Η ΑΟΖ, οι συμμαχίες και η Αριστερά

Η ελληνική άρχουσα τάξη «ανακάλυψε» τις ΑΟΖ τριάντα χρόνια μετά την καθιέρωσή τους και σήμερα απειλεί να εμπλέξει τον ελληνικό λαό σε πολεμικές περιπέτειες για χάρη των διεθνών πετρελαϊκών κολοσσών που θα τις εκμεταλλευτούν. Η «ανακάλυψη» ήρθε στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία επειδή οι Έλληνες καπιταλιστές θέλησαν να ενταχθούν αρμονικά στο αμερικανοϊσραηλινό σχέδιο για δημιουργία ενιαίου θαλάσσιου χώρου από τις ακτές του Ισραήλ έως την Ιταλία, στον οποίο δεν θα έχει πρόσβαση η Τουρκία (με την οποία τόσο η Ουάσινγκτον όσο και το Τελ Αβίβ έχουν εδώ και μερικά χρόνια σοβαρές διαφορές στρατηγικής), ώστε να μεταφέρονται «απρόσκοπτα» στην Ευρώπη οι υδρογονάνθρακες του Ισραήλ, κυρίως από το κοίτασμα Λεβιάθαν.

Η Αριστερά, πρώτα στην Κύπρο και σήμερα στην Ελλάδα, φαίνεται να αποδέχεται σχεδόν πλήρως αυτή την πολιτική, αλλά και τις διεθνείς συμμαχίες χωρίς τις οποίες είναι εντελώς αδύνατη η οριοθέτηση τόσο της κυπριακής όσο και της ελληνικής ΑΟΖ στην έκταση που παρουσιάζεται σήμερα. 
Η πρώτη και κύρια συμμαχία είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, υπό την καθοδήγηση του οποίου γίνονται όλες οι κινήσεις. Ήδη εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων εμπλέκονται στην έρευνα και την εξόρυξη τόσο στην κυπριακή όσο και στην ισραηλινή ΑΟΖ. Οι δηλώσεις εκπροσώπων του αμερικανικού ΥΠΕΞ που ζητούν από την Τουρκία να συμμαζευτεί, είναι απολύτως δηλωτικές αυτής της συμμαχίας. 

Το σχέδιο ασφαλώς δεν μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την καθοριστική εμπλοκή του σιωνιστικού κράτους, ενός κράτους που έχει παραβιάσει δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ, έχει εισβάλει σε όλες τις γειτονικές χώρες, ασκεί συστηματική πολιτική γενοκτονίας στη Λωρίδα της Γάζας, ασκεί πολιτική συστηματικού εποικισμού των υπόλοιπων παλαιστινιακών εδαφών, καταπιέζει μεγάλο μέρος των ίδιων του των πολιτών (τους Άραβες), είναι η μοναδική χώρα της Μ. Ανατολής με πυρηνικά όπλα και φυλακίζει όσους πολίτες του αντιστέκονται στις πολιτικές αυτές. 

Γι’ αυτό τα περισσότερα κόμματα της Αριστεράς κατήγγειλαν αυτό το κράτος και φυσικά δεν είχαν καμία συνδιαλλαγή μαζί του. Αντίθετα υποστήριζαν και περιέθαλπαν τα θύματά του και απαιτούσαν να επιστρέψει το Ισραήλ όλα αυτά που αποστερούσε και αποστερεί από τα θύματά του. 

Σήμερα δεκάδες πολιτικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις από 19 χώρες της Ευρώπης ζητούν την ακύρωση της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ -δηλ. των οικονομικών διευκολύνσεων και των προνομίων που έχει το σιωνιστικό κράτος στις ευρωπαϊκές αγορές. Την έκκληση για ακύρωση της συμφωνίας έχουν συνυπογράψει, μεταξύ άλλων, το Podemos, η Ενωμένη Αριστερά (Ισπανία), το Γαλλικό Κομουνιστικό Κόμμα, το Αριστερό Κόμμα στη Γαλλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας και πολλοί άλλοι. Μάλιστα έχει πλέον διαμορφωθεί ένα παγκόσμιο κίνημα που ζητά και επιβολή μποϊκοτάζ κατά των ισραηλινών προϊόντων συνολικά, όπως ακριβώς έγινε ενάντια στο καθεστώς του απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική. Το κίνημα, που είναι γνωστό ως BDS, έχει πλέον βρει υποστηρικτές στο εσωτερικό του ίδιου του Ισραήλ από προοδευτικούς φιλειρηνικούς δημοκράτες. 

Ο άλλος «καλός» και απαραίτητος σύμμαχος των «ελληνικών συμφερόντων» είναι το καθεστώς της Αιγύπτου. Πρόκειται για μια αιμοσταγή στρατιωτική χούντα που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση Μόρσι, συνέλαβε, εκτέλεσε, βασάνισε και φυλάκισε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και αντέστρεψε όλες τις δημοκρατικές κατακτήσεις της αραβικής άνοιξης. Σε ένα κρεσέντο προκλητικότητας μάλιστα απάλλαξε και τον λαομίσητο πρώην «πρόεδρο» Μουμπάρακ από τις κατηγορίες για τη σφαγή χιλιάδων διαδηλωτών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της πλατείας Ταχρίρ. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα διεθνώς αναγνωρισμένο και βραβευμένο θύμα της χούντας δηλώνει δημοσίως ότι ο καλός σύμμαχος του Σαμαρά, δηλ. ο στρατηγός Σίσι, «πρέπει να θεωρηθεί εγκληματίας πολέμου».

Ενώπιον αυτής της εικόνας, μπορεί άραγε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει δεξιότερη στάση από τη στάση των πρώτων χρόνων του ΠΑΣΟΚ (ο Α. Παπανδρέου δεν αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ και φιλοξενούσε με τιμές τον ηγέτη της PLO, Γ. Αραφάτ στην Αθήνα); Μπορεί να χαϊδεύει τους θύτες Ισραηλινούς αγνοώντας ακριβώς όλες τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου που επικαλείται η ελληνική πλευρά για την Κύπρο; Μπορεί να συνεργαστεί με το κράτος-απαρτχάιντ στο όνομα μιας «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής που «διεκδικεί» νέους χώρους στην Α. Μεσόγειο; Είναι εντελώς υποκριτικό να υποστηρίζει μέχρι σήμερα η ελληνική Αριστερά την ηρωική αποστολή «Ένα καράβι για τη Γάζα» και άλλες πρωτοβουλίες για τρόφιμα και φάρμακα για τους χειμαζόμενους Παλαιστινίους και από την άλλη να συναινεί στην αποστέρηση της παλαιστινιακής ΑΟΖ την οποία προβλέπει η ελληνο-κυπριακο-ισραηλινή μοιρασιά στην Α. Μεσόγειο. Είναι γελοίο να προσπαθείς να βοηθήσεις με ένα σωρό θυσίες στέλνοντας προϊόντα αξίας μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και την ίδια στιγμή να συναινείς στην αποστέρηση δισεκατομμυρίων ευρώ από τους Παλαιστίνιους.

Κατά τη γνώμη μας, τα καθήκοντα της Αριστεράς (και πολύ περισσότερο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς) βρίσκονται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση: Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει όχι μόνον να συμμετάσχει αλλά και να πρωτοστατήσει στην έκκληση για κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ-Ισραήλ, καθώς και στην εξάπλωση του κινήματος BDS. Θα πρέπει να ζητήσει να πάψει ο αποκλεισμός της Γάζας, να διαλυθούν οι ισραηλινοί εποικισμοί και να σταματήσει το σιωνιστικό απαρτχάιντ. Κυρίως οφείλει να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης, όπως έχουν ήδη κάνει 135 χώρες του κόσμου και όπως ζητά η παλαιστινιακή αντιπροσωπεία στην Αθήνα. Είναι όνειδος για την ΕΕ, που σε συμφωνία με τις ΗΠΑ, δεν αναγνωρίζει το παλαιστινιακό κράτος και στοιχειώδες καθήκον μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να έρθει σε ρήξη με αυτή την ιμπεριαλιστική γραμμή.

Όσον αφορά την Αίγυπτο, μερικοί λένε ότι δεν ενδιαφέρει μια ελληνική κυβέρνηση (ακόμη και μια κυβέρνηση της Αριστεράς) τι καθεστώς έχει. Οι συμφωνίες ισχύουν ακόμη και με χούντες, λένε. Αν είναι έτσι όμως, τότε έχει άδικο ο ΣΥΡΙΖΑ που λέει στην τρόικα ότι δεν θα αναγνωρίσει τις συμφωνίες που θα υπογράψει η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων –παρότι αυτή η κυβέρνηση έχει προκύψει τουλάχιστον έπειτα από εκλογές, ενώ η αιγυπτιακή είναι προϊόν πραξικοπήματος. Η Αριστερά οφείλει να αναιρέσει κάθε συμφωνία με τον «εγκληματία πολέμου» Σίσι, απαιτώντας απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και αποκατάσταση της δημοκρατίας. Κάθε άλλη στάση είναι ενίσχυση του καθεστώτος και πισώπλατη μαχαιριά στους χιλιάδες δολοφονημένους, φυλακισμένους και βασανισμένους αγωνιστές της δημοκρατίας.

Συναίνεση και ξέπλυμα του Βενιζέλου ή χείρα φιλίας στον τουρκικό λαό;

Μια αριστερή κυβέρνηση εν αναμονή έχει πρώτιστο καθήκον να διαφυλάξει και την ειρήνη στο Αιγαίο –και σε συνδυασμό με αυτήν να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του κόσμου της εργασίας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να ονειρεύεται πλατφόρμες αντλήσεως πετρελαίου και ισραηλινούς αγωγούς προς την Ευρώπη (από τα οποία δεν θα έχει να ωφεληθεί τίποτα ο ελληνικός λαός) στοιχιζόμενη πίσω από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την περιοχή. Πολύ χειρότερα δεν μπορεί ο Τσίπρας να συναντά τον Βενιζέλο και να δηλώνει ότι «τα εξωτερικά θέματα δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο εσωτερικής αντιπαράθεσης». Εκτός των άλλων, αυτή η γραμμή είναι ο δρόμος προς την κόλαση της συναίνεσης (βλ. σχετικό εξώφυλλο των «Νέων» στις 2/12) και προς το πολιτικό ξέπλυμα του πιο ξεδιάντροπου και διεφθαρμένου υπερασπιστή των μνημονίων. 

Αντίθετα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να εκμεταλλευθεί το γεγονός ότι η Τουρκία βρίσκεται αυτήν τη στιγμή σε ρήξη με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ: Αντί να συνεχίζει την ίδια εθνικιστική ρητορική των αστικών κυβερνήσεων, η Αριστερά θα έπρεπε από τώρα να προχωρήσει σε μορατόριουμ εξοπλισμών έτσι ώστε και να περιορίσει τους κινδύνους ανάφλεξης στο Αιγαίο και να μειώσει τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες από τις οποίες επωφελούνται μόνον οι έμποροι όπλων, οι Τσοχατζόπουλοι και οι Καρατζαφέρηδες. 

Αντί να πλειοδοτεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε εθνικιστική ρητορική (καταγγέλλοντας π.χ. τη σύγκληση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας) θα έπρεπε να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να προτείνει μια φιλειρηνική πολιτική. Όταν έχεις συναντήσει τον Σόιμπλε, τον Πάπα, τον (σιωνιστή) Σιμόν Πέρες, τα γεράκια του Σίτι του Λονδίνου, την Αγγελοπούλου και πολλούς άλλους, δεν μπορεί να μη βρίσκεις τρόπο να «συναντήσεις» τον τουρκικό λαό. 

Η σημερινή κυβέρνηση της Τουρκίας ασκεί μια αντιδραστική νεοφιλελεύθερη πολιτική και ασφαλώς θα προτιμούσαμε έναν τουρκικό ΣΥΡΙΖΑ για να συνδιαλλαγούμε. Όμως προϋπόθεση για να υπάρξει αυτός ο τουρκικός ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από το να λάμψει το ελληνικό παράδειγμα με την ανατροπή της λιτότητας, είναι και το άπλωμα του χεριού προς τον τουρκικό λαό. Αν βρει ανταπόκριση στην τουρκική κοινωνία αυτό το κλαδί ελιάς, θα αποτελέσει το μεγαλύτερο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ σε οποιαδήποτε προσπάθεια προβοκάτσιας μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από την Αριστερά.