Τα κορμιά μας δεν είναι διάτρητα. Πληγώνονται, πονάνε και ενίοτε δολοφονούνται από σφαίρες.
Ο 25χρονος Klodian Rasha στη γειτονική Αλβανία είναι άλλο ένα όνομα στη μακρά λίστα των δολοφονημένων από αστυνομικές αρχές. Το παράπτωμά του ήταν ότι είχε πάει να αγοράσει τσιγάρα και δε σταμάτησε στο σήμα των αρχών για έλεγχο. Γιατί στο σύγχρονο κόσμο της διαρκούς επιτήρησης όλοι είμαστε ύποπτοι και εν δυνάμει ένοχοι. Όλοι παρανομούμε εντός μια γενικευμένης παράνοιας. Αυτή είναι η κανονικότητα σήμερα. Η απόκριση σε ένα αλτ. Η ακινησία σε ένα σταμάτα. Η απάντηση σε ένα τι κάνεις στη ζωή σου. Αλλιώς, βρίσκεσαι με μια σφαίρα στο στέρνο.
Από τον Φλόιντ μέχρι τον Κλόντι και από το Γρηγορόπουλο μέχρι τον Μπερκίν Ελβάν, το αίμα νεολαίων που έχασαν τη ζωή τους από αστυνομικές σφαίρες ποτίζει τις συνοριακές γραμμές βάφοντάς τες κόκκινες. Αναδεικνύοντας ότι η κρατική εξουσία όπως διαρθρώνεται στο σύγχρονο καπιταλισμό δεν έχει την πολυτέλεια να συνδιαλέγεται, να κουβεντιάζει και να αφουγκράζεται. Αυτά ανήκαν σε άλλους καιρούς. Πλέον οι ζωές μας είναι νούμερα, στατιστικές και σφάλματα. Άλλες επιβιώνουν σε καταλόγους, άλλες σκοτώνονται στους δρόμους.
Το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο στα Τίρανα καθώς και οι λόγοι της βενζίνης και της φωτιάς ξύπνησαν μνήμες δικές μας. Και μας θύμισαν με τον καλύτερο τρόπο ότι σε κάθε χώρα υπάρχουν δύο κόσμοι. Εκείνος των καταπιεστών και εκείνος των καταπιεσμένων. Και αυτοί οι επιμέρους κόσμοι συγκροτούν διεθνείς κοινότητες είτε κρατικής και κατασταλτικής συνεργασίας από τη μία, είτε διεθνιστικής αλληλεγγύης και αγώνα από την άλλη.
Γιατί όσο θα σηκώνουν το πιστόλι και θα μας σκοτώνουν υπό το κύρος των γαλονιών τους, άλλο τόσο καλούμαστε να καίμε τις πολιτείες που τους τα φόρεσαν στον ώμο.
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους Αλβανούς.
