Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς.
Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει μια προοπτική πραγματικής κατάρρευσης. Το κράτος βρίσκεται πολύ κοντά στη μετατροπή του σε αποτυχημένο κράτος, αδύναμο να αντιμετωπίσει τις στοιχειώδεις ανάγκες της κοινωνικής αναπαραγωγής. Αδύναμο, δηλαδή, να διασφαλίσει και τα ελάχιστα ακόμη αγαθά, που αφορούν την υγεία, την εκπαίδευση, την εισοδηματική επάρκεια του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.
Η ασκούμενη πολιτική των Μνημονίων, εφτά χρόνια τώρα και με όλες τις κυβερνητικές παραλλαγές, έφερε τα πράγματα στο καταστροφικό αυτό σημείο. Αντί να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση, μετέτρεψε τη χώρα σε παράδεισο για τους εργοδότες, πραγματική κόλαση για την κοινωνική πλειοψηφία. Οι πρώτοι ζουν μια διαρκή γιορτή: απολύουν όπως και όποτε θέλουν, πληρώνουν αν και όταν θέλουν, εκβιάζουν τους εργαζόμενους σε καθημερινή βάση, με την απειλή της, πρωτοφανούς για ανεπτυγμένη χώρα, ανεργίας. Οι άλλοι μετατρέπονται ραγδαία σε λευκούς κινέζους εργαζόμενους, για τους οποίους η άγρια εκμετάλλευση τείνει να θεωρηθεί προνόμιο και παροχή των πλουσίων, που «τους δίνουν δουλειά».
Η δημόσια περιουσία εκποιείται, την ίδια στιγμή που το χρέος –δημόσιο και ιδιωτικό- εκτινάσσεται στα ύψη. Η δε κυβέρνηση επιδιώκει ρύθμιση που, αν επιτευχθεί, θα σημάνει απλώς «ευκολίες πληρωμών» με πρόσθετη επιβάρυνση. Αν πετύχει, έτσι, μετάθεση της πληρωμής των μεγάλων δόσεων του 2022-2028, θα προσθέσει, στην πραγματικότητα, περισσότερους τόκους και θα επιδεινώσει το ηθικό άγος της σχέσης μεταξύ των γενιών. Τα παιδιά μας θα κληρονομήσουν, ως διαρκές βάρος, την υποχρέωση αποπληρωμής.
Αυτή η συνθήκη δεν έχει τέλος. Οι «εταίροι» δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ στην αναζήτηση και άλλου «αίματος». Ήδη το ΔΝΤ ζητάει νέα μείωση συντάξεων και περιορισμό του αφορολόγητου στα 5000 ευρώ για μισθωτούς και συνταξιούχους – που σημαίνει, μόνον αυτό, μέση μείωση 100 ευρώ στο μηνιαίο εισόδημα όλων μας.
Αυτό το κακό δεν τελειώνει.
Η ασκούμενη πολιτική οδηγεί την κοινωνία και τη χώρα μας σε απόλυτη κατάπτωση. Πρέπει να εμποδιστεί. Όπως, όπου μπορεί ο καθένας και η καθεμιά, ας συμβάλλει σε αυτό. Για να πάρει ζωή λίγο και πάλι η ελπίδα, που τόσο άγρια βιάστηκε από τις ενέργειες της σημερινής κυβέρνησης.
Να ενωθούμε και να αντισταθούμε, όπου και όπως μπορούμε. Αν είναι να αλλάξουν τα πράγματα, αυτός είναι ο τρόπος. Κι αυτό επιχειρούμε με το ενωτικό βήμα που κάνουμε, ως εκπαιδευτική Αριστερά εκτός πολιτικού συστήματος, αλλά με διαρκή και μεγάλη συμμετοχή στα κινήματα.
Στις εκλογές για Υπηρεσιακά Συμβούλια, στην Θεσσαλονίκη και στην Κεντρική Μακεδονία, συμμετέχουμε μαζί με τις Παρεμβάσεις, την Αλληλεγγύη, την Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση και πολλούς ακόμη συναδέλφους και συναδέλφισσες, σε μια προσπάθεια να εμποδίσουμε, καταρχήν τουλάχιστον, την επερχόμενη καταστροφή.
Να σταματήσουμε τη μετατροπή της εκπαίδευσης σε «πολυτελή κατανάλωση» για λίγους, ένα απλό δημοσιονομικό μέγεθος σε συνεχή περιστολή.
Φτάνει πιά! Μπορούμε να τους σταματήσουμε! Γίνεται!
Καραγιαννίδης Θόδωρος, Κεραμειδά Ντία, Κρασοπούλου Αλέκα, Λάσκος Χρήστος, Σαμανίδης Νίκος
