Το τελευταίο διάστημα, πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, που προμηνύουν μια μικρότερης ή μεγαλύτερης έντασης ένοπλη αναμέτρηση στο Αιγαίο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Πολιτικοί, δημοσιολόγοι, ΜΜΕ, κατ΄επάγγελμα εθνικιστές και επί χρήμασι πατριώτες έχουν επιδοθεί σε έναν υστερικό μαραθώνιο του ποιος θα πει τη μεγαλύτερη μπαρούφα προκειμένου να φανατίσει το πλήθος των παραδομένων στον καναπέ τους τηλεθεατών, και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.
Το κλίμα είναι βαρύ, όχι ξαφνικά, όχι εξ ουρανού, όχι συγκυριακά-τα τρυπάνια που θέλουν να μετατρέψουν την Μεσόγειο σε δεξαμενή πετρελαίου και φυσικού αερίου προκειμένου αφενός η Κεντρική και η Δυτική Ευρώπη να διατηρήσουν ένα επίπεδο ενεργειακής κατανάλωσης και βιομηχανικής παραγωγής, πολύ πάνω από εκείνο που θα τους αναλογούσαν έπειτα και από τις δραματικές εξελίξεις και τις οφθαλμοφανείς συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και αφετέρου οι πετρελαϊκές εταιρείες να μην υποστούν άμεση, μελλοντική, χρηματιστηριακή και οικονομική καθίζηση και καταστροφή άνευ προηγουμένου, αποτελούν την κύρια αιτία του κακού.
Όπως πρώτος μας έχει διδάξει ο Θουκυδίδης, για να ακολουθήσει αρκετούς αιώνες αργότερα ο μισθοφόρος αξιωματικός τεσσάρων, διαφορετικών στρατών, Κλαούζεβιτς, ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα και από όλες τις τέχνες του ανθρώπου μοιάζει απόλυτα με το εμπόριο. Για να εκπληρωθεί το παραπάνω ρηθέν, μόνο τους τελευταίους μήνες από το προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας, παρήλασαν σχεδόν όλοι οι υπουργοί Πολέμου, και ουχί κατ΄ευφημισμόν Άμυνας, των χωρών, που οι εξορυκτικές, πετρελαϊκές τους εταιρείες έχουν κατοχυρωμένα συμφέροντα στην ανατολική Μεσόγειο-η αμερικανική ΈξονΜόμπιλ,η γαλλική Τοτάλ, η ιταλική Ένι, μεταξύ άλλων-διαβεβαιώνοντας-οι υπουργοί, άνδρες και γυναίκες-ότι θα προστατέψουν τα συμφέροντα της κυπριακής δημοκρατίας, δηλαδή και στην πραγματικότητα τις μπίζνες των πετρελαιάδων τους, όπως και αν χρειαστεί. Ως πολιτικοί προϊστάμενοι των πολεμικών μηχανισμών των χωρών τους, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα και το πως και το πότε θα χρειαστεί.
Όταν οι διαπραγματεύσεις πάνω στο τραπέζι με ανοικτές τις βρύσες του χρήματος θα βρεθούν σε αδιέξοδο και θα αντικατασταθούν με λουτρά αίματος.
Ταυτόχρονα, η τριτομνημονιακή, ελληνική κυβέρνηση προχωρά σε ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ, αφενός για την «ανακαίνιση» της πολεμικής αεροπορίας και αφετέρου για την «ανανέωση» του πολεμικού στόλου, στέλνοντας επισήμους όλων των πολιτειακών βαθμίδων να φωτογραφηθούν και να συνεντευξιαστούν πάνω σε φρεγάτες, μέσα σε αεροσκάφη και δίπλα στα γνωστά, αμαρτωλά, χρυσοπληρωμένα υποβρύχια και φυσικά για να εξαπολύσουν ουχί πυραύλους αλλά λεκτικές κοτρώνες δήθεν υπέρ εθνικών βωμών και στην πραγματικότητα υπέρ εξορυκτικών εστιών.
Τέλος και ολοφάνερα, ορισμένοι επικίνδυνοι κανάγιες έχουν ανοίξει διάφορα εγκόλπια πολιτικής και για να σώσουν τα τομάρια τους,που δεν σώζονται σε ομαλές, πολιτικές και εκλογικές συνθήκες, με τις συντάξεις εξανεμισμένες, τους μισθούς καταβαραθρωμένους, το κοινωνικό κράτος διαλυμένο, την κοινωνία παραζαλισμένη, μόλις ανέβει επίπεδο η ταξική επίθεση της βρώμικης, αυγουστιάτικης εξόδου στους οικονομικούς δολοφόνους των διαβόητων αγορών, αυτοί, λοιπόν οι κανάγιες, προφανώς εξετάζουν επισταμένως το πολιτικοστρατιωτικό επεισόδιο «πόλεμος στα Φώκλαντς», όταν μια εντελώς ξεφτιλισμένη και απονομιμοποιημένη πρωθυπουργός, η κακιά μάγισσα του νεοφιλελευθερισμού,Μάργκαρετ Θάτσερ, εκεί που δεν θα έβρισκε ούτε την ψήφο της, αναβαπτίστηκε πολέμαρχος πάνω σε τανκ, και ξαναπήρε εκλογές πάνω στα πτώματα των βρετανών καταδρομέων και των αργεντινών στρατιωτών.
Η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική αριστερά είναι διεθνιστική και αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι είναι αντιμιλιταριστική και φιλειρηνική και εν προκειμένω οφείλει να καταγγείλει κάθε απόπειρα εξόρυξης που ανοίγει το πολεμικό κουτί της Πανδώρας στη γειτονιά μας-στην Κύπρο, την Κρήτη, το Ιόνιο, οπουδήποτε.
Είναι ταξική, κοινωνική και οικολογική επιταγή.
Το όχι στα πολεμικά σχέδια των κάθε προέλευσης και καταγωγής ιμπεριαλιστών, μικρών και μεγάλων, ντόπιων και ξένων είναι όχι στον εξορυκτισμό. Και ακριβώς επειδή ο φιλειρηνισμός - κάποτε, αλλά και τώρα-συνδυαζόταν ουσιωδώς με το αντιπυρηνικό κίνημα, κάθε απόπειρα κατασκευής πυρηνικού σταθμού στη γειτονιά μας είτε από Ρώσους, είτε από Γάλλους είτε από Ιάπωνες, είτε από φούφουτους, είναι μια επιπρόσθετη αγχόνη στον λαιμό των κοινωνιών μας, στην Ελλάδα,την Τουρκία, τη Βουλγαρία, πχ με τον απαρχαιωμένο σταθμό του Κοζλοντούι τη βραδυφλεγή βόμβα των Βαλκανίων.
Μετά τη Χιροσίμα,μετά το Τσέρνομπιλ,μετά τη Φουκουσίμα, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να βαδίζουμε αμέριμνοι στο βάραθρο της καταστροφής.
Και μετά το μικρασιατικό, ελληνοτουρκικό δράμα του 1922 για τα πετρέλαια της Μοσούλης, δεν χρειάζεται να επαναληφθεί μια ελληνοτουρκική, αιγαιοπελαγίτικη και μεσογειακή τραγωδία, οποιασδήποτε κλίμακας, για τα πετρέλαια της ΈξονΜόμπιλ και το φυσικό αέριο της Τοτάλ.
