνητική αυτη κατάσταση με έναν νέο σχεδιασμό πολιτικό που θα προβλέπει την ανάπτυξη της δικής μας αριστεράς στα δυναμικά τμήματα της εργατικής τάξης και βέβαια στους μετανάστες εργάτες που αποτελούν πλέον το 30 % και πάνω της ζωντανής εργασίας στην Ελλάδα. Εργατική Αριστερά σήμερα , χωρίς ισχυρό και μαζικό αντιρατσιστικό μέτωπο δεν υφίσταται. Οι αναφορές μας , οι ήρωές μας , ο συνολικός μας λόγος για να είναι πολιτικά αποτελεσματικός , πρέπει να περιλαμβάνει τους μετανάστες , ειδάλλως κοροιδεύουμε τον εαυτό μας και το λαό. Ο ρατσιστικός διαχωρισμός ή η έμμεση αποσιώπησή του  , αποτελούν πράκτορα της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών στις γραμμές του λαικού κινήματος και σαν τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται.

        Αντί τα επιτελεία της πλατφόρμας να εντοπίζουν και στην τελευταία λεπτομέρεια ενός σχεδίου εξόδου από την Ευρωζώνη ( χωρίς να λέω οτι δεν έχει καμία αξία , μια τέτοια εργασία ) , καλό θα ήταν να συγκεντρωθούν στην ανάλυση της πραγματικής κατάστασης της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και στην εκπόνηση του πολιτικού σχεδίου ανάπτυξης ενός κινήματος αντίστασης και ανατροπής.

2.   Υπάρχει και η ιδεολογικοπολιτική ερμηνεία της αναποτελεσματικότητας. Η συνολική λειτουργία της αριστερής αντιπολίτευσης ως ρεύματος ιδεών και οχι ως οργανωμένης δύναμης , δημοκρατικής , αλλά συνεκτικής , έχει πλέον τελειώσει. Ο ρόλος του να εισάγουμε στοιχεία αριστερής πολιτικής , σε μια κατα τα άλλα δεξιά στρατηγική , έχει ολοκληρωτικά χρεοκοπήσει με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Χρειάζεται συνολική στροφή στην παρεμβατική πολιτική , με ιδεολογικούς όρους στροφή στον Λενινσμό και στον επαναστατικό Μαρξισμό. Και σαν δέσμη επαναστατικών ιδεών , αλλά και σαν συνεκτικό  οργανωτικό σχέδιο. Επειδή και ο τίτλος της ιστοσελίδας του αριστερού ρεύματος παραπέμπει στον Μπολσεβικισμό      ( iscra = σπίθα ) , ας το θέσουμε έτσι. Αν τα προηγούμενα χρόνια συγκροτούνταν μια σύγχρονη Ομάδα για την Απελευθέρωση της Εργασίας που ανέλυε ταξικά την πραγματικότητα και έστηνε στοιχειώδεις σχέσεις με τις μάζες , σήμερα πρέπει να περάσουμε στο Συνέδριο του 1902-3 , στην εισαγωγή στο ελληνικό εργατικό κίνημα του κόμματος Νέου Τύπου , του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.  Προφανώς σταδιακά , προφανώς μέσα και από συγκρούσεις και από συγκλίσεις , αλλά προς το κόμμα , οχι προς τη σούπα ή τον συνεταιρισμό μηχανισμών που αυτοπροσδιορίζονται με ιστορικούς όρους. Οχι οι τροτσκιστές ή τα παιδιά του Χαρίλαου που κάποτε έφυγαν μαζί από το ΚΚΕ και θα πεθάνουν μαζί έξω από αυτό. Αλλά το κόμμα της αδιάλλακτης υπεράσπισης των λαικών συμφερόντων , το κόμμα της ρήξης με την Ε.Ε , με τα συμφέροντα του κεφαλαίου , το κόμμα εργαλείο για τη σοσιαλιστική χειραφέτηση των εργαζομένων και των συμμάχων τους.

 Το κόμμα της δραχμής;

    Κλείνοντας έναν πρώτον απολογισμό της αριστερής πλατφόρμας , πρέπει να ειπωθούν δύο πράγματα για τη νομισματολογία των τελευταίων ημερών εις βάρος της ΣΥΡΙΖικής Αριστεράς. Δεν υπάρχει στην αριστερά κόμμα της δραχμής , αντίθετα αποδείχτηκε οτι ένα άλλο τμήμα ανέσυρε το ευρώ ως ταξικό όριο για τις λαικές διεκδικήσεις και ανάγκες. Το σύνολο της αντιευρωενωσιακής αριστεράς είναι εργατολαικό ρεύμα , χτίστηκε μέσα από τις ιστορικές μάχες της ελληνικής Αριστεράς για μια καλύτερη ζωή και στους πρόσφατους αγώνες ενάντια στα Μνημόνια και τη λιτότητα. Ακόμα και το τμήμα του αριστερού πατριωτισμού , αντανακλά πραγματικές εμπειρίες αιματηρής παρέμβασης του ιμπεριαλισμού στα ελληνικά πράγματα , το μακελειό του μονομερούς εμφυλίου πολέμου υπο τη αιγίδα των Αγγλοαμερικάνων , την επιβολή της Χούντας στην Ελλάδα , το Κυπριακό δράμα. Η δραχμή αποτελεί αναγκαίο , αλλά οχι ικανό από μόνο του εργαλείο εφαρμογής ενός φιλολαικού προγράμματος , ενός προγράμματος στοιχεία του οποίου συγκρότησαν την αριστερή πλατφόρμα , διαγραφή χρέους , εθνικοποιήσεις , αποφασιστική φορολόγηση του πλούτου. Αντίθετα η νέα μνημονιακή πλειοψηφία που συγκροτείται στο Κοινοβούλιο είναι όντως το κομμα του ευρώ , το κόμμα που θα σταθεί απέναντι στις λαικές διεκδικήσεις εφόσον αυτές αμφισβητήσουν την επονείδιστη συμφωνία. Ο Δραγασάκης ήταν εξαιρετικά σαφής στο θέμα. Οποιαδήποτε μονομερής ενέργεια θεσει σε αμφισβήτιση τη συμφωνία , μας βάζει σε περιπέτειες , θα αμφισβητήσει τη θέση της χώρας στο ευρώ. Οι υγειονομικοί , οι εκπαιδευτικοί , οι αγρότες , πρέπει να πέσουν σε κινηματικό κώμα , στο όνομα μιας αξίας που μόνον το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του εκπροσωπεί.

    Όσοι αρνούνται την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ως τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου φιλολαικών μεταρρυμίσεων , αρνούνται στο εργατικό και λαικό κίνημα προοπτική νίκης.Το μόνο που μας επιφυλάσσουν ως καθήκον είναι η οργάνωση συσσιτίων. Η κλιμάκωση της πάλης οδηγεί αναπόφευκτα στη νομισματική αλλάγή , αλλά δεν συγκροτείται κίνημα με κέντρο αυτη την αλλαγή. Τα κινήματα και η διεθνιστική αλληλεγγύη σε αυτά , οικοδομούνται γύρω από το πολιτικό και κοινωνικό πρόγραμμα των εργαζομένων και των λαικών στρωμάτων. Γύρω από τους αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο , γύρω από τους αγώνες ενάντια στον ιπεριαλισμό. Το κόμμα του ευρώ και η δεξιά μετακίνηση της κυβέρνησης δεν έχει κανένα μέλλον  Δεν έχουν καμία αναδιανεμητική πλευρά στο πρόγραμμά τους υπερ των πολλών , δεν στηριζονται σε καμιά κοινωνική συμμαχία. Εκφράζουν αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το αναμετάξυ τους 3ο Μνημόνιο , μπορεί να πετύχει μόνο πάνω στις στάχτες του κινήματος , πάνω στα κοινωνικά ερείπια. Αντίθετα το Μέτωπο του ΟΧΙ μπορεί και πρέπει να εκφράσει πολιτικά τους πόθους του λαού μας γα ευημερεία , κοινωνική δικαιοσύνη , ανεξαρτησία από την ιμπεριαλιστική κηδεμονία που συντρίβει κάθε δημοκρατικκό δικαίωμα. Η πάλη θα είναι ΤΑΞΙΚΗ , ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ , ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ και μπορεί να νικήσει με όλα τα παραδοσιακά εργαλεία του εργατικού κινήματος. Την απεργία , τη διαδήλωση , την κατάληψη , την πολιτικη οργάνωση.