Η επιστροφή των εργαζομένων στους δρόμους των αγώνων

Η ανα­τρο­πή της ει­κό­νας και του ήχου της κα­ρα­ντί­νας είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­το γε­γο­νός: από τους άδειους δρό­μους και τη σιωπή του φόβου και της ερη­μιάς, πε­ρά­σα­με σε πλή­θος ερ­γα­τι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και φωνές αντί­στα­σης, διεκ­δί­κη­σης και αλ­λη­λεγ­γύ­ης.

Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, με την «υπεύ­θυ­νη» και συ­ναι­νε­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση και την αυ­ξα­νό­με­νη πίεση του ΣΕΒ και των με­γα­λο­ερ­γο­δο­τών, θε­ώ­ρη­σαν πρώ­της τά­ξε­ως ευ­και­ρία την υγειο­νο­μι­κή κρίση λόγω κο­ρο­νοϊ­ού. Και πί­στε­ψαν ότι ο φόβος της παν­δη­μί­ας, η ακι­νη­σία που απο­δέ­χτη­κε και τή­ρη­σε ο λαός, μαζί με την κα­τά­στα­ση διά­λυ­σης και κα­τα­κερ­μα­τι­σμού που κυ­ριαρ­χεί στο συν­δι­κα­λι­στι­κό και ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, εγ­γυού­νταν το αδια­τά­ρα­κτο πέ­ρα­σμα σε ένα ακόμα πιο ακραία αντερ­γα­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον και την εύ­κο­λη επι­βο­λή όλων των επι­λο­γών του κε­φα­λαί­ου πάνω στο σύ­νο­λο του κό­σμου της δου­λειάς.

Απο­δεί­χτη­κε ότι η κυ­βέρ­νη­ση και η αντι­πο­λί­τευ­ση της συ­ναί­νε­σης και της εθνι­κής συ­νεν­νό­η­σης δεν θα κά­νουν τον… Με­γά­λο Πε­ρί­πα­το ανε­νό­χλη­τοι!

Χι­λιά­δες άν­θρω­ποι που ζουν από τη δου­λειά τους βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με απο­λύ­σεις, εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία και μι­σθο­δο­σία, με ανα­στο­λή σύμ­βα­σης, μειώ­σεις μι­σθών, υπο­χρε­ω­τι­κή και χωρίς κα­νό­νες τη­λε-ερ­γα­σία, ερ­γο­δο­τι­κούς εκ­βια­σμούς, χωρίς άδειες, ρεπό και «ανάσα», χωρίς προ­ο­πτι­κή παρά μόνο τον κα­τώ­τα­το μισθό ή επί­δο­μα ανερ­γί­ας στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, χωρίς δι­καιώ­μα­τα. Ζωή-λά­στι­χο!

Ακόμα χει­ρό­τε­ρα αν είσαι γυ­ναί­κα, μιας και ο Μη­τσο­τά­κης, στην ομι­λία του στη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση του ΣΕΒ, έδει­ξε άλλη μια φορά τη θέση που η Δεξιά και το σύ­στη­μα βά­ζουν τη γυ­ναί­κα: στο σπίτι δη­λα­δή, φορ­τώ­νο­ντάς τη με δου­λειά νοι­κο­κυ­ριού και με δου­λειά γρα­φεί­ου μαζί… Είχε το θρά­σος να δη­λώ­σει ευ­θαρ­σώς ότι η δου­λειά από το σπίτι φέρ­νει προ­στι­θέ­με­νη αξία και πε­ρισ­σό­τε­ρη ευ­ε­λι­ξία, ει­δι­κά για τις γυ­ναί­κες!

Η άλλη πλευ­ρά, οι ερ­γο­δό­τες, απο­λαμ­βά­νει πα­ρο­χές σε ζεστό χρήμα, απαλ­λα­γές φόρων και ει­σφο­ρών, νο­μι­κά κα­το­χυ­ρω­μέ­νη από­λυ­τη ευ­ε­λι­ξία, προ­γράμ­μα­τα όπως το ΣΥΝ-ΕΡ­ΓΑ­ΣΙΑ που κα­το­χυ­ρώ­νουν την ασυ­λία της.

Η απου­σία πι­στευ­τού αφη­γή­μα­τος από το σύ­στη­μα, του τύπου «μαζί τα φά­γα­με», η ωμή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η εμπει­ρία της προη­γού­με­νης κρί­σης και το τα­ξι­κό ξε­σά­λω­μα από κυ­βέρ­νη­ση και ΣΕΒ, ξα­να­θέ­τουν εκεί­νο το αλη­σμό­νη­το και σωστό δί­λημ­μα «ή εμείς, ή αυτοί» και υπο­χρε­ώ­νουν σε συ­νει­δη­τή τα­ξι­κή έντα­ξη σε κά­ποια πλευ­ρά.

Πα­ρό­λο που η κυ­βέρ­νη­ση δεν απει­λεί­ται, ακόμα, από ανα­τρο­πή με τη ρα­γδαία ει­σβο­λή στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό του με­γά­λου πα­ρά­γο­ντα, του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, είναι ορατό σε όλες κι όλους ότι με το πλή­θος κάθε εί­δους κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, συσ­σω­ρεύ­ο­νται δυ­νά­μεις στη δική μας πλευ­ρά.

Ση­μα­ντι­κές δια­φο­ρές, με ελ­πι­δο­φό­ρα μη­νύ­μα­τα

Στο κέ­ντρο, όχι μόνο της Αθή­νας, αλλά κι άλλων πό­λε­ων, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις απο­κτούν μα­ζι­κό­τη­τα με δια­φο­ρά στην τάξη με­γέ­θους από αρ­κε­τά χρό­νια πριν. Και κα­θε­μιά εκ­φρά­ζει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο κόσμο από τους συμ­με­τέ­χο­ντες, κου­βα­λά­ει τη συ­μπα­ρά­στα­ση και την «έγκρι­ση» συ­να­δέλ­φων, συγ­γε­νών, φίλων, ενός «κρυμ­μέ­νου», ακόμα, κό­σμου.

Κλα­δι­κές, αλλά και συ­νο­λι­κό­τε­ρες δια­δη­λώ­σεις και δια­μαρ­τυ­ρί­ες έχουν γίνει σχε­δόν κα­θη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο.

Από την εκ­παί­δευ­ση και τα πα­νεκ­παι­δευ­τι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια που απέρ­ρι­ψαν το νο­μο­σχέ­διο της Κε­ρα­μέ­ως, αλλά και κάθε άλλη τρο­πο­λο­γία που φέρ­νει η κυ­βέρ­νη­ση υπο­βαθ­μί­ζο­ντας και αλ­λοιώ­νο­ντας τρα­γι­κά τη δη­μό­σια παι­δεία, μέχρι τα ερ­γο­τά­ξια όπου οι ερ­γο­δό­τες βλέ­πουν συχνά επί τόπου δια­μαρ­τυ­ρί­ες μη­χα­νι­κών, από τη ΛΑΡΚΟ μέχρι την ΕΥΔΑΠ, όπου η αντί­στα­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις συ­γκε­ντρώ­νει μα­χη­τι­κό κόσμο, από τους ΟΤΑ που θέ­τουν και αυτοί τα ζη­τή­μα­τα ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, κα­τα­στρα­τή­γη­σης ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και κα­τα­στρο­φι­κές πα­ρεμ­βά­σεις στο πε­ρι­βάλ­λον, μέχρι τον επι­σι­τι­σμό-του­ρι­σμό που κι­νη­το­ποιεί­ται συ­στη­μα­τι­κά βλέ­πο­ντας την εξορ­γι­στι­κή τα­ξι­κή αδι­κία υπέρ των με­γα­λο-ξε­νο­δό­χων, αγώ­νες ξε­σπούν σε πολλά ση­μεία και διεκ­δι­κούν. Σε όλους τους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους συ­νυ­πάρ­χει η διαρ­κής αγω­νία για τον κίν­δυ­νο και την ορ­γα­νω­μέ­νη πα­ρο­χή προ­στα­σί­ας από τον κο­ρο­νο­ϊό, την ώρα που οι ερ­γο­δό­τες αψη­φούν επι­δει­κτι­κά και κυ­νι­κά την υγεία των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι και ερ­γα­ζό­με­νες στη δη­μό­σια υγεία, με τις συ­νε­χείς κι­νη­το­ποι­ή­σεις τους και την ιδιαί­τε­ρη συμ­βο­λή τους την κρί­σι­μη μέρα της 7 Απρί­λη, οπότε έσπα­σε αγω­νι­στι­κά το σιω­πη­τή­ριο της κα­ρα­ντί­νας, συ­γκε­ντρώ­νουν την προ­σο­χή και την αλ­λη­λεγ­γύη όλης της ερ­γα­τι­κής τάξης και οι δια­δη­λώ­σεις τους γί­νο­νται τόποι συ­νά­ντη­σης και συ­νέ­νω­σης πολ­λών ερ­γα­τι­κών τμη­μά­των.

Η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη προ­πα­γάν­δα για τον ιδιω­τι­κό τομέα και η φι­λι­κό­τη­τα προς τις ιδιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις, που λάν­σα­ρε ως αυ­θε­ντι­κός εκ­φρα­στής η ΝΔ και είχε προ­σχω­ρή­σει σε αυτές ο με­ταλ­λαγ­μέ­νος και μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν δε­χθεί ισχυ­ρό πλήγ­μα, αφού στην ερ­γα­ζό­με­νη κοι­νω­νία είναι πιο ξε­κά­θα­ρη από ποτέ, η ανα­γκαιό­τη­τα του Δη­μο­σί­ου, ως το μόνο που μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει από την ίδια τη ζωή (στο ΕΣΥ και την Πρω­το­βάθ­μια Φρο­ντί­δα Υγεί­ας), μέχρι το πε­ρι­βάλ­λον (με τη δη­μό­σια δια­χεί­ρι­ση των σκου­πι­διών, χωρίς καύση κι άλλες βλα­βε­ρές δια­δι­κα­σί­ες των ιδιω­τών) και κάθε εί­δους φρο­ντί­δα της αν­θρώ­πι­νης ζωής.

Έχουν επα­νέλ­θει σε χρήση όλα τα ερ­γα­λεία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος: συ­γκε­ντρώ­σεις, πο­ρεί­ες, πα­ρα­στά­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ες, συ­νε­λεύ­σεις σω­μα­τεί­ων, συ­νε­λεύ­σεις ερ­γα­τι­κών-συν­δι­κα­λι­στι­κών σχη­μά­των.

Και μά­λι­στα, αυτά τα ερ­γα­λεία φαί­νε­ται να «ανα­κα­λύ­πτο­νται» και να αξιο­ποιού­νται από πιο νέους αν­θρώ­πους, που μέχρι τώρα είχαν δο­κι­μά­σει μόνο την απα­ξιω­μέ­νη και πα­ρακ­μια­κή πλευ­ρά που «πρό­σφε­ρε» η δια­χεί­ρι­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας και του συ­στη­μι­κού/κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού.

Ο συν­δι­κα­λι­σμός και η ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης σε πρω­το­βάθ­μιο επί­πε­δο παίρ­νουν νέες δια­στά­σεις, απαι­τού­νται απα­ντή­σεις, δη­μιουρ­γού­νται αυ­θόρ­μη­τες ανά­γκες συλ­λο­γι­κό­τη­τας και υπο­χρε­ώ­νο­νται όποιες κι όποιοι δε­σμεύ­ο­νται από τα­ξι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή να ασχο­λη­θούν με τη βάση σε κάθε ερ­γα­τι­κό χώρο και τη δυ­να­μι­κή της. Πώς όμως;

Η Αρι­στε­ρά;

Η Αρι­στε­ρά όπως κι αν αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται (κομ­μου­νι­στι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή, αυ­τό­νο­μη, τα­ξι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή), από το ΠΑΜΕ και αρι­στε­ρό­τε­ρα δη­λα­δή, δη­λώ­νει διαρ­κώς τα τε­λευ­ταία χρό­νια ότι κα­τα­νο­εί το απα­ραί­τη­το της κοι­νής δρά­σης και καλεί σε ενω­τι­κά σχή­μα­τα, σε κάθε ευ­και­ρία.

Έχου­με ξα­να­γρά­ψει σε αυτήν την εφη­με­ρί­δα ότι αυτή η ρη­το­ρι­κή έχει ξο­δευ­τεί και κιν­δυ­νεύ­ει να γίνει γρα­φι­κή στα μάτια όλου του κό­σμου της δου­λειάς, αν δεν γίνει πράξη αυτή η επί­κλη­ση της ενό­τη­τας.

Σε συν­δι­κα­λι­στι­κό/ερ­γα­τι­κό επί­πε­δο, στον τομέα των αι­τη­μά­των, όσο επι­με­λώς κι αν ψά­ξου­με, δι­χα­στι­κές δια­φο­ρές με­τα­ξύ των συν­δι­κα­λι­στι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων-σχη­μά­των-ομά­δων, στο βα­σι­κό τους τμήμα δεν υπάρ­χουν.

Οι δια­χω­ρι­σμοί με­τα­ξύ της Αρι­στε­ράς, ιδιαί­τε­ρα στις συλ­λο­γι­κό­τη­τες των χώρων δου­λειάς, βα­σί­ζο­νται στην εκτί­μη­ση της ήττας και των πε­ρι­θω­ρί­ων αντι­στρο­φής των τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών, στην υπο­κα­τά­στα­ση του κι­νή­μα­τος και στην ανα­φο­ρά σε μι­κρό­κο­σμους, σε πο­λι­τι­κά σχέ­δια που ανα­λύ­ουν την πε­ρί­ο­δο είτε υπε­ραι­σιό­δο­ξα, είτε ητ­το­πα­θώς.

Η κα­τά­στα­ση μετά τον εγκλει­σμό φα­νε­ρώ­νει δυ­να­τό­τη­τες επα­να­φο­ράς του πο­λύ­πα­θου ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στο προ­σκή­νιο, με δυ­να­μι­κό τρόπο.

Με τις πολ­λα­πλές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, συσ­σω­ρεύ­ο­νται δυ­νά­μεις, νέες και πα­λιές και δη­μιουρ­γού­νται οι όροι για ανά­καμ­ψη, πα­ρό­λο που δεν είναι αυτή η στιγ­μή που θα συμ­βεί.

Για να συμ­βεί, ωστό­σο, χρειά­ζε­ται συ­νει­δη­τή και απο­φα­σι­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση των ορ­γα­νω­μέ­νων τα­ξι­κών και αρι­στε­ρών σχη­μά­των, άμεσα. Δεν χω­ρά­ει άλλη κα­θυ­στέ­ρη­ση.

Η υπέρ­βα­ση των υπαρ­κτών σχη­μά­των, τόσο σε κε­ντρι­κό, όσο και σε κλα­δι­κό επί­πε­δο και η συ­νέ­νω­ση δυ­νά­με­ων μπο­ρεί να γίνει θελ­κτι­κή για νέους αγω­νι­στές και νέες αγω­νί­στριες, να επα­νε­ντά­ξει απο­γοη­τευ­μέ­νους και υπό από­συρ­ση συ­να­γω­νι­στές και συ­ντρό­φους, να δώσει αυ­το­πε­ποί­θη­ση, αγω­νι­στι­κή τε­χνο­γνω­σία και εμπει­ρία, ορα­τό­τη­τα και σήμα απέ­να­ντι στον τα­ξι­κό αντί­πα­λο, μή­νυ­μα σε όσες κι όσους αρ­νού­νται ακόμα την κοινή δράση, ότι «μόνο έτσι γί­νε­ται».

Επι­μέ­ρους, αλλά θε­τι­κό, πα­ρά­δειγ­μα βρί­σκου­με στην ομο­σπον­δία των νο­σο­κο­μεια­κών για­τρών (ΟΕΝΓΕ), όπου το κοινό σχήμα της Αρι­στε­ράς (Ενω­τι­κό Κί­νη­μα για την Ανα­τρο­πή), μαζί με το ΠΑΜΕ, στο προ­ε­δρείο, κα­τά­φε­ρε να προ­κα­λέ­σει αγω­νι­στι­κό ρήγμα στο μέσον της κα­ρα­ντί­νας και να κα­τα­στρέ­ψει τα σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης για σιγή διαρ­κεί­ας. Και με την κί­νη­ση ευ­θύ­νης απέ­να­ντι στο κί­νη­μα, στην πα­νυ­γειο­νο­μι­κή απερ­γία της 16 Ιούνη, με την κοινή δια­δή­λω­ση ΟΕΝ­ΓΕ-ΠΟ­Ε­ΔΗΝ μπο­ρέ­σα­με να πά­ρου­με μια γεύση για το πόσο με­γα­λύ­τε­ρα και πιε­στι­κά μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει το κί­νη­μα, όταν συ­νε­νώ­νει δυ­νά­μεις. 

Οι δια­δι­κα­σί­ες στην τα­ξι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, η με­τω­πι­κή λο­γι­κή,  του­λά­χι­στον στο ερ­γα­τι­κό/συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, δεί­χνουν πιο ώρι­μες αυτό το διά­στη­μα. Ακόμα και το δια­φο­ρε­τι­κό αυτό κα­λο­καί­ρι φαί­νε­ται ότι μπο­ρεί να απο­δει­χτεί πιο χρή­σι­μο από πολ­λούς πε­ρα­σμέ­νους χει­μώ­νες!

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά