Η φετινή διαδήλωση της 8ης Μάρτης στην Αθήνα , ξεπέρασε σε μαχητικότητα και μαζικότητα όλες τις προηγούμενες διαδηλώσεις που παραδοσιακά καλούνται κάθε 8η Μάρτη.
Γυναικείες ομάδες, φεμινιστικές συλλογικότητες από κοινού με τις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς συναντήθηκαν σε μία διαδήλωση, αποδεικνύοντας την ανοδική δυναμική που εμφανίζει το ελληνικό φεμινιστικό κίνημα την τελευταία διετία και στο φόντο της πύκνωσης των γυναικείων αγώνων διεθνώς.
Ήταν μία διαδήλωση στην οποία κυρίαρχο ήταν το γυναικείο στοιχείο: γυναίκες κάθε ηλικίας που έδιναν το παλμό με τη μαζική τους παρουσία μέσα στα μπλοκ, με τις φωνές τους από τα μεγάφωνα, με τα συνθήματα και τα πολύχρωμα πανώ τους. Ένα ψηφιδωτό αποτελούμενο από φεμινιστικές και ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες ,πρωτοβουλίες αγώνα γυναικών, πολιτικές οργανώσεις και συνδικαλιστικούς φορείς όπως η ΑΔΕΔΥ – αλλά και δημοτικά σχήματα όπως το Πόλης Ξεκίνημα, το πανό της ομάδας Καμία Ανοχή στην πρώτη γραμμή που πρωτοστάτησε στο κάλεσμα της κινητοποίησης, ενώ αξιοσημείωτη ήταν και η παρουσία του Φ.Σ. της Σ.Γ.Τ.Κ.Σ. του ΤΕΙ Αθήνας, που με αγωνιστική απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης στήριξε την κινητοποίηση. Κάλεσμα και συμμετοχή στην κινητοποίηση υπήρξε και από τη Λαϊκή Ενότητα, με το μπλοκ της να απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από νέες/ους αγωνίστριες/ες, γεγονός που αποδεικνύει ότι υπάρχει ένα δυναμικό που ευαισθητοποιείται γύρω από τα ζητήματα του σεξισμού και της γυναικείας καταπίεσης και το οποίο έχει νόημα να κινητοποιηθεί και να παρέμβει πιο δυναμικά σε αυτό το μέτωπο το επόμενο διάστημα. Στη διαδήλωση συμμετείχε και η Αντισεξιστική ομάδα ΔΕΑ με κεντρικό σύνθημα «Ενάντια σε σεξισμό και μνημόνια διεκδικούμε τις ζωές μας». Στη διάρκεια της διαδήλωσης κυριάρχησαν συνθήματα ενάντια στη βία και τον καπιταλισμό , την πατριαρχία και την κακοποίηση («Στο δρόμο, στο σπίτι, στα μέσα στη δουλειά μας κάτω τα χέρια από τα σώματά μας»), τα αντεργατικά μέτρα των μνημονίων, που έχουν ως πρώτα θύματα τις γυναίκες («τ’ αφεντικά ζητούν εγκύων απολύσεις, τα πάντα θυσιάζουν στο βωμό της κρίσης»), αλλά και ενάντια στο ρατσισμό, την ξενοφοβία και τους φασίστες («ΛΟΑΤΚΙ, μετανάστριες παλεύουμε μαζί, εχθρός μας τα μνημόνια και οι νεοναζί»).
Συγκέντρωση έγινε και στη Θεσσαλονίκη ξεκινώντας από το άγαλμα Βενιζέλου στην οποία καλούσαν μέλη της Πρωτοβουλίας Γυναικών, της Λαϊκής Ενότητας Θεσσαλονίκης με ένα εντυπωσιακό πανό αλλά και μέλη άλλων αριστερών συλλογικοτήτων, ενάντια στο χρέος και στα μέτρα λιτότητας.
Η επιτυχία και η μαζικότητα της χθεσινής κινητοποίησης αναδεικνύει ακριβώς την ανάγκη ορατότητας, αλλά και συνέχειας του αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση, η οποία «δε θα ‘ρθει με τους νόμους». Οι διαρκώς διογκούμενοι γυναικείοι αγώνες ανά τον κόσμο, η φεμινιστική απεργία που έχει απλωθεί σε περισσότερες από χώρες, το ελπιδοφόρο παράδειγμα της Ισπανίας χαράσσουν το δρόμο, δείχνοντας ότι ένας άλλος κόσμος είναι πράγματι εφικτός. Ταυτόχρονα επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι το γυναικείο κίνημα βρίσκεται σε άνοδο και στην Ελλάδα. Το ελληνικό φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙ κίνημα έχει να κάνει αρκετά και σημαντικά βήματα, τόσο σε επίπεδο οργάνωσης αγώνων, συσσώρευσης δυνάμεων, διεκδίκησης χώρου και ορατότητας, όσο και σε επίπεδο χτισίματος δεσμών με τα λοιπά (πολλαπλώς) καταπιεζόμενα κομμάτια, πρόσφυγες και μετανάστριες(/ες,) εργαζόμενες(/ους )και σύνδεσής τους σε έναν, ενιαίο και κοινό αγώνα ενάντια στο σεξισμό, την καταπίεση, τη λιτότητα και την εξαθλίωση, ώστε μέσα στο επόμενο διάστημα να μπορούμε και στην Ελλάδα να μιλάμε για μία δυναμική φεμινιστική απεργία. Για να γίνει εφικτή η οργάνωση μιας φεμινιστικής απεργίας που θα θυμίζει Ισπανία, χρειάζεται από τώρα να παρθούν ενωτικές πρωτοβουλίες από όλες τις συλλογικότητες που θα προετοιμάζουν αυτή τη μέρα στα συνδικάτα, στα σωματεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας. Η επιθυμία εκφράστηκε ήδη πάντως, αφού πολλές ήταν οι γυναίκες στην Ελλάδα, που με τα μάτια στραμμένα στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου, έλεγαν «Μπορούμε και εμείς».
