Η Ευρώπη τραντάζεται…

Το μεγάλο γεγονός φυσικά ήταν η μαζικότατη και επεισοδιακή διαδήλωση που έγινε στις Βρυξέλλες, στην καρδιά του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, την ημέρα μάλιστα που συνεδρίαζε το euro-group και στην ΕΚΤ κάποιοι τραπεζίτες ακόνιζαν τα μαχαίρια τους εναντίον του Μάριο Ντράγκι, ο οποίος δεν επιδιώκει τερματισμό της λιτότητας, αλλά στην ουσία να αυξηθεί ακόμη περισσότερο η εποπτεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζα πάνω στα κράτη και τους λαούς.

Αφορμή για αυτή την τεράστια κινητοποίηση των Βέλγων πολιτών αποτέλεσε η απόφαση της βελγικής κυβέρνησης του δεξιού Σαρλ Μισέλ για περικοπές δαπανών ύψους 11 δις ευρώ. Η συγκεκριμένη καλά οργανωμένη αντίδραση μου θύμισε τις δικές μας προ τεσσάρων χρόνων μεγαλειώδεις διαδηλώσεις κατά την ψήφιση των δυο πρώτων μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος τον Ιούνιο του 2011. Στη συνέχεια ακολούθησε η εκλογική εκτόνωση και η ανάθεση από ένα μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών της προσπάθειας για ανατροπή των μνημονίων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την γνώμη μου βέβαια η λογική της ανάθεσης αποτελεί μεγάλο λάθος.

Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χωρίς μαζικό κίνημα από κάτω δεν μπορεί να κάνει θαύματα καλούμενη να αντιμετωπίσει ολομόναχη τους καρχαρίες της Ε.Ε.-που στην Ουκρανία δεν δίστασαν να συμμαχήσουν με τους ναζί για να πετύχουν τους σκοπούς τους-και φυσικά τις αδηφάγες αγορές που μαζί με την ντόπια επαίσχυντη ελίτ θα κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα για να διατηρήσουν τα προνόμια τους και να συνεχίσουν την προσπάθεια μετατροπής των λαϊκών στρωμάτων σε μια απέραντη δουλοπαροικία.

Πλέον όμως είναι ολοφάνερο ότι η κρίση βρίσκεται στο κατώφλι και των χωρών της Βόρειας Ευρώπης, καθώς γίνεται ακόμη πιο ξεκάθαρα αντιληπτό ότι το ζήτημα δεν είναι εθνικό, όπως ακούγαμε εδώ και χρόνια με αποκορύφωμα το περιβόητο PIGS και τους τεμπέληδες Νότιους, αλλά βαθύτατα ταξικό χωρίς κανέναν διαχωρισμό απέναντι σε νότιους και βόρειους εργαζόμενους. Στο Βέλγιο λοιπόν, η σπίθα άναψε και μακάρι να κρατηθεί αναμμένη ώστε να μην δούμε και εκεί την «εθνική κατάθλιψη» στην οποία έχει πέσει η ελληνική κοινωνία μετά τις μάχες που έδωσε εναντίον της ωμότατης κρατικής καταστολής μέχρι το 2012.

 Το πολύ σημαντικό βέβαια στην περίπτωση των Βέλγων και γενικότερα των χωρών της κεντρικής Ευρώπης όπως η Γαλλία και η Ιταλία, είναι πως εκεί τα συνδικάτα είναι ισχυρότατα, άρτια οργανωμένα και μπορούν να κατεβάσουν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους για να διαδηλώσουν. Στην Ελλάδα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έχει χαθεί κάθε έννοια συνδικαλιστικής μαχητικότητας. Το ΠΑΣΟΚ από την δεκαετία του ‘80 εκφύλισε σταδιακά τους βασικότατους θεσμούς διεκδίκησης που θα μπορούσαν να έχουν οι εργαζόμενοι. Οι πλάτες βαραίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την συνδικαλιστική του οργάνωση ΜΕΤΑ ώστε να υπερκεράσει τις σάπιες συνδικαλιστικές διοικήσεις και να σηκώσει τον ετοιμοθάνατο λαό, δίνοντας του το όραμα για να διεκδικήσει με αγωνιστικό τρόπο το απόλυτο δίκιο του.

Στην Γαλλία από την άλλη πλευρά είδαμε καταλήψεις σε σχολεία με αφορμή την δολοφονία από αστυνομικούς του 21χρονου ακτιβιστή Ρεμί Φρεζ, συγκρούσεις στους δρόμους, την δημοτικότητα του Φρανσούα Ολαντ στο 12%, την Μαρί Λεπέν να προελαύνει και 36.000 Γάλλους αγρότες να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις εναντίον των πολιτικών της γαλλικής κυβέρνησης και να αδειάζουν από την περασμένη Τετάρτη δεκάδες τόνους κοπριάς και σάπιων οπωροκηπευτικών μπροστά σε κτίρια της κυβέρνησης και περιφερειών στην Τουλούζ και την Ναντ.

Στην Γερμανία που βρίσκεται ένα βήμα πριν διαβεί το κατώφλι της ύφεσης και αποτελεί την χώρα πρότυπο για τους απανταχού νεοφιλελεύθερους και υποστηρικτές του ακραίου κέντρου, έχουμε ομοβροντία από συνδικάτα διαφόρων κλάδων της οικονομίας. Λίγο πριν την φιέστα για τα 25 χρόνια από την επέτειο της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, η Άνγκελα Μέρκελ βρίσκεται ενώπιον της μεγαλύτερης απεργιακής κινητοποίησης των τελευταίων 20 χρόνων. Οι μηχανοδηγοί της Deutche Bahn τράβηξαν χειρόφρενο στους γερμανικούς σιδηρόδρομους μέχρι την Δευτέρα, ακολουθώντας τους οδηγούς φορτηγών τρένων και τους εργαζόμενους της Lufthansa που έχουν από τον περασμένο Απρίλιο οκτώ απεργίες στο ενεργητικό τους.

Στην Ιταλία ο «σοσιαλιστής» (μόνο στα λόγια) Ματέο Ρέντσι αν και προβαίνει διαρκώς σε λεονταρισμούς κατά της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο εσωτερικό κλείνει το μάτι στο διευθυντήριο, προχωρώντας σε μια σειρά από μέτρα απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και αφαίρεσης βασικών εργασιακών δικαιωμάτων. Επίσης, λάδι στη φωτιά έριξε η ανακοίνωση του χαλυβουργείου του Τέρνι που ανήκει στην γερμανική ThyssenKrupp ότι θα προχωρήσει σε απολύσεις 537 εργαζομένων στο σύνολο των 2.600. Μετά την ανακοίνωση της εταιρείας και τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων είχαμε φυσικά άγρια καταστολή και μεγάλης έκτασης επεισόδια.  Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν το άκρως επιτυχημένο συλλαλητήριο που διοργάνωσαν τα συνδικάτα  Cgil και Fiom, στο οποίο συμμετείχαν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Ιταλοί, ενώ στην βιομηχανία Alcatel του Βιμερκάρτε κοντά στο Μιλάνο οι εργαζόμενοι υποδέχτηκαν με αυγά τον Ματέο Ρέντσι που ζήτησε να συναντηθεί με την διοίκηση του, μετά την ανακοίνωση της τελευταίας ότι θα απολυθούν 587 εργαζόμενοι.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα από το οποίο είναι ολοφάνερο πως ο πυρήνας της ευρωζώνης πλέον είναι έτοιμος να μπει στο σπιράλ της σκληρής λιτότητας και συνολικά ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός σε μια τρίτη ύφεση ακόμη βαθύτερη μάλιστα από τις άλλες. Γίνεται ξεκάθαρο ότι ρήγματα στον νεοφιλελεύθερο τείχος της ευρωζώνης και της Δύσης συνολικότερα αρχίζουν να δημιουργούνται μέσα από τις έντονες αντιδράσεις λαών, που στην σύγχρονη ιστορία του εργατικού κινήματος έχουν γράψει σημαντικές σελίδες στην προσπάθεια τους για αποτίναξη του καπιταλιστικού ζυγού.

Το ζήτημα όμως είναι ότι έχει έρθει η ώρα και σε διεθνές πλαίσιο αυτές οι κινητοποιήσεις να μην μείνουν απλά στον δρόμο, αλλά να περάσουν σε πολιτικό επίπεδο μέσω κομματικών φορέων που θα δεσμεύονται ρητά ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω και πως ανάμεσα στις περιβόητες αγορές με τις ληστρικές επιθυμίες και τους λαούς θα βάλουν πάνω απ’ όλα τους δεύτερους και την αξιοπρέπεια τους. Κανένας Ευρωπαίος εργαζόμενος δεν ζητάει χλιδή και αμύθητο πλούτο. Το μόνο που επιθυμεί για αυτόν και την οικογένεια του, είναι μόνο η εργασία, η αξιοπρέπεια και η ασφαλής διαβίωση. Κατά την γνώμη μου βέβαια αυτό δεν είναι αρκετό καθώς δεν υπάρχει περίπτωση οι ελίτ να αποδεχτούν κάτι τέτοιο από την στιγμή που τα συμφέροντα τους είναι συγκρουόμενα με αυτά των απλών καθημερινών ανθρώπων.

Ο Σοσιαλισμός σύμφωνα με την μαρξιστική και λενινιστική έννοια είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Αυτό έχουν ανάγκη σήμερα οι ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις και όχι απλά έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, την ώρα που οι άρχουσες τάξεις δεν θέλουν για κανέναν λόγο να υπάρξει κάτι τέτοιο. Οι εποχές των συμβιβασμών και της σοσιαλδημοκρατίας τελείωσαν. Ή εμείς ή αυτοί!!!

Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό κατανοητό, τόσο πιο γρήγορα θα ξεμπλέξουν οι λαϊκές μάζες από το μονοπάτι της κοινωνικής εξαθλίωσης και της σύγχρονης δουλοπαροικίας. Είναι εύκολο αυτό; Σαφώς και όχι. Όπως έλεγε και ο Καντ δεν είναι απλό να πείσεις έναν άνθρωπο να ρισκάρει να θυσιαστεί για να ζήσουν καλά οι επόμενοι από αυτόν.

Εάν όμως επικρατήσει αυτή η λογική, είναι δεδομένο ότι οι γενιές που έρχονται θα ζήσουν σίγουρα χειρότερα και θα είναι απολύτως κατανοητό να ρίξουν όλες τις ευθύνες σε όσους προτίμησαν να κρυφτούν σήμερα, στην μάταιη προσπάθεια τους μα σώσουν ότι μπορούν από την καταστροφή.

Συνοψίζοντας την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην κεντρική Ευρώπη και είναι έκρυθμη, μαζί με την δεδομένη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, όποια στιγμή γίνουν εκλογές, την εκλογική άνοδο του Podemos που μπορεί να οδηγήσει σε ιστορική πρωτιά τον ερχόμενο Μάιο κατά πάσα πιθανότητα στην Ισπανία, για την οποία αναφέρθηκα σε προηγούμενο άρθρο, και την ηγετική παρουσία του Σιν Φέιν στην Ιρλανδία, αρχίζει σταδιακά να γεννιέται η αισιοδοξία ότι οι μάχες που δίνουμε και θα κληθούμε να δώσουμε στο μέλλον μπορούν να έχουν ένα επιτυχές αποτέλεσμα για το οποίο όλοι θα είμαστε σίγουρα υπερήφανοι και δικαιωμένοι.

Τρία πράγματα χρειάζονται για την επιτυχία.

Μυαλό και γνώση για να χαραχθεί ο σωστός δρόμος προς τον σοσιαλισμό, που αποτελεί την μοναδική διέξοδο, και ψυχή βαθιά για να βρεθεί το ψυχικό σθένος και να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.

Έχει η σημερινή ευρωπαϊκή εργατική τάξη την δύναμη και την θέληση να το προσπαθήσει όπως το 1848 με την άνοιξη των λαών, το 1871 της Παρισινής Κομμούνας, το 1917 του κόκκινου Οκτώβρη, τους αγώνες του Τσε και του Άρη και τον ιστορικό Μάη του 1968;

Αν ΝΑΙ θα ξεπροβάλει μια νέα κοινωνία πιο ανθρώπινη και δίκαιη. Αν όχι ας μην σκεφτούμε καλύτερα τι θα έρθει.

Όπως και να έχει, είναι στο χέρι του καθενός από εμάς και μόνο τι θα ακολουθήσει…