Στη χώρα επικρατεί μια ατμόσφαιρα αγώνα, η οργή ενάντια στο κόστος ζωής, ενάντια στη φορολογική αδικία κι ενάντια στον Μακρόν, με το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων να είναι στο επίκεντρο.
p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; line-height: 120%; text-align: left; widows: 2; orp
Αν και κάποιοι από εμάς εκφράσαμε επιφυλάξεις για αυτό το κίνημα αρχικά (ως προς τον περιορισμό του προγράμματός του στο ζήτημα των φόρων και ως προς τις σχέσεις του με την ακροδεξιά), σήμερα κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι πρόκειται για ένα λαϊκό κίνημα, μια γενικευμένη αντεπίθεση που ξεπερνά το ζήτημα του φόρου στα καύσιμα και που δεν έχει καμιά σχέση με την ακροδεξιά, έστω κι αν αυτή θα ήθελε να αποκτήσει τον έλεγχό του.
Κάτω από τα κίτρινα γιλέκα είναι οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας, το περιβάλλον μας. Συχνά είναι επισφαλείς εργαζόμενοι που ζουν έξω από τις μεγάλες πόλεις, μικροεπιχειρηματίες, άνεργοι, εργάτες που δεν τα βγάζουν πέρα όπως και πολλοί από εμάς. Είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοί που δεν καταφέραμενα οργανώσουμε στα συνδικάτα μας, να εκπαιδεύσουμε στους αγώνες μας και στα παραδοσιακά συνθήματά μας και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει.
Η CGT και οι αγωνιστές βάσης όπως εμείς, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτήν την κοινωνική οργή. Πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάματα: Το κίνημα με τα μπλόκα έχει ήδη ξεκινήσει και εμείς οφείλουμε να το διευρύνουμε και να το μπολιάσουμε με τις δικές μας μορφές πάλης, τις απεργίες, και με τα δικά μας αιτήματα, για γενικευμένη αύξηση στους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα, για ένα φορολογικό σύστημα που θα φορολογεί βαριά τους εργοδότες και τους πλούσιους και όχι τους φτωχότερους, και που θα αναπτύσσειυψηλού επιπέδου δημόσιες υπηρεσίες.
Αν και υπάρχει κάποια δυσπιστία στα Κίτρινα Γιλέκα απέναντι στα συνδικάτα, αρκετοί αρχίζουν να κατανοούν ότι τα μπλόκα και οι διαδηλώσεις δεν αρκούν για να παραλύσει η χώρα και να υποχωρήσει ο Μακρόν, κι αρχίζουν να ζητάνε υποστήριξη σε οργανώσεις σε τοπικό επίπεδο.
Η Συνομοσπονδία μας είναι μπροστά σε σταυροδρόμι. Είτε η CGT θα γυρίσει την πλάτη της σε αυτό το κίνημα και την πλειοψηφία των εργατών που συμμετέχουν σε αυτό, το οποίο αναμφίβολα θα βαθύνει την κρίση του συνδικαλισμού και θα διευκολύνει την ακροδεξιά να καναλιζάρει το θυμό των εργαζόμενων τάξεων, είτε θα επιδιώξουμε να ενωθούμε μαζί του, για να πραγματοποιήσουμε το «Όλοι Μαζί!» που έμεινε στο συλλογικό φαντασιακό μετά τις απεργίες του 1995, ώστε να σηκώσει κεφάλι το εργατικό κίνημα και να αντιστρέψειτους συσχετισμούς δύναμης.
Όπως έχουν ήδη πράξει κάποιες από τις οργανώσεις της CGT, πρέπει να επενδύσουμε σε αυτήν τη συνεχιζόμενη κινητοποίηση και να επιδιώξουμε συγκλίσεις, όχι μόνο στα λόγια αλλά στην πραγματική οργάνωσή της. Είναι ανάγκη και είναι επείγον τώρα να βρεθούμε στο πλευρό των Κίτρινων Γιλέκων, παίρνοντας υπόψη τις πραγματικές δυναμικές του κινήματος, αντί να προκρίνουμε «σειρά πρωτοβουλιών» για μια υποτιθέμενη «απεργιακή μέρα στις αρχές του 2019», όπως πρότεινε η κεντρική ηγεσία στις 26 Νοέμβρη. Όχι με στόχο να διαπραγματευτούμε εμείς αντί για τα κίτρινα γιλέκα, αλλά ως ένα πρώτο βήμα στην οικοδόμηση ενός νέου συσχετισμού δύναμης, που θα ακολουθήσει μετά την αρχική έκκληση για απεργία στις 14/12, στην προοπτική ενός κινήματος διαρκείας, που είναι ο μόνος τρόπος να λυγίσει ο Μακρόν.
To γαλλικό κείμενο με τις υπογραφές, εδώ
