Για ποιόν εργάζεται ο χρόνος;

Για να το επι­τύ­χει, σύμ­φω­να με αυτό το σκε­πτι­κό, χρειά­στη­κε βέ­βαια να προ­βεί σε υπο­χω­ρή­σεις, οι οποί­ες όμως έγι­ναν στα πλαί­σια όμως ενός «προ­ω­θη­τι­κού συμ­βι­βα­σμού» για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με την ορο­λο­γία του Γιάν­νη Δρα­γα­σά­κη[1] . Το επι­χεί­ρη­μα εδώ είναι ότι για αυ­τούς τους τέσ­σε­ρις μήνες δεν θα παρ­θούν νέα μέτρα λι­τό­τη­τας τύπου μέηλ Χαρ­δού­βε­λη, ενώ λύ­νε­ται το πρό­βλη­μα της ρευ­στό­τη­τας που είχε φέρει το τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα στα πρό­θυ­ρα της κα­τάρ­ρευ­σης πριν συ­να­φθεί η συμ­φω­νία και δί­νε­ται ένα πε­ρι­θώ­ριο ώστε η κυ­βέρ­νη­ση να προ­ε­τοι­μα­στεί για τον νέο γύρο δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων του Ιούνη χωρίς να εγκα­τα­λεί­πει τους στρα­τη­γι­κούς της στό­χους. Δεν πρό­κει­ται λοι­πόν περί ήττας αλλά περί τα­κτι­κής υπο­χώ­ρη­σης και ανα­κω­χής που λει­τουρ­γεί προς όφε­λος της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς.



Χωρίς να μπού­με εδώ σε μια λε­πτο­με­ρή ανά­λυ­ση των δε­σμεύ­σε­ων που ανέ­λα­βε η κυ­βέρ­νη­ση υπο­γρά­φο­ντας τη συμ­φω­νία[2] , τα βα­σι­κά ση­μεία του προη­γού­με­νου επι­χει­ρή­μα­τος δεν άρ­γη­σαν να δια­ψευ­στούν από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

 

Μέσα στο «σι­δε­ρέ­νιο κλου­βί»



Εγινε κα­τ’αρ­χήν εμ­φα­νές ότι η κυ­βέρ­νη­ση έχει στην ουσία τα χέρια της δε­μέ­να. Δεν θέλει μεν να εφαρ­μό­σει τα πε­ριο­ρι­στι­κά μέτρα για τα οποία πιέ­ζουν οι Ευ­ρω­παί­οι, και όντως κα­τά­φε­ρε ως τώρα να τα απο­τρέ­ψει, αδυ­να­τεί ωστό­σο να εφαρ­μό­σει το πρό­γραμ­μα για το οποίο εκλέ­χτη­κε. Πράγ­μα­τι, ο πυ­ρή­νας αυτών των μέ­τρων, όπως σύ­ντο­μα φά­νη­κε, ενέ­χει δη­μο­σιο­νο­μι­κό κό­στος και για οποιο­δή­πο­τε τέ­τοιο μέτρο – και όχι μόνο – απαι­τεί­ται η έγκρι­ση της τρόϊ­κας (ας στα­μα­τή­σου­με εδώ μια και καλή με τα φύλλα συκής περί «θε­σμών» και «Brussels Group»). Αυτό αφορά ει­δι­κό­τε­ρα τα μέτρα για τη ρύθ­μι­ση των χρεών, την επα­να­φο­ρά του αφο­ρο­λό­γη­του στα 12 χι­λιά­δες ευρώ και την κα­τάρ­γη­ση του ΕΝΦΙΑ. Αλλά και η επα­να­φο­ρά του κα­τώ­τα­του στα 751 με­τα­τί­θε­ται σε ορί­ζο­ντα διε­τί­ας, με ασά­φεια στις προ­θε­σμί­ες, και οι δια­βε­βαιώ­σεις για επα­να­φο­ρά των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων και της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας προ­σκρού­ουν σε αντιρ­ρή­σεις ου­σί­ας, ενώ η κυ­βέρ­νη­ση έχει δε­σμευ­τεί για συ­νέ­χι­ση της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης.



Το απο­τέ­λε­σμα είναι ότι τον πρώτο μήνα της αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης επι­κρά­τη­σε μια πρω­το­φα­νής για τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά δε­δο­μέ­να νο­μο­θε­τι­κή απρα­ξία, γλα­φυ­ρή απει­κό­νι­ση του (εδώ και καιρό προ­ε­τοι­μα­σμέ­νου) «σι­δε­ρέ­νιου κλου­βιού» στο οποίο η ΕΕ έσπευ­σε να κλεί­σει τους απεί­θαρ­χους Ελ­λη­νες. Μια απρα­ξία που ισο­δυ­να­μού­σε με ντε φάκτο ακύ­ρω­ση των πρώ­των αναγ­γε­λιών της νέας κυ­βέρ­νη­σης, που είχαν δη­μιουρ­γή­σει κλίμα ανά­τα­σης στην κοι­νω­νία αλλά και διε­θνώς στις σύμ­μα­χες πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις. Επί της ου­σί­ας αυτό ση­μαί­νει ότι τα μέτρα ανα­δια­νο­μής που θα έδι­ναν μια πραγ­μα­τι­κή ανάσα στις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές τά­ξεις, και που θα επέ­τρε­παν στον Σύ­ρι­ζα να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει τις κοι­νω­νι­κές του συμ­μα­χί­ες, ανα­βάλ­λο­νται για ένα απροσ­διό­ρι­στο μέλ­λον.



Ας ση­μειώ­σου­με επί­σης κάτι που δεν ανα­φέ­ρε­ται και τόσο συχνά: το πρώτο διά­στη­μα της κυ­βέρ­νη­σης Σύ­ρι­ζα ανέ­δει­ξε με­τα­ξύ άλλων και τις αντι­φά­σεις του «προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης» στη βάση του οποί­ου εξε­λέ­γη, και τούτο από δύο πλευ­ρές. Αφε­νός, στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, κα­τέ­στη σαφές ότι η ΕΕ θε­ω­ρεί «μο­νο­με­ρή» –  και κατά συ­νέ­πεια κα­τα­δι­κα­στέα –  ενέρ­γεια οποια­δή­πο­τε ρήξη με την μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, και όχι μόνο την στάση πλη­ρω­μών ή/και την έξοδο από το ευρώ όπως ισχυ­ρί­ζο­νταν κά­ποιοι. Στη συμ­φω­νία της 20ης Φε­βρουα­ρί­ου η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά δε­σμεύ­τη­κε εξ’άλ­λου ρητά «να από­σχει από την ακύ­ρω­ση μέ­τρων και από μο­νο­με­ρείς αλ­λα­γές των πο­λι­τι­κών και των διαρ­θρω­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων που θα επη­ρέ­α­ζαν αρ­νη­τι­κά τους δη­μο­σιο­νο­μι­κούς στό­χους, την ανά­καμ­ψη της οι­κο­νο­μί­ας ή τη χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα, όπως αυτά αξιο­λο­γού­νται από τους θε­σμούς»[3] . Δεν υπήρ­χε λοι­πόν εξ’αρ­χής πε­ρί­πτω­ση να είναι «εκτός δια­πραγ­μά­τευ­σης» η υλο­ποί­η­ση ενός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος. Αφε­τέ­ρου όμως έγινε εξί­σου εμ­φα­νές ότι το πρό­γραμ­μα δεν ήταν «πλή­ρως κο­στο­λο­γη­μέ­νο», δη­λα­δή δη­μο­σιο­νο­μι­κά «ου­δέ­τε­ρο» (χωρίς επι­βά­ρυν­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού), αλ­λιώς  θα μπο­ρού­σε να υλο­ποι­η­θεί χωρίς προ­σκόμ­μα­τα από την τρόϊ­κα που θέτει κα­τ’αρ­χήν στο στό­χα­στρό της τους «δη­μο­σιο­νο­μι­κούς στό­χους».  Χωρίς βέ­βαια να μι­λή­σου­με για την ψευ­δαί­σθη­ση σύμ­φω­να με την οποία τα χρή­μα­τα του ΤΧΣ θα μπο­ρού­σαν να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για αλ­λό­τριους σκο­πούς... Και όμως η φι­λι­κή κρι­τι­κή που είχε τότε ασκή­σει ο νυν βου­λευ­τής του Σύ­ρι­ζα Κώ­στας Λα­πα­βί­τσας[4] , και που αφο­ρού­σε ει­δι­κό­τε­ρα το θέμα της κο­στο­λό­γη­σης και της χρη­μα­το­δό­τη­σης του προ­γράμ­μα­τος, είχε αντι­με­τω­πι­στεί τότε με ιδιαί­τε­ρη επι­θε­τι­κό­τη­τα από την ηγε­σία του κόμ­μα­τος.

 

Από τη «δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια» στην σχε­δια­σμέ­νη ασφυ­ξία



Το αδιέ­ξο­δο που τρο­φο­δο­τού­σε η νο­μο­θε­τι­κή απρα­ξία εντά­θη­κε με τις δια­φω­νί­ες που δη­μιούρ­γη­σε στο εσω­τε­ρι­κό του Σύ­ρι­ζα το ίδιο το πλαί­σιο της συμ­φω­νί­ας και που εκ­δη­λώ­θη­καν τόσο στην συ­νε­δρί­α­ση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας της 27η­ςΦε­βρουα­ρί­ου όσο και στην συ­νε­δρί­α­ση της κε­ντρι­κής επι­τρο­πής στα τέλη Φε­βρουα­ρί­ου, όπου η σχε­τι­κή τρο­πο­λο­γία της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας απέ­σπα­σε το 41% των ψήφων. Το άμεσο, και μεί­ζον, απο­τέ­λε­σμά τους είναι ότι παρά τις έξω­θεν πιέ­σεις, η συμ­φω­νία του Eurogroup δεν πα­ρου­σιά­στη­κε στην Βουλή προς ψή­φι­ση. Ως διέ­ξο­δος άρ­χι­σε τότε να δια­μορ­φώ­νε­ται η άποψη της «δη­μιουρ­γι­κής ασά­φειας», στην ήπια εκ­δο­χή της, ή της «επι­λε­κτι­κής ανυ­πα­κο­ής» στην πιο «σκλη­ρή», στα όσα είχαν συμ­φω­νη­θεί με τους Ευ­ρω­παί­ους.  Εκ­φρα­σή της η αναγ­γε­λία κα­τά­θε­σης νο­μο­σχε­δί­ων που θα υλο­ποιού­σαν ντε φάκτο κά­ποιες από τις προ­γραμ­μα­τι­κές του δε­σμεύ­σεις. Τα βα­σι­κά αφο­ρούν την αντι­με­τώ­πι­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, τη ρύθ­μι­ση οφει­λών στην εφο­ρία, την προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας και τέλος κά­ποια μέτρα θε­σμι­κού χα­ρα­κτή­ρα όπως η επα­να­σύ­στα­ση της ΕΡΤ και η σύ­στα­ση εξε­τα­στι­κής επι­τρο­πής για τα πε­πραγ­μέ­να επί μνη­μο­νια­κής επο­χής.



Από αυτά κα­τα­τέ­θη­καν ως τώρα τα δύο πρώτα, και δια­φαί­νε­ται πλέον κα­θα­ρά τόσο η δια­φο­ρά με­τα­ξύ αρ­χι­κών προ­θέ­σε­ων και απο­τε­λέ­σμα­τος, όσο και ο συ­γκε­κρι­μέ­νος ρόλος που έπαι­ξε η πα­ρέμ­βα­ση των μη­χα­νι­σμών της τρόϊ­κας. Το μεν νο­μο­σχέ­διο για την αν­θρω­πι­στι­κή κρίση προ­βλέ­πει δα­πά­νες ύψους 200 εκ. ευρώ, πε­ρί­που το ένα έκτο αυτών που προ­έ­βλε­πε το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης για αυτά τα μέτρα (1,2 δις, και 1,8 δις αν προ­σθέ­σου­με τα 500 εκ της 13ης σύ­ντα­ξης). Το ει­σο­δη­μα­τι­κό όριο για την χο­ρή­γη­ση της προ­βλε­πό­με­νης βο­ή­θειας ορί­στη­κε στα 4800 ευρώ ετη­σί­ως για μια τε­τρα­με­λή οι­κο­γέ­νεια και στα 6000 για μια οι­κο­γέ­νεια με τρία παι­διά, στο­χεύ­ει δη­λα­δή πε­ρι­πτώ­σεις ακραί­ας εξα­θλί­ω­σης. Ο αριθ­μός των 150 χι­λιά­δων κα­λυ­πτό­με­νων οι­κο­γε­νειών που εξαγ­γέλ­λε­ται ως (μάλ­λον αι­σιό­δο­ξος) στό­χος αντι­στοι­χεί στο μισό του αριθ­μού που ανα­φέ­ρε­ται του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Ακόμη κι αυτό όμως δεν είναι βέ­βαιο ότι θα τύχει της έγκρι­σης της τρόϊ­κας, κα­θό­τι δεν προ­κύ­πτει η απου­σία δη­μο­σιο­νο­μι­κού κό­στους ενός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος.



Το νο­μο­σχέ­διο για τις 100 δό­σεις απο­τε­λεί ασφα­λώς μια στοι­χειώ­δη ανα­κού­φι­ση για τα εκα­το­μύ­ρια θύ­μα­τα της φο­ρο­ε­πι­δρο­μής των τε­λευ­ταί­ων ετών ενα­ντί­ον των λαϊ­κών και με­σαί­ων τά­ξε­ων, όπως και η κα­τάρ­γη­ση του εντάλ­μα­τος για χρέη στο δη­μό­σιο, αλλά και αυτό βγαί­νει ψα­λι­δι­σμέ­νο από τις πιο προ­ω­θη­μέ­νες δια­τά­ξεις που είχαν αρ­χι­κά προ­τα­θεί. Ετσι δεν υπάρ­χει πρό­βλε­ψη για κού­ρε­μα χρέ­ους αφού αντέ­δρα­σε στο μέτρο αυτό η τρόϊ­κα, ενώ προ­βλέ­πε­ται απώ­λεια της ρύθ­μι­σης για όσους δεν κα­τα­βά­λουν δύο συ­νε­χό­με­νες μη­νιαί­ες δό­σεις κατά τη διάρ­κεια του πρώ­του οκτα­μή­νου, ή τρεις μετά την πά­ρο­δο του οκτα­μή­νου. Επι­πλέ­ον ευ­νο­ού­νται προ­φα­νώς όσοι δια­θέ­τουν ρευ­στό και μπο­ρούν να κα­τα­βά­λουν άμεσα τις οφει­λές απα­λασ­σό­με­νοι από πρό­στι­μα και προ­σαυ­ξή­σεις. Με δυό λόγια, η επι­δί­ω­ξη της άμε­σης απο­κό­μι­σης εσό­δων για το δη­μό­σιο, σε συν­δυα­σμό με τις πιέ­σεις των ευ­ρω­παί­ων για απο­τρο­πή κάθε μορ­φής «σει­σά­χθειας», φαί­νε­ται να υπε­ρι­σχύ­ει του στό­χου της αντι­με­τω­πί­σης με κρι­τή­ρια δι­καιο­σύ­νης της βάρ­βα­ρης υπερ­φο­λό­γη­σης που έχει υπο­στεί η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία.



Ακόμη και αυτά τα συμ­βο­λι­κά και αμ­φί­ση­μα μέτρα, στο βαθμό που πα­ρα­κάμ­πτουν τον θε­με­λια­κό στόχο της ανα­δια­νο­μής πλού­του υπέρ των πολ­λών, ήταν αρ­κε­τά για να προ­κα­λέ­σουν νέο κύκλο αντί­δρα­σε­ων των Ευ­ρω­παί­ων. Η μάλ­λον για να ενι­σχύ­σουν πε­ραι­τέ­ρω τον πο­λιορ­κη­τι­κό κλoιό που ποτέ δεν απο­μα­κρύν­θη­κε. Διότι για να υπάρ­ξει ανα­κω­χή, όπως και γάμος, πρέ­πει να το θέ­λουν και οι δύο πλευ­ρές. Και ο Μάριο Ντρά­γκι, παρά τις φα­ντα­σιώ­σεις ορι­σμέ­νων, ου­δέ­πο­τε διέ­κο­ψε την επί­θε­ση που άρ­χι­σε στις 5 Φε­βρουα­ρί­ου, όταν απο­φά­σι­σε να δια­κό­ψει τον κύριο μη­χα­νι­σμό χρη­μα­το­δό­τη­σης των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών. Ενα μήνα μετά, με τα τρία «όχι» του στα ισά­ριθ­μα αι­τή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς (αύ­ξη­ση των εντό­κων γραμ­μα­τί­ων που κα­τέ­χουν οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες, απο­δο­χή των ελ­λη­νι­κών ομο­λό­γων ως ενε­χύ­ρων για την πα­ρο­χή ρευ­στό­τη­τας, αύ­ξη­ση του ΕLA κατά 3 δις), ο πρό­ε­δρος της ΕΚΤ έδει­ξε κα­θα­ρά τις προ­θέ­σεις του. Το «μαρ­τύ­ριο της στα­γό­νας» από πλευ­ράς ρευ­στό­τη­τας πα­ρα­λύ­ει στα­δια­κά την οι­κο­νο­μία ενώ τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα του δη­μο­σί­ου έχουν εξα­ντλη­θεί και τα έσοδα βαλ­τώ­νουν. Επι­πλέ­ον τον Μάρ­τιο, η κυ­βέρ­νη­ση κα­λεί­ται να εξυ­πη­ρε­τή­σει ομό­λο­γα ύψους 1,4 δις προς το ΔΝΤ, από τα οποία 800 εκ. απο­τε­λούν απο­πλη­ρω­μή τόκων. Για να αντα­πο­κρι­θεί στις ανά­γκες, και έχο­ντας δώσει προ­τε­ραιό­τη­τα στην εξό­φλη­ση των δα­νει­στών, η κυ­βέρ­νη­ση ανα­γκά­ζε­ται να δε­σμεύ­σει μέσω repos ρευ­στά δια­θέ­σι­μα ορ­γα­νι­σμών του ευ­ρύ­τε­ρου δη­μό­σιου τομέα. Η κα­τά­στα­ση είναι προ­φα­νώς ορια­κή και ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, σε μια συ­νέ­ντευ­ξη στο Der Spiegel που έκανε αί­σθη­ση, εγκα­τα­λεί­πο­ντας προς στιγ­μήν την δι­πλω­μα­τι­κή γλώσ­σα, δή­λω­σε πως «η ΕΚΤ εξα­κο­λου­θεί να κρατά τη θηλιά γύρω από τον λαιμό μας»[5] .

 

Θέμα επι­βί­ω­σης η εναλ­λα­κτι­κή στρα­τη­γι­κή



Το σχέ­διο, ή μάλ­λον, η γκάμα σχε­δια­σμών των Ευ­ρω­παί­ων είναι σαφή: είτε να προ­κα­λέ­σουν σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα κα­τάρ­ρευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης Σύ­ρι­ζα, είτε, κάτι που δια­φαί­νε­ται ως η επι­κρα­τέ­στε­ρη επι­λο­γή, να την σύ­ρουν σε μια νέα στρα­τη­γι­κή υπο­χώ­ρη­ση τον Απρί­λη, που θα προ­ε­τοι­μά­σει το έδα­φος για μια ορι­στι­κή συ­ντρι­βή τον Ιούνη. Και κάτι τέ­τοιο φά­νη­κε ήδη να δρο­μο­λο­γεί­ται με τις απο­φά­σεις του Eurogroup στις 8 και 9 Μαρ­τί­ου. Σε ιδιαί­τε­ρα βαρύ κλίμα και με δια­δι­κα­σί­ες εξ­πρές, η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά ανα­γκά­στη­κε να δε­χτεί δύο ση­μα­ντι­κές απαι­τή­σεις των Ευ­ρω­παί­ων. Κα­τ’αρ­χήν μια πολύ αυ­στη­ρή επι­βε­βαί­ω­ση της «τή­ρη­σης υπό οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες της δέ­σμευ­σης περί απο­φυ­γής κάθε μο­νο­με­ρούς ενέρ­γειας ή αναί­ρε­σης ισχύ­ο­ντος μέ­τρου»[6] .  Κατά δεύ­τε­ρο, την έλευ­ση στην Αθήνα των «τε­χνι­κών» κλι­μα­κί­ων της τρόϊ­κας. Πέραν του συμ­βο­λι­σμού της, η κί­νη­ση αυτή έχει από­λυ­τα πρα­κτι­κή ση­μα­σία: στη βάση των στοι­χεί­ων που θα συλ­λε­χθούν – και που είναι ανα­με­νό­με­νο να επι­βε­βαιώ­σουν την αρ­νη­τι­κή κί­νη­ση των βα­σι­κών τά­σε­ων των δη­μό­σιων εσό­δων, του δη­μο­σιο­νο­μι­κού πλε­ο­νά­σμα­τος και γε­νι­κό­τε­ρα της οι­κο­νο­μί­ας – ανοί­γε­ται ο δρό­μος για την απαί­τη­ση νέων πε­ριο­ρι­στι­κών μέ­τρων εκ μέ­ρους των δα­νει­στών, με ορί­ζο­ντα ένα νέο Μνη­μό­νιο το κα­λο­καί­ρι.



Είναι πλέον από­λυ­τα προ­φα­νές ότι η μη απε­μπλο­κή από αυτήν την θα­νά­σι­μη πα­γί­δα θα οδη­γή­σει στο τέλος της κυ­βέρ­νη­σης Σύ­ρι­ζα και σε μια γε­νι­κό­τε­ρη συ­ντρι­βή τις πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που στη­ρί­ζουν και συ­γκρο­τούν την Αρι­στε­ρά, με άμε­σες και κα­τα­στρο­φι­κές προ­ε­κτά­σεις σε ευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνές επί­πε­δο. Θα έπρε­πε ήδη να μας προ­βλη­μα­τί­σει η σχε­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση του Πο­δέ­μος στις πρό­σφα­τες δη­μο­σκο­πή­σεις[7] , που έχει βε­βαί­ως εν­δο­γε­νείς αι­τί­ες αλλά δεν μπο­ρεί να είναι εντε­λώς άσχε­τη με τον αντί­κτυ­πο που έχει διε­θνώς η υπο­χώ­ρη­ση του Σύ­ρι­ζα μπρο­στά στους εκ­βια­σμούς των Ευ­ρω­παί­ων.  



Μια τέ­τοια απε­μπλο­κή έχει όμως προ­α­παι­τού­με­να. Το πρώτο είναι η ρήξη με το κλίμα εφη­συ­χα­σμού, επι­κοι­νω­νια­κής πα­ρά­καμ­ψης των συ­νε­πειών των ήδη συμ­φω­νη­θέ­ντων και πα­ρου­σί­α­σης της κάθε συ­νά­ντη­σης με Ευ­ρω­παί­ους αξιω­μα­τού­χους ως επι­τυ­χία που καλ­λιερ­γεί­ται από τις 20 Φε­βρουα­ρί­ου και μετά. Το στίγ­μα της συ­γκυ­ρί­ας, και το πνεύ­μα ει­λι­κρί­νειας που επι­βάλ­λει, το απο­δί­δουν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο τα όσα είπε από το βήμα της Βου­λής στις 6 Μαρ­τί­ου ο υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών Νίκος Βού­τσης, όταν τό­νι­σε ότι «η χώρα είναι σε πό­λε­μο, κοι­νω­νι­κό και τα­ξι­κό, με τους δα­νει­στές», και ότι σ' αυτόν τον πό­λε­μο «δεν θα πάμε σαν χα­ρού­με­νοι πρό­σκο­ποι με πρό­θε­ση να συ­νε­χί­σου­με τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές»[8] . Ας προ­σθέ­σου­με σ’αυ­τό ότι αυτή είναι η γλώσ­σα που έχουν ανά­γκη να ακού­σουν οι πο­λι­τι­κές και κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις εκτός Ελ­λά­δας που εκ­δη­λώ­νουν την αλ­λη­λεγ­γύη τους στην υπό­θε­ση του ελ­λη­νι­κού λαού και της κυ­βέρ­νη­σής του, και όχι την γλώσ­σα της τε­χνη­τής αι­σιο­δο­ξί­ας που καλ­λιερ­γεί ψευ­δαι­σθή­σεις και δη­μιουρ­γεί σύγ­χυ­ση (που αύριο μπο­ρεί να στοι­χί­σει ακρι­βά) για την πραγ­μα­τι­κή πο­ρεία των πραγ­μά­των.



Για να κερ­δι­θεί αυτή η μάχη, που παρά τις ανα­δι­πλώ­σεις και τις απώ­λειες, δεν έχει ακόμη κρι­θεί, χρειά­ζε­ται βε­βαί­ως η κα­τάλ­λη­λη προ­ε­τοι­μα­σία. Το στρα­πά­τσο του Φε­βρουα­ρί­ου υπήρ­ξε δυ­στυ­χώς ανα­γκαίο στο βαθμό που έπρε­πε να κα­τα­δει­χθεί με πραγ­μα­τι­κούς όρους, ότι, με τις πιο ει­λι­κρι­νείς προ­θέ­σεις, η εμ­μο­νή στην στρα­τη­γι­κή της πάση θυσία εντός ευρώ δια­πραγ­μά­τευ­σης δεν μπο­ρεί παρά να οδη­γή­σει σε Βα­τερ­λώ. Υπάρ­χουν φυ­σι­κά και άλλου τύπου μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες που απο­τε­λούν απα­ραί­τη­τα όπλα στην ανα­μέ­τρη­ση και που λο­γι­κά προη­γού­νται του νο­μί­σμα­τος. Τέ­τοιες είναι ο έλεγ­χος των κε­φά­λαιων, που επι­βάλ­λει αυ­στη­ρό δη­μό­σιο έλεγ­χο των τρα­πε­ζών, και η αθέ­τη­ση πλη­ρω­μών του χρέ­ους, που απο­τε­λούν εξ’άλ­λου αμ­φό­τε­ρες πά­γιες θέ­σεις του Σύ­ρι­ζα. Πρέ­πει να είναι σαφές όμως ότι και αυτές οι κι­νή­σεις κι­νούν μια δυ­να­μι­κή που οδη­γεί μοι­ραία στην έξοδο από την νο­μι­σμα­τι­κή ένωση. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, ο αδιά­κο­πος και κλι­μα­κού­με­νος εκ­βια­σμός με την πα­ρο­χή ρευ­στό­τη­τας από την πλευ­ρά της ΕΚΤ θέτει στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη το θέμα της ανά­κτη­σης του ελέγ­χου της νο­μι­σμα­τι­κής πο­λι­τι­κής.



Από αυτήν την άποψη η πλέον λο­γι­κή πρό­τα­ση είναι αυτή μιας συμ­φω­νη­μέ­νης εξό­δου από το ευρώ, που θα συν­δυα­ζό­ταν με βα­θειά δια­γρα­φή του χρέ­ους, και που θα απά­λασ­σε και τις δύο πλευ­ρές από τις αρ­νη­τι­κές πλευ­ρές ενός ασύ­ντα­κτου Grexit και της ατέρ­μο­νης ενα­σχό­λη­σης με ένα ούτως ή άλλως μη βιώ­σι­μο ελ­λη­νι­κό χρέος. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση αυτή η πρό­τα­ση μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει μια αξιό­πι­στη γραμ­μή πλεύ­σης, απαλ­λαγ­μέ­νη από κάθε δι­γλωσ­σία, τόσο προς τους Ευ­ρω­παί­ους όσο και προς την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία.



Διότι εκεί βρί­σκε­ται εν τέλει και το κα­θο­ρι­στι­κό­τε­ρο κρι­τή­ριο που κρί­νει το ερώ­τη­μα «για ποιόν ερ­γά­ζε­ται ο χρό­νος». Αν και εμ­φα­νί­ζο­νται ση­μά­δια κάμ­ψης, η κυ­βέρ­νη­ση συ­νε­χί­ζει να δια­θέ­τει ευ­ρεία λαϊκή στή­ρι­ξη, διότι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι αντι­λαμ­βά­νο­νται το προ­φα­νές, δη­λα­δή ότι ενα­ντί­ον της έχει εξα­πο­λυ­θεί ένας τρο­μα­κτι­κά άνι­σος πό­λε­μος. Και σ’αυ­τόν τον πό­λε­μο, αυτοί που συ­ντάσ­σο­νται με τον Σόϊ­μπλε δύ­σκο­λα θα κα­τα­φέ­ρουν να γί­νουν πλειο­ψη­φία. Εξ΄ίσου αλή­θεια είναι όμως ότι το κλίμα των πρώ­των εβδο­μά­δων, που κα­τά­φε­ρε να δώσει έναν νέο αέρα και να ξα­να­κα­τε­βά­σει κόσμο στις πλα­τεί­ες έχει αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά. Χωρίς βέ­βα­θα αυτό να ση­μαί­νει ότι δεν μπο­ρεί να ανα­γεν­νη­θεί.



Για κάτι τέ­τοιο χρειά­ζε­ται όμως να φυ­σή­ξει και πάλι ο αέρας της μάχης που πρέ­πει να δοθεί με τη δέ­ου­σα απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και σο­βα­ρό­τη­τα. Της μάχης που δί­νε­ται για να κερ­δη­θεί με πραγ­μα­τι­κούς όρους, όχι με επι­κοι­νω­νια­κά τε­χνά­σμα­τα και ρη­το­ρι­κές ακρο­βα­σί­ες. Της μάχης που είναι κά­λε­σμα κι­νη­το­ποί­η­σης και στρά­τευ­σης των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που έφε­ραν τον Σύ­ρι­ζα στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, αλλά και πέραν αυτών, καθώς και όσων ανά τον κόσμο, και είναι πάρα πολ­λοί, γέ­μι­σε ελ­πί­δα η νίκη της 25ης Ια­νουα­ρί­ου.



Διότι «ο χρό­νος γαρ εγγύς»...

 

[1] Βλέπε το ρε­πορ­τάζ του Αγ­γε­λου Κω­βαί­ου στο Βήμαhttp://​www.​tovima.​gr/​politics/​article/?​aid=681429 [2] Κάτι τέ­τοιο επι­χει­ρή­σα­με σε προη­γού­με­νο κεί­με­νό μαςhttp://​www.​the​pres​spro​ject.​gr/​article/​73436/​Ti-​ittithike-​sto-​Eurogroup---​kai-​pos-​na-​min-​ori​stik​opoi​ithe​i [3] Το πλή­ρες κεί­με­νο της συμ­φω­νί­ας εδώhttp://​www.​avgi.​gr/​article/​5334655/​to-​plires-​keimeno-​tis-​sumfonias-​sto-​eurogroup [4] Βλέπε το κεί­με­νό του http://​cos​tasl​apav​itsa​s.​blogspot.​co.​uk/​2014/​09/​blog-​post.​html [5] Η συ­νέ­ντευ­ξη στα αγ­γλι­κά εδώhttp://​www.​spiegel.​de/​int​erna​tion​al/​europe/​spiegel-​interview-​with-​greek-​prime-​minister-​tsipras-​a-​1022156.​html και μια εκτε­νή πε­ρί­λη­ψη στα ελ­λη­νι­κάwww.​skai.​gr/​news/​politics/​article/​276842/​oli-​i-​sunedeuxi-​tsipra-​sto-​spiegel-​apokleio-​grexit-​dioti-​agapo-​tin-​europi/ [6] Βλέπε την ανα­κοί­νω­ση του Eurogroup με τις δη­λώ­σεις Ντάϊ­σελ­μπλουμhttp://​www.​consilium.​europa.​eu/​en/​press/​press-​releases/​2015/​03/​150309-​eurogroup-​dij​ssel​bloe​m-​remarks/ [7] Σύμ­φω­να με την πιο πρό­σφα­τη δη­μο­σκό­πη­ση, το Πο­δέ­μος υπο­χω­ρεί κατά πέντε πε­ρί­που μο­νά­δες και προη­γεί­ται κατά δύο μόνο μο­νά­δες των σο­σια­λι­στών, που ανα­κάμ­πτουν, με το δεξιό Λαϊκό Κόμμα και το Σιου­δα­δά­νος, κάτι σαν την ισπα­νι­κή εκ­δο­χή του Πο­τα­μιού, να ακο­λου­θούν κατά άλλες δύο μο­νά­δες.https://​left.​gr/​news/​ispania-​paramenoyn-​protoi-​stis-​dim​osko​pise​is-​oi-​podemos [8] http://​www.​avgi.​gr/​article/​5368997/​o-​alexis-​tsipras-​sto-​spiegel-​i-​ekt-​exa​kolo​uthe​i-​na-​krata-​ti-​thilia-​guro-​apo-​to-​laimo-​mas