Η δημοκρατική απογύμνωση του Γαλλικού κράτους και άλλα θέματα

Δια­φο­ρε­τι­κές αλλά εξί­σου ση­μα­ντι­κές εξε­λί­ξεις στην Ελ­λά­δα το 2015 δεν οδή­γη­σαν τότε την διε­θνή Αρι­στε­ρά σε ασφα­λείς ανα­λύ­σεις και συ­μπε­ρά­σμα­τα.

Στην Γαλ­λία, η συ­νο­λι­κή απή­χη­ση της «Αρι­στε­ράς» αυ­ξή­θη­κε με συ­γκρα­τη­μέ­νη ορμή, αλλά στο εσω­τε­ρι­κό της οι ρι­ζο­σπα­στι­κό­τε­ροι το­μείς αύ­ξη­σαν το ει­δι­κό τους βάρος. Εκ­φρα­ζό­με­νοι από την Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία (LFI - La France Insoumise) και τους συμ­μά­χους της (NPA, ρι­ζο­σπά­στες οι­κο­λό­γοι, Ανε­ξάρ­τη­το Ερ­γα­τι­κό Κόμμα - POI, πρω­το­βου­λί­ες για τα πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, αντι­φα­σι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, κλπ) οι το­μείς αυτοί κα­τα­γρά­φουν στις πρό­σφα­τες εκλο­γές κα­θα­ρή αύ­ξη­ση ενός εκα­τομ­μυ­ρί­ου ψήφων με προ­έ­λευ­ση την νε­ο­λαία και τα λαϊκά στρώ­μα­τα που τα τε­λευ­ταία χρό­νια απεί­χαν από τις κάλ­πες.

Η Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά είναι με­τε­κλο­γι­κά η μόνη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που δια­θέ­τει δη­μο­κρα­τι­κή νο­μι­μο­ποί­η­ση για να κυ­βερ­νή­σει την χώρα. Η σχε­τι­κή πλειο­ψη­φία του 1/3 των εκ­φρα­σμέ­νων ψήφων, σε συν­δυα­σμό με την πρω­το­φα­νή προ­σέ­λευ­ση των πο­λι­τών στις κάλ­πες και την συ­σπεί­ρω­ση γύρω από ένα σαφές πρό­γραμ­μα 150 προ­τά­σε­ων είναι συν­θή­κες ικα­νές για την άμεση εγκαι­νί­α­ση μιας αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης.

Η αυ­ξη­τι­κή εκλο­γι­κή δυ­να­μι­κή της Ακρο­δε­ξιάς την κα­θι­στά ωστό­σο σή­με­ρα ισχυ­ρό­τα­τη (και αν μη τι άλλο ρυθ­μι­στι­κή) πο­λι­τι­κή δύ­να­μη στην Γαλ­λία, παρά το σχε­τι­κά μέ­τριο τε­λι­κό απο­τέ­λε­σμα και την χα­μη­λή επί­δο­ση της σε αριθ­μό εδρών.

Το κόμμα του Μα­κρόν κα­ταρ­ρα­κώ­νε­ται και στο εσω­τε­ρι­κό του ευ­δο­κι­μούν φυ­γό­κε­ντρες τά­σεις.

Τα πα­ρα­πά­νω απο­τε­λούν συ­νε­κτί­μη­ση των ευ­ρω­παϊ­κών και των δύο γύρων των Γαλ­λι­κών βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, χωρίς ανά­λυ­ση των επί μέ­ρους φά­σε­ων, καθώς αντι­κεί­με­νο μου είναι το με­τε­κλο­γι­κό τοπίο, αυτά που το κα­θο­ρί­ζουν και αυτά που απο­κα­λύ­πτει.

Η βα­σι­κή αντι­δη­μο­κρα­τι­κή φύση του συ­στή­μα­τος της 5ης Γαλ­λι­κής Πο­λι­τεί­ας (5e République) και η πα­γκό­σμια έκ­πτω­ση των δη­μο­κρα­τι­κών θε­σμών στα πλαί­σια του σύγ­χρο­νου κα­πι­τα­λι­σμού πρέ­πει να λη­φθούν υπόψη για να αξιο­λο­γη­θούν τα τε­κται­νό­με­να στην Γαλ­λία.

Ταυ­τό­χρο­να, η κοι­νω­νι­κή, γε­ω­πο­λι­τι­κή και ενερ­γεια­κή- εφο­δια­στι­κή κρίση που μα­στί­ζουν την χώρα απο­τε­λούν το ελα­τή­ριο, τόσο της ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης μέ­ρους των λαϊ­κών στρω­μά­των όσο και της αντι­δη­μο­κρα­τι­κής σκλή­ρυν­σης της εξου­σί­ας που εκ­προ­σω­πεί­ται από τον θε­σμι­κά το­ξι­κό Μα­κρόν.

Σή­με­ρα η αστι­κή τάξη είναι πρό­θυ­μη να πα­ρα­με­ρί­σει τις αρχές του πο­λι­τι­κού φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού προ­κει­μέ­νου να δια­σφα­λί­σει την κυ­ριαρ­χία της, στην Γαλ­λία και αλλού. Η Ακρο­δε­ξιά είναι το όχημα ενός τέ­τοιου σχε­δί­ου εφό­σον απο­τυγ­χά­νουν οι πο­λι­τι­κές του Ακραί­ου Κέ­ντρου. Η επι­κρά­τη­ση της στην Γαλ­λία απο­φεύ­χθη­κε χάρη στην ενιαία εκλο­γι­κή κά­θο­δο 4 κομ­μά­των της Αρι­στε­ράς, και πε­ρί­που 100 συλ­λο­γι­κο­τή­των, στα πλαί­σια του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που - NFP.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα των Γαλ­λι­κών βου­λευ­τών εκλο­γών κα­θι­στούν την Αρι­στε­ρά (Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο) πρώτη δύ­να­μη στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Η άμεση δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας από την Αρι­στε­ρά με πρω­θυ­πουρ­γό την προ­τει­νό­με­νη από το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο Lucie Castets θα ήταν η μόνη δη­μο­κρα­τι­κή λύση για την χώρα.

Ο Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν όμως υπα­κού­ο­ντας στις εντο­λές του Γαλ­λι­κού κε­φα­λαί­ου προ­σπα­θεί απε­γνω­σμέ­να να απο­μα­κρύ­νει ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο χρη­σι­μο­ποιώ­ντας με τον χει­ρό­τε­ρο τρόπο τις δυ­να­τό­τη­τες που του πα­ρέ­χει το Σύ­νταγ­μα και χίλια δυο τερ­τί­πια. Ο κίν­δυ­νος μιας ξε­κά­θα­ρα δι­κτα­το­ρι­κής εκτρο­πής είναι ρε­α­λι­στι­κός, ένα σε­νά­ριο που η Γαλ­λία έχει ήδη δο­κι­μά­σει αρ­κε­τές φορές.

Σή­με­ρα οι δυ­νά­μεις της Δη­μο­κρα­τί­ας και της Προ­ό­δου στην Γαλ­λία πρέ­πει να δώ­σουν κα­θη­με­ρι­νές μάχες στους θε­σμούς και στην κοι­νω­νία. Η ψή­φι­ση μομ­φής σε οποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση που δεν θα εκ­φρά­ζει το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο, η εκ­κί­νη­ση δια­δι­κα­σί­ας κα­θαί­ρε­σης του Μα­κρόν για πα­ρά­βα­ση κα­θή­κο­ντος, αλλά και το αναγ­γελ­λό­με­νο συλ­λα­λη­τή­ριο του Σαβ­βά­του 7 Σε­πτέμ­βρη και η πα­νεκ­παι­δευ­τι­κή απερ­γία είναι τα πρώτα βή­μα­τα αυτού του ανέν­δο­του αγώνα.

Ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να στη­θούν πα­ντού δομές λαϊ­κής ορ­γά­νω­σης που θα τον στη­ρί­ξουν.

Back to basics

Το εν­νοια­κό νήμα που θα έπρε­πε να συν­δέ­ει την κα­τα­νό­η­ση των γε­γο­νό­των της Γαλ­λί­ας του 2024 με εκεί­να της Ελ­λά­δας του 2015 είναι η ζη­τού­με­νη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης της Αρι­στε­ράς μέσα από εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες του αστι­κού πο­λι­τεύ­μα­τος.

Όσα μέχρι στιγ­μής ακού­γο­νται, απελ­πι­στι­κά πρό­ω­ρα, στον ελ­λη­νι­κό «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό» χώρο για την Γαλ­λία είναι εξό­φθαλ­μα εκτός θέ­μα­τος και μέ­νουν ανα­πά­ντη­τα χάριν και μόνο (θέ­λου­με να ελ­πί­ζου­με) στη ρα­στώ­νη του θε­ρι­νού καύ­σω­να.

Η προ­βαλ­λό­με­νη ως υπό­δειγ­μα «ενό­τη­τα της Γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς» πέρα από το ανι­στό­ρη­το του σχε­τι­κού αφη­γή­μα­τος και την ήδη κα­τα­φα­νή ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της, με­του­σιώ­νε­ται από κά­ποιους Έλ­λη­νες «αρι­στε­ρούς» σε όχημα της ιδε­ο­λο­γί­ας του απο­κλει­στι­κά εκλο­γι­κού δρό­μου για τον κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό.

Η μνήμη του 2015 σβή­νε­ται με επι­λε­κτι­κό τρόπο.

Εκεί­νο που δεν υπεν­θυ­μί­ζε­ται ποτέ αρ­κε­τά, είναι η αυ­το­νό­η­τη για τους μαρ­ξι­στές έν­νοια του τα­ξι­κού χα­ρα­κτή­ρα κάθε πο­λι­τι­κού θε­σμού. Οι πο­λι­τι­κοί θε­σμοί γε­νι­κά υπάρ­χουν και λει­τουρ­γούν για να εξυ­πη­ρε­τη­θούν τα άμεσα και μα­κρο­πρό­θε­σμα συμ­φέ­ρο­ντα μιας κοι­νω­νι­κής τάξης, της σύγ­χρο­νης Δυ­τι­κής αστι­κής τάξης αν ανα­φε­ρό­μα­στε στους κύ­ριους πο­λι­τι­κούς θε­σμούς των χωρών της Δυ­τι­κής Ευ­ρώ­πης σή­με­ρα.

Η δομή και συ­νάρ­θρω­ση των θε­σμών κάθε αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας έχει σκοπό την πα­ρε­μπό­δι­ση της ανό­δου στην εξου­σία της ερ­γα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της, παρά το ότι απο­τε­λούν την με­γά­λη πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού μιας χώρας. Με αυτήν την έν­νοια, όσο και να προ­βάλ­λε­ται ως δη­μο­κρα­τι­κό, το πο­λί­τευ­μα που στη­ρί­ζε­ται από την αστι­κή τάξη θα είναι πάντα τα­ξι­κή δι­κτα­το­ρία. Η κυ­ρί­αρ­χη αστι­κή τάξη κα­τα­βάλ­λει βέ­βαια κάθε προ­σπά­θεια για να κρύ­βει τον δι­κτα­το­ρι­κό και αντι­δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του πο­λι­τεύ­μα­τος της. Αυτό γί­νε­ται πιο δύ­σκο­λο σε στιγ­μές κρί­σεις και απώ­λειας των συ­ναι­νέ­σε­ων με την εξου­σία.

Η τρι­πλή κρίση

Σε προ­φο­ρι­κή μου πα­ρέμ­βα­ση, τον Δε­κέμ­βριο του 2022, ανα­φε­ρό­μουν στην τρι­πλή κοι­νω­νι­κή, εφο­δια­στι­κή και γε­ω­πο­λι­τι­κή κρίση που έπλητ­τε την Γαλ­λία ως τμήμα του κέ­ντρου του ανα­πτυγ­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού, τα κλη­ρο­νο­μι­κά γρα­φειο­κρα­τι­κά αμαρ­τή­μα­τα του συν­δι­κα­λι­σμού, τις ρωγ­μές που άνοι­γε στο σύ­στη­μα το εκλο­γι­κό μέ­τω­πο Αρι­στε­ράς και Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς καθώς και τους μη­χα­νι­σμούς που κι­νη­το­ποιού­σε το πο­λι­τι­κο-κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα για να τις κλεί­σει.

Μέσα στα δύο χρό­νια που πέ­ρα­σαν οι αντι­φά­σεις που είχαν τότε εξε­τα­στεί εξα­κο­λού­θη­σαν να δρουν και να οξύ­νο­νται ρα­γδαία. Οι λαϊ­κές αντι­στά­σεις πα­ρέ­μει­ναν δυ­να­μι­κές με αιχμή τον αγώνα για το συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό, το ρεύμα της αμ­φι­σβή­τη­σης διευ­ρύν­θη­κε αλλά και οι εσω­τε­ρι­κές δι­χα­στι­κές τά­σεις της ονο­μα­ζό­με­νης τότε «Νέας Λαϊ­κής Οι­κο­λο­γι­κής και Κοι­νω­νι­κής Ένω­σης» (NUPES) βά­θυ­ναν με απο­τέ­λε­σμα την διά­λυ­ση της.

Κατά την διάρ­κεια της (επά­ρα­της) δια­κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν ο αριθ­μός των φτω­χών και αστέ­γων δι­πλα­σιά­στη­κε ενώ η πε­ριου­σία των 500 πλου­σιό­τε­ρων προ­σώ­πων τρι­πλα­σιά­στη­κε. Το δη­μό­σιο χρέος της Γαλ­λί­ας εκτο­ξεύ­τη­κε ξε­περ­νώ­ντας το μοι­ραίο ορό­ση­μα των 3 τρις και του 110% του ΑΕΠ. Το δη­μό­σιο έλ­λειμ­μα ξε­περ­νά­ει ήδη το 5% και η Γαλ­λία είχε κλη­θεί να δώσει εξη­γή­σεις στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση μέ εφαρ­μο­γή δια­δι­κα­σί­ας υπερ­βο­λι­κού ελ­λείμ­μα­τος (ΔΥΕ), που ξε­κι­νά το φθι­νό­πω­ρο.

Η γε­ω­πο­λι­τι­κή θέση της Γαλ­λί­ας υπο­βι­βά­ζε­ται ρα­γδαία ώστε σή­με­ρα να έχει κα­τα­λή­ξει δευ­τε­ρο­κλα­σά­τος πα­ρα­τρε­χά­με­νος των ΗΠΑ.

Τα νε­ο­α­ποι­κια­κά σχέ­δια της Γαλ­λί­ας στην πε­ριο­χή του Σαχέλ, και της υπό­λοι­πης Αφρι­κής, έχουν κα­ταρ­ρεύ­σει σαν χάρ­τι­νος πύρ­γος εξαι­τί­ας των αντια­ποι­κια­κών (κυ­ρί­ως αντι­δυ­τι­κών) επι­διώ­ξε­ων των το­πι­κών κοι­νω­νιών και της ισχυ­ρής πια πα­ρου­σί­ας Ρω­σί­ας και Κίνας.

Η ευ­ρω­παϊ­κή θέση της Γαλ­λί­ας είναι και αυτή βαθιά υπο­νο­μευ­μέ­νη καθώς ο έτε­ρος παρ­τε­νέρ, η Γερ­μα­νία, απο­μα­κρύ­νε­ται από τις Γαλ­λι­κές θέ­σεις και ταυ­τό­χρο­να απο­δυ­να­μώ­νε­ται. Η υπο­βάθ­μι­ση του ευ­ρω­παϊ­κού ρόλου της Γαλ­λί­ας όχι μόνο δεν βελ­τιώ­νε­ται από τους φρα­στι­κούς λε­ο­ντα­ρι­σμούς του Μα­κρόν στο ου­κρα­νι­κό, αντί­θε­τα επι­δει­νώ­νε­ται. Και η Γαλ­λία, μαζί με τους λοι­πούς Ευ­ρω­παί­ους «εταί­ρους» κρέ­με­ται από το απο­τέ­λε­σμα των αμε­ρι­κα­νι­κών εκλο­γών, χωρίς να γνω­ρί­ζει τι ακρι­βώς πρέ­πει να ελ­πί­ζει ή να φο­βά­ται.

Η έκρη­ξη του πο­λέ­μου στην Πα­λαι­στί­νη και η ταυ­τό­χρο­νη με­τε­ξέ­λι­ξη του σε γε­νο­κτο­νία του Πα­λαι­στι­νια­κού λαού, πέρα από την κα­θαυ­τό τρα­γι­κό­τη­τα της, συ­γκλο­νί­ζει άμεσα την Γαλ­λι­κή κοι­νω­νία και πο­λι­τι­κή σκηνή, καθώς η Γαλ­λία συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει την με­γα­λύ­τε­ρη εβραϊ­κή, ίσως και την με­γα­λύ­τε­ρη μου­σουλ­μα­νι­κή κοι­νό­τη­τα στην ΕΕ, με ση­μα­ντι­κό και ασύμ­με­τρο οι­κο­νο­μι­κό, κοι­νω­νι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό βάρος η κα­θε­μία, ενώ το πιο επι­θε­τι­κό κομ­μά­τι του Γαλ­λι­κού κε­φα­λαί­ου (AXA, BNParibas, Alstom, Renault, Décathlon, Louis Vuitton, Danone) στη­ρί­ζει ενερ­γά το σχέ­διο του σιω­νι­στι­κού απαρτ­χάιντ. Δεν είναι ρη­το­ρι­κές οι εκ­κλή­σεις των Γαλ­λι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων «να μην με­τα­φερ­θεί η με­σα­να­το­λι­κή διέ­νε­ξη στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας» καθώς η «διέ­νε­ξη» αυτή είναι ορ­γα­νι­κά δε­μέ­νη με την πάλη των τά­ξε­ων στην Γαλ­λία.

Η ποι­νι­κο­ποί­η­ση του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης στον Πα­λαι­στι­νια­κό λαό και η ψευ­δε­πί­γρα­φη ερ­γα­λειο­ποί­η­ση της έν­νοιας του «αντι­ση­μι­τι­σμού» για το χτύ­πη­μα της Αρι­στε­ράς είναι μια σο­βα­ρή όψη του ζη­τή­μα­τος και έκ­φαν­ση της γε­νι­κό­τε­ρης συρ­ρί­κνω­σης των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των στην Γαλ­λία.

Ακόμη, η εν­δε­χό­με­νη επέ­κτα­ση του πο­λέ­μου στον Λί­βα­νο απει­λεί να εξα­λεί­ψει και τα τε­λευ­ταία ίχνη της ιστο­ρι­κής επιρ­ρο­ής της Γαλ­λί­ας σε αυτή την χώρα και την πα­ρου­σία των 700 Γάλ­λων κυα­νό­κρα­νων.

Η γε­ω­πο­λι­τι­κή ανα­στά­τω­ση ει­σέρ­χε­ται όμως και μέσα στα σύ­νο­ρα της Γαλ­λί­ας, συ­γκε­κρι­μέ­να της Υπερ­πό­ντιας Επι­κρά­τειας της Κα­να­κί/ Νέας Κα­λη­δο­νί­ας. Ονο­μά­ζο­νται Υπερ­πό­ντιες Επι­κρά­τειες (ΤΟΜ) γαλ­λό­φω­νες χώρες εκτός ευ­ρω­παϊ­κής ηπεί­ρου που χαί­ρουν αυ­το­νο­μί­ας σε όλα τα θέ­μα­τα εκτός της δι­πλω­μα­τί­ας, άμυ­νας και νο­μι­σμα­τι­κής πο­λι­τι­κής και εκ­προ­σω­πού­νται στον ΟΗΕ από την Γαλ­λία. Η Κα­να­κί βρί­σκε­ται στον Ει­ρη­νι­κό ωκε­α­νό και ο πλη­θυ­σμός της χω­ρί­ζε­ται σε αυ­τό­χθο­νες (Κανάκ) και αποί­κους. Οι εντά­σεις με­τα­ξύ των δύο πλη­θυ­σμών είχαν αμ­βλυν­θεί από το 1989 μετά τις συμ­φω­νί­ες της Νου­μεά, πυ­ρο­δο­τή­θη­καν όμως ξαφ­νι­κά φέτος μετά μια σειρά λαν­θα­σμέ­νους χει­ρι­σμούς της δια­κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν. Σή­με­ρα η χώρα βρί­σκε­ται σε γε­νι­κευ­μέ­νη εξε­γερ­σια­κή και εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κή κα­τά­στα­ση η οποία απο­δί­δε­ται από στε­λέ­χη της Γαλ­λι­κής κυ­βέρ­νη­σης στην υπο­νο­μευ­τι­κή δράση ...του Αζερ­μπαϊ­τζάν!

Το μόνο «κέρ­δος» που εντέ­λει έχει απο­κο­μί­σει η Γαλ­λία από το ση­με­ρι­νό πα­γκό­σμιο γε­ω­πο­λι­τι­κό χάος είναι η ανέ­λι­ξη της στην δεύ­τε­ρη πα­γκό­σμια θέση του εμπο­ρί­ου όπλων καθώς ο βα­σι­κό­τε­ρος αντα­γω­νι­στής της, η Ρωσία, ανα­κα­τευ­θύ­νει μα­ζι­κά την πα­ρα­γω­γή της από τις εξα­γω­γές ...προς την ιδία χρήση!

Το ενερ­γεια­κο-εφο­δια­στι­κό σκέ­λος της τρι­πλής κρί­σης συν­δέ­ε­ται άρ­ρη­κτα με το γε­ω­πο­λι­τι­κό καθώς η Γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση όχι μόνο δεν κα­τά­φε­ρε να απο­σο­βή­σει τις επι­πτώ­σεις του ρω­σο-ου­κρα­νι­κού πο­λέ­μου αλλά αντι­με­τω­πί­ζει (ή προ­κα­λεί) κα­τα­στά­σεις που τις επι­δει­νώ­νουν. Έτσι οι πηγές υδρο­γο­ναν­θρά­κων κιν­δυ­νεύ­ουν να πε­ριο­ρι­στούν πε­ραι­τέ­ρω καθώς η στυ­γνή αποι­κια­κή και οι­κο­κτό­να στρα­τη­γι­κή της Total Energies στην Αφρι­κή (East African Crude Oil Pipeline - EACOP) έχει ξε­ση­κώ­σει θύ­ελ­λες αντι­δρά­σε­ων, ενώ η πρό­σφα­τη εγκα­τά­λει­ψη της υπό­θε­σης του POLISARIO χάριν του άξονα Μα­ρό­κου-ΗΠΑ-Ισ­ρα­ήλ κιν­δυ­νεύ­ει να απο­ξε­νώ­σει την Γαλ­λία από την Αλ­γε­ρία, πα­ρα­δο­σια­κό εταί­ρο και πά­ρο­χο υδρο­γο­ναν­θρά­κων.

Όσον αφορά το άλλο βα­σι­κό καύ­σι­μο της Γαλ­λί­ας, το ου­ρά­νιο, η από­κτη­ση του από τον Νί­γη­ρα έχει σή­με­ρα δια­κο­πεί εξαι­τί­ας της εχθρό­τη­τας με­τα­ξύ των κυ­βερ­νή­σε­ων των δύο χωρών. Η εναλ­λα­κτι­κή πηγή του Κα­ζακ­στάν δεν φαί­νε­ται ακόμη προ­σβά­σι­μη και έτσι οι 57 εν ενερ­γεία Γαλ­λι­κοί πυ­ρη­νι­κοί σταθ­μοί ενέρ­γειας βα­σί­ζο­νται στα απο­θέ­μα­τα, διάρ­κειας με­ρι­κών ακόμη ετών. Ση­μειω­τέ­ον ότι τα στοι­χεία των ει­σα­γω­γών ου­ρα­νί­ου από την Γαλ­λία είνα απόρ­ρη­τα και συ­νά­γο­νται εμ­μέ­σως.

Τέλος η κα­τα­σκευή ηλε­κτρι­κών συσ­σω­ρευ­τών (μπα­τα­ριών) βα­σί­ζο­νται στην ει­σα­γω­γή λι­θί­ου και άλλων σπα­νί­ων γαιών από «τρί­τες χώρες» με τις οποί­ες οι σχέ­σεις δεν θε­ω­ρού­νται μα­κρο­πρό­θε­σμα εξα­σφα­λι­σμέ­νες και έτσι η Γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση προ­σα­να­το­λί­ζε­ται προς την το­πι­κή εξό­ρυ­ξη λι­θί­ου (Allier, Auvergne) προ­κα­λώ­ντας δι­καιο­λο­γη­μέ­νες αντι­δρά­σεις από τις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες.

Οι εξε­λί­ξεις στο ενερ­γεια­κό επη­ρε­ά­ζουν άμεσα την εφο­δια­στι­κή αλυ­σί­δα, κατά συ­νέ­πεια και τον πλη­θω­ρι­σμό, διότι η πρώτη αγρο­τι­κή χώρα της Ευ­ρώ­πης εξαρ­τά­ται πια άμεσα από τις ει­σα­γω­γές για την επι­βί­ω­ση της.

Ένα πο­λι­τι­κό «Σχέ­διο Β» στην θέση του δι­κομ­μα­τι­σμού

Σε ένα τέ­τοιο πλαί­σιο η προ­ώ­θη­ση από την αστι­κή τάξη ενός πο­λι­τι­κού Σχε­δί­ου Β είναι απα­ραί­τη­τος όρος για την επι­βί­ω­ση της ση­με­ρι­νής μορ­φής του κα­πι­τα­λι­σμού. Τον ρόλο αυτό έρ­χε­ται να παί­ξει στον «Δυ­τι­κό κόσμο» η Ακρο­δε­ξιά με τις πο­λυ­ποί­κι­λες εκ­φάν­σεις της, και στην Γαλ­λία ο «Εθνι­κός Συ­να­γερ­μός», Λεπέν και Σία.

Κλη­ρο­νό­μος του «Εθνι­κού Με­τώ­που» του Ζαν Μαρί Λεπέν, και των πρώην Waffen-SS Πιερ Μπου­σκέ και Λεόν Γκω­τιέ, κα­τόρ­θω­σε μετά από δε­κα­ε­τί­ες πο­λι­τι­κού οπορ­του­νι­σμού και οι­κο­γε­νεια­κής ίντρι­γκας να ανα­δει­χθεί σε απο­δε­κτό πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας.

Οι λόγοι της ανό­δου της Ακρο­δε­ξιάς στην Γαλ­λία είναι πα­ρα­πλή­σιοι με εκεί­νους της ανό­δου της σε άλλες χώρες: προϊ­ού­σα φτω­χο­ποί­η­ση πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κών με­σαί­ων στρω­μά­των, αδυ­να­μία των κε­ντρο­δε­ξιών και κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών να δώ­σουν λύ­σεις στα προ­βλή­μα­τα δια­χεί­ρι­σης του συ­στή­μα­τος, ερ­γα­λειο­ποί­η­ση της τρο­μο­λα­γνί­ας και γε­νι­κό­τε­ρου αι­σθή­μα­τος ανα­σφά­λειας από τα μέσα μα­ζι­κής πα­ρα­πλη­ρο­φό­ρη­σης, συρ­ρί­κνω­ση των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των, πα­ρακ­μή της παι­δεί­ας, αδυ­να­μία της Αρι­στε­ράς να εμ­φυ­σή­σει σε πλα­τιά λαϊκά στρώ­μα­τα την ελ­πί­δα πραγ­μα­το­ποί­η­σης ενός εναλ­λα­κτι­κού κοι­νω­νι­κού σχε­δί­ου.

Εκεί­νο που δια­φο­ρο­ποιεί την Ακρο­δε­ξιά από οποιο­δή­πο­τε «εναλ­λασ­σό­με­νο» αστι­κό κοι­νο­βου­λευ­τι­κό κόμμα είναι η με­γα­λύ­τε­ρη ευ­κο­λία με την οποία μπο­ρεί να πα­ρα­με­ρί­σει, εφό­σον κρί­νει απα­ραί­τη­το, τις πα­ρα­δο­σια­κές δη­μο­κρα­τι­κές αρχές: ατο­μι­κά και πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα, ισο­πο­λι­τεία, εναλ­λα­γή εξου­σί­ας. Είναι ένα βήμα που κά­νουν και άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα. Η Ακρο­δε­ξιά δια­θέ­τει επι­πλέ­ον το ιδε­ο­λο­γι­κό οπλο­στά­σιο για να το δι­καιο­λο­γή­σει.

Καθώς στην ση­με­ρι­νή εποχή η δια­πλο­κή του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού με το με­γά­λου κε­φα­λαί­ου γί­νε­ται ολο­έ­να στε­νό­τε­ρη και αμε­σό­τε­ρη, και τα καρ­πού­με­να οφέλη συ­γκε­κρι­μέ­να και με­τρή­σι­μα, δεν εκ­πλήσ­σει το γε­γο­νός ότι στον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό ιπ­πό­δρο­μο συ­στη­μι­κό­τα­τοι κε­φα­λαιο­κρά­τες πο­ντά­ρουν στο «αντι­συ­στη­μι­κό» αλο­γά­κι της Ακρο­δε­ξιάς. Η δια­πλο­κή έχει ονό­μα­τα, όπως λέει ο Γιά­νης Β, και ο σπόν­σο­ρας του αλό­γου Μα­κρόν λέ­γε­ται Bernard Arnault (LVMH, Louis Vuitton) ενώ ο σπόν­σο­ρας του ζευ­γα­ριού Lepen-Bardella λέ­γε­ται Vincent Bolloré (Universal, Vivendi, κλπ).

Η αυ­ταρ­χι­κή εκτρο­πή υπήρ­ξε επα­να­λη­πτι­κό φαι­νό­με­νο στην νε­ό­τε­ρη Γαλ­λι­κή ιστο­ρία. Αν τα πο­λι­τεια­κά της συ­στή­μα­τα φέ­ρουν τα­κτι­κούς αριθ­μούς (από το ένα ως το πέντε και πάει λέ­γο­ντας) είναι για κά­ποιο λόγο. Πα­ράλ­λη­λα βέ­βαια με την εκτρο­πή, η ανα­τρο­πή κα­ρα­δο­κεί στην γωνία της Ιστο­ρί­ας, με­μο­χλό­τα­λαϊ­κά­κι­νή­μα­τα.

Η ση­με­ρι­νή εκ­δο­χή της Γαλ­λι­κής Πο­λι­τεί­ας (πέμ­πτης τη τάξει) είναι η μα­κρο­βιό­τε­ρη καθώς ήδη συ­μπλη­ρώ­νει 66 χρό­νια!

Ει­σά­γο­ντας τον θεσμό ενός Προ­έ­δρου με εξου­σί­ες μο­νάρ­χη, εμ­φο­ρού­με­νο από τα συ­ντη­ρη­τι­κά ιδε­ώ­δη της τάξης και της υπα­κο­ής, το Σύ­νταγ­μα της γρά­φτη­κε και υιο­θε­τή­θη­κε με συ­νο­πτι­κές δια­δι­κα­σί­ες την εποχή του αποι­κια­κού πο­λέ­μου στην Αλ­γε­ρία και του φα­σι­στι­κού απο­τυ­χη­μέ­νου πρα­ξι­κο­πή­μα­τος Γάλ­λων στρα­τιω­τι­κών. Εφαρ­μό­στη­κε αρ­χι­κά σε μια πε­ρί­ο­δο ανό­δου του βιο­τι­κού επι­πέ­δου και, ενώ υπέ­στη ανα­ρίθ­μη­τες ελάσ­σο­νες ανα­θε­ω­ρή­σεις, ου­δέ­πο­τε εφαρ­μό­στη­κε στην πιο ακραία αντι­δη­μο­κρα­τι­κή μορφή του καθώς οι εκά­στο­τε πρό­ε­δροι από­φυ­γαν να εξω­θή­σουν τις κα­τα­στά­σεις στα άκρα, ακόμη και κατά τον εξε­γερ­σια­κό Μάη του 1968.

Ας ει­πω­θεί εδώ πως το Σύ­νταγ­μα της 5ης Γαλ­λι­κής Πο­λι­τεί­ας έχει εμπνεύ­σει στον κόσμο αυ­ταρ­χι­κούς κυ­βερ­νή­τες, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του Τούρ­κου Ερ­δο­γάν αλλά και της Ελ­λη­νι­κής χού­ντας. Για πα­ρά­δειγ­μα το πα­ντο­δύ­να­μο αρι­στίν­δην Γα­λι­κό Συ­νταγ­μα­τι­κό Συμ­βού­λιο (Conseil Constitutionnel) συ­να­ντά­ται σαν τέ­τοιο στα άρθρα 98 και 106 του χου­ντι­κού ψευ­το-συ­ντάγ­μα­τος του 1973. Μια συ­γκρι­τι­κή με­λέ­τη κει­μέ­νων ανα­δει­κνύ­ει πολ­λούς πα­ραλ­λη­λι­σμός.

Οι πα­ρα­πά­νω ανα­φο­ρές γί­νο­νται για να επι­ση­μαν­θεί ο κίν­δυ­νος μιας κα­θο­λι­κής έκλει­ψης της Δη­μο­κρα­τί­ας στην Γαλ­λία, απροσ­διό­ρι­στης διάρ­κειας. Αυτός ο κίν­δυ­νος κυο­φο­ρεί­ται από τα κοι­νω­νι­κά και γε­ω­πο­λι­τι­κά δε­δο­μέ­να και το ισχύ­ον θε­σμι­κό πλαί­σιο και μπο­ρεί να πυ­ρο­δο­τη­θεί από το­ξι­κές στο­χεύ­σεις ή αστο­χί­ες του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας και γε­νι­κό­τε­ρα μιας εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας, προ­σκεί­με­νης στην Ακρο­δε­ξιά, στην Κε­ντρο­δε­ξιά ή απλά στην ... Δεξιά.

Εξι­σώ­σεις και ανι­σώ­σεις της εξου­σί­ας

Το «επα­να­στα­τι­κό» σχέ­διο της δια­κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν ήταν εξαρ­χής η απο­δό­μη­ση των κα­τα­κτή­σε­ων του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος για την αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας της Γαλ­λι­κής αστι­κής τάξης. Και η απα­ραί­τη­τη διέ­ξο­δος του Γαλ­λι­κού κε­φα­λαί­ου προς την πα­γκό­σμια αγορά, σχέ­διο που χρειά­ζε­ται την πρι­μο­δό­τη­ση από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τους εξαρ­τη­μέ­νους θε­σμούς. Για την πραγ­μα­το­ποί­η­ση του σχε­δί­ου κι­νη­το­ποι­ή­θη­κε η πλειο­ψη­φία του «πα­λιού» πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού από την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά ως την κε­ντρο­δε­ξιά. Η ιδε­ο­λο­γία (ή μάλ­λον η ηθική) του Μα­κρόν και του στε­νού του κύ­κλου είναι εκεί­νη των με­τα­πρα­τών (traders), δη­λα­δή πώς καλό είναι ότι πα­ρά­γει κέρ­δος και πώς όσες και όσοι δεν κα­τορ­θώ­νουν στην κοι­νω­νία της αγο­ράς να το καρ­πω­θούν ευ­θύ­νο­νται για την κακή τους μοίρα. Μία ηθική που εκ­φρά­στη­κε ωμά και χωρίς πε­ρι­στρο­φές από τους κυ­βερ­νή­τες της Γαλ­λί­ας τα τε­λευ­ταία χρό­νια, προ­κα­λώ­ντας την αγα­νά­κτη­ση όχι μόνον των λαϊ­κών τά­ξε­ων αλλά και πολ­λών αστών καθώς το πνεύ­μα του ρω­μαιο­κα­θο­λι­κού χρι­στια­νι­σμού εξα­κο­λου­θεί να δια­χέ­ε­ται πλειο­ψη­φι­κά στην Γαλ­λι­κή κοι­νω­νία παρά τις απο­στά­σεις που έχει πάρει αυτή από την θρη­σκεία.

Από το 2017 και μετά πα­ρα­τη­ρού­με στην Γαλ­λία το πα­ρά­δο­ξο φαι­νό­με­νο ενός προ­έ­δρου που εκλέ­γε­ται από μια κοι­νω­νία που δεν συμ­με­ρί­ζε­ται τις από­ψεις του και που μά­λι­στα τον απε­χθά­νε­ται όσο κα­νέ­ναν άλλον πρό­ε­δρο. Η εξή­γη­ση βρί­σκε­ται στο σύ­στη­μα της εκλο­γής με άμεση ψη­φο­φο­ρία και από­λυ­τη πλειο­ψη­φία σε δύο γύ­ρους.

Από το 2017 και μετά έχου­με στην Γαλ­λία μια σειρά λαϊ­κών διεκ­δι­κη­τι­κών κι­νη­μά­των και δια­μαρ­τυ­ρί­ας που ορι­σμέ­να (πχ κί­τρι­να γι­λέ­κα) έχουν ξε­πε­ρά­σει σε έντα­ση, συμ­με­το­χή και διάρ­κεια οτι­δή­πο­τε ανά­λο­γο έχει εμ­φα­νι­στεί στην χώρα από τον Μάη του 1968 και μετά. Σε μία «ισορ­ρο­πη­μέ­νη» αστι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία τέ­τοια κι­νή­μα­τα θα οδη­γού­σαν σε διορ­θω­τι­κές κι­νή­σεις στην πο­λι­τι­κή της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας με μοχλό πί­ε­σης την επα­νε­κλο­γι­μό­τη­τα των μελών του Κοι­νο­βου­λί­ου. Στο σύ­στη­μα όμως της 5ης Γαλ­λι­κής Πο­λι­τεί­ας η εκτε­λε­στι­κή εξου­σία, συ­γκε­ντρω­μέ­νη κυ­ρί­ως στα χέρια ενός αν­θρώ­που, του Προ­έ­δρου, μπο­ρεί να είναι ταυ­τό­χρο­να και νο­μο­θε­τι­κή (άρθρο 49-3) αλλά και να ελέγ­χει την εφαρ­μο­γή των νόμων (εξου­σία δι­κα­στι­κή) δια μέσου του Συ­νταγ­μα­τι­κού Συμ­βου­λί­ου και του διο­ρι­σμού και ελέγ­χου των δι­κα­στι­κών λει­τουρ­γών (procureurs) κά­θε­τα από το αντί­στοι­χο υπουρ­γείο.

Εφό­σον λοι­πόν η «φωνή του λαού» δεν χρειά­ζε­ται να ει­σα­κου­σθεί απο­μέ­νει να «απο­κα­τα­στα­θεί η τάξις» και να δρά­σουν τα Σώ­μα­τα Ασφα­λεί­ας. Χι­λιά­δες πο­λι­τι­κοί φυ­λα­κι­σμέ­νοι, εκα­το­ντά­δες τραυ­μα­τι­σμέ­νοι, ακρω­τη­ρια­σμέ­νοι και νε­κροί, χι­λιά­δες ζωές τσα­κι­σμέ­νες είναι ο απο­λο­γι­σμός της τε­λευ­ταί­ας επτα­ε­τί­ας. Σε ση­μείο που η Γαλ­λία να γίνει στό­χος πα­ρα­τή­ρη­σης από το Συμ­βού­λιο Αν­θρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των του ΟΗΕ, αλλά και πολ­λών κα­τα­δι­κών από το Δι­κα­στή­ριο της Ευ­ρώ­πης.

Έχου­με συ­νη­θί­σει να ακού­με πως «δεν είναι Δη­μο­κρα­τία το πο­λί­τευ­μα εκεί­νο στο οποίο ο πο­λί­της απε­μπο­λεί το δι­καί­ω­μα του στην άσκη­ση εξου­σί­ας με αντάλ­λαγ­μα το δι­καί­ω­μα ψήφου κάθε τόσα χρό­νια». Πώς όμως να χα­ρα­κτη­ρί­σου­με το πο­λί­τευ­μα εκεί­νο όπου ακόμη και η πε­ριο­δι­κή λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία αγνο­εί­ται ή αντι­στρέ­φε­ται;

Από το 2022 και μετά η αναι­μι­κή δη­μο­φι­λία της πο­λι­τι­κής Μα­κρόν κα­τα­γρά­φε­ται συ­νε­χώς και στις κάλ­πες ενώ το σχέ­διο για μια «Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά» παίρ­νει σάρκα με βή­μα­τα μπρο­στά και πίσω. Ας μην εί­μα­στε αφε­λείς. Ένα τμήμα των δε­ξιών σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών και άλλων «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών» σύ­ρε­ται προς αυτό το σχέ­διο αυτό τον φόβο της πο­λι­τι­κής του εξα­φά­νι­σης και της απώ­λειας κοι­νο­βου­λευ­τι­κών και άλλων προ­νο­μί­ων, ελ­λεί­ψει κα­λύ­τε­ρης για αυ­τούς εναλ­λα­κτι­κής.

Η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μη για την σύ­μπη­ξη ενός «νέου» αρι­στε­ρού πο­λι­τι­κού με­τω­πι­κού σχη­μα­τι­σμού  βρί­σκε­ται στην πο­λι­τι­κή δυ­να­μι­κή των λαϊ­κών στρω­μά­των και της νε­ο­λαί­ας, την οποία αμ­φί­δρο­μα τρο­φο­δο­τεί, και στην «ει­σβο­λή» τους στις κάλ­πες. Η κυ­ρί­αρ­χη αστι­κή τάξη έχει κάθε συμ­φέ­ρον να ανα­κό­ψει αυτή την δυ­να­μι­κή και να εξο­στρα­κί­σει και πάλι τις κα­τα­πιε­ζό­με­νες ομά­δες εκτός πο­λι­τι­κής ενι­σχύ­ο­ντας το αφή­γη­μα πώς «ούτε και με την ψήφο μπο­ρεί­τε κάτι να αλ­λά­ξε­τε».

Το απο­τε­λού­με­νο από 150 προ­τά­σεις πρό­γραμ­μα του «Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που» (Nouveau Front Populaire - NFP) είναι ένα με­τριο­πα­θές φι­λο­λαϊ­κό με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό πρό­γραμ­μα, που πε­ρι­λαμ­βά­νει ση­μεία όπως η προ­ο­δευ­τι­κή φο­ρο­λό­γη­ση, η αύ­ξη­ση κατά 15% του βα­σι­κού μι­σθού, η φο­ρο­λό­γη­ση των υπερ­κερ­δών και των με­ρι­σμά­των, η επι­στρο­φή της συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης στα 62 χρό­νια, οι επαρ­κείς προ­σλή­ψεις σε Υγεία και Παι­δεία, η δω­ρε­άν χο­ρή­γη­ση των σχο­λι­κών ειδών, η ανα­γνώ­ρι­ση του κρά­τους της Πα­λαι­στί­νης, η φι­λει­ρη­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή, η κα­τάρ­γη­ση δια­κρί­σε­ων σε βάρος των με­τα­να­στών, μο­ρα­τό­ριουμ για τα τε­χνι­κά έργα που θέ­τουν σε κίν­δυ­νο τα οι­κο­συ­στή­μα­τα, δη­μό­σιες επεν­δύ­σεις για την εξοι­κο­νό­μη­ση ενέρ­γειας και νερού.

Με 190 πε­ρί­που έδρες στην Γαλ­λι­κή Εθνο­συ­νέ­λευ­ση το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο είναι η πρώτη δύ­να­μη, με δεύ­τε­ρο το κόμμα του Μα­κρόν (πε­ρί­που 160) και τρίτο τον Εθνι­κό Συ­να­γερ­μό (Ακρο­δε­ξιά, πε­ρί­που 140 έδρες). Είναι ση­μα­ντι­κό να γρα­φτεί ότι ο συ­σχε­τι­σμός αυτός δεν ανα­λο­γεί ακρι­βώς στον συ­σχε­τι­σμό στο εκλο­γι­κό σώμα καθώς και το σύ­στη­μα εκλο­γής των βου­λευ­τών στην Γαλ­λία είναι πλειο­ψη­φι­κό με δύο γύ­ρους σε μο­νο­ε­δρι­κές πε­ρι­φέ­ρειας. Επί­σης ση­μα­ντι­κό είναι να γρα­φτεί ότι πολ­λοί βου­λευ­τές του κόμ­μα­τος Μα­κρόν έχουν εκλε­γεί στον δεύ­τε­ρο γύρο με ψή­φους του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που για να απο­τρα­πεί η εκλο­γή βου­λευ­τών της Ακρο­δε­ξιάς. Το αντί­στρο­φο ισχύ­ει επί­σης αλλά σε πολύ μι­κρό­τε­ρη κλί­μα­κα.

Από τα πα­ρα­πά­νω αριθ­μη­τι­κά δε­δο­μέ­να συ­νά­γε­ται ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς δεν είναι βιώ­σι­μη απέ­να­ντι σε μια μομφή υπο­στη­ρι­ζό­με­νη ταυ­τό­χρο­να από την Κε­ντρο­δε­ξιά και την Ακρο­δε­ξιά. Όμως ούτε και άλλη κυ­βέρ­νη­ση θα ήταν βιώ­σι­μη, ενώ η σύ­μπρα­ξη Κε­ντρο­δε­ξιάς και Ακρο­δε­ξιάς εκ­θέ­τει την μεν πρώτη σε σχέση με το υπο­θε­τι­κό δη­μο­κρα­τι­κό της πρό­ση­μο και την δεύ­τε­ρη σε σχέση με το επαγ­γελ­λό­με­νο (!) κοι­νω­νι­κό της πρό­γραμ­μα.

Ένας τέ­τοιος αμοι­βαί­ος εξευ­τε­λι­σμός των δύο βα­σι­κών συ­νι­στω­σών της Δε­ξιάς θα άνοι­γε πι­θα­νώς τον δρόμο για μια διευ­ρυ­μέ­νη νίκη της Αρι­στε­ράς σε επό­με­νη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση.

Ας ση­μειω­θεί ότι το Σύ­νταγ­μα απα­γο­ρεύ­ει την διά­λυ­ση της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης για δεύ­τε­ρη φορά μέσα σε ένα χρόνο και ο κίν­δυ­νος ακυ­βερ­νη­σί­ας είναι ρε­α­λι­στι­κός.

Πα­ρ'ό­λα αυτά το με­τριο­πα­θές με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κό πρό­γραμ­μα του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που δεν μπο­ρεί να γίνει ανε­κτό από την Γαλ­λι­κή αστι­κή τάξη που εδώ και δε­κα­ε­τί­ες έχει προ­ο­δευ­τι­κά εθι­στεί σε ολο­έ­να με­γα­λύ­τε­ρα υπερ­κέρ­δη και στην συ­στη­μα­τι­κή χει­ρα­γώ­γη­ση πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων πάσης απο­χρώ­σε­ως.

Τα πα­ρα­πά­νω εκ­φρά­ζο­νται ευ­θέ­ως από τον εκ­πρό­σω­πο του Συν­δι­κά­του των με­γα­λύ­τε­ρων ει­σαγ­μέ­νων στο χρη­μα­τι­στή­ριο Γαλ­λι­κών επι­χει­ρή­σε­ων (MEDEF) σε συ­νά­ντη­ση του με τον Μα­κρόν στις 28 Αυ­γού­στου.

Κατά συ­νέ­πεια, ο τρέι­ντερ Μα­κρόν είναι δια­τε­θει­μέ­νος, με την βο­ή­θεια αφα­νούς επι­τε­λεί­ου νο­μι­κών συμ­βού­λων, να υπε­ρε­κτεί­νει μέ­χρις εξαρ­θρώ­σε­ως κάθε σχε­τι­κή διά­τα­ξη του ήδη αντι­δη­μο­κρα­τι­κού Συ­ντάγ­μα­τος της 5ης Γαλ­λι­κής Πο­λι­τεί­ας και να αρ­νη­θεί να ορί­σει ως πρω­θυ­πουρ­γό την προ­τει­νό­με­νη από το Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο Lucie Castets.

Καθώς κάθε συ­νταγ­μα­τι­κή ανω­μα­λία προει­κά­ζει μια επό­με­νη χει­ρό­τε­ρη, η κλίκα Μα­κρόν, με τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γία έμπει­ρου διαρ­ρή­κτη, επέ­βα­λε την συμ­με­το­χή στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση εν ενερ­γεία υπουρ­γών της κυ­βέρ­νη­σης τους με την δι­καιο­λο­γία ... ότι τε­λούν υπό πα­ραί­τη­ση!

Ενώ ταυ­τό­χρο­να κά­ποιος από το κόμμα Μα­κρόν πρό­τει­νε ως λύση για το παρόν κοι­νο­βου­λευ­τι­κό αδιέ­ξο­δο ...την κα­θαί­ρε­ση από το βου­λευ­τι­κό αξί­ω­μα των εκλεγ­μέ­νων της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας - LFI. Δεν είμαι σε θέση να γνω­ρί­ζω αν η αυ­τε­πάγ­γελ­τη μή­νυ­ση σε βάρος δύο από αυ­τούς ...για πα­ρα­βά­σεις του κυ­κλο­φο­ρι­κού κώ­δι­κα είναι συ­νέ­χεια του σχε­δί­ου αυτού.

Εν τω με­τα­ξύ η πα­ραι­τη­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση εξα­κο­λου­θεί όχι μόνο να χει­ρί­ζε­ται «τις τρέ­χου­σες υπο­θέ­σεις» αλλά και να νο­μο­θε­τεί με δια­τάγ­μα­τα, να πε­τσο­κό­βει τα έξοδα της Παι­δεί­ας και της Υγεί­ας, να ετοι­μά­ζει τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2025 και να κάνει δη­λώ­σεις για τις πο­λι­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις!

Απέ­να­ντι στην γε­νι­κευ­μέ­νη κα­τά­φω­ρη ανω­μα­λία το Συμ­βού­λιο Επι­κρα­τεί­ας και το Συ­νταγ­μα­τι­κό Συμ­βού­λιο πα­ρα­μέ­νουν αό­ρα­τοι και άφω­νοι θε­α­τές!

Η άρ­νη­ση ορι­σμού πρω­θυ­πουρ­γού από την πλειο­ψη­φού­σα πα­ρά­τα­ξη έχει ως προη­γού­με­νο την συ­νταγ­μα­τι­κή κρίση του ...1877 όταν ο μο­ναρ­χι­κός σφα­γέ­ας της Πα­ρι­σι­νής Κομ­μού­νας, στρα­τη­γός και πρό­ε­δρος Mac Mahon, αρ­νή­θη­κε την πρω­θυ­πουρ­γία στην πλειο­ψη­φού­σα Δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­τα­ξη.

Ενώ η πρό­τα­ση κα­θαί­ρε­σης των βου­λευ­τών της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας έχει ως προη­γού­με­νο την κα­θαί­ρε­ση 61 κομ­μου­νι­στών βου­λευ­τών και γε­ρου­σια­στών, το 1940, από το Κοι­νο­βού­λιο που στην συ­νέ­χεια πα­ρα­χώ­ρη­σε υπε­ρε­ξου­σί­ες στον φα­σί­στα δο­σί­λο­γο Πε­ταίν.

Αν και «comparaison n'est pas raison» (οι συ­γκρί­σεις δεν απο­κα­λύ­πτουν αίτια ούτε από μόνες τους στη­ρί­ζουν από­ψεις), η ανα­φο­ρά στις δύο πα­ρα­πά­νω ιστο­ρι­κές στιγ­μές ενι­σχύ­ει την υπό­νοια ύπαρ­ξης μεί­ζο­νος συ­στη­μι­κής κρί­σης με δυ­να­μι­κό πε­ραι­τέ­ρω όξυν­σης.

Και εφό­σον ανα­φερ­θή­κα­με σε υπε­ρε­ξου­σί­ες ας γρά­ψου­με για το άρθρο 16 του ισχύ­ο­ντος Γαλ­λι­κού Συ­ντάγ­μα­τος το οποίο ορί­ζει ότι: «...ο πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας λαμ­βά­νει όλες τις απα­ραί­τη­τες απο­φά­σεις που απαι­τού­νται όταν ....η ανε­ξαρ­τη­σία της χώρας απει­λεί­ται ...οι διε­θνείς δε­σμεύ­σεις της χώρας και η κα­νο­νι­κή λει­τουρ­γία των θε­σμών ... τριά­ντα ημέ­ρες διάρ­κεια των εκτά­κτων αυτών υπε­ρε­ξου­σιών» και στην συ­νέ­χεια προ­βλέ­πει την ανά δί­μη­νο και επ'α­ό­ρι­στο ανα­νέ­ω­ση αυτού του κα­θε­στώ­τος από ...το Συ­νταγ­μα­τι­κό Συμ­βού­λιο! Γνω­ρί­ζου­με από διαρ­ρο­ές ότι ο Μα­κρόν έχει ήδη εξε­τά­σει αυτό το εν­δε­χό­με­νο.

Υπε­ρά­σπι­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας, προ­ε­τοι­μα­σία του κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού

Αν η αστι­κή δη­μο­κρα­τία είναι ένα μείγ­μα συ­ναί­νε­σης και κα­τα­στο­λής, το ξε­πέ­ρα­σμα της περ­νά­ει μέσα από την απο­δό­μη­ση της συ­ναί­νε­σης και την αντί­στα­ση στην κα­τα­στο­λή με κάθε θε­σμι­κό ή άμεσο τρόπο. Η πρό­σβα­ση στην δια­κυ­βέρ­νη­ση φι­λο­λαϊ­κών και δη­μο­κρα­τι­κών δυ­νά­με­ων είναι ένα στά­διο αυτής της δια­δι­κα­σί­ας.

Στην πε­ρί­πτω­ση της ση­με­ρι­νής Γαλ­λί­ας η συ­ναί­νε­ση στον τρόπο δια­κυ­βέρ­νη­σης φθί­νει συ­νε­χώς και η κα­τα­στο­λή είναι μό­νι­μα πα­ρού­σα. Η κλίκα Μα­κρόν και οι σύμ­μα­χοι της επι­διώ­κουν να με­τα­τρέ­ψει και τις εκλο­γές σε ένα κενό νο­ή­μα­τος τε­λε­τουρ­γι­κό επι­κυ­ρώ­νο­ντας την ιδε­ο­λο­γία της Ακρο­δε­ξιάς την οποία υπο­τί­θε­ται ότι πο­λε­μούν.

Είναι αμ­φί­βο­λο εάν η τα­κτι­κή του «δη­μο­κρα­τι­κού τόξου» επα­να­λη­φθεί σε επό­με­νη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση, και αν ακο­λου­θη­θεί από την βάση των ψη­φο­φό­ρων.

Είναι πι­θα­νό οι επό­με­νες ανα­με­τρή­σεις να γί­νουν στην Γαλ­λία ανά­με­σα στην Αρι­στε­ρά και την Ακρο­δε­ξιά.

Βέ­βαια, το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό που πε­ρι­στοι­χί­ζει τον Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν θα ήθελε να παί­ξει και άλλα χαρ­τιά πριν δώσει τα ρέστα του. Αυτό που κα­τε­βά­ζει άμεσα είναι μια πο­λι­τι­κή ανα­σύν­θε­ση που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει δυ­νά­μεις από την Δεξιά μέχρι το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα. Η πρό­τα­ση όμως έχει συ­να­ντή­σει αρ­νή­σεις ένθεν και εκεί­θεν και το πα­ζά­ρι συ­νε­χί­ζε­ται.

Στο πρό­σφα­το θε­ρι­νό πα­νε­πι­στή­μια του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος κα­τα­γρά­φε­ται μια σαφής προ­σή­λω­ση στο πρό­γραμ­μα του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που του­λά­χι­στον σε επί­πε­δο βάσης και νε­ο­λαί­ας.

Η προ­τει­νό­με­νη για πρω­θυ­πουρ­γός «εξω­κομ­μα­τι­κή» Lucie Castets απεύ­θυ­νε κά­λε­σμα για την άμεση οι­κο­δό­μη­ση με­τώ­που μέσα από τους κα­θη­με­ρι­νούς αγώ­νες σε όλους τους τό­πους δου­λειάς και κα­τοι­κί­ας, ενώ πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα και συν­δι­κά­τα αναγ­γέλ­λουν απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και συλ­λα­λη­τή­ρια με πρώτο ρα­ντε­βού την δια­δή­λω­ση του Σαβ­βά­του 7 Σε­πτέμ­βρη.

Η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία κα­τα­θέ­τει πρό­τα­ση κα­θαί­ρε­σης του προ­έ­δρου Μα­κρόν σε εφαρ­μο­γή του άρ­θρου 68 του Συ­ντάγ­μα­τος που ορί­ζει ότι: «ο πρό­ε­δρος μπο­ρεί να κα­θαι­ρε­θεί σε πε­ρί­πτω­ση μη τή­ρη­σης των κα­θη­κό­ντων του με τρόπο εμ­φα­νώς ασύμ­βα­το με την άσκη­ση της θη­τεί­ας του ...με πλειο­ψη­φία 2/3 των μελών του αθροί­σμα­τος της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης και της Γε­ρου­σί­ας ...η δια­δι­κα­σία εκ­κι­νεί­ται με πλειο­ψη­φία 2/3 των μελών του ενός από τα δύο σώ­μα­τα».

Ας ση­μειω­θεί ότι για την αντί­στοι­χη δια­δι­κα­σία στις ΗΠΑ (impeachment) απαι­τεί­ται για την εκ­κί­νη­ση η απλή πλειο­ψη­φία των πα­ρό­ντων στην Βουλή των Αντι­προ­σώ­πων και στην συ­νέ­χεια πλειο­ψη­φία 2/3 των πα­ρό­ντων στην Γε­ρου­σία. Στην Γαλ­λία η δια­δι­κα­σία ολο­κλη­ρώ­νε­ται θε­ω­ρη­τι­κά εντός δύο μηνών ενώ η πρό­σβα­ση του προ­έ­δρου σε υπε­ρε­ξου­σί­ες γί­νε­ται εντός 2-3 ημε­ρών.

Είτε η πρό­τα­ση της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας για κα­θαί­ρε­ση τε­λε­σφο­ρή­σει είτε όχι η συμ­βο­λι­κή αξία της είναι ση­μα­ντι­κή καθώς ση­μαί­νει κα­ταγ­γε­λία του συ­στή­μα­τος Μα­κρόν και ευ­ρύ­τε­ρα του πο­λι­τεύ­μα­τος της 5ης Γαλ­λι­κής Πο­λι­τεί­ας. Ταυ­τό­χρο­να εν­δέ­χε­ται να συμ­βά­λει στον σχη­μα­τι­σμό ενός ρι­ζο­σπα­στι­κό­τε­ρου πυ­ρή­να μέσα στο Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο και στην απο­γύ­μνω­ση της λαϊ­κί­στι­κης δη­μα­γω­γί­ας της Ακρο­δε­ξιάς.

Κλεί­νο­ντας θα ήθελα να ανα­φερ­θώ σε έναν παλιό και γνώ­ρι­μο αγω­νι­στή της ερ­γα­τι­κής τάξης σε Ελ­λά­δα και Γαλ­λία.

«Η λύση σε πε­ρί­πτω­ση εθνι­κής επα­να­στα­τι­κής κρί­σης, στις ανε­πτυγ­μέ­νες χώρες, θα έχει ανα­γκα­στι­κά με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή μορφή κυ­βέρ­νη­σης των πα­ρα­δο­σια­κών κομ­μά­των της Αρι­στε­ράς, η οποία θα πρέ­πει όμως να στη­ρί­ζε­ται στο τε­ρά­στιο δί­κτυο των ενιαιο­με­τω­πι­κών δη­μο­κρα­τι­κών λαϊ­κών επι­τρο­πών στη βάση.», Μι­χά­λης Ρά­πτης (Pablo), Αυ­το­βιο­γρα­φία