Γράμμα σε αυτούς που άφησα πίσω...

Τις λέξεις αυτές τις γράφω σε ένα δωμάτιο στην Αγγλία, μέσα σε ένα σπίτι που μοιράζομαι με άλλα 5 άτομα. Ένα σπίτι στο οποίο μένω τους τελευταίους 6 μήνες που ήρθα στην Αγγλία για να δουλέψω όπως εκατοντάδες χιλιάδες νέοι έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια. Όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και πέρα από αυτή.

Βλέπετε εγώ 6 μήνες πριν, όπως και τόσοι και τόσοι με τους οποίους έχω μιλήσει, φύγαμε από την Ελλάδα όχι γιατί προτιμήσαμε το Λονδίνο, το Παρίσι, το Άμστερνταμ, την Ουψάλα, το Βερολίνο, αλλά γιατί δεν είχαμε άλλη επιλογή. Από αυτούς που φύγανε για μεταπτυχιακές σπουδές και αυτούς που δουλεύουν ως επιστημονικό προσωπικό μέχρι αυτούς που ως ανειδίκευτοι μετανάστευσαν σε αναζήτηση ενός μεροκάματου αφήσαμε τους φίλους, τις οικογένειές μας, τη σχέση μας για να μπορέσουμε να βρούμε κάπου μια δουλειά να ζήσουμε.

Η Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια έστηνε όλο και μεγαλύτερα εμπόδια μπροστά μας, στερώντας μας το μέλλον για το οποίο τόσο σκληρά δουλέψαμε. Από την υποβάθμιση των πανεπιστημίων όταν τους στραγγίξανε τη χρηματοδότηση μέχρι και την έλλειψη υποτροφιών και χρημάτων για επιστημονική έρευνα, οι επιστήμονες της χώρας μας οδηγήθηκαν σε μια πρωτοφανή ασφυξία και έλλειψη επιλογών. Αντίστοιχα όσοι βρίσκονταν στην αγορά εργασίας χωρίς πτυχίο, αντιμετώπισαν ένα εργασιακό περιβάλλον ξευτίλας, έλλειψης επιλογών και ανεργίας.

Εμείς λοιπόν λέμε πως φύγαμε έξω αλλά δε ξεχάσαμε την Ελλάδα. Δε ξεχάσαμε τους φίλους μας, τις οικογένειές μας, τους έρωτές μας. Δε ξεχάσαμε τον τόπο μας. Όπως δε ξεχάσαμε και ποιός μας έφτασε ως εδώ. Ποιός μας ανάγκασε να πούμε αντίο μια μέρα (ή μάλλον εις το επανειδήν) και να βρεθούμε σε κάποιο κράτος της Ευρώπης που ψάχνει εργαζόμενους να ρίξει στη μηχανή παραγωγής. Δε ξεχάσουμε ποιος αποφάσισε ότι ο νέος θα παίρνει 400 ευρώ βασικό μισθό. Δε ξεχάσαμε ποιός απέλυσε τους γονείς μας και μετά τους έβαλε να πληρώνουν φόρους από λεφτά που πια δεν είχαν. Δε ξεχάσαμε ποιός πετσόκοψε τη σύνταξη της γιαγιάς και του παππού μας. Δε ξεχάσαμε και δε θα ξεχάσουμε.

Και τώρα αυτοί ζητάνε από την Ελλάδα να πει άλλο ένα πειθήνιο ναι.

Αλλά αυτό το γράμμα δεν απευθύνεται στους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις που καταρράκωσαν την Ελλάδα. Αυτό το γράμμα απευθύνεται στους γονείς και τους φίλους μας. Σε εσάς λοιπόν λέμε ότι τώρα όσο ποτέ έχουμε ανάγκη μιας Ελλάδας που θα ορθώσει ανάστημα. Μιας Ελλάδας που θα πει φτάνει πια. Μιας Ελλάδας η οποία θα καλέσει πίσω τα παιδιά της ανοίγοντάς πάλι το μέλλον για αυτούς. Μιας Ελλάδας που επιτέλους θα πει ΟΧΙ εκεί που μέχρι τώρα έλεγε ναι σε όλα. Μιας Ελλάδας που δε θα υποκύψει στο φόβο.

Για άλλη μια φορά όμως, το τεράστιο κομμάτι αυτό των Ελλήνων που ζει στο εξωτερικό δεν έχει λόγο για το μέλλον της χώρας. Δε θα ζητήσω να δοθεί ψήφος στους Έλληνες του εξωτερικού γιατί ξέρω ότι κάτι τέτοιο δε θα γίνει. Αντίθετα απευθύνομαι σε εσάς και ελπίζω να με ακούσετε. Να ακούσετε την κραυγή των ελλήνων μεταναστών που ζητάει η Ελλάδα επιτέλους να αλλάξει. Να πάψει να σκοτώνει το μέλλον των παιδιών της και να τους προσφέρει την ευκαιρία να γυρίσουν σπίτι τους. Γιατί εμείς αυτό περιμένουμε. Για αυτό όσοι σκέφτεστε να ψηφίσετε ναι την Κυριακή σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τα παιδιά σας, τους φίλους σας. Σκεφτείτε ότι η καταδίκη της Ελλάδας να συνεχίσει να ζει σε αυτή την κατάσταση θα καθυστερήσει τον επαναπατρισμό που τόσο περιμένουμε. Σκεφτείτε ότι η Ελλάδα θα χάσει άλλους τόσους νέους ανθρώπους που αδυνατώντας να ζήσουν εκεί, φεύγουν έξω για να βρουν μια δουλειά να ζήσουν.

Αυτή την Κυριακή ψηφίστε ΟΧΙ για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της.

Αυτή την Κυριακή ψηφίστε ΟΧΙ για την αξιοπρέπεια μας.

Αυτή την Κυριακή ψηφίστε ΟΧΙ και για εμάς που δε μπορούμε. Ψηφίστε ΟΧΙ και για τα παιδιά και τους φίλους σας που ελπίζουν σε μια Ελλάδα καλύτερη που θα τους χωράει.

Ψηφίστε ΟΧΙ και για όλους αυτούς που ακόμα είναι εκεί και η επόμενη απόλυση, ο επόμενος φόρος, το επόμενο χαράτσι θα τους στείλει εκτός συνόρων.

ΨΗΦΙΣΤΕ ΟΧΙ.

Κείμενο από Έλληνα του εξωτερικού, που λάβαμε.