Για έναν «φεμινισμό του 99%»
Οι Πορείες Γυναικών στις ΗΠΑ στις 21 Γενάρη συγκέντρωσαν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες. Ωστόσο, ένα κίνημα που ξεκίνησε με τη μεγαλύτερη μονοήμερη κινητοποίηση στην αμερικανική ιστορία (μετά την ορκωμοσία Τραμπ), που έκτοτε μετράει πολλά βήματα και μάχες, ενώ αντιμετωπίζει νέες επιθέσεις (και νομοθετικές σε μια σειρά Πολιτείες), θα περίμενε κανείς να βρίσκεται σε πολύ ανώτερο επίπεδο. Αντίθετα η φετινή κινητοποίηση συμπύκνωσε μια σειρά από πολιτικά ζητήματα.
Στο επίκεντρο βρέθηκε μια επίθεση για αντισημιτισμό. Αφορμή ήταν ένα βίντεο που «αποκάλυπτε» ότι η Ταμίκα Μάλορι (από τα ηγετικά στελέχη της Πορείας Γυναικών) είχε παρεβρεθεί σε μια εκδήλωση του Έθνους του Ισλάμ, όπου ο Λουίς Φαρακάν είχε κάνει αντισημιτικά και αντιομοφοβικά σχόλια. Οι αντιδραστικές απόψεις του Φάρακαν είναι γνωστές και δεν έχουν καμιά θέση στην Αριστερά.
Ωστόσο η ίδια η Μάλορι έχει καταδικάσει αυτές τις απόψεις κι έχει δηλώσει ότι είναι ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Αυτό που δεν αρνείται είναι οι δεσμοί της με το Έθνος του Ισλάμ, όπως και πολλοί-ες άλλοι-ες μαύροι-ες, εξαιτίας της δουλειάς που κάνει στις ρημαγμένες κι εγκαταλελειμμένες κοινότητές τους. Η ίδια απέκτησε σχέσεις με το Έθνος του Ισλάμ ως έφηβη, όταν η οργάνωση τη στήριξε μετά τη δολοφονία του πατέρα του παιδιού της.
Το Έθνος του Ισλάμ δεν έχει καμιά σχέση με την Πορεία Γυναικών. Στο «πλαίσιό» τους, οι γυναίκες πορείες στέκονται ενάντια στον αντισημιτισμό, ενώ προφανώς ο Φάρακαν και η οργάνωσή του λόγω των συντηρητικών απόψεών τους δεν θα συμμετείχαν ποτέ σε ένα τέτοιο γυναικείο κίνημα.
Ωστόσο ξεδιπλώθηκε μια ολόκληρη καμπάνια, που η Ρόζαλιντ Πετσέσκι περιέγραψε ως «κακόβουλη αλυσίδα ενοχής δια της συσχέτισης. Η Ταμίκα είναι ένοχη, γιατί δεν καταδικάζει τον Φάρακαν. Η Λίντα Σαρσούρ είναι ένοχη, γιατί δεν καταδικάζει την Ταμίκα. Και η Πορεία Γυναικών είναι ένοχη, γιατί δεν καταδικάζει τη Σαρσούρ».
Δεν είναι τυχαίο ότι τις περισσότερες επιθέσεις δέχτηκε τελικά η Σαρσούρ. Είναι Παλαιστίνια, μουσουλμάνα, υπέρμαχος του BDS που έχει δεχτεί πολλές ισλαμοφοβικές και ρατσιστικές απειλές από την ακροδεξιά κι από δεξιές σιωνιστικές οργανώσεις. Η Σαρσούρ έχει συγκεντρώσει χιλιάδες δολάρια για την αποκατάσταση εβραϊκών κοιμητηρίων και συναγωγών, που έχουν βανδαλιστεί από ακροδεξιούς, ή για την κηδεία των θυμάτων της επίθεσης στη Συναγωγή Tree of Life, που δέχτηκε επίθεση από ακροδεξιούς τρομοκράτες που δεν συχώρησαν στους Εβραίους της συναγωγής ότι στηρίζουν Άραβες και μουσουλμάνους πρόσφυγες.
Αυτά δείχνουν την πραγματική πολιτική στόχευση πίσω από την πολύ σοβαρή καταγγελία για αντισημιτισμό. Την κατηγορία ανακινούν οι πλέον συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις (αλλά και η πιο μετριοπαθής πτέρυγα της Πορείας Γυναικών που ενοχλείται από την «πολιτικοποίηση» του γυναικείου κινήματος). Η ηγεσία της Πορείας Γυναικών είχε δεχτεί στην αρχική της φάση επικρίσεις ως «υπερβολικά λευκή». Τότε εντάχθηκαν στις γραμμές της η Ταμίκα Μάλορι, η Λίντα Σαρσούρ και η Κάρμεν Πέρεζ, όλες τους με παρελθόν αγώνων σε τοπικές κοινωνίες, που επιχείρησαν να διευρύνουν την Πορεία Γυναικών.
Προέκυψαν και άλλα πολιτικά ζητήματα φέτος, με τον «φιλελελευθερισμό» του Δημοκρατικού Κόμματος να βρίσκεται στον πυρήνα των προβλημάτων. Έμπειρές συντρόφισσες, σε σειρά άρθρων, εξηγούν ωστόσο ότι αυτό που παρόξυνε τα προβλήματα είναι η οργανωτική δομή της Πορείας Γυναικών. Η Κιγιάνγκα Γιαμάτα-Τέιλορ ονόμασε το σχετικό της άρθρο «η μετατροπή των διαδηλώσεων σε κίνημα δεν θα ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση». Κι εξηγεί, όπως και άλλες συντρόφισσες, ότι οι πολιτικές διαφωνίες είναι θεμιτές και καλοδεχούμενες σε ένα μαζικό κίνημα, αλλά ο τρόπος να επιλύονται χωρίς τα εκφυλιστικά φαινόμενα κρίσης που παρουσιάστηκαν φέτος, είναι αυτό το κίνημα να συγκροτηθεί ως τέτοιο.
Οι Πορείες Γυναικών απέκτησαν δομή ΜΚΟ, που ιεραρχούν τον επαγγελματικό μηχανισμό, τη μιντιακή στρατηγική και τη σχετική ιεραρχία πάνω από τη δουλειά οργάνωσης στη βάση για την οικοδόμηση κινήματος. Μια «διοίκηση» παίρνει όλες τις αποφάσεις για την κατανομή των πόρων, το πολιτικό μήνυμα των πορειών κ.ο.κ. Οι χιλιάδες και χιλιάδες γυναίκες που κινητοποιούνται στις διαδηλώσεις αντιμετωπίζονται ως «πεζικό», που δεν έχουν τους δικούς τους χώρους να συζητήσουν, να ανταλλάξουν εμπειρίες και απόψεις και να συναποφασίσουν για όλα αυτά τα ζητήματα. Κάπως έτσι όλες οι σχετικές διαμάχες που ξέσπασαν, έχουν πάρει χαρακτήρα προσωπικών αντεγκλήσεων μεταξύ προσωπικοτήτων, με τη μεγάλη πλειοψηφία να παρακολουθεί αμήχανα.
Η απόσταση ανάμεσα στην κατάσταση των «επίσημων» οργανώσεων φέτος και τις διαθέσεις πολλών γυναικών είναι εντυπωσιακή. Γιατί η άσχημη εικόνα δεν μπορεί να κρύψει τη διαθεσιμότητα και τη μαχητικότητα που έδειξαν οι γυναίκες στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Σε πραγματικούς αγώνες γύρω από σοβαρές μάχες. Το MeToo είναι το πλέον διάσημο, καθώς έδωσε «φωνή» στα θύματα των σεξουαλικών επιθέσεων. Αλλά υπήρξαν κι άλλες εξελίξεις. Το Νοέμβρη, έγινε απεργία 50.000 εργαζομένων στην Google, σε 50 πόλεις σε όλο τον κόσμο, για να καταγγείλουν το τοξικό περιβάλλον για τις εργαζόμενες στην εταιρία και να το συνδέσουν με τον ρατσισμό και τους ανεπαρκείς μισθούς γενικά στην εταιρία. Λίγο πριν, οι εργαζόμενες στα ΜακΝτόναλντς οργάνωσαν την πρώτη πανεθνική απεργία για το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης σε ώρα εργασίας στην ιστορία. Στο Σιάτλ, το Μάντισον, τη Μινεάπολη, συγκροτήθηκαν ομάδες Υπεράσπισης Κλινικών που έδωσαν μάχες ενάντια στους φανατικούς εχθρούς των εκτρώσεων, όποτε αυτοί κινητοποιήθηκαν για να κλείσουν κλινικές εκτρώσεων. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στον ορισμό του Κάβανο στο Ανώτατο Δικαστήριο, μετά την καταγγελία της Κρίστιν Φορντ για σεξουαλική επίθεση, οργανώθηκαν σε μεγάλο βαθμό «από τα κάτω» σε πολλές πόλεις.
Πάνω σε αυτές τις εμπειρίες επιχειρούν να πατήσουν αριστερές φεμινίστριες που εργάστηκαν για τις φετινές Πορείες Γυναικών. Σε κάποιες πόλεις οργανώνουν διακριτά μπλοκ και αιτήματα που θα ενισχύσουν το κίνημα. Αλλού οργανώνουν φόρουμ και συζητήσεις για τον αντικαπιταλιστικό φεμινισμό, που θα επιχειρήσει να ανοίξει τη συζήτηση. Αλλού ετοιμάζονται δημόσιες συνελεύσεις ενόψη της 8 Μάρτη. Με εμβληματικό το κείμενο που καλεί για έναν «Φεμινισμό του 99%» για να δώσουν έμφαση στα αιτήματα των εργατριών, των ΛΟΑΤΚΙΑ κοινοτήτων, των μη-λευκών γυναικών.
«Η χρονιά που πέρασε, επιβεβαίωσε ότι ο επιχειρηματικός φεμινισμός, που φοβάται να αμφισβητήσει τα προβλήματα του καπιταλισμού, δεν έχει λύση στην κρίση που αντιμετωπίζουν παγκόσμια οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα.
Ειδικά στις ΗΠΑ, η αυξανόμενη εισοδηματικά και φυλετική ανισότητα, η αναδυόμενη ισλαμοφοβία κι ο αντισημιτισμός, οι νέες επιθέσεις στα αναπαραγωγικά δικαιώματα και στα συνδικάτα αποκαλύπτουν τον γκροτέσκο χαρακτήρα του φεμινισμού της Χίλαρι Κλίντον και της Σέριλ Σάντμπεργκ. Ο φεμινισμός τους ισχυρίζεται ότι αντιμάχεται τις μισθολογικές διαφορές, αλλά υπερασπίζεται το σύστημα που δημιουργεί χαμηλούς μισθούς. Ένας φεμινισμός του 99% οφείλει να κερδίζει την ίση αμοιβή, αλλά επίσης και το επίπεδο μισθών που απαιτούν τα συνδικάτα για όλους-ες. Πρέπει να υπερασπίσουμε και να διευρύνουμε την πρόσβαση στις εκτρώσεις, αλλά με έναν πλήρη τρόπο τον οποίο μπορεί να παρέχει μόνο η καθολική υγειονομική περίθαλψη. Για εμάς, αναπαραγωγική δικαιοσύνη δεν σημαίνει απλώς το δικαίωμα στην ελεύθερη έκτρωση, αλλά και την πρόσβαση σε δημόσιους πόρους που θα επιτρέπουν να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας χωρίς το φόβο φυλάκισης, απέλασης ή βίας.
Απαιτούμε να ανατραπούν οι προτεραιότητες του συστήματος στην κερδοφορία και να στραφούν στις επενδύσεις στην παιδική φροντίδα και στη δημόσια υγεία για όλους-ες, στην οικονομικά προσβάσιμη κατοικία και σε ένα πλήρως χρηματοδοτούμενο εκπαιδευτικό σύστημα…
Γνωρίζουμε ότι η βία του συστήματος δεν περιορίζεται μέσα στα εθνικά σύνορα, αλλά συνδέεται με τον αμερικανικό μιλιταρισμό στο εξωτερικό. Γι’ αυτό και ο φεμινισμός μας στηρίζεται στην αλληλεγγύη με εκείνες-ους που κρατούνται σε κελιά και κέντρα κράτησης μέσα στη χώρα, όπως και με εκείνες-ους που αντιμετωπίζουν τις βάρβαρες συνέπειες της δράσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού από την Κεντρική Αμερική ως την Παλαιστίνη.»
Οι συντρόφισσες και οι συλλογικότητες που υπογράφουν αυτό το κάλεσμα επιχειρούν να χτίσουν μια άλλη πολιτική απάντηση στα προβλήματα που δημιουργεί ο «επίσημος» φεμινισμός του φιλελευθερισμού και του Δημοκρατικού Κόμματος. Αλλά καταννοούν ότι, για να χτιστεί αυτή η απάντηση, θα πρέπει να απευθυνθούν σε όλες εκείνες τις γυναίκες που συμμετέχουν στις Πορείες Γυναικών, που έδωσαν τους αγώνες που περιγράψαμε παραπάνω.
(στηριγμένο σε άρθρα των Jen Roesch και Elizabeth Schulte στο socialistworker.org, οπου υπάρχει και το πλήρες κείμενο για τον «Φεμινισμό του 99%»)
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
