Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η δεύτερη συζήτηση της Διεθνής Συνάντησης της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που διοργάνωσε το rproject.gr. Ακολουθούν αποσπάσματα από τις παρεμβάσεις των ομιλητών/τριών.
Ο Γιώργος Χαρίσης (ΕΕ ΠΟΕ – ΟΤΑ) ξεκίνησε τη συζήτηση θυμίζοντας τα χαμηλά ποσοστά της συμμετοχής των εργαζομένων σε συνδικάτα (ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα που φτάνει το 10%). Σημείωσε ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα συνδικάτα είναι γραφειοκρατικός και αυτό οφείλεται στην κυριαρχία του εργοδοτικού συνδικαλισμού. "Η ηγεσία της ΓΣΕΕ έδειξε άλλη μια φορά τον χαρακτήρα της και με τη στάση που κράτησε στο δημοψήφισμα".Υπενθύμισε τις τεράστιες εργατικές κινητοποίησεις του 2010-11, και τόνισε ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο ζήτημα πολιτικής διεξόδου που προέκυψε μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις. Από αυτό το γεγονός, γίνεται φανερό ότι δεν γίνεται τα συνδικαλιστικά αιτήματα να μη συνδέονται με τα πολιτικά ώστε να δίνεται διέξοδος στην εργατική τάξη.
Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ κρύβει τον κίνδυνο του να χαθεί το αξιακό φορτίο της αριστεράς και η αριστερά να χαρακτηριστεί «μία από τα ίδια».Οι αναλαμπές του εργατικού κινήματος όπως η μαζική απεργία της 12ης Νοέμβρη 2015 ή η μεγαλειώδης απεργία της 4ης Φλεβάρη 2016, γνώρισαν εκφυλιστική ή καμία συνέχεια, με ευθύνη της ηγεσίας της ΓΣΕΕ αλλά και του ΠΑΜΕ.
"Για αυτό το λόγο", τόνισε, "είναι αναγκαία η συγκρότηση ενός μετώπου ταξικών δυνάμεων, στην κατεύθυνση της ενιοποίησης του εργατικού κινήματος, ώστε να αφαιρεθεί από τη ΓΣΕΕ η αποκλειστική δυνατότητα προκήρυξης απεργιών. Άμεσο κρίσιμο καθήκον είναι η προετοιμασία της απεργίας της 24ης Νοέμβρη".
Ο Κριστιάν Μαγιέ (SUD Solidaires) αναφέρθηκε στα συμπεράσματα από το εξάμηνο κοινωνικό κίνημα ενάντια στις εργασιακές αντιμεταρρυθμίσεις στην Γαλλία. Σημείωσε ότι η εργασιακή επίθεση στη Γαλλία είναι στα πλαίσια της επίθεσης που έχει εξαπολύσει ο καπιταλισμός σε διεθνές και ιδιαίτερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο (παραδείγματα Ιταλίας, Γερμανίας, Αγγλίας) και στην αναγκαιότητα εμπέδωσης των ουσιαστικών -και όχι μόνο στα λόγια-διεθνιστικών καθηκόντων που αυτή θέτει. Πρόσθεσε ότι απαιτείται ένα ενωτικό συνδικαλιστικό μέτωπο πάλης. Στη Γαλλία, σύμφωνα με τον Κριστιάν Μαγιέ, υπήρξε αδυναμία καλέσματος μιας Γενικής Απεργίας από το σύνολο των συνδικαλιστικών οργανώσεων, παρά τους επιμέρους μεγάλους αγώνες που δόθηκαν σε πολλούς χώρους δουλειάς. Επίσης, χρειάζεται να βελτιωθούν οι διαδικασίες επικοινωνίας ανάμεσα στα κοινωνικά κινήματα και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως και να υπάρχει οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος ενάντια στους φασίστες και την αστυνομική καταστολή.
Η Κατερίνα Γιαννούλια (ΔΣ Ενιαίου Συλλόγου Εργαζομένων ΥΠΑΑΤ) σημείωσε ότι οι αυθόρμητες μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις των προηγούμενων χρόνων έδωσαν την αίσθηση ότι τέτοια μεγάλα γεγονότα θα προκύπτουν πάντα, κάτι το οποίο δεν ισχύει. Συμπλήρωσε ότι τα πολύ θετικά παραδείγματα συντονισμού που προέκυψαν το 2010 – 2012 δεν άφησαν κάποια συνέχεια, και παρόλο που το εργατικό κίνημα έριξε δύο μνημονιακές κυβερνήσεις και καθυστέρησε την εφαρμογή των μνημονίων, δεν μπόρεσε να ανασχέσει πλήρως την επίθεση. "Οι απάνθρωπες υλικές συνθήκες (ευέλικτες μορφές εργασίας πάνω από 50%, ανεργία) μαζί με την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ επηρρεάζουν αρνητικά και τα συνδικάτα, τα πολιτικά αιτήματα, την εμπιστοσύνη του κόσμου στα σωματεία", είπε χαρακτηριστικά, "η κατάσταση δεν γίνεται να αντιμετωπιστεί με σεχταρισμό και στενή πολιτική απεύθυνση".
Τα θετικά παραδείγματα δυναμικών σωματείων (πχ Wind, Vodafone) πρέπει να συνδυαστούν με κεντρικές πολιτικές αναφορές τέτοιες που να μην περιορίζουν και να ανοίγουν στην κοινωνία των αγώνα των εργατικών σωματείων. Οι αγώνες μπορούν να νικήσουν μόνο άμα γίνουν κτήμα της κοινωνίας (π.χ. ΕΡΤ, συγκέντρωση πρώτων ειδών για πρόσφυγες από σωματεία). Για αυτό το λόγο, το ανασυγκροτημένο ΜΕΤΑ κάνει προσπάθειες για συντονισμό με την ευρύτερη αριστερά, στη βάση αυτών των χαρακτηριστικών.
Η Ελιάνα Κόμο (FIOM) έδωσε έμφαση στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ιταλία. Είπε ότι στην Ιταλία πραγματοποιείται μεγάλη επίθεση με αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, με μείωση των μισθών και ταυτόχρονη αύξηση του ωραρίου. "H CGL (Γενική Συνοποσπονδία Εργατών) είναι συνένοχη, γιατί αντί να καλεί τον κόσμο σε ξεσηκωμό, κάθεται στο τραπέζι με την κυβέρνηση". Αναφέρθηκε στο δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί στις 4 Δεκέμβρη για να εγκρίνει ή να απορρίψει την νέα αντεργατική μεταρύθμιση Ρέντσι, που είναι κορυφαίας σημασίας. Η Confidustria (Σύνδεσμος Ιταλών Βιομηχάνων) έχει πάρει θέση υπέρ του «ΝΑΙ», όμως η CGL δεν έχει στηρίξει πραγματικά το «ΟΧΙ». Έτσι, δημιουργείται ο κίνδυνος το «ΟΧΙ» να το καρπωθεί η ακροδεξιά (Λίγκα του Βορρά) που το στηρίζει για δικούς της λόγους. Ο συνδικαλισμός της βάσης μέχρι στιγμής είναι αναποτελεσματικός, μιας και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν μπορούν να προκηρύξουν ενιαία Γενική Απεργία. Παρόλα αυτά, στην Ιταλία το αυθόρμητο ξέσπασμα απεργιών (που πίεσε την ηγεσία της CGL) με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο Αιγύπτιου εργάτη από φορτηγό κατά τη διάρκεια απεργιακής κινητοποίησης είναι ένα φωτεινό παράδειγμα που μπορεί να αποτελέσει αφορμή για την επανεκκίνηση του εργατικού κινήματος.
Η Νάγια Νικολάου (Μέλος ΓΣ ΟΤΟΕ) υποστήριξε ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έχει ηττηθεί από την επέλεση του νεοφιλελευθερισμού και της «ιδιώτευσης», ενώ η ακροδεξιά εμφανίζεται ως ρεύμα στην Ευρώπη. Παρόλα αυτά μάχες όπως αυτή του δημοψηφίσματος με το ταξικό 62% αποτελούν μεγάλη παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Τόνισε ότι η επαναφορά του συνθήματος «Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους» είναι αναγκαία, όπως και η πλήρης αλλαγή της δομής των συνδικάτων. Όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων, και όχι μόνο οι αντιπρόσωποί τους, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να μπορούν να έχουν αποφασιστικό λόγο για το προϊόν που παράγουν. Χρειάζεται να χρησιμοποιηθούν ποικίλοι τρόποι πάλης που να πλήττουν τους εργοδότες, εκτός από την απεργία (πχ μποϋκοτάζ). Ο συνδικαλισμός, συμπλήρωσε τελειώνοντας η Νάγια Νικολάου, "είναι η μεταφορά της ταξικής συνείδησης στο σύνολο της εργατικής τάξης, δεν είναι επάγγελμα και αν ξεκινά από τη βάση, όλη η δομή του συνδικαλιστικού κινήματος θα αλλάξει".
Ο Νίκος Ποταμίτης (Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου Ζακύνθου) ανάφερε ότι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο της Ζακύνθου αναγκάζονται να κάνουν δύο και τρεις δουλειές. Το νοσοκομείο καταρρέει, ενώ τα ιδιωτικά κέντρα υγείας όλο και πολλαπλασιάζονται. Στους εργαζόμενους επικρατεί απογοήτευση, καθώς τα πραγματικά προβλήματα του νοσοκομείου τους είχαν κάνει να ελπίζουν στην πολιτική διέξοδο που είχε παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η έλλειψη ορατής αριστερής απάντησης οδηγεί στην μη – συμμετοχή, σε προτίμηση ατομικών λύσεων (ιδιωτικά κέντρα υγείας) και στην επιστροφή του συνδικαλιστικού "προστατευτισμού" του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Άμεσο καθήκον της αριστεράς είναι η επανάκτηση της αξιοπιστίας στο δημόσιο τομέα και η κήρυξη ανένδοτου αγώνα. Για να γίνει αυτό πραγματικότητα, πρέπει η αριστερά να πείσει τον κόσμο ότι οι ανάγκες του μπορούν να πραγματοποιηθούν με την επανάσταση, να εμπνεύσει τον κόσμο της ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Ο Δημήτρης Γαρδικλής (ΓΓ Σωματείου Εργαζομένων Ασκληπιείου Βούλας) υπενθύμισε ότι ο καπιταλισμός περνάει δομική κρίση και επιβιώνει μέσω της καταστροφής κεφαλαίου που επιτυγχάνεται μέσω των πολλών πολέμων. Τα συνδικάτα έχουν πάψει να μιλάνε για ταξική πάλη και κάνουν τον κομπάρσο στον κοινωνικό διάλογο. Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για τον ρόλο του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Τα τελευταία χρόνια οι εργατικοί αγώνες (Χαλυβουργία, Ναυτεργάτες, ΜΕΤΡΟ, Καθηγητές) απέτυχαν να συνδεθούν με την κοινωνία και έτσι έχαναν. Για να αλλάξουμε την κατάσταση, δεν χρειάζεται απλώς να συζητάμε για το πώς ψήφισαν οι ηγεσίες του εργατικού κινήματος, αλλά χρειάζεται να γίνει μια ενωτική δουλειά της αριστεράς στη βάση, πέρα από τις λογικές του κομματικού συνδικαλισμού.
