Το κείμενο που ακολουθεί ίσως κανονικά δε θα έπρεπε να γραφτεί.
Τα προηγούμενα χρόνια, το rpoject και κατ’ επέκταση η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά και η εφημερίδα, Εργατική Αριστερά φιλοξένησαν, με αυταπόδεικτη ανοχή σε πολλές περιπτώσεις και καλή προαίρεση σε άλλες τόσες, έναν, αν θέλετε, ‘’περαστικό’’, για να θυμηθώ ένα μικρό και ωραίο βιβλίο του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο, έναν περαστικό από τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά που βρέθηκε στις τάξεις της περισσότερο από το οφειλόμενο περίσσευμα ταξικής ευθύνης και συνείδησης και λιγότερο από κάποια πατροπαράδοτη και πολύ βαθειά μαρξιστική μελέτη και θεωρία ή κυρίως το έλλειμμα μιας κάποιας ‘’συνέπειας’’ στον χώρο και τον χρόνο που η ταξική πάλη ξεδιπλώνεται και τα πολιτικοκοινωνικά διακυβεύματα αναζωπυρώνονται.
Με απλά λόγια, κι αν είχαμε εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες προγόνους (Έλληνες είστε και φαίνεστε, όπως γράφουν ενίοτε και οι ‘’ομονοιάτες’’ στην Κύπρο), αυτοί είναι οι τιμημένοι νεκροί μας και οι φωτεινοί σηματοδότες μας, αλλά σε καμία περίπτωση δε μπορεί να αποτελούν το διαρκές άλλοθι για τη δική μας ζωή, πράξη και παρουσία.
Ή εν προκειμένω, την απουσία. Το κείμενο που ακολουθεί ίσως κανονικά δε θα έπρεπε να γραφτεί (πολλώ δε μάλλον, να δημοσιευτεί, ε;…) για τον απλούστατο λόγο ότι μέσα σε μία εξαιρετικά πολωμένη, ελάχιστα ενδιαφέρουσα, πάντοτε αξιοπρόσεκτη, σίγουρα κρίσιμη, δυσάρεστα και μικροπρεπώς τοξική για τους εντελώς λάθος λόγους, αλλά και πάλι παθολογικά και συστηματικά ‘’α-νοητή’’ προεκλογική περίοδο, το κείμενο, σκέφτομαι και γράφω, που ακολουθεί μέσα σε αυτό το κλίμα, είναι ένα κείμενο από έναν άνθρωπο, έναν ‘’περαστικό’’ που θα απέχει πολύ συνειδητά και καθαρά από τις εκλογές.
Δεν πρόκειται να πλησιάσω την κάλπη για να ψηφίσω.
Σε αυτό το σημείο, κανονικά, ο αναγνώστης και η αναγνώστρια θα περίμεναν να αρχίσει ένα κατά κάποιον τρόπο ‘’απολογητικό’’ κατεβατό που θα εξηγώ το γιατί θα απέχω. Υπάρχουν αντικειμενικοί και προσωπικοί λόγοι, αλλά θα ήταν πολύ φθηνό και άκομψο να τους επικαλεστώ. Και δίπλα στο εκλογικό τμήμα του τόπου καταγωγής να διέμενα (έτσι συνέβαινε μέχρι πριν από έξι-επτά χρόνια, όταν κι αναχώρησα για άλλες πολιτείες…), δεν επρόκειτο να προσέλθω εις τις κάλπες – πρώτες, δεύτερες, εικοστές όγδοες, όσες.
Στο rproject και την Εργατική Αριστερά, μπορείτε να το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι, αναπτύχθηκε ένας γόνιμος, αντιπροσωπευτικός και θα έλεγα πάντα ενδιαφέρων διάλογος (όσο μπόρεσα να τον μελετήσω) και για τις εκλογές και για το τι θα μπορούσε να ψηφίσει από θέση πάντα ταξικής ευθύνης, συνείδησης και παιδείας ένας αριστερός ριζοσπάστης και αντικαπιταλιστής, ένας κομμουνιστής, ένας επαναστάτης, ένας σύντροφος και μία συντρόφισσα στην Ελλάδα ή και το εξωτερικό, εφόσον ανήκει στους 22.000 απόδημους που κατέθεσαν τη σχετική αίτηση.
Με άλλα λόγια, εκπροσωπήθηκαν και διατυπώθηκαν, σωστά σπεύδω να γράψω, όλες ή οι περισσότερες εκφάνσεις της ελληνικής Αριστεράς σε πολιτικό και κομματικό επίπεδο, κοινοβουλευτικό ή μη, που διεκδικούν την προσοχή μας και την ψήφο μας.
Οπότε, μπορείτε να κάνετε και τη σχετική επιλογή. Με άλλα λόγια, σε καμία περίπτωση το κείμενο που διαβάζετε, δε φιλοδοξεί να σας πείσει να απέχετε. Το αντίθετο. Θεωρώ ότι μπορείτε (ίσως και ‘’πρέπει’’) να συμμετέχετε και φυσικά, να ψηφίσετε. Σκεφθείτε, σταθμίστε, ψηφίστε. Η ιστορία, και η εκλογική, προχωράει και κυρίως γράφεται με τους και από τους παρόντες. Όχι με τους απόντες. Και η ταξική πάλη, φυσικά. Με τους παρόντες διεξάγεται, όχι με τους απόντες.
Από το προσκλητήριο της 21ης του Μάη (και τα επόμενα στις επόμενες Κυριακές) ημείς θα απέχομεν. Αντί για φθηνές και άκομψες εξηγήσεις πάνω στο ‘’γιατί’’, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις σχετικά με ορισμένα φλέγοντα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ζητήματα που δεν τα είδα να συζητούνται επαρκώς ή στοιχειωδώς έστω στη σποραδική σχέση που έχω πλέον με την Ελλάδα, το ενημερωτικό της διαδίκτυο και κατ’ επέκταση την Αριστερά ή μάλλον τις Αριστερές (της Ελλάδας και του διαδικτύου).
Κωδικοποιημένα και σύντομα, με τίτλους όπως λέγαμε παλιά στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (χωρίς τις εξεγερσιακές και τελετουργικές φωτιές των Ιουλιανών του 1965…) : Σκέψεις πάνω στην κλιματική κρίση, την πανδημία κόβιντ19 και για την ακρίβεια τον απολογισμό της, την κατάσταση της εργατικής τάξης, γενικά στην Ευρώπη, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, ειδικά και εξ αποστάσεως και τέλος, ο πόλεμος όχι απαραίτητα και μόνο ο Ουκρανικός για να μεταχειριστώ θουκυδίδεια ορολογία.
Ζήτημα πρώτο. Η κλιματική κρίση. Στην Ελλάδα, ο σχετικός διάλογος είναι εξαιρετικά φτωχός, συνήθως αποσπασματικός, κατά κανόνα, περιορισμένος και σίγουρα, προκαθορισμένος και εξαντλημένος στο περίφημο ‘’ενεργειακό μείγμα’’ που μας οδηγεί όχι με μαθηματική ή αυστηρή ακρίβεια σε έναν τάχατες πράσινο οπωσδήποτε καπιταλισμό τον οποίον πάλι δέκα οικογένειες και οι 1.000 κολλητοί τους θέλουν να οικειοποιηθούν και να επιβάλουν κατά τα ελλαδικά ειωθότα.
Ο πρόσφατος δε κλιματικός νόμος είναι εντελώς ‘’αμυντικός’’, αναποτελεσματικός και ως συνήθως με όσα συμβαίνουν και εις τας Ευρώπας, ποινικοποιεί συγκεκριμένες ενεργοβόρες συμπεριφορές και δραστηριότητες, θα έλεγε κανείς, πλατιάς κατανάλωσης, αφήνοντας άλλες (εκείνες θα λέγαμε του ‘’μεγάλου’’ κεφαλαίου) στο απυρόβλητο και το ‘’απροσάρμοστο’’ ή καλύτερα, το αρρύθμιστο. Εκτός βέβαια κι αν μας προκύψει ένα νέο Μάτι ή μια ανάλογη πύρινη ή άλλη φυσική καταστροφή με δεκάδες ή εκατοντάδες θύματα, όταν οι κυβερνώντες θα επικαλούνται την κλιματική κρίση σαν τάχατες απόλυτο και μη αντιμετωπίσιμο δαίμονα του κακού – παρεμπιπτόντως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι οι επερχόμενες εθνικές κάλπες θα στηθούν διαδοχικά μεσούσης της αντιπυρικής περιόδου με τις γνωστές ‘’αδυναμίες’’ του επιτελικού κράτους να ανταπεξέλθει σε τέτοιες περιστάσεις, ακόμη κι όταν υπάρχει κυβέρνηση εγκατεστημένη στα υπουργικά και υπηρεσιακά γραφεία…
Ομως η κλιματική κρίση είναι και ταξική πάλη - ακόμη κι όταν γίνονται μαλλιά-κουβάρια οι κεφαλαιούχοι μεταξύ τους, μικροί, μεγάλοι, μεσαίοι.
Αυτά που συντελούνται τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ολλανδία για παράδειγμα, είναι ξεκάθαρα και ενδεικτικά. Στη σκιά του Μπρέξιτ και συγκεκριμένων παραχωρήσεων που έκανε η Χάγη προς το Παρίσι και την επιτροπή Μπαρνιέ, κυρίως στα αλιευτικά δικαιώματα της στη Μάγχη και το διμερές πια εμπόριο με το Λονδίνο, ήρθε στην επιφάνεια ένα νεοσύστατο αγροτικό κόμμα διαμαρτυρίας, το Κίνημα Αγροτών και Αστών που γιγαντώθηκε μόλις η σημερινή κυβέρνηση Μαρκ Ρούτε αποφάσισε να δημοσιεύσει την εθνική στρατηγική για την κλιματική κρίση, ποινικοποιώντας ουσιαστικά την κτηνοτροφία.
Για ένα κράτος και μία κοινωνία που αποτελούν την πρώτη παραγωγική και εξαγωγική δύναμη σε αγροτικά προϊόντα στην Ευρώπη και τη δεύτερη στον κόσμο με μικρή διαφορά από τις Ηνωμένες Πολιτείες (ως προς τα κέρδη) και τη Βραζιλία (ως προς τον όγκο προϊόντων), το να μειωθεί η κτηνοτροφική παραγωγή κατά 50%, δηλαδή στο μισό, και μάλιστα σχεδόν να μηδενιστεί αποκλειστικά και μόνο για τους σκοπούς της εσωτερικής κατανάλωσης, προκειμένου να μη διαταραχθούν οι διεθνείς εμπορικές συμφωνίες, όταν μένουν στο απυρόβλητο και το αρρύθμιστο πχ οι ρυπογόνες δραστηριότητες της εξορυκτικής Shell και της αεροπορικής KLM, είναι κανονική αιτία ‘’πολέμου’’ και πρώτης γραμμής ζήτημα στα εσωτερικά θέματα της ολλανδικής κοινωνίας, πέραν όλων των άλλων προβλημάτων. Ας υπογραμμιστεί εδώ ότι και στη Shell και στην KLM, βασικό πακέτο μετοχών έχει ο θρόνος, η βασιλική οικογένεια της Ολλανδίας – όπως και στην κεντρική τράπεζα της χώρας.
Αλλά αυτήν την αναμέτρηση, το πώς, προς τα πού και με ποια μέσα και μεθόδους προχωράμε στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και κυρίως στις κυβερνητικές αποφάσεις που παίρνονται κατά κανόνα ερήμην μας και ασφαλώς κατά κανόνα και εναντίον μας, δε τη σήκωσε, δεν την ανέλαβε η Αριστερά ή μάλλον οι Αριστερές της Ολλανδίας ειδικά όταν μιλάμε για το κεντρικό, πολιτικό και κομματικό, επίπεδο – την ανέλαβε ένα νέο κόμμα που έχει σαφές (ακρο)δεξιό πρόσημο.
Και πλέον, μετά τις γερουσιαστικές εκλογές που έγιναν τον περασμένο Μάρτιο, αυτό το κόμμα, Αγροτών και Αστών, ελέγχει πλειοψηφικά την Ανω Βουλή στη Χάγη. Μέσα σε πέντε χρόνια συνέβησαν όλα αυτά, από το απόλυτο οργανωτικό μηδέν, πέρασαν στις κινητοποιήσεις με τρακτέρ και φορτηγά, μετά στις βουλευτικές εκλογές του 2021 (με απλή αναλογική) που έδωσαν μία έδρα στους Αγρότες και Αστούς και σήμερα κατέληξαν στον πλειοψηφικό έλεγχο της Γερουσίας (με 17 έδρες στις 75, κερδισμένες και σε αστικές περιοχές, την ώρα που για παράδειγμα το συγκυβερνητικό Λαϊκό Κόμμα του Ρούτε έχει μόλις 10). Με γνώμονα ακριβώς την κλιματική κρίση, για την ακρίβεια τον προσανατολισμό, την πυξίδα και τα εργαλεία αντιμετώπισής της επί εθνοκρατικού εδάφους.
Η κλιματική κρίση, όρος που εισήχθη ακριβώς από την οικολογική και ριζοσπαστική Αριστερά, ήταν προνομιακός υποτίθεται αντικαπιταλιστικός τόπος για εμάς. Κινηματικά, πολιτικά, οργανωτικά, προγραμματικά. Κάτι ‘’χάθηκε’’ στην πορεία – και δε μιλάω βέβαια για τις Παρασκευές για το Κλίμα ή τις ‘’βολικές’’ ενσωματώσεις συγκεκριμένων ακτιβιστών ή ακτιβιστριών στα σεμινάρια και τις συναντήσεις ‘’καλών προθέσεων’’ στη Νέα Υόρκη (τυπική έδρα των Ηνωμένων Εθνών) ή το Νταβός (συμβολική έδρα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου).
Κινηματικά, πολιτικά, οργανωτικά, προγραμματικά, κάτι ‘’χάθηκε’’, κάπου κόπηκε το νήμα. Από τη δε προεκλογική συζήτηση στην Ελλάδα, κι ανεξάρτητα από το πόσο ‘’ψηλά’’ ή ‘’χαμηλά’’ θα είχε το θέμα η Αριστερά ή μάλλον οι Αριστερές, το θέμα, η κλιματική κρίση, απουσιάζει πλήρως, τουλάχιστον κρίνοντας εξ αποστάσεως και μέσω διαδικτύου, για να μην είμαι άδικος ίσως με ορισμένους.
Γιατί, άραγε;
Και μάλιστα όταν όλα τα επίσημα δεδομένα και στοιχεία, ειδικά τα πλέον πρόσφατα της υπηρεσίας Κοπέρνικος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, φανερώνουν και πιστοποιούν ότι φέτος ζήσαμε τον χειρότερο από άποψη ξηρασίας χειμώνα των τελευταίων πενήντα και βάλε ετών και σίγουρα της τελευταίας, ούτως ή άλλως υπερθερμασμένης, δεκαετίας με ένα τεράστιο κόκκινο ‘’νέφος’’ υψηλών για την εποχή θερμοκρασιών και ανομβρίας να καλύπτει μια περιοχή που εκτεινόταν από το Μαρόκο έως τη Σιβηρία.
Για να μη θυμίσω και την πρόσφατη ‘’ανατίναξη’’ των γερμανικών κυβερνητικών σχεδίων κλιματικής προσαρμογής που διέπραξε η αυτοκινητοβιομηχανία, Volkswagen, όταν ανακοίνωσε, αρχικά μονομερώς, την παράταση παραγωγής και πώλησης πετρελαιοκίνητων αυτοκινήτων έως τουλάχιστον το 2039-στην ίδια πάντα Γερμανία που έχει αυτοεξαιρεθεί από το λουκέτο στα ορυχεία και εργοστάσια λιγνίτη έως πάλι το 2039.
Μιλάμε για την ίδια Volkswagen που το 2016 αποκαλύφθηκε πως πλαστογραφούσε τα στοιχεία για τις εκπομπές ρύπων των αυτοκινήτων της, τοποθετώντας ένα ειδικό λογισμικό που ‘’έσβηνε’’ χιλιοστόγραμμα διοξειδίου από τις καταγραφές στους κινητήρες και τις εξατμίσεις. Και δεν θα μπω καν στον κόπο να επισημάνω την ιλαροτραγωδία που παίζεται στις μεταφορές από τα αυτοκίνητα έως τα αεροσκάφη με τους κινητήρες και τις μπαταρίες ηλεκτρικού ρεύματος, την απόδοση, τη διάρκεια, την ανανέωσή τους… Οι καπιταλιστές και εδώ έχουν κάνει το ‘’θαύμα’’ τους. Το επικίνδυνο και καταστροφικό ‘’θαύμα’’ τους για να παραταθεί εις το διηνεκές (αμ, δε!) η εξάρτηση και η χρήση ορυκτών καυσίμων.
Στις πρόσφατες γερουσιαστικές εκλογές στην Ολλανδία, δόθηκαν κάποιες απαντήσεις, καλές ή κακές, δεν το εξετάζω, σε εκλογικό επίπεδο πάντως και ακριβώς στο μείζον ζήτημα, το μεγάλο ερώτημα της κλιματικής κρίσης και των ‘’λύσεων’’ για την αντιμετώπιση ή την ανάσχεσή της : ποιος ή ποιοι θα πληρώσουν το μάρμαρο για να σωθεί ο πλανήτης και η ανθρωπότητα από την κλιματική καταστροφή – αν μπορεί ακόμη να σωθούν. Οι αγρότες της Ολλανδίας είπαν ‘’όχι, δεν θα πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα’’ με όχημα ένα (ακρο)δεξιό κόμμα και αποσπώντας τον έλεγχο ακριβώς του νομοθετικού σώματος που μπορεί να μπλοκάρει και τη νομοθεσία της Κάτω Βουλής και τα πιθανά διατάγματα της συνταγματικής βασιλείας. Με άλλα λόγια, τακτικά και εκλογικά, πέτυχαν διάνα στον θεσμικό στόχο τους.
Η απουσία, καλύτερα η ‘’συγκαταβατική’’ και ‘’χαλαρή’’ στάση της Αριστεράς στο ζήτημα, ειδικά της πάλαι ποτέ επαναστατικής, οικολογικής και πολύ ‘’πράσινης’’ ήταν απλώς εκνευριστική και απολύτως αυτοκτονική – εν προκειμένω εκλογικά και ψηφοθηρικά. Και για να γίνω πιο πρακτικός και για να καταθέσω και προτάσεις : Αυτή τη στιγμή οι αυτοκινητοβιομηχανίες (όχι μόνο η Volkswagen) εγκληματούν ενάντια στην ανθρωπότητα. Γιατί να μην προπαγανδιστεί και να οργανωθεί ένα μποϋκοτάζ στις εισαγωγές και πωλήσεις ρυπογόνων αυτοκινήτων; Ειδικά τα θηριώδους κατανάλωσης SUV είναι κινούμενες βόμβες κλιματικής καταστροφής. Το ίδιο να γίνει απέναντι στις μεγάλες εξορυκτικές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το ίδιο και στη βιομηχανικής κλίμακας κτηνοτροφία (αν ξέρατε πόσο ολλανδικό γάλα και παράγωγά του καταναλώνονται στην Ελλάδα ως τάχα ‘’ελληνικά’’ θα φρίττατε). Θέληση, οργάνωση, επιχειρηματολογία και λογική άμεση προσέγγιση χρειάζονται. Αλλιώς και η κλιματική κρίση και οι πολιτικές προκλήσεις που θέτει θα περάσουν πάνω από το κεφάλια μας στη ριζοσπαστική Αριστερά και γενικά την κοινωνία.
Κι αυτές οι γραμμές γράφονται την ώρα που στην Οστάνδη του Βελγίου, έχουν μαζευτεί οκτώ πρόεδροι και πρωθυπουργοί από τα κράτη που βρέχονται από τη Βόρεια Θάλασσα (Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία, Δανία, Νορβηγία, Σουηδία, Φινλανδία συν το Λουξεμβούργο) μαζί με την πρόεδρο της Κομισιόν, Ουρσουλα φον ντερ Λάιεν, και συζητούν πώς και πότε (έως το 2030) θα εγκατασταθεί το μεγαλύτερο υπεράκτιο πάρκο ανεμογεννητριών στον κόσμο.
Σύμφωνα με τους εξειδικευμένους κλιματικούς συντάκτες (ναι, είναι απαραίτητο πια να έχουμε σοβαρούς όσο και ρηξικέλευθους δημοσιογράφους εξειδικευμένους αποκλειστικά στην κλιματική κρίση όχι γενικά σε θέματα περιβάλλοντος ή οικολογίας) , η μεγάλη πλάκα (διόλου πλάκα, τραγωδία…) είναι πως η Ευρώπη δε διαθέτει πλέον τις εργοστασιακές και παραγωγικές δυνατότητες για να κατασκευάσει τόσες και τέτοιες ανεμογεννήτριες (θα τις αγοράσει από την Κίνα!) ενώ κι η βασική χρηματοδότηση αναμένεται να προέλθει από την Αμερική (συγκεκριμένα την Bank of America που ‘’εξειδικεύεται’’ πλέον σε παγκόσμιας κλίμακας τέτοιες επενδύσεις ). [τώρα αν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε απευθείας το πέμπτο ζήτημα περί πολέμου (ή ‘’πολέμου’’) ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή].
Ζήτημα δεύτερο. Η πανδημία κόβιντ19. Δε θα σας κουράσω με στατιστικές και αριθμούς που μπορείτε να αναζητήσετε στις σχετικές πηγές δεδομένων. Από πολιτική σκοπιά, η πανδημία κόβιντ19 επιβεβαίωσε την ανθρωποφαγία του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού. Τη διάλυση του κοινωνικού κράτους στην υγεία, την πρόνοια, την πρόληψη, την πρωτοβάθμια φροντίδα, την κοινωνική ασφάλιση και εξασφάλιση που κοστίζει όχι σε λεφτά αλλά σε νεκρούς. Παγκόσμια, όχι μόνο στην Ελλάδα. Κάθε μέρα, κι όχι μόνο στις έκτακτες περιστάσεις μιας πανδημίας. Ομως ειδικά στην ημετέρα πατρίδα, και από τη στιγμή που η συμμετοχή στις εκλογές για τον ψηφοφόρο πολίτη σημαίνει έστω μια ελάχιστη αποδοχή των θεσμών και του ‘’τείχους της δημοκρατίας’’ που υποτίθεται ότι ‘’πρέπει’’ και επιβάλλεται να προστατεύει τον άνθρωπο και την κοινωνική συνοχή όχι μόνο από τον φασισμό (τι γράφω τώρα, με όσα έχουν μεσολαβήσει στο Ελλάντα, τη Βουλή και τον Αρειο Πάγο…!;), αλλά και από κάθε άλλο ‘’ιό’’ , η πανδημία κόβιντ19 μπορούσε να είναι το απόλυτο μέτρο αναστοχασμού και στάθμισης του παρόντος και του μέλλοντος για τις εργαζόμενες τάξεις.
Το πολιτικό σύστημα, συνολικά, η κυβέρνηση της ΝΔ, συγκυριακά και του Κυριάκου Μητσοτάκη, πρωθυπουργοκεντρικά απέτυχαν στην πανδημία – και συνεχίζουν να αποτυγχάνουν καθώς κάθε εβδομάδα στην Ελλάδα καταγράφονται σαράντα-πενήντα νεκροί. Απέτυχαν εσκεμμένα, προδιαγεγραμμένα, συστημικά και συστηματικά κι αυτή η αποτυχία μετρήθηκε και κόστισε σε ανθρώπινες ζωές. Η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας, με τα τρωτά του, τα σαφώς μη υπερασπίσιμα και δικαιολογημένα από την Αριστερά, ήταν καταστροφική και δολοφονική.
Και μόνο για τις συνέπειες της κόβιντ19 και τους νεκρούς που στοίχισε και συνεχίζει να στοιχίζει, το σύνολο των κομμάτων που εφάρμοσαν και υποστήριξαν το μνημονιακό καθεστώς δημοσιονομικού αυταρχισμού και συρρίκνωσης και ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού κράτους, θα έπρεπε να υποστεί τη χλεύη του ‘’μαύρο δαγκωτό’’ στην κάλπη.
Σε όλες τις κάλπες.
Καθαρές κουβέντες χωρίς αστερίσκους και δεύτερες σκέψεις. Από την ίδια σκοπιά, βαραίνει καταλυτικά στην ατμόσφαιρα και τη ζυγαριά της ιστορίας και των εκτιμήσεων και το έγκλημα στις ιδιωτικοποιημένες, δημόσιες (όχι ως προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τον έλεγχό τους, αλλά ως προς τους χρήστες, τους επιβάτες τους) μεταφορές, όπως αυτό συντελέστηκε με το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών και τους 57 νεκρούς, νέους ανθρώπους τους περισσότερους.
Κι αυτό, γιατί πολύ απλά, το ελλαδικό πολιτικό σύστημα και κατεστημένο του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας δε σέβεται πλέον οριστικά και τελεσίδικα την ανθρώπινη ζωή και αξία, ειδικά όταν αναφερόμαστε στις ανθρώπινες ζωές και την καθημερινότητα των εργαζομένων και υποτελών τάξεων.
Τόσο απλά. Αν μάλιστα ήμουν ‘’πούρος’’ θιασώτης της θεσμικής και εντός των τειχών της δημοκρατίας αντιμετώπισης των προβλημάτων, θα διαπίστωνα ότι ειδικά το ζήτημα της πανδημίας θα ήταν ιδανικός τόπος για ένα Ειδικό Δικαστήριο, με κατηγορούμενους το μισό υπουργικό συμβούλιο της ΝΔ και τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά ορισμένοι καθεστωτικοί παπαρογράφοι, πολύ περισσότερο μάλιστα αν ανήκουν στους ‘’ρεβανσιστές’’ του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον θα ‘’προτιμούσαν’’ τις υποκλοπές και τον ‘’έλεγχο’’ της ΕΥΠ/πρώην ΚΥΠ, καθώς ως γνωστόν στην Ελλάδα, ειδικά δικαστήρια συγκροτούνται μόνο για την ‘’επίλυση’’ των διαμαχών και συγκρούσεων εντός του συστήματος εξουσίας και όχι για τα μείζονα ζητήματα στην καθημερινότητα του πολίτη – από την παιδεία και την υγεία έως τις μεταφορές και την εκτεταμένη διαφθορά στο κράτος και τον ιδιωτικό τομέα. Ακόμη και όταν αυτά τα προβλήματα και οι παθογένειες οδηγούν τον πολίτη στην κυριολεξία στον τάφο. Κατά δεκάδες και εκατοντάδες θύματα.
Ζήτημα τρίτο. Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ευρώπη, γενικά, ας μην ‘’επιμείνω’’ μόνο στα της Ελλάδας. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, διαμορφώθηκε στη Γερμανία η περιβόητη καταρχάς σοσιαλδημοκρατική Ατζέντα Σρέντερ για το εργασιακό καθεστώς των mini jobs = ωράριο πέραν του 8ώρου, αμοιβές κάτω των 700 ευρώ, μηδέν υπερωρίες, ένσημα, άδειες, ρεπό κτλ. Νομίζω ότι πλέον και στα απόνερα της κόβιντ19, μπορούμε να μιλάμε με (αν)ασφάλεια για τις shitty jobs είτε στην εκ του σύνεγγυς είτε στην εξ αποστάσεως τηλε-εργασία – και δε νομίζω ότι χρειάζεται να μεταφράσω την αγγλική φράση.
Όχι απλώς πρεκαριάτο αλλά μετα-πρεκαριάτο και ακόμη πιο χαμηλά και εκμεταλλευτικά. Από τα ‘’ωράρια’’ των 12-16 ωρών έως τους ‘’μισθούς’’ των 150-200 ευρώ τον μήνα, τη μηδέποτε αποζημιωμένη απασχόληση ‘’με το κομμάτι’’ από το χωράφι και τη ραπτομηχανή έως το πληκτρολόγιο, το σάιτ και το τηλεφωνικό κέντρο. Από τον ιδιωτικό τομέα έως το ιδιωτικοποιημένο κράτος- όταν αναφερόμαστε σε οτιδήποτε άλλο εκτός κατά κανόνα των δυνάμεων καταστολής και πειθάρχησης. Από τις μεταφορές έως τη γεωργία, από τα νοσοκομεία έως τις κάθε μορφής, έκτασης και έργου εργολαβίες και υπεργολαβίες και ανθυπεργολαβίες. Εξού και είναι πανευρωπαϊκό το φαινόμενο της ‘’μεγάλης παραίτησης’’ και απόσυρσης – δεν εργάζονται όσοι είναι από 16-18 έως 30-34 ετών για ψίχουλα και ‘’εθελοντικά’’. Και καλά κάνουν – στο μεταξύ οι ηλικίες είναι ενδεικτικές καθώς με τις απολύσεις της πανδημίας, ο πήχης των shitty jobs έχει φθάσει και συμπεριλάβει και το ηλικιακό φάσμα από 40-44 έως 50-55 ετών.
Ειλικρινά, μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο και μιας νέας παγκόσμιας τραπεζικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης (‘’διασώθηκε’’ η Credit Suisse, ε;...), δε βλέπω πώς θα λυθούν τα καθημερινά ζητήματα ζωής (ποιας ζωής!; επιβίωσης…) και εργασίας (ποιας εργασίας!; δουλικής εκμετάλλευσης και ακόμη πιο κάτω...) ειδικά της γενιάς που σήμερα ενηλικιώνεται μέσα στα πανεπιστήμια ή και στις πρώτες, ‘’προπαρασκευαστικές’’ και ‘’μαθητευόμενες’’ θέσεις εργασίας/δουλείας.
Πώς θα δοθούν λύσεις και απαντήσεις μέσα στην και μέσω της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και συμμετοχής και όχι με επαναστατικές προετοιμασίες και διαδικασίες. Ειλικρινά το γράφω, χωρίς ‘’τυφλό’’ ταξικό μίσος, χωρίς ‘’αιμοβόρες’’ διαθέσεις, χωρίς να κρατάω το όπλο παρά πόδα ή μάλλον ανά χείρας. Παρά το ταμπεραμέντο που μου έχει ‘’χαρίσει’’ η τελευταία δεκαετία και βάλε.
Όπως εξίσου ειλικρινά και καθαρά πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να αξιολογήσουμε το γεγονός ότι πανευρωπαϊκά, σημαντικά τμήματα της νέας γενιάς και ψήφου ελκύονται από την Ακροδεξιά και επειδή μπροστά τους, στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και την καθημερινή εργασιακή εκμετάλλευση και επιχειρηματική ιεραρχία, ‘’συναντούν’’ και αναμετρώνται με τη γενιά του ‘’1968’’ ή καλύτερα την αμέσως επόμενη ηλικιακά και χρονικά, που κατέχει πλέον τις θέσεις εξουσίας εντός, μέσα και μέσω και της υποτιθέμενης ‘’δημοκρατικής υπερίσχυσης’’ του ‘’τέλους της ιστορίας’’ και του θριάμβου της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όπου έτερα σημαντικά τμήματα μιας πάλαι ποτέ επαναστατικής Αριστεράς έβαλαν πλάτη και έδωσαν λευκή επιταγή, αποποιούμενα κάθε επαναστατική προοπτική και αλλαγή. Κάθε αντικαπιταλιστική κριτική και προσέγγιση. Και αυτό το φαινόμενο (της ‘’νεανικής’’ Ακροδεξιάς) όχι μόνο δε φαίνεται να είναι παροδικό, αλλά αποκτά ρίζες και βάθος σε κάθε περίπτωση διόλου αποκλειστικά συνδεδεμένα με τη μετανάστευση, που υπήρξε κυρίως σε ένα ‘’φαντασιακό’’ πλαίσιο μικροκομματικής υπερβολής, (σοσιαλ)μιντιακής τρομοκρατίας και εκτεταμένης παραχάραξης της πραγματικότητας, η αρχική μήτρα της νέας φασίζουσας Δεξιάς τα προηγούμενα χρόνια.
Ζήτημα τέταρτο. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Εδώ θα ταίριαζε η λαϊκή παροιμία, Πιάσ’ το αβγό και κούρεψ’ το. Τις προάλλες, ξαναδιάβαζα (ίσως και για να αποκτήσω ‘’έμπνευση’’) το μυθιστόρημα, Περί Φωτίσεως του Ζοζέ Σαραμάγκου. Ο κομμουνιστής Special One της πορτογαλικής λογοτεχνίας αφηγείται μια βροχερή ημέρα εθνικών εκλογών σε μία χώρα που είναι και δεν είναι η πατρίδα του Σαραμάγκου, όπου μαζικά οι ψηφοφόροι πηγαίνουν στις κάλπες και απηυδισμένοι από όλα τα κόμματα, ειδικά τα λεγόμενα ‘’εξουσίας’’, επιλέγουν και ρίχνουν στις κάλπες, σε συντριπτικά ποσοστά, τα λευκά ψηφοδέλτια.
Κοινώς, ‘’ασπρίζουν’’ το πολιτικό σύστημα της χώρας τους που εξωθείται στην παράκρουση και σε ακραία κατασταλτικά μέτρα με την παρότρυνση βέβαια και των μέσων μαζικής ‘’ενημέρωσης’’ – μέχρι κι ο στρατός αναλαμβάνει δράση για να ‘’πειθαρχήσουν’’ οι ψηφοφόροι και (επιτέλους!…) να ψηφίσουν κάποιον από τους ‘’όλοι το ίδιο είναι’’, προκειμένου η χώρα, η πατρίδα, η κενωνία (sic) να επανέλθουν στην κανονικότητα, τη σταθερότητα, τη διαχείριση των υποθέσεων με μία κάποια κυβέρνηση και μία κάποια βουλή που θα ‘’καθοδηγούσαν’’ και θα ‘’ηγούνταν’’ των εξοργισμένων ‘’λευκών ψηφοφόρων’’, μπας και ανακουφιστούν και τα μέσα ενημέρωσης, οι ιδιοκτήτες, οι μέτοχοι, οι χρηματοδότες και οι παπαρογράφοι τους που στρέφουν πλέον τα βέλη τους ενάντια στον ‘’εχθρό της δημοκρατίας’’ λαό.
Ψηφίστε (επιτέλους!…) για το έθνος, την πατρίδα, την οικονομία, το νόμισμα, τις τράπεζες, την ελίτ ‘’μας’’ και την ηγεσία ‘’σας’’ – έστω ψηφίστε για την πιστοληπτική βαθμίδα. Ψηφίστε λογικά, άντε! Δώστε τέλος στην ακυβερνησία και την αβεβαιότητα, την αστάθεια και την παρακμή. Ψηφίστε ρεαλιστικά, λέμε! Διαλέξτε αυτούς που θα σας καθίσουν στον σβέρκο για τέσσερα χρόνια και θα σας πιουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας κατ’ εντολή του κεφαλαίου. Ψηφίστε σωστά, επιτέλους!
Τίποτα. Μαζική απειθαρχία και παλλαϊκή ανυπακοή. Ξανά λευκά ψηφοδέλτια σε ποσοστά 90% και βάλε. Άσπρο δαγκωτό, σαν να λέμε. Και ξανά. Και πάλι. Και σε όσες κάλπες ακολουθούν μέχρι τις δραματικές κορυφώσεις και το ‘’άγ(ρ)ιο φινάλε’’, σε ένα τραγικά αστείο όσο και αδυσώπητα πικρό μυθιστόρημα οξείας πολιτικής και κοινωνικής κριτικής που μας χάρισε ο Σαραμάγκου.
Έτσι είναι. Κάποιες στιγμές στερεύουν, δεν επαρκούν οι διδαχές των προπαππούδων Μαξιμιλιανού (Ροβεσπιέρου) και Γράκχου (Μπαμπέφ), του παππού Καρόλου (Μαρξ), του μπαρμπα-Βλαδίμηρου (Λένιν) και των άλλων μεγάλων επαναστατών, διανοητών και φιλοσόφων του παρελθόντος και του μέλλοντος- με το ‘’παρόν’’, έχουμε ‘’θεματάκια’’. Κάποιες στιγμές, καταφεύγουμε στη λογοτεχνία για να ‘’αντιμετωπίσουμε’’ και το ελλαδικό πολιτικό σύστημα που ‘’διεκδικεί’’ την ψήφο ‘’μας’’, πέρα και έξω ίσως και από τη ‘’συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης’’, ειδικά όταν και η ανάλυση και η κατάσταση είναι ανυπόφορα και ανεπανόρθωτα (;) αποκλειστικά εκλογοκεντρικές και χυδαία εκλογοεπικεντρωμένες.
Αλλά, είπαμε: διαβάζετε το κείμενο ενός απόντος και απέχοντος, που σε καμία περίπτωση δε φιλοδοξεί ούτε και θέλει να σας στρέψει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Ορισμένες σκέψεις και κάποιους προβληματισμούς καταθέτω. Και μόνο.
Ζήτημα πέμπτο και τελευταίο (ναι, τελευταίο, το υπόσχομαι. Φθάσαμε κοντά 4.000 λέξεις, κι εγώ κουράστηκα που σκέφτομαι και γράφω, κι εσείς κουραστήκατε να διαβάζετε τέσσερις χιλιάδες λέξεις τουτέστιν τέσσερις γεμάτες σελίδες εφημερίδας για να χρησιμοποιήσω μία παλιά ‘’μονάδα μέτρησης’’ κατά κανόνα κακοπληρωμένου δημοσιογραφικού έργου – είτε στον ΔΟΛ είτε αλλαχού). Ο πόλεμος. Όχι δεν πρόκειται να ασχοληθώ επισταμένως με τον Ουκρανικό Πόλεμο – αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε, κατά τις γνώσεις, τις πεποιθήσεις ή και τις προκαταλήψεις σας, σε άλλα κείμενα και με άλλες ‘’υπογραφές’’. Είτε σε ουδέτερους, αποστασιοποιημένους, ειλικρινείς και αντιπολεμικούς τόνους, κάπως σπάνιο είναι αλήθεια φαινόμενο, είτε με φιλο-δυτικό είτε με φιλο-ανατολικό προσανατολισμό και ενδεχομένως, ‘’ταμείο’’. Μαύρο, άσπρο, γκρίζο, δε θα σας γελάσω, αλλά δε θέλω και να… δυναμιτίσω το κλίμα ενόψει της εθνικής κάλπης.
Αρκεί που το ‘’δυναμιτίζουν’’ τα ακίνητα και τα περιουσιολόγια του ενός και του άλλου κομματάρχη, τα ποινικά αδικήματα τους ενός και του άλλου πολιτικάντη, οι βιασμοί, οι παρενοχλήσεις, οι υποκλοπές, η διαφθορά, τα ρουσφέτια, η καλπάζουσα ακρίβεια, οι φόνοι στο Μάτι και στα Τέμπη ή στην πανδημία κόβιντ19, οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, η διάλυση του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής ασφάλισης, που έχουν τη σφραγίδα του ενός και του άλλου υπουργού και της μίας ή της άλλης κυβέρνησης, οι ευθύνες του ενός και τα ‘’καθαρά χέρια’’ του άλλου, τα βρώμικα παρασκήνια και οι εξίσου δυσώδεις βαριές σκιές εντός και εκτός της μικράς και ανεντίμου Ελλάδος.
Εδώ θα τονίσω μόνο τα κάτωθι. Αν πραγματικά σας ενδιαφέρει να παρακολουθήσετε (ή και να φανατιστείτε και να διαλέξετε, ‘’αξιωματικά’’ και ‘’πάγια’’, πλευρά) με το άλλοτε ψυχρό και άλλοτε θερμό πολεμικό ‘’ντέρμπι’’ ανάμεσα στη Δύση (ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ κτλ) και την Ανατολή (Ρωσία-Κίνα-Ιράν κτλ), θα σας παρότρυνα να ‘’βλέπετε’’ τι συμβαίνει από πολιτική και κοινωνική σκοπιά, στη Βραζιλία (το ‘’βαρόμετρο’’ στον Νότιο Κώνο), την Αφρική (πάντοτε το μεγάλο και λεηλατημένο ‘’θησαυροφυλάκιο’’ ´πόρων και ανθρώπων της αποικιοκρατίας, δυτικής τε και ανατολικής με τελευταίο χρονικά ‘’επεισόδιο’’ διένεξης στο Σουδάν), τους φορολογικούς παραδείσους όπου γης, από το Χονγκ Κονγκ (ξέπλυμα βρώμικου χρήματος της Κίνας) έως τα νησιά Κέιμαν και το Σίτι του Λονδίνου (ξέπλυμα βρώμικου χρήματος για όλες τις πλευρές). Κυρίως δε, στην Ινδία που θεωρώ ότι θα είναι ο κρίσιμος όσο και αδύναμος κρίκος για το πού εντέλει θα ‘’κάτσει’’ η μπίλια στην ανοιχτή ρουλέτα ενόψει του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου – που σε αντίθεση με τους προηγούμενους δύο θα είναι καταρχήν ‘’ασιατικός’’, μην έχετε αμφιβολία επί τούτου.
Εξάλλου και συν τοις άλλοις, γι’ αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Δημοκρατικοί ‘’προπόνησαν’’ ως αντιπρόεδρο την (και ινδικής καταγωγής) Κάμαλα Χάρις (με κωμικοτραγικά αποτελέσματα δημόσιας παρουσίας και διπλωματίας) ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι πλέον το σκέφτονται πολύ σοβαρά να ‘’στηρίξουν’ την (επίσης ινδικής καταγωγής) Νίκι Χέιλι στον δρόμο για τις προεδρικές εκλογές του 2024 – και η Χέιλι, όπως έχω ξαναγράψει, έχει πολλά ‘’προσόντα’’ (βαθύπλουτη υποστηρίκτρια του Tea Party, πρώην κυβερνήτρια στην πάντα ρατσιστική Νότια Καρολίνα και πρώην πρέσβειρα στον ΟΗΕ με τις πλάτες του Ντόναλντ Τραμπ και του Κράτους του Ισραήλ).
Και η Ελλάδα, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια, σύντροφε και συντρόφισσα; Πού βρίσκεται η Ψωροκώσταινα μέσα σε αυτό το περιβάλλον;
Θεωρώ ότι η μικρά και ανέντιμος ημετέρα πατρίς θα θυμηθεί τις καλύτερες, δηλαδή χειρότερες, παραδόσεις της από αρχαιοτάτων έως συγχρόνων ετών, όταν όπως μας διδάσκει η αφανής και άγνωστη ιστορία του τόπου, διάφοροι ηγέτες, διάφορες ελίτ, διάφορες άρχουσες τάξεις, διάφοροι ‘’παράγοντες’’ του δημόσιου βίου, ήθελαν να ‘’μας’’ ξεπουλήσουν είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή είτε και στον Βορρά – άλλοτε στη Ρώμη (οι ‘’γραικύλοι’’), άλλοτε στην Περσική Αυτοκρατορία (πώς κρίθηκε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ άλλων;), άλλοτε στη Μακεδονία του Φιλίππου, αν θυμηθούμε εκείνο το φοβερό πολιτικό επεισόδιο ανάμεσα στον υποκριτή (δηλαδή ηθοποιό) Αισχίνη και τον ρήτορα Δημοσθένη που συνέβη στην Εκκλησία του Δήμου, παραμονές αν θυμάμαι καλά, της μάχης στη Χαιρώνεια. Τότε ο Δημοσθένης κατηγόρησε ανοιχτά και βάσιμα τον Αισχίνη ότι ήταν πουλημένος πράκτορας και διεφθαρμένος αποστάτης που είχε στρατολογηθεί επί χρήμασι στην υπηρεσία της μακεδονικής μοναρχίας εναντίον της αθηναϊκής δημοκρατίας-και οι δύο δημόσιοι άνδρες ήρθαν στα χέρια.
Το ίδιο είχε συμβεί ως αποκορύφωμα της πάντοτε (και) ξενικής εξάρτησης και στους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους, όταν παρά τον μύθο της ‘’σωστής πλευράς της ιστορίας’’, οι άρχουσες τάξεις στην Ελλάδα, από τα κόμματα και τους βιομηχάνους έως τις τράπεζες και τις ένοπλες δυνάμεις, διχοτομήθηκαν ανάμεσα στα αντιτιθέμενα στρατόπεδα (Αντάντ-Κεντρικές Δυνάμεις, φιλελεύθερη Βρετανική Αυτοκρατορία-ναζιστική Γερμανία), παρασύροντας όλους τους υπόλοιπους εξ ημών, σε διχασμούς, εμφύλιες συρράξεις, οικονομική υστέρηση, κοινωνική καθίζηση, εκτεταμένες καταστροφές και αλλεπάλληλες εκατόμβες νεκρών και θυμάτων από τη Μικρασία και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα έως τον λιμό της Κατοχής, τις κυβερνήσεις δωσιλόγων και τα Τάγματα Ασφαλείας.
Οπως είχε γράψει με άφθαστη ειλικρίνεια ο (και γερμανόφιλος και γερμανοσπουδαγμένος στα νιάτα του) δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς στο Ημερολόγιο του, ενόψει του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (μεταγράφω στη δημοτική) : ‘’Αν στον επικείμενο πόλεμο επικρατήσουν οι Βρετανοί, τότε θα γίνουμε δούλοι τους. Αν επικρατήσουν οι Γερμανοί, τότε θα γίνουμε δούλοι δικοί τους…’’.
Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι το δόγμα Μεταξά περί ελλαδικής εθελοδουλείας, συνεχίζει να καθορίζει σταθερά και παγιωμένα τις εσωτερικές εξελίξεις στην Ελλάδα μεταξύ πια Δύσης (εις την οποία η Ελλάς ‘’ανήκει’’ ως νεοεπανασυσταθέν κράτος άλλοτε ‘’βρετανικό’’, άλλοτε ‘’αμερικανικό’’, σε γενναίες ποσοστιαίες μονάδες επιρροής ‘’γαλλικό’’ ή ‘’γερμανικό’’, με ‘’καρδιακές’’ και μικρές διακυμάνσεις αλληθωρίζον ‘’ρωσικό’’, εντέλει εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ, δυτικό εν γένει) και Ανατολής (προς την οποία αρκεί μια ερευνητική και υποψιασμένη ματιά σε δημοσιεύματα, συνεντεύξεις, δημόσιες παρεμβάσεις πολιτικών, πανεπιστημιακών, πρέσβεων και φυσικά, δημοσιογράφων για να καταλάβει κανείς ότι ορισμένοι ‘’παράγοντες’’ και ‘’ινφλουένσερς’’ στρέφονται ξανά εσχάτως, με το αζημίωτο προφανώς, προκειμένου να ‘’προετοιμαστούν’’ ή να εξασφαλιστούν συγκεκριμένες υποχρεώσεις και συμφέροντα, ‘’ελλιμενισμένα’’ και εφοπλιστικά ή και όχι μόνο…).
Εξάλλου, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, όπως θα έλεγε και μία προ πολλού πεθαμένη όσο και ‘’βρυκολακιασμένη’’ ψυχή άλλοτε του ελλαδικού Κέντρου και άλλοτε της ελλαδικής Δεξιάς, αν κάποιοι κάποτε, σε μία φανταστική χώρα που δεν έχει καμία ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις και γεγονότα που είναι συγκυριακές συμπτώσεις, πουλήθηκαν στο Λονδίνο, την Ουάσιγκτον και το Βερολίνο (ή τις Βρυξέλλες και τον αραβικό κόσμο…), γιατί να μην πουληθούν σήμερα ή και αύριο, οι ίδιοι ή οι ανταγωνιστές τους, και στο Πεκίνο ή τη Μόσχα!; Ο μεγαλύτερος πλειοδότης (the highest bidder) ας κερδάει. Και μετά ας τον τραπεζώσουμε κιόλας, πάνω σε μάρμαρα και αγάλματα, και με καλιτσούνια και με ντολμαδάκια και με mouzaka-tzatziki-rooms to let-airbnb και με εξοπλιστικά προγράμματα, βρε αδερφέ, καθότι ο Ρωμιός είναι φιλόξενος λαός…
Φίλε αναγνώστη, φίλη αναγνώστρια που μπορεί κάλλιστα να μην είσαι ούτε σύντροφος ούτε και συντρόφισσα, αν είχες την υπομονή να φθάσεις μέχρις εδώ, τότε μπορείς και να καταλάβεις γιατί κάποιοι επιλέγουμε την αποχή σε αυτές τις κάλπες. Ή τις επόμενες. Ή όσες ακολουθήσουν τουλάχιστον για φέτος, στη ‘’συγκεκριμένη κατάσταση’’. Και δεν αναζητούμε ούτε φθηνές ούτε άκομψες δικαιολογίες για αυτήν τη στάση που μπορεί να νιώθεται μπορεί και να μη νιώθεται.
Η ιστορία και η εκλογική, γράφεται από τους παρόντες, όχι από τους απόντες. Αλλά θα ήταν τουλάχιστον άστοχο αν δε βλέπαμε σήμερα ότι ορισμένοι κόπτονται καιροσκοπικά, ας πούμε από πλευράς του τρισάθλιου και καταγέλαστου ΣΥΡΙΖΑ, πχ για την αποχή που θα προκαλέσει η εσωτερικώς μεταναστευτική και άκρως εκμεταλλευτική απασχόληση/δουλεία κυρίως των νέων στον τουρισμό, όταν το καλοκαίρι του 2019 ήταν οι του ΣΥΡΙΖΑ που προκάλεσαν άρον-άρον και εσπευσμένα εθνικές εκλογές πάνω στη συντριβή των ευρωεκλογών και μέσα στον Ιούλιο, προκειμένου να μη ‘’φάνε’’ μαύρο δαγκωτό στην κάλπη και από τους εργαζόμενους στον τουρισμό!
Αν πραγματικά νοιάζονταν οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας για την καθημερινότητα και όχι μόνο την ψήφο των νέων, δε θα έστελναν κοντά 500.000 νέους επιστήμονες και εργαζόμενους στο εξωτερικό, μετανάστες του brain drain, ήδη από το 2009 κιόλας, πριν τα μνημόνια, ούτε θα υποχρέωναν λόγω της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, να εργάζονται στις υπηρεσίες (τον τουρισμό κι όχι μόνο) για 300-500 ευρώ, χωρίς οκτάωρο, ρεπό και ένσημα.
Είναι να γελάει κανείς, όπως έλεγε κι ένας αείμνηστος δημοσιογράφος του αθλητικού ρεπορτάζ – που ανήκε και στο ‘’βεριτάμπλ’’ παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, όχι στις ανιστόρητες, κακόγουστες και φαιδρές απομιμήσεις του…
Αυτά τα διόλου ολίγα, φίλε αναγνώστη, φίλη αναγνώστρια είτε είσαι είτε δεν είσαι σύντροφος και συντρόφισσα.
Σκέψου, στάθμισε, ψήφισε. Αν θες και μπορείς και ενθουσιάζεσαι να ψηφίσεις.
Και να ψηφίσεις με οποιοδήποτε μέτρο και οποιονδήποτε γνώμονα επιθυμείς και γνωρίζεις και τουλάχιστον, αν είσαι πραγματικά αριστερός και αριστερή, καθημερινά, εντός και εκτός της εργασίας σου, του σπιτιού σου, της γειτονιάς σου και του συνδικάτου σου, κι όχι απλώς δηλώνεις αριστερός μία φορά στις τόσες, ίσως και μόνο στις κάλπες, αν είσαι πραγματικά και όχι κατά δήλωση ή κατά φαντασία αριστερός και αριστερή, όπως έλεγε κι ο πραγματικά όχι τηλεοπτικά μεγάλος μας ηθοποιός, Τζαβαλάς Καρούσος, να ψηφίσεις όντως αριστερά.
Αγωνιστικά, μαχητικά, ταξικά, ‘’αριστερίστικα’’, επαναστατικά, αντικυβερνητικά και θα έλεγα και αντι-εξουσιαστικά – αν και, και στις Αριστερές ‘’μας’’, ένα ‘’θεματάκι’’ με την εξουσία στον μικρόκοσμο, το έχουμε…
Μέσα στην κάλπη, το πεζοδρόμιο και κάτω από το πεζοδρόμιο, η παραλία.
Καλό βόλι – που λέγαμε κι οι ‘’παλιοί’’, είτε στην κάλπη είτε στο Δεύτερο Αντάρτικο.
