Για την πολιτική ουσία των «αποκαλύψεων» Βαρουφάκη

Δεν έχου­με καμία πρό­θε­ση ούτε να τον «αγιο­ποι­ή­σου­με», ούτε να τον «κα­τα­κε­ραυ­νώ­σου­με». Από αυτό το σάιτ του ασκή­σα­με σκλη­ρή πο­λι­τι­κή κρι­τι­κή τους πε­ρα­σμέ­νους 5 μήνες. Και πο­λι­τι­κά θα αντι­με­τω­πί­σου­με και όλα όσα απο­κα­λύ­πτει σή­με­ρα.

Κατ’ αρχήν ο Βα­ρου­φά­κης συμ­με­τεί­χε ενερ­γά στην υλο­ποί­η­ση της στρα­τη­γι­κής της κυ­βέρ­νη­σης για μήνες. Επί­σης είχε τον ίδιο τρόμο με τους υπό­λοι­πους κυ­βερ­νη­τι­κούς απέ­να­ντι στο Grexit που τον έκανε στην κα­λύ­τε­ρη να σιωπά («θα γι­νό­ταν αυ­το­εκ­πλη­ρού­με­νη προ­φη­τεία αν το δη­μο­σιο­ποιού­σα»), στη χει­ρό­τε­ρη να το απο­κλεί­ει κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά ή και να το κα­τα­κε­ραυ­νώ­νει ως «κα­τα­στρο­φή». Είναι ως εκ τού­του συ­νυ­πεύ­θυ­νος στο πώς φτά­σα­με ως εδώ.

Ίσως είχε την προ­θυ­μία να «ενερ­γο­ποι­ή­σει πλαν Β» στα δύ­σκο­λα, αλλά έδει­ξε πως δεν τον αφο­ρού­σε καν να ζυ­μω­θεί το «πλαν Β» στον κόσμο. Ίσως πράγ­μα­τι λει­τούρ­γη­σε ως «ομα­δι­κός παί­χτης» (κατά δή­λω­σή του) όσον αφορά το «πο­λε­μι­κό συμ­βού­λιο», αλλά δεν έδει­ξε καμία αντί­στοι­χη ομα­δι­κό­τη­τα και σε πολύ ευ­ρύ­τε­ρες και ση­μα­ντι­κό­τε­ρες συλ­λο­γι­κό­τη­τες από ένα άτυπο «πο­λε­μι­κό συμ­βού­λιο». Σε αυτό βέ­βαια έχει τη με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη η ίδια η αντί­λη­ψη της ηγε­σί­ας που πα­γί­ω­σε μια πρα­κτι­κή που έλεγε πως την «σο­βα­ρή πο­λι­τι­κή» την πα­ρά­γει απο­κλει­στι­κά το «πο­λε­μι­κό συμ­βού­λιο».  

Αυτά για να απο­φύ­γου­με υπερ­βο­λές. Ούτε λαϊ­κός ήρωας είναι ο Γιά­νης Βα­ρου­φά­κης, ούτε ο βα­σι­κός υπεύ­θυ­νος για την πο­ρεία που χα­ρά­χθη­κε αυ­τούς τους 5 μήνες.

Επί της ου­σί­ας τώρα.

Δεν έχει ση­μα­σία γιατί «τα λέει τώρα». Δεν έχει τόση ση­μα­σία αν έχει την ει­λι­κρι­νή αγω­νία να δεί­ξει πως υπήρ­χαν (ή και υπάρ­χουν) άλλοι δρό­μοι ή αν απλά ξε­κι­νά την κα­ριέ­ρα του ως «ο άν­θρω­πος που δεν τον άφη­σαν να σώσει την Ελ­λά­δα».

Αλλά όσα λέει, πι­θα­νό­τα­τα είναι αλή­θεια. Το ίδιο ακρι­βώς ρε­πορ­τάζ, που πε­ριέ­γρα­φε την ίδια ακρι­βώς πρό­τα­ση στο «πο­λε­μι­κό συμ­βού­λιο» και κα­τέ­λη­γε ότι «τε­λι­κά απορ­ρί­φθη­κε», χωρίς όμως το όνομα του Βα­ρου­φά­κη ως ει­ση­γη­τή, έχει παί­ξει λίγες μέρες πριν από πολύ έμπει­ρο Βρε­τα­νό αντα­πο­κρι­τή που έδει­χνε να ξέρει καλά τι λέει.

Η πο­λι­τι­κή ουσία των «απο­κα­λύ­ψε­ων» Βα­ρου­φά­κη είναι άλλη:

Το «δεν υπήρ­χε εναλ­λα­κτι­κή λύση εκεί που φτά­σα­με» δεν ισχύ­ει. Κά­ποιοι λέ­γα­με στην τε­λευ­ταία φάση πως «αν υπάρ­ξει πο­λι­τι­κή από­φα­ση, οι τε­χνι­κοί τρό­ποι βρί­σκο­νται», και στην ύστα­τη ώρα της τε­λευ­ταί­ας φάσης επι­μέ­να­με στο «ακόμα και τώρα».

Ίσως δεν υπήρ­χε πλή­ρες μα­κρο­πρό­θε­σμο σχέ­διο (το οποίο εκτός από αδύ­να­το, θα ήταν λάθος πο­λι­τι­κά, ανα­θέ­το­ντας στους «τε­χνο­κρά­τες» να δώ­σουν «όλες τις απα­ντή­σεις» σε ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν κα­τε­ξο­χήν την πο­λι­τι­κή και την τα­ξι­κή πάλη).

Η πρό­τα­ση στην ουσία ήταν μιας μορ­φής «ανταρ­το­πό­λε­μος εντός ευ­ρω­ζώ­νης» που θα βλέ­πα­με πού θα κα­τέ­λη­γε, μια κα­ταρ­χήν «πο­λε­μι­κή» απά­ντη­ση στην «έναρ­ξη των εχθρο­πρα­ξιών» στην οποία προ­χω­ρού­σε αδί­στα­κτα ο αντί­πα­λος.

Ούτε σχέ­διο εξό­δου ήταν, ούτε πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο πρό­γραμ­μα ρήξης και προ­σα­να­το­λι­σμού στην υλο­ποί­η­ση μιας πο­λι­τι­κής αντι­λι­τό­τη­τας. Ήταν μια στοι­χειώ­δης αμυ­ντι­κή κί­νη­ση, συμ­βα­τή με το δόγμα «στον πό­λε­μο όπως σε πό­λε­μο» ή έστω με το «όποιος επι­διώ­κει την ει­ρή­νη, οφεί­λει να ετοι­μά­ζε­ται για πό­λε­μο».

Προ­τά­θη­κε. Αδιά­φο­ρο από ποιον. Το θέμα είναι ότι υπήρ­χε στο τρα­πέ­ζι. Αλλά απορ­ρί­φθη­κε. Η επι­λο­γή της συν­θη­κο­λό­γη­σης είχε πίσω της στρα­τη­γι­κές-πο­λι­τι­κές αντι­λή­ψεις κι όχι «αντι­κει­με­νι­κούς κι αμε­τά­βλη­τους» πε­ριο­ρι­σμούς.

Αν έχου­με να κρα­τή­σου­με κάτι από όσα έγι­ναν στο «πο­λε­μι­κό συμ­βού­λιο» τις κρί­σι­μες μέρες της «κή­ρυ­ξης πο­λέ­μου» από την ΕΚΤ, είναι αυτό. Ότι αρκεί η πο­λι­τι­κή από­φα­ση. Αν υπάρ­χει αυτή, θα βρεις τα «τε­χνι­κά» μέσα. Και αυτό συ­νε­χί­ζει να ισχύ­ει και σή­με­ρα…

ΥΓ1: Μετά την κυ­κλο­φο­ρία της επί­μα­χης συ­νέ­ντευ­ξης, ο Λο­βέρ­δος ζητά να πε­ρά­σει από Εξε­τα­στι­κή Επι­τρο­πή ο Βα­ρου­φά­κης για «τον τρόπο που άσκη­σε τα κα­θή­κο­ντά του σε σχέση με το μεί­ζον θέμα της ύπαρ­ξης της Ελ­λά­δας στην Ευ­ρω­ζώ­νη». Η εί­δη­ση και σε αυτήν την πε­ρί­πτω­ση ξε­περ­νά το «άτομο Βα­ρου­φά­κης». Δεί­χνει το μένος απέ­να­ντι σε κάθε ίχνος αμ­φι­σβή­τη­σης της «σι­δη­ράς πει­θαρ­χί­ας» της ευ­ρω­ζώ­νης. Την ίδια (και χει­ρό­τε­ρη) εκ­δι­κη­τι­κό­τη­τα με τον Σόι­μπλε, δεί­χνει και το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό της εγ­χώ­ριας αστι­κής τάξης απέ­να­ντι στη πα­ρα­μι­κρή πα­ρέκ­κλι­ση από το δόγμα υπερ­λι­τό­τη­τας και από­λυ­του σε­βα­σμού στη «Φυ­λα­κή των Λαών»…

ΥΓ2: Θα ήταν λάθος να πο­λω­θεί η συ­ζή­τη­ση γύρω από το ίδιο το πρό­σω­πο του Γιάνη Βα­ρου­φά­κη και το τι ρόλο έπαι­ξε σε όσα έγι­ναν τους τε­λευ­ταί­ους 5 μήνες και άρα αν «δι­καιού­ται δια να ομι­λεί». Πράγ­μα­τι, πολ­λοί σύ­ντρο­φοι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο, την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, αλλά και πέραν αυτής (Γ. Μη­λιός κ.ά.) είχαν κα­τα­θέ­σει πολύ νω­ρί­τε­ρα, πολύ πιο δη­μό­σια και πολύ πιο εμπε­ρι­στα­τω­μέ­να, προ­τά­σεις για την αντι­με­τώ­πι­ση ενός πο­λέ­μου από τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες. Το ζή­τη­μα είναι πως την ύστα­τη ώρα, υπήρ­χε άλλος δρό­μος, κα­τα­τέ­θη­κε από κά­ποιον υπε­ρά­νω υπο­ψί­ας για «επα­να­στα­τι­κές τρέ­λες», και αυτός ο άλλος δρό­μος απορ­ρί­φθη­κε… Ο Γ. Βα­ρου­φά­κης ίσως να κα­τά­λα­βε όταν το πράγ­μα χό­ντρυ­νε πως για να πα­ρα­μεί­νεις έντι­μος με­ταρ­ρυθ­μι­στής πρέ­πει να είσαι έτοι­μος και για συ­γκρού­σεις. Κά­ποιοι άλλοι στα επι­τε­λεία, μπρο­στά σε αυτήν τη συ­νει­δη­το­ποί­η­ση, προ­τί­μη­σαν να εγκα­τα­λεί­ψουν και τον τίμιο με­ταρ­ρυθ­μι­σμό τους…