Η διάσωση δεν είναι έγκλημα - Πρόσφυγες καλοδεχούμενοι!

Επί 19 ημέρες 147 πρόσφυγες, ανάμεσά τους ασυνόδευτα παιδιά, μαζί με 19 μέλη του πληρώματος βρίσκονταν παγιδευμένοι, αφού η ιταλική κυβέρνηση δεν επέτρεπε στο πλοίο να πλησιάσει στο λιμάνι του ιταλικού νησιού Λαμπεντούζα, ούτως ώστε να αποβιβαστούν οι πρόσφυγες.

Η αποστολή διάσωσης ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2019 από τη Βαρκελώνη με κατεύθυνση την Ελλάδα. Το πλήρωμα του Open Arms, αψηφώντας τους νόμους που απαγορεύουν τη διάσωση προσφύγων, προσπάθησε να μεταφέρει με ασφάλεια τους πρόσφυγες, που διέσωσε στη Μεσόγειο, σε κάποιο κοντινό λιμάνι. Οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και του πληρώματος μετά από ένα τόσο μεγάλο και δύσκολο ταξίδι ήταν τέτοιες, που ανάγκασαν το Open Arms να ζητήσει από τις ιταλικές αρχές τον ελλιμενισμό του πλοίου στην Λαμπεντούζα, που βρισκόταν μόλις 900 μέτρα μακριά. Κάποιοι από τους πρόσφυγες προσπάθησαν να κολυμπήσουν προς το λιμάνι, πηδώντας από το πλοίο, ενώ σε ελάχιστους που αντιμετώπιζαν προβλήματα υγείας, επιτράπηκε η μεταφορά τους στην Ιταλία. Ο Σαλβίνι για αρκετές μέρες, όπως ήταν αναμενόμενο, κράτησε πολύ σκληρή στάση, πανηγυρίζοντας στα κοινωνικά δίκτυα τον αποκλεισμό του Open Arms.

Το ζήτημα ευαισθητοποίησε ιδιαίτερα τα κινήματα στην Ισπανία, που άσκησαν έντονη πίεση στην ισπανική κυβέρνηση για να πάρει θέση ενάντια στον απάνθρωπο αποκλεισμό. Προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων απηύθυναν έκκληση στην ισπανική κυβέρνηση να επιτρέψει στο Open Arms να πιάσει  σε κάποιο ισπανικό λιμάνι. Η ισπανική κυβέρνηση δεν είχε καμία πρόθεση να λύσει το ζήτημα, υπενθυμίζοντας ότι το Οpen Αrms κινδυνεύει να τιμωρηθεί με ποινή  προστίμου ενός εκατομμυρίου, αφού η διάσωση προσφύγων απαγορεύεται. Κάτω από την πίεση της κοινωνίας, η ισπανική κυβέρνηση δέχτηκε τελικά τον ελλιμενισμό του πλοίου στην Αλχεσίρα. Αυτή η απόφαση όμως άργησε να έρθει, αφού οι επιβάτες του πλοίου δεν είχαν τις αντοχές πια να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι 6 ημερών για να φτάσουν στο νότο της Ισπανίας, ενώ βρίσκονταν λίγα μόλις λεπτά από το λιμάνι της Λαμπεντούζα. Υπό το φόβο να υπάρξουν θύματα, η ιταλική κυβέρνηση επέτρεψε τελικά στο πλοίο ανθρωπιστικής βοήθειας να φτάσει μέχρι το λιμάνι της Λαμπεντούζα.

Η υπόθεση ωστόσο παραμένει ανοιχτή και όσον αφορά την τύχη των προσφύγων (ελάχιστοι θα μπορέσουν να ταξιδέψουν μέχρι την Ισπανία) και όσον αφορά την τύχη του πληρώματος και των υπευθύνων του Open Arms. Το ακροδεξιό κόμμα VOX έχει ήδη ξεκινήσει νομικές διαδικασίες ενάντια στο Open Arms. Ανάμεσα στα μηνύματα και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης ξεχώρισε το γράμμα του δημάρχου της πόλης Κάδις και μέλους της οργάνωσης Anticapitalistas Χοσέ Μαρία Γκονζάλες που ζητούσε από την ισπανική κυβέρνηση να επιτρέψει στο πλοίο να πιάσει στο λιμάνι της πόλης. 

Η επιστολή του Δημάρχου του Κάδις προς την ισπανική κυβέρνηση

13 Aυγούστου 2019, 

Αξιότιμε πρόεδρε

Έγραψε ο Δάντης Αλιγκέρι στη Θεία Κωμωδία ότι “Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην Κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης”. Αναφερόταν σε αυτούς που  επιλέγουν να κοιτάζουν αλλού, ενώ οι καταστάσεις είναι τέτοιες που υπάρχει ηθική υποχρέωση να πάρουν θέση. Γι’ αυτούς που αποφεύγουν να δεσμευτούν με την ιστορία και τη συγκυρία.  

Σήμερα, περισσότεροι από 160 άνθρωποι, ανάμεσα τους κορίτσια και αγόρια, συνεχίζουν να βρίσκονται για περισσότερες από 12 ημέρες και νύχτες, σε ένα πλοίο στη μέση της θάλασσας. Το Open Arms βρίσκεται μόλις 10 μίλια μακριά από οποιαδήποτε ακτή. Σταματημένο, εξαντλημένο, δύσπιστο, καθώς οι ρατσιστικές φωνές αρνούνται να το αφήσουν να προσαράξει στις ακτές τους και καθώς οι προοδευτικές φωνές σιωπούν ή κατηγορούν αυτούς που αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο ότι “στέκονται εμπόδιο στις σημαντικές αποφάσεις”. Λες και οι προσπάθειες για να σωθούν ζωές από τα κύματα αποτελεί ασήμαντη απόφαση. Το να αγνοούν αυτή την κατάσταση και να παραμένουν με σταυρωμένα τα χέρια τους τοποθετεί δίπλα στους Σαλβίνι, στις Λε Πεν, στους Aμπασκάλες [ΣτΜ: Σαντιάγκο Αμπασκάλ, ηγέτης του ακροδεξιού ισπανικού κόμματος VOX] και όλες αυτές τις φωνές που θέλουν να γεμίσουν τα σύνορά μας με τείχη μίσους και συρματοπλέγματα, που θέλουν να μας πιουν το αίμα. Ξεχνούν όμως ότι η φτώχια και ο φόβος δεν καταλαβαίνουν από εθνικότητες και καταγωγή, πολύ περισσότερο στα άγρια ξημερώματα στη μέση του ωκεανού. 

Γι’ αυτό ως δήμαρχος του Κάδις, κατανοώντας ότι το έργο μας στους δήμους δεν ξεκινάει και δεν τελειώνει στην κοινότητά μας, κατανοώντας  ότι έχουμε μια διεθνή και παγκόσμια ευθύνη για μια πιο δίκαιη κοινωνία, προσφέρω το λιμάνι μας σαν χώρο προσάραξης του Open Arms. 

Αποστέλλω αυτό το γράμμα στην Κυβέρνηση και στη Γενική Διεύθυνση Εμπορικής Ναυτιλίας που υπάγεται στο Υπουργείο Ανάπτυξης, για να τους ζητήσω να επιτρέψουν σε αυτούς τους ανθρώπους –πλήρωμα και ναυαγούς– να αποβιβαστούν στο Κάδις. Πρόκειται για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν μια οριακή κατάσταση ζωής και που δεν μπορούν να περιμένουν άλλο. Πρόκειται για ένα επείγον μέτρο.  

Δεν θέλω αύριο να πρέπει να εξηγήσω στους γιους μου και στην κόρη μου γιατί δεν έκανα τίποτα απέναντι στην αδικία που υφίσταται το πλοίο του ανθρωπισμού και αυτοί που προσπαθούν να ξεφύγουν από την πείνα και τη δυστυχία. Δεν θέλω κανένας γείτονας και γειτόνισσα να θυμάται το παρελθόν με ανήσυχη συνείδηση. Αντίθετα το παρελθόν μου (μας) θυμίζει ότι αυτή η γη ήταν πάντα μια γη αλληλέγγυα, ότι σε αυτή τη γη δεν μεγαλώσαμε με σύνορα και συρματοπλέγματα, αλλά μεγαλώσαμε στις αυλές γειτόνων με ανοιχτές πόρτες, στις οποίες, παρά τις ιστορικές ανάγκες, δεν έλειψε ποτέ μια χούφτα ρύζι στη σούπα για όποιον τη χρειαζόταν κάθε στιγμή. 

Προφανώς, το Κάδις, λόγω της ενδημικής φτώχειας και ανεργίας που μας επιβλήθηκε, δεν θα αποτελεί ποτέ τον τελικό προορισμό για όποιον περνάει από εδώ για να τα βγάλει πέρα, όμως επίσης έχω να σας πω ότι δεν υπάρχει πιο ξεχωριστή πόλη από αυτήν για να ξεκινήσει ένας άνθρωπος τη ζωή του από την αρχή, μια πόλη που αγκάλιασε τον κόσμο με το ανοιχτό της πνεύμα, μια πόλη συμπεριληπτική, αλληλέγγυα. 

Πολύ περισσότερο τώρα που αυξάνονται οι ρατσιστικές κραυγές της ακροδεξιάς, κραυγές που τείνουν να επιβληθούν, επειδή κάποιοι δεν πήραν θέση, τώρα που ένα πλοίο φορτωμένο με ζωές παραμένει ξεχασμένο στα βάθη του πελάγους. 

Για όλους αυτούς τους λόγους, επαναλαμβάνω το αίτημά μου προς την κυβέρνηση της Ισπανίας, το Υπουργείο Ανάπτυξης και τη Γενική Διεύθυνση Εμπορικής Ναυτιλίας για προσφορά του Κάδις, ώστε να αποβιβαστεί εδώ το Open Arms.