Για τις εμετικές δηλώσεις Νετανιάχου

Για την πο­λι­τι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση του Ολο­καυ­τώ­μα­τος από το Ισ­ρα­ήλ, έχουν γρα­φτεί πολλά: Σκοπό έχει να στο­χο­ποι­ή­σει ως «αντι­ση­μί­τη» όποιον αντι­στέ­κε­ται στην πο­λι­τι­κή εθνο­κά­θαρ­σης των Πα­λαι­στι­νί­ων και να αξιο­ποι­ή­σει το αί­σθη­μα «συλ­λο­γι­κής ενο­χής» στο δυ­τι­κό κόσμο για να κερ­δί­σει υπο­στή­ρι­ξη.

Για το γε­γο­νός ότι ο σιω­νι­σμός ως πο­λι­τι­κό κί­νη­μα μπο­ρεί να συμ­βα­δί­ζει με τον ακρο­δε­ξιό αντι­ση­μι­τι­σμό επί­σης: αφε­νός δεν υπάρ­χει πιο «δυ­σφη­μι­στι­κό» για τον εβραϊ­κό πλη­θυ­σμό πράγ­μα από τις πρα­κτι­κές του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ και της προ­σπά­θειας της ηγε­σί­ας του να ταυ­τί­σει αυ­θαί­ρε­τα όλους τους Εβραί­ους πα­γκό­σμια με αυτό το κρά­τος. Αφε­τέ­ρου, τα δύο πο­λι­τι­κά ρεύ­μα­τα «συ­γκλί­νουν» στην άποψη ότι είναι αδύ­να­τη η συ­νύ­παρ­ξη των Εβραί­ων με τους άλ­λους λαούς (μια ιδέα που είναι στον πυ­ρή­να του σιω­νι­σμού ως πο­λι­τι­κό ρεύμα, μια ιδέα απο­λύ­τως μειο­ψη­φι­κή στον εβραϊ­κο πλη­θυ­σμό, προ­τού αρ­χί­σει να γί­νε­ται απο­δε­κτή, μετά τη φρίκη του Ολο­καυ­τώ­μα­τος και την άρ­νη­ση όλων των «πο­λι­τι­σμέ­νων» κρα­τών στη διάρ­κεια και μετά τον ΒΠΠ να δε­χθούν Εβραί­ους πρό­σφυ­γες).

Σή­με­ρα, ο Νε­τα­νιά­χου φτά­νει στη λο­γι­κή κα­τά­λη­ξη –αλλά και το άκρον άωτον, αυτής της αφή­γη­σης, προ­σθέ­το­ντας μια δόση συ­νω­μο­σιο­λο­γί­ας: Ο Χί­τλερ δεν ήθελε να σκο­τώ­σει τους Εβραί­ους, αλλά να τους διώ­ξει, μέχρι που ο Μου­φτής της Ιε­ρου­σα­λήμ του έβαλε την ιδέα «να τους κάψει», ώστε να μην πάνε στην Πα­λαι­στί­νη!

Τη γε­λοιο­ποί­η­ση της «ιστο­ρι­κής απο­κά­λυ­ψης» του Νε­τα­νιά­χου έχουν ανα­λά­βει δε­κά­δες Εβραί­οι και μη στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα.

Αλλά η δή­λω­ση Νε­τα­νιά­χου είναι τρο­μα­κτι­κή.

-Απο­γειώ­νει τη χρήση του αντι­ση­μι­τι­σμού για πο­λι­τι­κή σπέ­κου­λα: Από το ότι οι Πα­λαι­στί­νιοι θέ­λουν να επα­να­λά­βουν υπο­τί­θε­ται ένα νέο Ολο­καύ­τω­μα, φτά­νου­με στο ότι και για το υπαρ­κτό Ολο­καύ­τω­μα των ναζί φταί­νε οι… Πα­λαι­στί­νοι!

-Αθω­ώ­νο­ντας τον Χί­τλερ, δίνει ταυ­τό­χρο­να μια με­γά­λη πάσα στους υπε­ρα­σπι­στές της φρί­κης του Γ’ Ράιχ. Ιδιαί­τε­ρα σε μια εποχή που η ισλα­μο­φο­βία έχει γίνει το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα (στη θέση του αντι­ση­μι­τι­σμού) για την ακρο­δε­ξιά, η θε­ω­ρία πως «για όλα φταί­ει ένας Μου­φτής» είναι τόσο βο­λι­κή αφή­γη­ση, που μοιά­ζει με «μνη­μό­νιο κα­τα­νό­η­σης» με­τα­ξύ Νε­τα­νιά­χου και ευ­ρω­παϊ­κής ακρο­δε­ξιάς. Σή­με­ρα όλοι οι αρ­νη­τές του Ολο­καυ­τώ­μα­τος, όλοι οι υπε­ρα­σπι­στές του Χί­τλερ έχουν το ιδα­νι­κό, ρα­τσι­στι­κό, ισλα­μο­φο­βι­κό άλ­λο­θι.

Πάνω απόλα, η δή­λω­ση του Νε­τα­νιά­χου ολο­κλη­ρώ­νει μια ει­ρω­νεία της ιστο­ρί­ας.

Για χρό­νια, δε­κά­δες επι­βιώ­σα­ντες του Ολο­καυ­τώ­μα­τος και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ροι Εβραί­οι ανά τον κόσμο, είδαν και σχο­λί­α­σαν πως ο «θύτης» φο­ρά­ει την προ­βιά του «θύ­μα­τος» και ταυ­τί­στη­καν με τους Πα­λαι­στί­νιους.

Για χρό­νια, οι Πα­λαι­στί­νιοι ήταν εκεί­νοι που απο­δεί­χθη­καν με τον αγώνα τους «κλη­ρο­νό­μοι» της αντί­στα­σης του εβραϊ­κού λαού απέ­να­ντι στην από­πει­ρα εξα­φά­νι­σής του.

Σή­με­ρα, αυτό το πε­ρί­ερ­γο παι­χνί­δι της ιστο­ρί­ας ολο­κλη­ρώ­νε­ται.

Από τη μία, ο ηγέ­της του «εβραϊ­κού κρά­τους» Νε­τα­νιά­χου αθω­ώ­νει τον Χίλ­τερ, φτύ­νο­ντας τη μνήμη των θυ­μά­των του Ολο­καυ­τώ­μα­τος.

Την ίδια ώρα, η εξέ­γερ­ση των Πα­λαι­στι­νί­ων -τέ­κνο της απελ­πι­σί­ας και της πάλης για επι­βί­ω­ση, ενά­ντια σε όλα τα προ­γνω­στι­κά- θυ­μί­ζει και τιμά την πιο λα­μπρή στιγ­μή της εβραϊ­κής αντί­στα­σης στη να­ζι­στι­κή θη­ριω­δία, την ηρω­ι­κή εξέ­γερ­ση στο Γκέτο της Βαρ­σο­βί­ας.