Η απεργία πείνας των Παλαιστινίων συνεχίζεται

Αν και οι ισ­ραη­λι­νές Αρχές ισχυ­ρί­ζο­νται ότι η συμ­με­το­χή έχει μειω­θεί ση­μα­ντι­κά, η ει­κό­να είναι η ακρι­βώς αντί­θε­τη. Σύμ­φω­να με τις ορ­γα­νώ­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους φυ­λα­κι­σμέ­νους, απλώς υπήρ­ξαν κρα­τού­με­νοι που εξαρ­χής συμ­με­τεί­χαν στην απερ­γία για ορι­σμέ­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα (ως αλ­λη­λεγ­γύη) και δε δε­σμεύ­ο­νταν από την αρ­χι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση. Αντί­θε­τα, την ώρα που γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές, άλλοι 200 κρα­τού­με­νοι δή­λω­ναν έτοι­μοι να προ­σχω­ρή­σουν στην απερ­γία, ενώ η Χαμάς ανα­κοί­νω­σε πως αν δεν γί­νουν δεκτά τα αι­τή­μα­τα των απερ­γών, είναι έτοι­μα εκα­το­ντά­δες μέλη της να ξε­κι­νή­σουν και αυτά απερ­γία πεί­νας.

Όλες οι επι­θέ­σεις, οι προ­βο­κά­τσιες και τα κα­τα­σταλ­τι­κά μέτρα δεν έχουν κα­τα­φέ­ρει να κάμ­ψουν το φρό­νη­μα των απερ­γών. Έχο­ντας συ­μπλη­ρώ­σει ήδη ένα μήνα, η απερ­γία πεί­νας μπαί­νει σε κρί­σι­μο στά­διο. Κατά μέσο όρο οι κρα­τού­με­νοι έχουν χάσει 20 κιλά, ενώ δε­κά­δες αντι­με­τω­πί­ζουν προ­βλή­μα­τα υγεί­ας και βρί­σκο­νται σε «νο­σο­κο­μεία» (τα ει­σα­γω­γι­κά σκό­πι­μα, καθώς υπάρ­χουν κα­ταγ­γε­λί­ες πως δεν ει­σά­γο­νται σε κα­νο­νι­κά νο­σο­κο­μεία αλλά σε αυ­το­σχέ­διες εγκα­τα­στά­σεις στις φυ­λα­κές). Ο ηγέ­της και εμπνευ­στής της απερ­γί­ας πεί­νας, ο Μα­ρουάν Μπαρ­γού­τι, προει­δο­ποιεί πως μπο­ρεί να στα­μα­τή­σει να παίρ­νει και νερό και αλάτι.

Εκτός από την απο­μό­νω­ση της φυ­λα­κής, οι απερ­γοί πεί­νας αντι­με­τω­πί­ζουν και ένα «τεί­χος σιω­πής» γύρω από τον αγώνα τους. Μια απερ­γία πεί­νας εκα­το­ντά­δων αν­θρώ­πων εδώ και πάνω από ένα μήνα που ζη­τούν τα αυ­το­νό­η­τα του διε­θνούς δι­καί­ου τα οποία πα­ρα­βιά­ζο­νται συ­στη­μα­τι­κά, είτε απο­σιω­πά­ται τε­λεί­ως είτε περνά στα ψιλά των συ­στη­μα­τι­κών ΜΜΕ.

Πα­ρό­λα αυτά, η φωνή των απερ­γών έχει φτά­σει στο εξω­τε­ρι­κό και έχει προ­κα­λέ­σει κι­νη­το­ποι­ή­σεις συ­μπα­ρά­στα­σης σε μια σειρά χώρες. Η πα­λαι­στι­νια­κή ση­μαία ανε­μί­ζει στο Δου­βλί­νο, ιστο­ρι­κά στε­λέ­χη του κι­νή­μα­τος ενά­ντια στο Απαρτ­χάιντ στη Νότια Αφρι­κή έκα­ναν συμ­βο­λι­κή απερ­γία πεί­νας, ενώ απερ­γία πεί­νας ξε­κί­νη­σαν ακόμα και φοι­τη­τές στο Πα­νε­πι­στή­μιο του Μάν­τσε­στερ.

Στα ίδια τα πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη, η απερ­γία πεί­νας έχει γίνει ση­μείο ανα­φο­ράς για την αντί­στα­ση στην κα­το­χή. Μια πλη­θώ­ρα δρά­σε­ων εξε­λίσ­σε­ται κα­θη­με­ρι­νά, με πρω­τα­γω­νι­στές πρώην φυ­λα­κι­σμέ­νους και τις οι­κο­γέ­νειες των απερ­γών πεί­νας. Πε­ρί­που 10 μα­νά­δες φυ­λα­κι­σμέ­νων ξε­κί­νη­σαν επί­σης απερ­γία πεί­νας. Μια από αυτές, η Λα­τί­φα, έχει μια ιστο­ρία που συ­μπυ­κνώ­νει την κα­τά­στα­ση: Και τα 9 παι­διά της έχουν πε­ρά­σει από τις φυ­λα­κές του Ισ­ρα­ήλ. Σή­με­ρα σε αυτές βρί­σκο­νται τα 4, τα οποία συμ­με­τέ­χουν όλα στην απερ­γία πεί­νας, και η ίδια δη­λώ­νει πως «δεν γί­νε­ται να φάω όσο δεν τρώνε τα παι­διά μου». Στη Δυ­τι­κή Όχθη και τη Λω­ρί­δα της Γάζας, δια­δη­λώ­σεις ξε­σπά­νε κα­θη­με­ρι­νά, και συ­να­ντούν την αγριό­τη­τα των δυ­νά­με­ων κα­το­χής, οι οποί­ες κατά τις τε­λευ­ταί­ες συ­γκρού­σεις με τους Πα­λαι­στί­νιους, χρη­σι­μο­ποί­η­σαν και πραγ­μα­τι­κά πυρά. Στη Γάζα, οι -για χρό­νια απο­κλει­σμέ­νοι- κά­τοι­κοι επι­τέ­θη­καν στο συ­νο­ρια­κό φρά­χτη. Ο Μαχ­μούντ Αμπάς ζητά από τους ισ­ραη­λι­νούς αξιω­μα­τού­χους να βρε­θεί μια λύση, για να απο­φευ­χθεί το εν­δε­χό­με­νο γε­νι­κευ­μέ­νης εξέ­γερ­σης…

Συ­να­ντή­σεις Τραμπ-Αμπάς, νέο πο­λι­τι­κό ντο­κου­μέ­ντο της Χαμάς

Ο ανυ­πο­χώ­ρη­τος αγώ­νας των κρα­του­μέ­νων και η ανάλ­γη­τη στάση της κυ­βέρ­νη­σης του Ισ­ρα­ήλ απο­τε­λούν έναν πα­νί­σχυ­ρο συμ­βο­λι­σμό του πα­λαι­στι­νια­κού ζη­τή­μα­τος και κα­τα­δει­κνύ­ουν πόσο κού­φιες είναι οι «συ­νο­μι­λί­ες» που επι­διώ­κε­ται να ξε­κι­νή­σουν και πάλι. Είχε προη­γη­θεί η επί­σκε­ψη Αμπάς στις ΗΠΑ, ο οποί­ος απο­θέ­ω­σε τις ικα­νό­τη­τες του Τραμπ και εκλι­πα­ρεί για κά­ποια στή­ρι­ξη και τώρα ο Αμε­ρι­κα­νός πρό­ε­δρος τα­ξι­δεύ­ει στο Ισ­ρα­ήλ και εν­δε­χο­μέ­νως να βρε­θεί και στη Δυ­τι­κή Όχθη. Στην ατζέ­ντα του δεν υπάρ­χουν τα δι­καιώ­μα­τα των Πα­λαι­στι­νί­ων, αλλά η προ­σπά­θεια πε­ρε­ταί­ρω «κα­νο­νι­κο­ποί­η­σης» των σχέ­σε­ων του Ισ­ρα­ήλ με τα αρα­βι­κά κράτη. Κατά την επί­σκε­ψη Νε­τα­νιά­χου στις ΗΠΑ, ο Τραμπ έκανε ένα ρη­το­ρι­κό βήμα πίσω ακόμα και από την κα­θιε­ρω­μέ­νη αμε­ρι­κα­νι­κή υπο­κρι­σία, που προ­βλέ­πει ο πρό­ε­δρος των ΗΠΑ να καλεί το Ισ­ρα­ήλ να στα­μα­τή­σει τους εποι­κι­σμούς. Ο Ντό­ναλντ ζή­τη­σε από τον Νε­τα­νιά­χου, «να πε­ριο­ρί­σει τους εποι­κι­σμούς, για λίγο» ενό­ψει του τα­ξι­διού του στη Μέση Ανα­το­λή!

Την χρε­ο­κο­πία της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής, η οποία όπως δή­λω­σε ο Τραμπ «συ­νερ­γά­ζε­ται πολύ όμορ­φα» με το Ισ­ρα­ήλ στο ζή­τη­μα της «ασφά­λειας», δη­λα­δή της κα­το­χής και της κα­τα­πί­ε­σης των Πα­λαι­στι­νί­ων, επι­χει­ρεί να αξιο­ποι­ή­σει η Χαμάς.

Πρό­σφα­τα, ο απερ­χό­με­νος ηγέ­της της, ο Χά­λεντ Με­σά­αλ, πα­ρου­σί­α­σε ένα νέο «πο­λι­τι­κό ντο­κου­μέ­ντο» της ορ­γά­νω­σης που έρ­χε­ται να αλ­λά­ξει κά­ποια από τα ση­μεία του ιδρυ­τι­κού κει­μέ­νου της Χαμάς του 1988.

Σε αυτό, η Χαμάς:

-Πε­ρι­γρά­φει την ίδρυ­ση «κυ­ρί­αρ­χου κι ανε­ξάρ­τη­του» πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους στα σύ­νο­ρα του 1967 ως μια «λύση που εκ­φρά­ζει μια εθνι­κή συ­ναί­νε­ση», δίχως να εγκα­τα­λεί­πει το στρα­τη­γι­κό στόχο της απε­λευ­θέ­ρω­σης της Πα­λαι­στί­νης «από το πο­τά­μι ως τη θά­λασ­σα».

-Πε­ρι­γρά­φει το χα­ρα­κτή­ρα της σύ­γκρου­σης με απο­κλει­στι­κά πο­λι­τι­κούς (κα­το­χή, εκτο­πι­σμός κλπ) και όχι θρη­σκευ­τι­κούς όρους, διευ­κρι­νί­ζο­ντας ότι πο­λε­μά ενά­ντια στο «σιω­νι­στι­κό σχέ­διο» και «όχι τους Εβραί­ους».

-Απα­λεί­φει κάθε ανα­φο­ρά στη Μου­σουλ­μα­νι­κή Αδελ­φό­τη­τα, και πε­ρι­γρά­φει τον εαυτό της ως ανε­ξάρ­τη­το «εθνι­κό, ισλα­μι­κό κί­νη­μα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης».

Τόσο στο κεί­με­νο, όσο και σε διευ­κρι­νι­στι­κές συ­νε­ντεύ­ξεις του Με­σά­αλ, γί­νε­ται σαφές ότι η Χαμάς δεν θα κάνει πίσω από κά­ποιες κομ­βι­κές επι­λο­γές (που απο­τε­λούν τους μό­νι­μους όρους του «κουαρ­τέ­του»): Δεν ανα­γνω­ρί­ζει το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, δεν απο­κη­ρύσ­σει την ένο­πλη πάλη, δεν απο­δέ­χε­ται τις συμ­φω­νί­ες του Όσλο, κα­ταγ­γέ­λει κάθε συ­νερ­γα­σία της Π.Α. με τις δυ­νά­μεις κα­το­χής, ενώ η ανα­γνώ­ρι­ση του ηγε­τι­κού ρόλου της PLO συ­νο­δεύ­ε­ται από την έκ­κλη­ση για «δη­μο­κρα­τι­κή ανα­διορ­γά­νω­σή της».

Πα­ρα­μέ­νο­ντας λοι­πόν «μα­χη­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή» στην ηγε­σία της Φατάχ, προ­χω­ρά σε κά­ποιες ανα­προ­σαρ­μο­γές με πολ­λα­πλά κί­νη­τρα, και θε­τι­κά και αρ­νη­τι­κά. Ο στό­χος να εμ­φα­νι­στεί ως πο­λι­τι­κή, πα­νε­θνι­κή δύ­να­μη αφορά υπαρ­κτές πιέ­σεις από την ίδια της την κοι­νω­νι­κή βάση αλλά και την προ­σπά­θεια να διευ­ρύ­νει αυτήν την βάση, καθώς η Φατάχ φθεί­ρε­ται. Αλλά πι­θα­νά να λο­γο­δο­τεί και σε πιέ­σεις να δεί­ξει «πραγ­μα­τι­σμό» για να γίνει δεκτή στο τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων ή και στις δυ­τι­κές πρω­τεύ­ου­σες στο μέλ­λον. Είναι εν­δει­κτι­κή η απα­λοι­φή της ανα­φο­ράς στους Αδελ­φούς Μου­σουλ­μά­νους: Αφορά λι­γό­τε­ρο μια κά­ποια «εθνι­κο­ποί­η­ση» της Χαμάς και πε­ρισ­σό­τε­ρο μια δή­λω­ση καλής θέ­λη­σης απέ­να­ντι στο κα­θε­στώς Σίσι στην Αί­γυ­πτο.

Το με­τέ­ω­ρο βήμα προς την «με­τριο­πά­θεια» δεί­χνει πως η προ­σπά­θεια ρυ­μούλ­κυ­σης της Χαμάς (όπως πα­λιό­τε­ρα της Φατάχ) έχει ξε­κι­νή­σει, αλλά δεν θα είναι μια εύ­κο­λη, ομαλή δια­δι­κα­σία.  

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά" που κυ­κλο­φο­ρεί