Η άνοδος της ακροδεξιάς στη Γαλλία

Η επικράτηση του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου (FN) της Μαρίν Λε Πεν στον 1ο γύρο δεν δικαιολογούσε τα πρωτοσέλιδα «Σοκ», «εφιάλτης» κ.λπ. του γαλλικού και ευρωπαϊκού Τύπου. Το ότι ήρθε το FN πρώτο κόμμα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ούτε μόνο το αποτέλεσμα της σφαγής στο Παρίσι από το ISIS (παρότι έπαιξε κι αυτό έναν ρόλο). Προτού ξεσπάσει η προσφυγική κρίση και εκδηλωθούν οι τρομοκρατικές επιθέσεις, το Εθνικό Μέτωπο κατάφερνε να διεισδύσει σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα επενδύοντας στην ανεργία, τη φτωχοποίηση και την ανασφάλεια τμημάτων του πληθυσμού, προσπαθώντας και καταφέρνοντας τελικά να εκφράσει την προς τα δεξιά δυσαρέσκεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επίσης, η όπως όπως «αναχαίτιση» στον 2ο γύρο δεν δικαιολογεί καμιά «ανακούφιση». Γιατί η στροφή προς τη (φασίζουσα) ακροδεξιά δεν είναι συγκυριακή και άρα εύκολα ανατρέψιμη. Η τακτική του Σοσιαλιστικού Κόμματος να αποσύρει τους υποψηφίους του από τις «επίμαχες» περιοχές και να στηρίξει τη Δεξιά για να «γλιτώσουν» από το FN, όπως και του ΚΚ να στηρίξει τους Σοσιαλιστές που στήριξαν τη Δεξιά, μπορεί να σταμάτησε προσωρινά την προέλαση αλλά είναι αυτοκτονική για τη συνέχεια.

Η ιστορία ξεκινάει από παλιά. Το 2002 ο πατέρας Λε Πεν σόκαρε τη Γαλλία και την Ευρώπη αποκλείοντας από τον 2ο γύρο τον πρωθυπουργό Λιονέν Ζοσπέν, υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Τότε ψήφισαν όλοι Δεξιά για να τον σταματήσουν! Σήμερα, στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές 2014 και τοπικές 2015), το Εθνικό Μέτωπο ήρθε πρώτο σε ψήφους. Πώς το αντιμετώπισαν; Σαν το 2002!

Ποιος εξέθρεψε αυτό το φασιστικό μόρφωμα (γιατί τέτοιο είναι παρά το λίφτινγκ που του έκανε η κόρη Λε Πεν), ποιος το άφησε να μεγαλώνει και ποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει πια να απαντήσει επί της ουσίας στη μισαλλοδοξία του, στο μίσος που τρέφει για τους μετανάστες, τους εργαζόμενους/ες, τους κάθε είδους καταπιεσμένους/ες; Και κυρίως, ποιος μπορεί και θέλει να το σταματήσει;

Δυστυχώς, για το ότι έφτασε το Εθνικό Μέτωπο μέχρι εδώ δεν φταίει μόνο η Δεξιά της Γαλλίας. Φταίει και η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της (στη Γαλλία το Σοσιαλιστικό Κόμμα το θεωρούν Αριστερά). Και φταίνε κατ’ εξακολούθηση.

Για παραπάνω από 30 χρόνια η εναλλαγή της Δεξιάς με το Σοσιαλιστικό Κόμμα στην εξουσία, στην ουσία οργάνωσε μια επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους/ες, στους φτωχούς, στη νεολαία, στους μετανάστες. Στις 6/12 υπήρξε 50% αποχή. Ένας στους δύο ψηφοφόρους δεν ένιωθε ότι μπορεί να τον εκπροσωπήσει οποιοδήποτε κόμμα. Τα θεωρούν όλα μαζί κομμάτι μιας πολιτικής αντεργατικής και ενάντια στα δικαιώματα, που νοιάζεται μόνο για τα κέρδη των πλουσίων και των τραπεζών.

Η Δεξιά, κυρίως επί Σαρκοζί, απενοχοποίησε πλήρως τις ακροδεξιές ιδέες. Μαζί με τους Σοσιαλιστές (που μόνο στα λόγια το παίζουν πιο δημοκρατικοί), νομιμοποιούν σήμερα τις ξενοφοβικές ιδέες του Εθνικού Μετώπου. Μαζί ψήφισαν την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», που στην ουσία είναι στρατιωτικός νόμος αφού απαγορεύει τις διαδηλώσεις, επιτρέπει έρευνες στα σπίτια και πολλά άλλα. Μαζί συναίνεσαν στην πολιτική των κλειστών συνόρων, μαζί τρέφουν την ισλαμοφοβία. Ο Ολάντ, που εξελέγη για να απαλλαγεί ο γαλλικός λαός από τη λιτότητα και τα μέτρα Σαρκοζί, εφαρμόζει κι αυτός λιτότητα στο όνομα της Αριστεράς. Αυτό στέλνει έναν απελπισμένο κόσμο σε αυτό που εμφανίζεται ως αντισυστημικό κόμμα: εκεί το FN, εδώ τη Χρυσή Αυγή.

Φυσικά, αυτό δεν θα γινόταν εύκολα αν η γαλλική Αριστερά είχε κρατήσει μιαν άλλη στάση.

Όμως, κατά καιρούς το ΚΚ Γαλλίας έχει στηρίξει εκλογικά το Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΣΚ), ενώ σήμερα έκανε το τραγικό λάθος να υπερψηφίσει μαζί με τα συστημικά κόμματα την παράταση του «κράτους έκτακτης ανάγκης». Οι κομουνιστές βουλευτές υπερψήφισαν ένα πάγιο αίτημα του Εθνικού Μετώπου, που στρέφεται μάλιστα ενάντια στις στοιχειώδεις ελευθερίες των πολιτών.

Ταυτόχρονα, έχει επιδείξει ανοχή στην ισλαμοφοβία, φιλο-ΕΕ στάση και την τάση να ενταχτεί στην «Εθνική Ενότητα» της Γαλλίας. Αυτό σημαίνει όμως και ανοχή στα πολεμοκάπηλα συμφέροντα της γαλλικής αστικής τάξης, και την ανοχή των βομβαρδισμών στη Συρία ή των ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων στην Αφρική (Μάλι κ.ο.κ.).

Μπορεί να υπάρξει απάντηση;

Παρά την «ήττα» της Λε Πεν στον 2ο γύρο, το Εθνικό Μέτωπο θα έχει εκλεγμένους περιφερειακούς συμβούλους σε όλες τις περιφέρειες. Αυτό σημαίνει οικονομικά και πολιτικά δυνατότητες να ριζώσουν στις τοπικές κοινωνίες.

Ευτυχώς, μέχρι σήμερα είναι πιο πολύ μια εκλογική απειλή. Δεν έχουν ακόμα καταλάβει τους δρόμους, τους χώρους δουλειάς κ.λπ. Επίσης, δεν έχουν ακόμα ριζώσει στις μεγάλες πόλεις.

Έτσι, μια πολιτική που θα ήταν στην πραγματικότητα αριστερή και που θα απευθυνόταν στα εκατομμύρια των Γάλλων (και μεταναστών) που ζουν στη φτώχεια, την ανεργία και την καταπίεση θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα.

Αυτό που έδειξαν οι εκλογές είναι η τεράστια πολιτική κρίση στη Γαλλία. Και, η απουσία πολιτικής έκφρασης των καταπιεσμένων.

Ο κίνδυνος δεν έφυγε. Είναι μπροστά. Είναι «έκτακτη η ανάγκη» να ξαναπάρουν οι εργαζόμενοι και οι «από κάτω» την πρωτοβουλία να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. Για να παλέψουν τη φασιστική απειλή (στη Γαλλία όπως και σε όλη την Ευρώπη), πρέπει να φύγουν από τα κάδρα των «εθνικών συναινέσεων» και της αδράνειας. Η Αριστερά στη Γαλλία οφείλει να θυμηθεί αυτά που μας «δίδαξε» για πάνω από 100 χρόνια. Να παλέψει ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία, το ρατσισμό και το σεξισμό, την ισλαμοφοβία, την κατάλυση της δημοκρατίας. Να αποτελέσει αυτή, την ελπίδα του κόσμου για αντίσταση στη λιτότητα και το ρατσισμό.