Η διακήρυξη του ΜΕΤΑ στο 9o συνέδριο της ΕΔΟΘ

Το 9ο συ­νέ­δριο της ΕΔΟΘ γί­νε­ται σε μια κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο για τους ερ­γα­ζό­με­νους στο Δη­μό­σιο και για το σύ­νο­λο της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Η μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η εφαρ­μο­γή ενός σκλη­ρού μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος απ’ την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο χει­ρο­τε­ρεύ­ει τη ζωή των ερ­γα­ζο­μέ­νων και τρο­φο­δο­τεί την οι­κο­νο­μι­κή κρίση, αλλά καλ­λιερ­γεί και ένα κλίμα ητ­το­πά­θειας και απο­γο­ή­τευ­σης…

Η κυβέρνηση του Τσίπρα είναι η πρώτη κυβέρνηση που ψηφίζει δύο μνημόνια, το ένα πιο σκληρό από το άλλο. Ο ταξικός πόλεμος σε βάρος των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας, παίρνει με τα μέτρα του Μνημονίου 4, άλλες διαστάσεις. Η εργατική τάξη θα ζει στα όρια της φτώχειας, χωρίς δικαιώματα, σε μια περίοδο μάλιστα που οι δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής είναι τέτοιες που μπορεί να τα έχει όλα!

Το αφορολόγητο μειώνεται κατά 3.000 ευρώ. Οι συντάξεις μειώνονται κατά 18% οι κανονικές και άλλο τόσο τουλάχιστον οι επικουρικές. Η ελαστική εργασία διευρύνεται, όπως και το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Τα δημόσια αγαθά, όπως το ρεύμα και το νερό, παραδίδονται σε κοράκια τύπου «Suez». Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, το αεροδρόμιο «Μακεδονία», η ΕΥΑΘ, τα στρατόπεδα, καθώς και κάθε δημόσια επιχείρηση ή δημόσιος χώρος δίνονται ή πρόκειται άμεσα να δοθούν σε ιδιώτες. Οι μαζικές απολύσεις γίνονται αποκλειστικό δικαίωμα του εργοδότη. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του δημοσίου, που υπολειτουργούν, οδεύουν ακόμη και προς κλείσιμο με την ψευτοαξιολόγηση δομών και προσωπικού.

Και δεν είναι μόνο αυτά τα μέτρα που φέρνει το Μνημόνιο 4. Η πλήρως υποβαθμισμένη τα τελευταία χρόνια δημόσια υγεία οδηγείται σε ασφυξία. Η κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει μέτρα που θα εξασφαλίζουν ότι το 2017 το εκτιμώμενο χάσμα ανάμεσα στις δαπάνες και τα αντίστοιχα ανώτατα όρια του ποσού που επιστράφηκε στον ΕΟΠΥΥ για τα φαρμακευτικά προϊόντα, τα διαγνωστικά και τις ιδιωτικές κλινικές θα μειωθεί τουλάχιστον κατά 30% σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Ενώ το όριο δαπανών μειώνεται ως το 2019 κατά 250 εκατ. ευρώ.

Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, με τα μέτρα αυτά, θα χάσουν πάνω από δύο μισθούς το χρόνο, οι ντόπιοι καπιταλιστές στήνουν πάρτι και προσπαθούν να μοιράσουν την πίτα, διεκδικώντας ο καθένας για τον εαυτό του όσο μεγαλύτερο κομμάτι γίνεται. Τα αυξημένα το τελευταίο διάστημα κέρδη τους θα εκτοξευθούν με τα λεφτά που θα τους χαριστούν για να φτιάξουν τα γήπεδά τους, αλλά και από επιπλέον μέτρα, όπως η επιδότηση επιχειρήσεων για προσλήψεις ανέργων.

Στο όνομα της «ανάπτυξης», θυσιάζουν τις θέσεις εργασίας και τα εναπομείναντα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Συγχρόνως, χαρίζουν τα χρέη στους Μαρινόπουλους και τους λοιπούς «ατυχήσαντες» καπιταλιστές, ενώ την ίδια ώρα θεσμοθετούν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, ώστε τα «κοράκια» των τραπεζών να αρπάξουν τις λαϊκές κατοικίες.

Παρ’ όλο που στα λόγια «πολεμούν τη διαπλοκή», χτίζουν γέφυρες με επιχειρηματικά κέντρα και παραχωρούν τους ελεύθερους χώρους των πόλεων στις μαφίες των ΠΑΕ και στους μεγαλοεργολάβους των φαραωνικών εμπορικών κέντρων.

Επίσης, ετοιμάζονται να ξοδέψουν άλλα 4 δισ. ευρώ για νέες αγορές όπλων από τους εμπόρους του πολέμου, συνδράμοντας τις φονικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, συμμετέχοντας σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το ΝΑΤΟ και το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού στο Αιγαίο.

«Ρεαλιστές» σαν τον Μουζάλα, σε συνεργασία με την ΕΕ, συνεχίζουν τη ρατσιστική πολιτική απομόνωσης και αποτροπής των προσφυγικών πληθυσμών. Σπαταλούν δεκάδες εκατομμύρια, όχι σε ανθρώπινες δομές φιλοξενίας για όσους έχουν ανάγκη, αλλά σε ΜΚΟ που κερδοσκοπούν πάνω στον πόνο των θυμάτων της φτώχειας και του πολέμου και παράλληλα προαναγγέλλουν νέα κολαστήρια-κέντρα κράτησης στα νησιά.

Το μείγμα κυβερνητικής κοροϊδίας και ταξικής αδικίας γίνεται εκρηκτικό όταν συνδυαστεί με το ένα εκατομμύριο των ανέργων, την εντεινόμενη φτώχεια, τη διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας.

Η αντι­στρο­φή των συ­νε­πειών αυτής της κα­τά­στα­σης αφορά όλες τις δυ­νά­μεις που θέ­λουν να ανα­ζω­ο­γο­νή­σουν το κί­νη­μα επει­δή εμπι­στεύ­ο­νται τη δυ­να­μι­κή που μπο­ρεί να ανα­δεί­ξει. Γι’ αυτό όλοι μαζί έχου­με την υπο­χρέ­ω­ση και την ανά­γκη να κά­νου­με κάτι έμπρα­κτα και άμεσα.

Με πρό­σχη­μα το χρέος, το κε­φά­λαιο και ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός δεν πε­ριο­ρί­ζο­νται απλώς σε μνη­μό­νια και σε αντι­λαϊ­κά μέτρα, αλλά στο­χεύ­ουν να κα­θυ­πο­τά­ξουν τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα λαϊκά στρώματα, κα­τα­λύ­ο­ντας κάθε ερ­γα­τι­κό δι­καί­ω­μα και κάθε έν­νοια δη­μο­κρα­τί­ας.

Ενα­ντιω­νό­μα­στε στην επι­δί­ω­ξη που θέλει τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα λαϊκά στρώματα να συ­νη­θί­σουν στη φτώ­χεια και την εξα­θλί­ω­ση, στη δου­λειά χωρίς μισθό και δι­καιώ­μα­τα, σε μια πε­ρί­ο­δο που διευ­ρύ­νο­νται οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και αντι­κει­με­νι­κά με­γα­λώ­νουν οι δυ­να­τό­τη­τες ικα­νο­ποί­η­σής τους.

Σή­με­ρα λοι­πόν, είναι απο­λύ­τως ανα­γκαία η συ­γκρό­τη­ση ενός ευ­ρύ­τε­ρου πα­νερ­γα­τι­κού και κοι­νω­νι­κού με­τώ­που όλων τα πλητ­τό­με­νων απ’ τα μνη­μό­νια στρω­μά­των, με στόχο την ανα­τρο­πή των αντι­λαϊ­κών πο­λι­τι­κών.

H πε­ρί­ο­δος από το προη­γού­με­νο συ­νέ­δριο της ΕΔΟΘ (Μάης 2014) μέχρι σή­με­ρα, κα­λύ­πτει από τη μια το χρο­νι­κό διά­στη­μα μέχρι το Γε­νά­ρη του 2015 με την υπο­χώ­ρη­ση των μα­ζι­κών απερ­για­κών και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων που ανα­πτύ­χθη­καν τα προη­γού­με­να χρό­νια εν ανα­μο­νή πο­λι­τι­κής – κοι­νο­βου­λευ­τι­κής διε­ξό­δου. Μια στάση ανα­μο­νής που καλ­λιερ­γή­θη­κε από το ντό­πιο και ευ­ρω­παϊ­κό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο και από την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Από την άλλη, το διά­στη­μα από τις εκλο­γές του Γε­νά­ρη του 2015 μέχρι σή­με­ρα, εί­χα­με την αλ­λα­γή της κυ­βέρ­νη­σης, το Δη­μο­ψή­φι­σμα στις 5 Ιούλη 2015 και το με­γά­λο «ΟΧΙ», των εργαζομένων, της νεολαίας και όλων των θυμάτων των μνημονίων, την πλήρη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ακο­λού­θη­σε με την ψή­φι­ση του 3ου μνη­μο­νί­ου και την ολο­κλή­ρω­σή της που απο­τυ­πώ­θη­κε στις εκλο­γές στις 20 Σε­πτέμ­βρη του 2015 και στην εφαρ­μο­ζό­με­νη κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, καθώς και την πρόσφατη ψήφιση του 4ου μνημονίου.

Το δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κό κί­νη­μα και η ΕΔΟΘ

Το ίδιο διά­στη­μα το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα του δη­μο­σί­ου έδωσε την κρί­σι­μη μάχη κατά της «αξιο­λό­γη­σης» και των απο­λύ­σε­ων, με την απερ­γία–αποχή διαρ­κεί­ας, η οποία κα­τά­φε­ρε μια κα­θα­ρή υπο­χώ­ρη­ση του αντί­πα­λου, αφού δό­θη­κε με εντυ­πω­σια­κά μα­ζι­κό & συλ­λο­γι­κό τρόπο, εξα­σφα­λί­ζο­ντας την ενερ­γό συμ­με­το­χή εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων ερ­γα­ζό­με­νων για πολ­λούς μήνες.

Οι δυ­νά­μεις του ΜΕΤΑ, επέ­μει­ναν στην κα­τά­θε­ση αγω­νι­στι­κής πρό­τα­σης με όρους νίκης, που να εμπλέ­κει το σύ­νο­λο των Δη­μο­σί­ων Υπαλ­λή­λων, με συν­θή­κες διάρ­κειας & αντο­χής και γι’ αυτό αι­σθά­νο­νται δι­καιω­μέ­νες, αφού η πρό­τα­σή τους για απερ­γία – αποχή έγινε τε­λι­κά απο­δε­κτή από όλες τις άλλες πα­ρα­τά­ξεις στην ΑΔΕΔΥ, όταν αρ­χι­κά, κά­ποιες από αυτές τη θε­ω­ρού­σαν «πα­ρά­τυ­πη» και αδιέ­ξο­δη.

Για το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και τους ερ­γα­ζό­με­νους η κι­νη­το­ποί­η­ση αυτή, καθώς και η επα­να­φο­ρά των απο­λυ­μέ­νων και «δια­θέ­σι­μων», η κα­τάρ­γη­ση των αντι­υ­παλ­λη­λι­κών δια­τά­ξε­ων του πει­θαρ­χι­κού – απο­τέ­λε­σμα των αγώ­νων του κι­νή­μα­τος – οδη­γούν σε χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα για τις μάχες που δί­νο­νται για να κερ­δί­ζο­νται. Οι ορ­γα­νω­μέ­νοι συλ­λο­γι­κά αγώ­νες, με την ενερ­γό συμ­με­το­χή όλων, με σχέ­διο για συ­νέ­χεια και κλι­μά­κω­ση, με μορ­φές πάλης που δια­σφα­λί­ζουν την αντο­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων και το συ­ντο­νι­σμό των δυ­νά­με­ων, μπο­ρούν να φέρ­νουν νίκες ακόμα και στις δύ­σκο­λες συν­θή­κες των μνη­μο­νί­ων.

Η εύ­κο­λη επι­λο­γή στά­σε­ων ερ­γα­σί­ας ή και απερ­γιών, χωρίς να δια­σφα­λί­ζο­νται οι όροι προ­ε­τοι­μα­σί­ας και μα­ζι­κής συμ­με­το­χής, δεν υπο­δη­λώ­νει απα­ραί­τη­τα και την αγω­νι­στι­κή–τα­ξι­κή στάση των δυ­νά­με­ων που τις ψη­φί­ζουν. Πολ­λές φορές κα­τα­δει­κνύ­ουν την υπο­τί­μη­ση στη συλ­λο­γι­κή δύ­να­μη των ερ­γα­ζο­μέ­νων και καλ­λιερ­γούν τη λο­γι­κή της ανά­θε­σης, προ­ω­θώ­ντας την αντί­λη­ψη ότι τα προ­βλή­μα­τα μπο­ρούν να λυ­θούν από κά­ποιες συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες (ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο αν αυτές σχε­τί­ζο­νται με τα διά­φο­ρα κέ­ντρα εξου­σί­ας και κυ­βέρ­νη­σης), χωρίς την ενερ­γό δράση των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Θε­ω­ρού­με θε­τι­κό το γε­γο­νός ότι η ΑΔΕΔΥ έχει δια­τυ­πώ­σει και προ­βάλ­λει τα αι­τή­μα­τα για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, τη δια­γρα­φή του χρέ­ους και τη στάση πλη­ρω­μών σε σύ­γκρου­ση με την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και το ΔΝΤ, καθώς και το ότι έχει εκ­φρά­σει, και με τη συμ­με­το­χή της σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις, την αλ­λη­λεγ­γύη της στους πρό­σφυ­γες, τους με­τα­νά­στες και τους λαούς που αγω­νί­ζο­νται ενά­ντια στο φα­σι­σμό, τον ιμπε­ρια­λι­σμό και τον πό­λε­μο.

Δυ­στυ­χώς, αυτά τα αι­τή­μα­τα δεν υπο­στη­ρί­ζο­νται ενερ­γά από ορι­σμέ­νες δυ­νά­μεις της ΑΔΕΔΥ και κυ­ρί­ως από τις ηγε­σί­ες των ΔΑΚΕ & ΔΗ.ΣΥ. Πρω­το­πο­ρία (πρώην ΠΑΣΚ), Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή, εφό­σον ούτε συμ­φω­νούν ει­λι­κρι­νά, ούτε τα πι­στεύ­ουν πραγ­μα­τι­κά. Στη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο, απο­κα­λύ­φθη­κε πιο κα­θα­ρά ότι ο ερ­γο­δο­τι­κός και κυ­βερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός, δεν μπο­ρεί και δε θέλει να αντι­πα­ρα­τε­θεί στο προ­φα­νές, δη­λα­δή στις αι­τί­ες της κρί­σης που ανέ­τρε­ψε τις ζωές των ερ­γα­ζο­μέ­νων, οδή­γη­σε στη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού συ­στή­μα­τος, στις απο­λύ­τως ελα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας που απλώ­νο­νται και στο δη­μό­σιο, στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις υπη­ρε­σιών, στη δρα­μα­τι­κή μεί­ω­ση μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, στο «επι­τε­λι­κό» κρά­τος με «αξιο­λο­γή­σεις», κι­νη­τι­κό­τη­τα, κα­ταρ­γή­σεις φο­ρέ­ων και με­τα­φο­ρά κρί­σι­μων το­μέ­ων της Δη­μό­σιας Διοί­κη­σης στον από­λυ­το έλεγ­χο των δα­νει­στών (π.χ. η δήθεν Ανε­ξάρ­τη­τη Αρχή Δη­μο­σί­ων Εσό­δων).

Στην ήδη προ­βλη­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος προ­στέ­θη­κε η πα­ρά­τα­ξη του μνη­μο­νια­κού πλέον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (ΑΡΚΙ), ως άρι­στος μα­θη­τής των πρα­κτι­κών της ΠΑΣΚ στο κε­φά­λαιο του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Οι σχέ­σεις ή και ταυ­το­προ­σω­πί­ες με συμ­βού­λους υπουρ­γεί­ων δεν γί­νε­ται να αντι­κα­τα­στή­σουν τη δράση του κι­νή­μα­τος, ούτε να φέ­ρουν την πα­ρα­μι­κρή βελ­τί­ω­ση στους ερ­γα­ζό­με­νους.

Έτσι, κα­τα­φεύ­γουν σε τε­χνά­σμα­τα, με τα οποία η ηγε­σία της ΑΡΚΙ επι­χει­ρεί να ψα­ρέ­ψει σε θολά νερά, μι­λώ­ντας για μια δήθεν «ενό­τη­τα», απέ­να­ντι σε μνη­μο­νια­κές και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, χωρίς όμως καν να ανα­φέ­ρει ποιος τις ψη­φί­ζει και τις υλο­ποιεί.

Δυ­στυ­χώς, οι πα­ρα­τά­ξεις της Αριστεράς και τα ευ­ρύ­τε­ρα αντι­μνη­μο­νια­κά σχή­μα­τα δεν ένω­σαν τις δυ­νά­μεις τους μέχρι σή­με­ρα, για να απο­φευ­χθεί η συ­νει­δη­τή και σχε­δια­σμέ­νη αδρά­νεια από τις ΠΑΣΚ-ΔΑ­ΚΕ-ΑΡ­ΚΙ (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ).

Μο­να­δι­κή επι­λο­γή για τους ερ­γα­ζό­με­νους είναι η ρήξη και η απαλ­λα­γή όχι μόνο από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, αλλά και από συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες που ευ­θύ­νο­νται για τη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση και την ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα των συν­δι­κα­λι­στι­κών μας αγώ­νων.

Σή­με­ρα είναι επεί­γον και ανα­γκαίο το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα να προ­χω­ρή­σει στην ανα­συ­γκρό­τη­σή του, με στόχο τον πε­ριο­ρι­σμό του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού και της πο­λυ­διά­σπα­σής του και στη συ­γκρό­τη­ση μα­ζι­κών, ισχυ­ρών και αγω­νι­στι­κών συν­δι­κά­των, ικα­νών να ενώ­σουν το σύ­νο­λο της ερ­γα­τι­κής τάξης του δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα, να υπε­ρα­σπί­σουν και να διευ­ρύ­νουν τα ερ­γα­σια­κά, κοι­νω­νι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά της δι­καιώ­μα­τα.

Σ’ αυτό το πλαί­σιο το ΜΕΤΑ αγω­νί­ζε­ται για την υπέρ­βα­ση της διά­σπα­σης, την ορ­γα­νω­τι­κή ενό­τη­τα του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, την ενο­ποί­η­ση ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ, τη συ­γκρό­τη­ση ενιαί­ων συν­δι­κά­των δη­μό­σιου & ιδιω­τι­κού τομέα και την ενο­ποί­η­ση ομο­σπον­διών και σω­μα­τεί­ων στο Δη­μό­σιο.

Ση­μα­ντι­κό βήμα σ’ αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση απο­τε­λεί η τρο­πο­ποί­η­ση του κα­τα­στα­τι­κού της ΑΔΕΔΥ και συνακόλουθα της ΕΔΟΘ, για την έντα­ξη όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ανε­ξάρ­τη­τα από σχέση ερ­γα­σί­ας, στη δύ­να­μη των σω­μα­τεί­ων και ομο­σπον­διών της. Ο πα­λαιός τρό­πος συν­δι­κα­λι­στι­κής ορ­γά­νω­σης δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες κι αφήνει τα σωματεία μας αποψιλωμένα από πολύτιμες δυνάμεις.

Χρειάζεται η ΕΔΟΘ να γίνει κέντρο αντίστασης όχι μόνο των δημοσίων υπαλλήλων αλλά όσων κατοίκων της Θεσσαλονίκης πλήττονται από τα μνημόνια και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ. Να μπει στο κέντρο μιας πρωτοβουλίας συσπείρωσης των ζωντανών δυνάμεων της κοινωνίας, σωματείων, συλλογικοτήτων, επιτροπών κατοίκων, εργαζομένων και ανέργων, και καθενός και καθεμίας που θέλει να αντιπαλέψει τη λιτότητα και τα μνημόνια.

•  Χρειάζεται να σταματήσουμε την υποχώρηση και να επιστρέψουμε στα συνδικάτα ώστε να αναζωογονηθούν από τη βάση τους και να αποκτήσουν νέα ορμή και αποτελεσματικότητα.

•  Χρειάζεται η ενότητα ανάμεσα σε όσους συγκρούονται με τις μνημονιακές πολιτικές ώστε να υπάρξει η απαραίτητη συγκέντρωση δυνάμεων και οι αγώνες μας να γίνουν αποτελεσματικοί.

•  Χρειάζεται όμως, για να μπορέσει να υπηρετηθεί η ανάγκη της ενότητας, να ενισχυθούν οι παρατάξεις εκείνες που τη θεωρούν αναπόσπαστο στοιχείο της απάντησης στα μνημόνια και τη λιτότητα.

 Όλα τα παραπάνω είναι απαραίτητα ώστε να μπορέσει να υλοποιηθεί ένα σχέδιο που ξεκινώντας από την κατάργηση της λιτότητας θα περιλαμβάνει τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, τη βαριά φορολογία στο κεφάλαιο, την έξοδο από την Ευρωζώνη και τη σύγκρουση με την Ε.Ε. Μόνο έτσι, και με την διαρκή κινητοποίηση και εισβολή στο προσκήνιο, των εργαζομένων και των ανέργων, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, μπορούμε να ξεκινήσουμε μια διαδικασία που να φέρνει πιο κοντά μια κοινωνία με κέντρο τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος των επιχειρήσεων. Μια τέτοια κοινωνία δε θα θεωρεί τα κοινωνικά αγαθά εμπόρευμα και το κοινωνικό κράτος βάρος για τα δημόσια οικονομικά.

Έως τότε όμως ξαναπιάνουμε το νήμα των μεγάλων κινητοποιήσεων διεκδικούμε και αγω­νι­ζό­μα­στε για:

1. τη στα­δια­κή επα­να­φο­ρά των αμοι­βών των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων στην προ μνη­μο­νί­ων εποχή, με την ανά­λο­γη αύ­ξη­ση του βα­σι­κού ει­σα­γω­γι­κού μι­σθού, καθώς και την άμεση επα­να­φο­ρά των 13ου και 14ου μι­σθού και όλων των απω­λειών των συ­ντά­ξε­ων μέχρι 1.500€

2. την άμεση εφαρ­μο­γή της πεν­θή­με­ρης εβδο­μα­διαί­ας ερ­γα­σί­ας και του επτα­μι­σά­ω­ρου χωρίς μεί­ω­ση των απο­δο­χών, με την προ­ο­πτι­κή του επτά­ω­ρου και του 35ω­ρου, για να αντι­με­τω­πι­στεί η μά­στι­γα της ανερ­γί­ας

3. την προ­ώ­θη­ση ενός προ­γράμ­μα­τος μα­ζι­κών προ­σλή­ψε­ων μό­νι­μου προ­σω­πι­κού για την κά­λυ­ψη όλων των ανα­γκών στις δη­μό­σιες δομές υγεί­ας, στην εκ­παί­δευ­ση, αυ­το­διοί­κη­ση, ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, ελεγ­κτι­κούς μη­χα­νι­σμούς και σε όλες τις κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες

4. την κα­τάρ­γη­ση της ενοι­κια­ζό­με­νης, ελα­στι­κής και εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σί­ας & της με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης και την κά­λυ­ψη όλων των πα­γί­ων και διαρ­κών ανα­γκών, με προ­σω­πι­κό μό­νι­μης, στα­θε­ρούς και πλή­ρους απα­σχό­λη­σης. Την κα­τάρ­γη­ση των ερ­γο­λα­βιών και της εκ­χώ­ρη­σης αρ­μο­διο­τή­των σε ιδιώ­τες σ’ όλο το δη­μό­σιο, τα ΝΠΔΔ, τα νο­σο­κο­μεία και τους ΟΤΑ και την άμεση με­τα­τρο­πή όλων των ατο­μι­κών συμ­βά­σε­ων σε αο­ρί­στου χρό­νου για τους ερ­γα­ζό­με­νους στις υπη­ρε­σί­ες κα­θα­ριό­τη­τας των δη­μο­σί­ων υπη­ρε­σιών, των νο­σο­κο­μεί­ων και των ΟΤΑ

5. τη ρύθ­μι­ση όλων των δα­νεί­ων που έχουν πάρει οι ερ­γα­ζό­με­νοι και σή­με­ρα απο­πλη­ρώ­νο­νται με τους πα­λιούς ετε­ρο­βα­ρείς όρους. Απαι­τού­με μεί­ω­ση των το­κο­γλυ­φι­κών επι­το­κί­ων και «κού­ρε­μα» των στε­γα­στι­κών δα­νεί­ων με βάση τα ση­με­ρι­νά ει­σο­δή­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και τη ση­με­ρι­νή αξία των ακι­νή­των

6. το στα­μά­τη­μα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων δη­μο­σί­ων ορ­γα­νι­σμών, υπη­ρε­σιών & επι­χει­ρή­σε­ων, την επα­να­φο­ρά των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ορ­γα­νι­σμών στο δη­μό­σιο και των φο­ρο­λο­γι­κών υπη­ρε­σιών στον έλεγ­χο του Υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών

7. την αύ­ξη­ση και την πλήρη χρη­μα­το­δό­τη­ση του δη­μό­σιου τομέα από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και την αύ­ξη­ση των δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων

8. την από­συρ­ση των δια­δι­κα­σιών αξιο­λό­γη­σης δομών και ερ­γα­ζο­μέ­νων, της υπο­χρε­ω­τι­κής κι­νη­τι­κό­τη­τας Δη­μο­σί­ων Υπαλ­λή­λων, την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νια­κών δια­τά­ξε­ων πε­ρι­κο­πής ορ­γα­νι­κών θέ­σε­ων. Οι δια­δι­κα­σί­ες της αξιο­λό­γη­σης και της κι­νη­τι­κό­τη­τας προ­ω­θούν το στόχο του μι­κρού κι ευ­έ­λι­κτου επι­τε­λι­κού κρά­τους που θα εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα των ιδιω­τών και θα ανοί­γει τον δρόμο των απο­λύ­σε­ων και της κυ­ριαρ­χί­ας των ελα­στι­κών ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων

10. την κα­το­χύ­ρω­ση του δι­καιώ­μα­τος των ελεύ­θε­ρων συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων στο Δη­μό­σιο και της σύ­να­ψης συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας

11. τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, με άμεση παύση της εξυ­πη­ρέ­τη­σής του, με κα­ταγ­γε­λία των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων προ­κει­μέ­νου να δη­μιουρ­γη­θεί ο απα­ραί­τη­τος δη­μο­σιο­νο­μι­κός χώρος που θα επι­τρέ­πει την άσκη­ση της ανα­γκαί­ας κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής, για την άνοδο του βιο­τι­κού επι­πέ­δου των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

12. την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας και τον τερ­μα­τι­σμό των μνη­μο­νί­ων. Η θλι­βε­ρή εμπει­ρία μας απέ­δει­ξε ότι αυτά δεν γί­νο­νται στη «φυ­λα­κή του ευρώ», κα­τα­δει­κνύ­ο­ντας με τρα­γι­κό τρόπο την ανά­γκη εξό­δου της χώρας μας από την ευ­ρω­ζώ­νη, ώστε να δια­θέ­του­με τα απα­ραί­τη­τα ερ­γα­λεία για μια φι­λο­λαϊ­κή πο­ρεία, ανε­ξάρ­τη­τη από τις ανά­γκες του κε­φα­λαί­ου.

ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑ­ΜΑ­ΤΗ­ΣΟΥΝ

ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑ­ΜΑ­ΤΗ­ΣΟΥ­ΜΕ

Ο στό­χος της κοι­νής δρά­σης, της συ­σπεί­ρω­σης δυ­νά­με­ων και της ανα­συ­γκρό­τη­σης του ερ­γα­τι­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος για «να τα πά­ρου­με όλα πίσω» είναι στο κέ­ντρο των προ­σπα­θειών της πα­ρά­τα­ξής μας και πι­στεύ­ου­με ότι μπο­ρού­με να τον πε­τύ­χου­με.

Η εκ­πλή­ρω­ση των πα­ρα­πά­νω αι­τη­μά­των είναι ρε­α­λι­στι­κή στο πλαί­σιο μιας πο­λι­τι­κής που θα στη­ρί­ζε­ται στα λαϊκά στρώματα και τους ερ­γα­ζό­με­νους, θα προ­τάσ­σει τις ανά­γκες τους και όχι την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου, θα επι­λέ­γει τη σω­τη­ρία όσων παράγουν τον κοινωνικό πλούτο και όχι τη διά­σω­ση του ευρώ, της ευ­ρω­ζώ­νης και των χρε­ο­κο­πη­μέ­νων ιδιω­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων και τρα­πε­ζών.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!