Το κερασάκι ήταν η τροπολογία της βιντεοσκόπησης. Αυτό ήταν το όριο ελαστικότητας των αντοχών μας
Έγινα παιδαγωγός γιατί αγαπώ τη γνώση και τα παιδιά. Σπούδασα και ξανασπούδασα και ακόμα σπουδάζω. Χρόνια ολόκληρα, όπως πολλοί, από σχολειό σε σχολειό, από πόλη σε πόλη, με το φόβο της ανεργίας και της επαναπρόσληψης. Από το 1988 ως σήμερα, μόνιμη πια από το 2010, πληρώνομαι περίπου 1100 ευρώ, έχοντας πίσω μου 32 χρόνια και τρία μεταπτυχιακά. Κάποιοι λένε πως είμαστε τεμπέληδες και γω απλά γελώ, καθώς ακόμα συναντώ μαθητές μου, μεγάλους πια, να με αγκαλιάζουν με αγάπη για όσα τους έμαθα, και γω απλά απαντώ πως πολλά βράδια ξενύχτησα προσπαθώντας να βρω τρόπους να έρθω κοντά σε παιδιά με νοητική στέρηση, σε μαθητές που αντιμετώπιζαν οικογενειακές δυσκολίες, σε παιδιά με οποιαδήποτε μορφής αναπηρία.
Είμαι μαθηματικός ειδικής αγωγής και ευτυχής που από το 2016 παλεύουμε στο σχολείο μου να διαμορφώσουμε ένα δομημένο περιβάλλον γνώσης για όλα τα παιδιά και να λειτουργήσουμε- περηφανεύομαι- σε ικανοποιητικό βαθμό τα τμήματα ένταξης.
Κάποτε οι μισθοί ήταν καλύτεροι, κόπηκαν. Κάποτε παίρναμε επιδόματα, κόπηκαν. Κάποτε υπήρχε μια σειρά στους διορισμούς, κόπηκε. Ονειρευόμαστε και αγωνιζόμαστε να έχουμε λιγότερους μαθητές, να μπορούμε να εξατομικεύσουμε τη δουλειά μας, να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί και αντ΄αυτού τα τμήματα μεγαλώνουν και τα σχολεία συγχωνεύονται, χωρίς πλαίσιο και λογική, θέτοντας το κέρδος πάνω από τη γνώση.
Όταν ήρθε ο κορωναϊός και έκλεισαν τα σχολεία η εκπαιδευτική κοινότητα, με όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, ήταν κοντά στους μαθητές, κοντά στις οικογένειες. Οι παιδαγωγοί ήξεραν και ξέρουν το ρόλο τους. Έστειλα ασκήσεις, μίλησα και μιλώ με τα παιδιά μου, γνωρίζοντας απλά πως έπρεπε να είμαι κοντά τους. Όχι για να τους κάνω μιά εξίσωση παραπάνω, απλά για να καταλάβουν ότι ο δάσκαλος είναι πάντα εκεί.
Ναι, πολλοί καθηγητές δεν γνώριζαν και δεν γνωρίζουν τις νέες τεχνολογίες. Πότε, όμως, σοβαρά και με στοχευμένο προγραμματισμό έγιναν, εντός του ωραρίου, επιμορφώσεις για τη χρήση τέτοιων μέσων στα σχολεία; Κι αν κάποιοι βιαστούν να πουν πως έγιναν σεμινάρια, ας αναλογιστούν πως έγιναν και που εφαρμόζονται, σε ποιες δομές και με ποιες υποδομές. Ας αναλογιστούν, επίσης, ένα "γερασμένο" προσωπικό που η πολιτεία έπρεπε με τιμές να το συνταξιοδοτήσει, έχοντας ήδη τη νέα γενιά μόνιμων εκπαιδευτικών στα σχολεία.
Ναι, πολλοί καθηγητές, δεν μπορούν να αγοράσουν όλο τον εξοπλισμό και πολλές οικογένειες επίσης. Πότε, όμως σοβαρά και με στοχευμένεο προγραμματισμό κράτος, αυτοδιοίκηση και εκπαιδευτικοί φορείς κατέγραψαν τις ανάγκες; Κι αν κάποιοι βιαστούν να πουν μα τις έχουμε καταγράψει, ας αναλογιστούν, την ανεπάρκεια που φάνηκε τις μέρες της καραντίνας.
Ήταν, λοιπόν, άνιση και πρβληματική η σύγχρονη και η ασύγχρονη εκπαίδευση στις μέρες της καραντίνας και είναι άνιση και προβληματική η εκπαίδευση συνολικά.
Δεν απήχαμε, δεν αρνηθήκαμε να το κάνουμε με όλες τις δυσκολίες, όμως ταυτόχρονα διεκδικήσαμε και διεκδικούμε τα αυτονόητα. Μόνιμο προσωπικό, δομές και υποδομές με προσβασιμότητα για όλα τα παιδιά, επιμορφώσεις εντός ωραρίου, ολιγομελή τμήματα, σύγχρονα παιδαγωγικά προγράμματα και βιβλία, υποστηρικτικό προσωπικό, μισθούς αξιοπρέπειας...
Δεν φοβόμαστε την αξιολόγηση, αλλά αναρωτιόμαστε με ποιά εργαλεία θα γίνει, από ποιούς θα γίνει και με τι σκοπό. Κάθε μέρα αξιολογούμαστε, κάθε μέρα που τα μάτια των μαθητών μας χαίρονται όταν μαθαίνουν ή σκύβουν όταν κάτι δεν καταλαβαίνουν.
Σε αυτούς τους καιρούς λοιπόν, ανοίγουν τα σχολεία, χωρίς λόγο κανένα. Κι αν για την Γ΄ Λυκείου χρειαζόταν, για τις υπόλοιπες τάξεις δεν είχε κανένα νόημα, δεν θα έχει κανένα εκπαιδευτικό αποτέλεσμα. Μπορούσαμε να οργανωθούμε για να είμαστε έτοιμοι για τις αρχές της χρονιάς και να συμπληρώσουμε την ύλη με έναρξη νωρίτερα από την καθιερωμένη, συνεχίζοντας τις σύγχρονες και ασύγχρονες μεθόδους έως την λήξη της χρονιάς.
Το κερασάκι ήταν η τροπολογία της βιντεοσκόπησης. Αυτό ήταν το όριο ελαστικότητας των αντοχών μας. Μην βιαστούν κάποιοι να πουν πως φοβόμαστε να μας βιντεοσκοπούν, γιατί αυτό το στρέφουν στον ίδιο τους τον εαυτό. Ας μπούνε λοιπόν κάμερες παντού, στα σπίτια, στις επιχειρήσεις, στα υπουργεία, στις εφημερίδες, στους παιδικούς σταθμούς, στα δημόσια ουρητήρια. Να γίνουμε ένας απέραντος κινηματογράφος θέασης!
Όχι, λοιπόν, αυτή η τροπολογία δεν πρέπει στην πράξη να εφαρμοστεί από κανένα!
Ας αντιστρέψουμε τη συζήτηση διεκδικώντας τα αυτονόητα για μας, τα παιδιά και συνολικά την κοινωνία!
..........
Η Κατερίνα Θανοπούλου είναι Μαθηματικός- Ειδικής Αγωγής. Διετέλεσε Αντιπεριφερειάρχης Αττικής για την κοινωνική πολιτική από το 2014 ως τον Νοέμβριο του 2016, όπου και ανεξαρτοποιήθηκε. Έχει γράψει δύο ποιητικές συλλογές Λαβύρινθος Μνήμη και Άπνοια Μνήμη, εκδ. Άπαρσις
