Μετά από πολύ καιρό, θα συμφωνήσω με στέλεχος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ. Η φράση του υπουργού Ανεργίας, Ανασφάλιστου Βίου και Φιλανθρωπικής Ψευδοαλληλεγγύης, Γιώργου Κατρούγκαλου ότι αυτός ''δεν είναι πολιτικός'', συμπυκνώνει και το πραγματικό, α-πολιτικό βάθος της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης, η οποία προωθείται πια και με διεθνή, κυβερνητική καμπάνια.
Μόνο ένας α-πολιτικός δημόσιος άνδρας θα μπορούσε να εισηγείται και να καταστρώνει, επικεφαλής προφανώς των ανάλογων ομάδων επεξεργασίας α-πολιτικών και τεχνοκρατικών διαπιστευτηρίων, τη βίαιη εξώθηση των τύποις ασφαλισμένων και σύντομα ουσιαστικά ανασφάλιστων νεοσκλάβων του απορρυθμισμένου, εργασιακού τοπίου στον χώρο της α-πολιτικής, απογυμνωμένης από δικαιώματα και νομιμότητες εργασιακής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Το θέμα δεν είναι απλώς ένα σύνολο από αριθμητικές πράξεις πάνω σε αριθμούς, νούμερα και ποσοστώσεις -πόσα χάνονται, πόσα μειώνονται, πόσα αναβάλλονται, πόσα ματαιώνονται, πόσα διαγράφονται -ή ασκήσεις πάνω σε μαθηματικά μοντέλα. Είναι ζήτημα α-πολιτικών διαστάσεων στο τριτομνημονιακό περιβάλλον. Το αντιασφαλιστικό σχέδιο νόμου προσπαθεί να παγιώσει όρους και νέες νομιμότητες, νέες κανονικότητες που έως προχθές – προτού δηλαδή θεμελιωθούν οι βάσεις σε πρωτομνημονιακό και δευτερομνημονιακό επίπεδο – ήταν κατάφωρες και οξείες παραβιάσεις των θεμελιωδών και υποτίθεται κατακτημένων οριστικά εργασιακών και ασφαλιστικών σχέσεων σε μια βιομηχανική κοινωνία που βέβαια οι όροι εκμετάλλευσης της εργασίας δεν είχαν εξαλειφτεί, αλλά υπήρχαν – ως όροι – σε ένα εν πολλοί προκαθορισμένο αλλά πάντα υπό καθεστώς διαπραγμάτευσης τραπέζι ανάμεσα σε δύο παράγοντες : το κεφάλαιο – εργοδοσία και τον κόσμο της εργασίας.
Οι όροι έχουν θολώσει, έχουν καταστρατηγηθεί και ανατραπεί, από την ώρα που καθιερώθηκε η ευέλικτη, εκμεταλλευτική εργασία με δελτίο παροχής υπηρεσιών ή με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή με κάθε λογής πιθανό και απίθανο εργαλείο απορρύθμισης του εργασιακού βίου και των όρων και της νομιμότητας που τον διείπαν, με την υψηλή πάντα εποπτεία και τους ''βέλτιστους όρους και τις πρακτικές'' της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ειδικά στην πρώτη περίπτωση και σε συνθήκες ανταγωνισμού ''ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος'', υποτιθέμενος εργοδότης και μετρητής των ρευστών αποτελεσμάτων μας ήταν – και είναι - καταρχάς ο ίδιος μας ο εαυτός και η ψυχική ενσωμάτωση μιας κούρσας επιδόσεων με αρχή αλλά χωρίς ορατό τέλος. Η εξομοίωση, ή καλύτερα, η εγκατάσταση του καθεστώτος του ελευθεροεπαγγελματισμού στον πυρήνα της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης για κατηγορίες απασχολουμένων ή εργαζομένων που διατηρούσαν ακόμη στοιχεία εξαρτημένης εργασίας βασισμένα σε συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή κοινωνικές και συνταγματικές πρόνοιες προστασίας θα έχει ως συνέπεια την ασθμαίνουσα και βίαιη αυτοεκμετάλλευση του ''ασφαλισμένου'' προκειμένου να ανταποκρίνεται κάθε φορά στους νέους υψηλότερους πήχεις των δυσβάσταχτων βαρών : εισφορές, φόροι, κόστος ζωής, δάνεια, κατανάλωση – για αυτό εν τέλει δεν ανησύχησαν και οι εργοδοτικές ενώσεις από το φύλλο συκής της υποτιθέμενης αύξησης των εργοδοτικών εισφορών, μιας και το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί ολοκληρωτικά στην πλευρά του κόσμου της εργασίας, διαστρεβλώνοντας και κατακερματίζοντας και την υπόστασή του. Και φυσικά ό,τι θα απομένει θα δημεύεται ποικιλοτρόπως από το κράτος μόνιμης, έκτακτης ανάγκης για να εξυπηρετείται κατά προτεραιότητα το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, η ρευστότητα του, τα δάνεια των εξοπλιστικών προγραμμάτων και της στρατιωτικοποίησης της δημόσιας ζωής – ό,τι δηλαδή συνέβαινε και έως σήμερα με τα δημόσια αποθεματικά των ταμείων που διαχέονταν από το χρηματιστήριο έως τη δανειοδότηση της κρατικοδίαιτης μεγαλοεπιχειρηματικότητας, απλά με πιο συστηματικό και νομιμοφανή τρόπο.
Έτσι η προδιαγεγραμμένη χαμένη ''μάχη'' στα μαρμαρένια αλώνια της ''διαπραγμάτευσης'' από πλευράς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ γίνεται επιτακτικός, ταξικός αντικυβερνητικός και αντιμνημονιακός αγώνας από πλευράς του κόσμου της εργασίας, με πρώτη στάση τα προγραμματισμένα συλλαλητήρια εναντίον της ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης, αλλά με σταθερή πίεση προς τα συνδικάτα και τα πραγματικά, αριστερά, αντιμνημονιακά και ταξικά κόμματα και τις πολιτικές δυνάμεις της κοινωνίας να συστηματοποιήσουν, να προγραμματίσουν και να συντονίσουν τις κινητοποιήσεις με άξονα όχι απλώς να αποσυρθεί το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, αλλά να πέσει η κυβέρνηση, προτού πέσουμε εμείς στα νέα, μεγαλύτερα βάθη του τριτομνημονιακού Καιάδα.
