Η Γαλλία σε κρίση μετά τις εκλογές: «Όσο είναι παραλυμένο το κοινοβούλιο, τόσο πιο σημαντική γίνεται η μαζική δράση»

Αν και αποτράπηκε η κατάκτηση της πλειοψηφίας από τους φασίστες στις κοινοβουλευτικές εκλογές, παρόλα αυτά η Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν κατάφερε να κερδίσει περισσότερες έδρες από ποτέ άλλοτε. Πώς αποτιμάς το εκλογικό αποτέλεσμα;

Πρόκειται για μια σημαντική, βραχυπρόθεσμη νίκη για τους εργαζόμενους και την Αριστερά. Τέσσερα κόμματα της Αριστεράς (Ανυπότακτη Γαλλία, Σοσιαλιστικό Κόμμα, Πράσινοι και Κομμουνιστικό Κόμμα) ενώθηκαν και εμπόδισαν την συγκρότηση μιας κυβέρνησης φασιστών, κάτι που ήταν πολύ πιθανό. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη τη χώρα, και ιδιαίτερα οι Μουσουλμάνοι, οι λεσβίες και οι γκέι, δεν θα χάσουν τόσο τον ύπνο τους αυτή τη βδομάδα. Ακόμα πιο σημαντικός από το ίδιο το αποτέλεσμα είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτό επιτεύχθηκε. Ζήσαμε την πιο δυναμική προεκλογική καμπάνια εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Δεκάδες χιλιάδες νέοι ακτιβιστές εντάχθηκαν στη ριζοσπαστική αριστερή Ανυπότακτη Γαλλία και αρκετές χιλιάδες εντάχθηκαν σε άλλα αριστερά κόμματα κι οργανώσεις. Συνδικάτα, φιλανθρωπικές οργανώσεις, ακαδημαϊκές ενώσεις, πανεπιστημιακά συμβούλια, τραγουδιστές, επιστήμονες, εκδοτικοί οίκοι, αθλητές, όλοι συμμετείχαν. Υπήρξαν εκατοντάδες διαδηλώσεις και αμέτρητες άλλες δράσεις. Το να διατηρηθεί αυτός ο όγκος ανθρώπων οργανωμένος και κινητοποιημένος είναι ένα από τα κρίσιμα καθήκοντα τους ερχόμενους μήνες. Μέσα στη Βουλή, η ακροδεξιά είναι ισχυρότερη από ποτέ και ολόκληρα τμήματα της παραδοσιακής Δεξιάς σκέφτονται να συνεργαστούν μαζί της. Ο Εντουάρ Φιλίπ, πρώην πρωθυπουργός και σημαντικό ηγετικό στέλεχος του Μακρονισμού, είχε πρόσφατα ένα δείπνο μαζί με την Μαρίν Λεπέν. Δήλωσε ότι «Το έκανα γιατί δεν την έχω γνωρίσει πολύ καλά»! Τα αφεντικά έσπευδαν να συναντηθούν μαζί της και να αναπτύξουν καλές σχέσεις μαζί της για την περίπτωση που πάρει την εξουσία η RN. Οπότε η φασιστική απειλή δεν έχει εκλείψει σε καμία περίπτωση. Αλλά το κίνημα που την απέκρουσε μπορεί να πετύχει πολύ περισσότερα με την αυτοπεποίθηση που δίνει αυτή η αρχική νίκη.

Θα γίνει ο Μελανσόν πρωθυπουργός και τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο από τη δική σου σκοπιά;

Ένα από τα σημάδια μιας πολύ βαθιάς κρίσης είναι η μακρά καθυστέρηση που υπάρχει στο διορισμό πρωθυπουργού. Παραδοσιακά ο πρόεδρος διορίζει έναν πρωθυπουργό από την κοινοβουλευτική ομάδα με τις περισσότερες έδρες. Ο Μακρόν έχει μέχρι σήμερα αρνηθεί να το κάνει και σε ένα «γράμμα προς το γαλλικό λαό» που κυκλοφόρησε στις 10 Ιούλη εξηγεί ότι επιθυμεί ένα συνασπισμό ανάμεσα στους Μακρονικούς, τη Δεξιά και τμήματα της μετριοπαθούς Αριστεράς. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι διαθέτει τους αναγκαίους αριθμούς εδρών, ενώ και η δική του ομάδα μακρονικών βουλευτών είναι σε μια διαδικασία κατακερματισμού. Ο Μελανσόν έχει καταγγείλει την απόπειρα του Μακρόν ως «επιστροφή στο βασιλικό δικαίωμα του βέτο απέναντι στις αποφάσεις της καθολικής ψηφοφορίας». Εν τω μεταξύ, η αριστερή συμμαχία διαπραγματεύεται για το όνομα που θα προτείνει ως πρωθυπουργό. Αυτό το πρόβλημα είναι καινούργιας φύσης και δεν υπάρχει μια γενικά αποδεκτή μέθοδος για κάτι τέτοιο. Η Ανυπότακτη Γαλλία, ως η μεγαλύτερη συνιστώσα της συμμαχίας (74 έδρες) θεωρεί ότι είναι δίκαιο να πρόκειται για άνθρωπο από τις γραμμές της. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα (59 έδρες) και οι Πράσινοι δεν συμφωνούν ότι πρέπει να είναι άτομο από την Ανυπότακτη Γαλλία (αλλά θα δέχονταν μέλη της σε άλλες κρίσιμες θέσεις). Για τη συγκεκριμένη περίπτωση του Ζαν Λυκ Μελανσόν, οι σθεναρές του θέσεις για την Παλαιστίνη και το γεγονός ότι εκπροσωπεί μια ανοιχτή προοπτική ρήξης με το στάτους κβο οδήγησαν στο να γίνει θύμα ατελείωτων συκοφαντιών, τις οποίες έχουν υποστηρίξει με χαρά και τμήματα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Πρασίνων. Συνεπώς είναι απίθανο να προταθεί ως πρωθυπουργός.

[Rp: από όταν γράφτηκαν αυτές οι γραμμές, η Ανυπότακτη Γαλλία, το ΚΚΓ και οι Πράσινοι συμφώνησαν σε πρόσωπο κοινής αποδοχής, εκτός των βασικών συνιστωσών του Μετώπου, αλλά οι Σοσιαλιστές την απέρριψαν και η ίδια αποσύρθηκε εφόσον δεν απέσπασε επαρκή στήριξη, με την αναζήτηση να συνεχίζεται].

Την προεκλογική καμπάνια του Νέου Λαϊκού Μετώπου «κουβάλησε» μια ισχυρή δυναμική και υπήρξαν μεγάλες αντιφασιστικές διαδηλώσεις. Πώς θα περιέγραφες τις σημερινές διαθέσεις στη χώρα και πώς περιμένεις να συνεχίσει το κύμα διαδηλώσεων;

Πράγματι, τον τελευταίο ένα μήνα υπήρξε περισσότερη αντιφασιστική δραστηριότητα από ό,τι τα τελευταία 5 χρόνια. Δεν υπήρξε κανένας πραγματικός διαχωρισμός ανάμεσα στην αντιφασιστική κινητοποίηση και την καμπάνια υπέρ της ψήφισης του ριζοσπαστικού προγράμματος της ενωμένης Αριστεράς, που περιλαμβάνει 150 μεταρρυθμίσεις, μεταξύ των οποίων ο τερματισμός της μεταφοράς όπλων στο Ισραήλ, η αύξηση μισθών κι επιδομάτων, ο περιορισμός της αστυνομικής βίας. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν καλέσματα για τη δημιουργία επιτροπών επαγρύπνησης ή άλλες μορφές ανοιχτών επιτροπών του Νέου Λαϊκού Μετώπου σε κάθε πόλη. Σε αρκετά μέρη αυτό έχει ήδη συμβεί. Έχει επίσης προταθεί να γίνει μια πορεία προς την Ματινιόν (πρωθυπουργική έδρα) αν ο Μακρόν αρνηθεί να ορίσει πρωθυπουργό από την Αριστερά. Η επικεφαλής της μεγαλύτερης μαχητικής συνδικαλιστικής ομοσπονδίας, της CGT, επιμένει ότι ο Μακρόν πρέπει «να σεβαστεί το αποτέλεσμα της κάλπης και να ορίσει νέα κυβέρνηση γύρω από το πρόγραμμα του Νέου Λαϊκού Μετώπου». Η ομοσπονδία της CGT στους σιδηροδρομικούς πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει σε συγκεντρώσεις έξω από τη Βουλή και έξω από τις έδρες όλων των περιφερειακών κυβερνήσεων στις 18 Ιούλη, μέρα που ανοίγει η Βουλή. Δεν γίνεται να γνωρίζουμε πόσο μεγάλες θα είναι οι διαδηλώσεις μέσα στον Ιούλη, και σε κάθε περίπτωση η τρέχουσα πολιτική κρίση θα διαρκέσει αρκετούς μήνες. Το Γαλλικό Σύνταγμα απαγορεύει επαναληπτικές κοινοβουλευτικές εκλογές για τους επόμενους 12 μήνες, ακόμα κι αν παραιτηθεί ο πρόεδρος και εκλεγεί καινούργιος.

Η Γαλλία αντιμετωπίζει δυσκολία στο σχηματισμό κυβέρνησης. Ποιες είναι οι διαθέσιμες επιλογές και πόσο πιθανή είναι η καθεμιά;

Θα μπορούσε να υπάρξει μια αριστερή κυβέρνηση μειοψηφίας. Αρκετά κρίσιμα μέτρα του προγράμματος του Νέου Λαϊκού Μετώπου μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς να χρειάζεται νέα νομοθεσία (αύξηση του κατώτατου μισθού και των μισθών στο δημόσιο, διάλυση των πιο βίαιων αστυνομικών μονάδων κλπ). Επιπλέον, αν μια κυβέρνηση Νέου Λαϊκού Μετώπου έφερνε στη Βουλή, για παράδειγμα, ένα νόμο που θα αντιστρέφει τις επιθέσεις που έγιναν πέρσι στο συνταξιοδοτικό σύστημα και οι οποίες είναι συντριπτικά αντιδημοφιλείς σε όλο το πληθυσμό, όλα τα κόμματα θα υποχρεώνονταν να δηλώσουν δημόσια την υποστήριξη ή την εναντίωσή τους. Η Εθνική Συσπείρωση, που προσποιήθηκε ότι εναντιώνεται στις επιθέσεις στις συντάξεις, θα βρεθεί υπό ιδιαίτερη πίεση. Αν υπάρξει μια αριστερή κυβέρνηση μειοψηφίας, η μαζική κινητοποίηση θα είναι κρίσιμη. Γενικότερα, όσο είναι παραλυμένο το κοινοβούλιο, τόσο πιο σημαντική γίνεται η μαζική δράση.

Η δεύτερη επιλογή είναι η συγκρότηση ενός (καταστροφικού) συνασπισμού «εθνικής ενότητας» που θα ενώνει Μακρονικούς, δεξιούς και όσους από την Αριστερά μπουν στον πειρασμό ή εξαγοραστούν με σημαντικές θέσεις.  Ένας τέτοιος συνασπισμός μάλλον δεν θα έχει απόλυτη πλειοψηφία. Αν αντέξει και διαρκέσει θα οδηγήσει σε βαθιά απογοήτευση και σε μια ακροδεξιά κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές.

Τέλος, υπάρχει η δυνατότητα για τον Μακρόν να διορίσει «ειδικούς» -αστούς ειδικούς- για να κυβερνηθεί η χώρα. Στην Ιταλία κάποια στιγμή είχαν ορίσει τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας. Δεν χρειάζεται να ειπωθεί ότι μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα είναι στο πλευρό των εργαζομένων. Σε κάθε ένα από αυτά τα σενάρια, η αντίσταση του εργατικού κινήματος στους δρόμους είναι το κεντρικό στοιχείο.

Οι κοινοβουλευτικές εκλογές υπήρξαν μια υποχώρηση για την RN. Ωστόσο η στρατηγική της «κανονικοποίησης» δείχνει να αποδίδει. Πόσο ισχυρή είναι η RN;

Η RN υπήρξε πολύ πετυχημένη ως προς το να πείσει κόσμο ότι έχει ξεπεράσει το φασιστικό παρελθόν της. Πέρσι έγιναν αποδεκτοί σε μια διαδήλωση ενάντια στον αντισημιτισμό και έχουν δηλώσει ότι στόχος τους είναι να προστατεύσουν τους Εβραίους από τον αριστερό αντισημιτισμό! Αλλά τις τελευταίες εβδομάδες η αντιφασιστική κινητοποίηση πέτυχε το να βρεθούν στα πρωτοσέλιδα λίστες βουλευτών της RN που έχουν κάνει ρατσιστικές ή αντισημιτικές δηλώσεις, και δύο υποψήφιοι της RN διαγράφηκαν ως αποτέλεσμα (ο ένας είχε φωτογραφηθεί με ναζιστικό καπέλο). Η RN έχει βοηθηθεί και από το γεγονός ότι στην Αριστερά δεν έχει γίνει κατανοητό ότι η πάλη για τα εργατικά αιτήματα και η παρουσίαση μιας αριστερής εναλλακτικής αποτελεί μόνο το ένα μέρος της αναγκαίας απάντησης στους φασίστες. Είναι αναγκαία και μια πανεθνική, μαζική, μακροπρόθεσμη καμπάνια πολιτικής εκπαίδευσης και παρενόχλησης που να στοχεύει συγκεκριμένα την RN. Προς το παρόν, η RN είναι υπέρμετρα πιο ισχυρή μέσα στη Βουλή από ό,τι είναι απέξω. Ενώ έχει συγκεντρώσει σε κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι και 13 εκατομμύρια ψήφους, παραμένει ανίκανη να οργανώσει μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους. Σε πολλές πόλεις δεν διαθέτει καμιά κομματική δομή. Θα χρειαστεί να καταστήσουμε ανέφικτο το να χτίσει τέτοιες.

Εκτός από τη συσσώρευση κοινοβουλευτικής δύναμης, οι φασίστες μέσα στην AfD στη Γερμανία εστιάζουν και στη μάχη για τους δρόμους και υποστηρίζουν διαρκώς δεξιές κινητοποιήσεις. Τι γίνεται στη Γαλλία;

Η RN έχει αποφύγει να κάνει κάτι τέτοιο, στα πλαίσια της στρατηγικής της «αποτοξικοποίησης». Σε κάποιες πόλεις κατεβαίνουν στους δρόμους μικρότερες φασιστικές ομάδες. Πάνω από 600 ανοιχτά ναζί διαδήλωσαν στο Παρίσι πριν 2 μήνες και 200-300 στη Λυόν τον περασμένο Δεκέμβρη. Η RN αποφεύγει τους επίσημους δεσμούς με αυτές τις ομάδες, προς το παρόν.

Είσαι επαναστάτης και ενεργός στην Ανυπότακτη Γαλλία. Υπάρχουν επαναστατικές συμμαχίες ή οργανωμένα ρεύματα επαναστατικών δυνάμεων στο εσωτερικό της;

Η Ανυπότακτη Γαλλία είναι ένας αριστερός ρεφορμιστικός οργανισμός που δεν αποτελεί κανονικό κόμμα. Δεν υπάρχουν μέλη, αλλά υποστηρικτές. Οι συνδιασκέψεις συχνά οργανώνονται με καινοτόμους τρόπους που περιλαμβάνουν και την επιλογή αντιπροσώπων με κλήρωση. Όλη αυτή η λειτουργία έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, αλλά το πλεονέκτημα, για τους Μαρξιστές, είναι ότι τίποτα δεν τους εμποδίζει να διακινούν την εφημερίδα τους, να οργανώνουν τις συναντήσεις και τις συζητήσεις τους κ.ο.κ. Νομίζω ότι υπάρχει ο χώρος για ένα ρεύμα «Ανυπότακτων Μαρξιστών» που είναι πολύ αναγκαίο. Η κυρίαρχη λογική στην Ανυπότακτη Γαλλία αφορά μια «επανάσταση των πολιτών» και πάνω σε αυτή τη βάση έχει κερδίσει 9 εκατομμύρια ψήφους κι έχει σχηματίσει ένα μεγάλο νέο ρεφορμιστικό κίνημα με ένα στέρεο πρόγραμμα εκπαίδευσης και διαμόρφωσης στελεχών, με θερινά πανεπιστήμια κ.ο.κ. Οι Μαρξιστές θέλουμε μια επανάσταση των εργαζομένων, γιατί η δύναμη για την ανατροπή του κεφαλαίου βρίσκεται στους χώρους δουλειάς. Όμως, σε μια συνθήκη όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ριζοσπαστικοποιημένων εργαζομένων δεν έχει την παραμικρή ιδέα για τις διαφορές ανάμεσα σε μια εργατική επανάσταση και μια επανάσταση των πολιτών, οι Μαρξιστές πρέπει να υπερασπιζόμαστε τις ιδέες μας σε πλατιούς ριζοσπαστικούς κύκλους κι όχι να καθόμαστε στην απέξω επειδή δεν μας αρέσει να μιλάμε με ρεφορμιστές. Υπάρχουν καναδυο επαναστατικές οργανώσεις που είναι λίγο-πολύ στο εσωτερικό της Ανυπότακτης Γαλλίας, με την καθεμιά να έχει περίπου 200 μέλη. Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, γύρω από τον Ολιβιέ Μπεζανσενό, που διαθέτει περίπου 2 χιλιάδες μέλη είχε κατεβάσει δικό του υποψήφιο αντί να υποστηρίξει τον Μελανσόν στις προεδρικές εκλογές του 2022 (πήραν 0,7%). Αλλά τον περασμένο μήνα εντάχθηκε στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο και η συμβολή του είναι χρήσιμη.

Στη Γερμανία οι σοσιαλιστές συχνά βλέπουμε με κάποια ζήλεια τον συγκριτικά υψηλό αριθμό απεργιών και τη μαχητικότητα του συνδικαλιστικού κινήματος στη Γαλλία. Ταυτόχρονα, τα επίπεδα συνδικαλιστικής οργάνωσης είναι πολύ χαμηλά, ενώ το γαλλικό εργατικό κίνημα βρίσκεται σε θέσεις άμυνας εδώ και πολύ καιρό. Πώς αποτιμάς την κατάσταση της ταξικής πάλης και τη δύναμη των συνδικάτων;

Επί 30 χρόνια, έχουν υπάρξει συχνά μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια σε νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Αυτές μερικές φορές κέρδισαν (όπως με το νέο σύμφωνο απασχόλησης για τη νεολαία, το CPE). Συχνά έχασαν ή έληξαν με ισοπαλία. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ότι οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις έχουν προχωρήσει πολύ πιο αργά από ό,τι σε πολλές άλλες πλούσιες χώρες. Αυτά τα κινήματα έχουν δείξει ότι υπάρχει διάχυτη μια πολιτική ταξική συνείδηση στη γαλλική εργατική τάξη. Στις κινητοποιήσεις ενάντια στην αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή ενάντια στις άθλιες συμβάσεις για τη νεολαία, συμμετείχαν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν θίγονταν οι ίδιοι από αυτά τα μέτρα. Αυτή η ταξική συνείδηση, συνδυασμένη με τη μεγάλη δυσκολία να πετύχουμε νίκες (κυρίως λόγω των «φρένων» που βάζουν οι κεντρικές συνδικαλιστικές ηγεσίες), οδήγησε στη δημιουργία ενός μαζικού αριστερού ρεφορμιστικού κινήματος, την Ανυπότακτη Γαλλία, που επιδιώκει πολύ ριζοσπαστικές αλλαγές («επανάσταση των πολιτών») αλλά έχει τις εκλογές στο επίκεντρο της στρατηγικής του.

Στη Γερμανία, η AfD κατάφερε να αποκτήσει εκλογικά ερείσματα και μέσα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Στις ευρωεκλογές, το ποσοστό των συνδικαλισμένων εργαζόμενων που ψήφισαν το ναζιστικό κόμμα ήταν υψηλότερο από το μέσο όρο του σε όλο το εκλογικό σώμα. Τι συμβαίνει στη Γαλλία; Έχει η RN βάση στα συνδικάτα και μεταξύ ανθρώπων που απεργούν;

Πολλά από τα βασικότερα συνδικάτα διαγράφουν κάθε μέλος της RN από τα σωματεία. Αλλά προφανώς αρκετά μέλη -ή συνηθέστερα οι συμπαθούντες- σωματείων ψηφίζουν RN. Το 22% όσων δηλώνουν ότι υποστηρίζουν την CGT ψήφισε την Μαρίν Λεπέν το 2022, στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών (23% στον γενικό πληθυσμό). Το ίδιο έπραξε το 24% όσων συμπαθούν την Force Ouvriere, μια λιγότερο μαχητική συνομοσπονδία. Σε κάποιες περιοχές, τα ενεργά μέλη των συνδικάτων κάνουν καλή δουλειά τακτικής αντιφασιστικής εκπαίδευσης και συζήτησης. [ΣτΜ: στη Γαλλία ένα συνδικάτο μπορεί να «εκπροσωπεί» εργαζόμενους που δεν είναι οργανωμένα μέλη του, αλλά ψηφοφόροι του για διάφορες επιτροπές στο χώρο δουλειάς κλπ. Από εκεί προκύπτει η αναφορά σε «υποστηρικτές» ή «συμπαθούντες» διακριτά από τα «μέλη»].

Στη Γερμανία, η εικόνα του κλασσικού ψηφοφόρου της RN είναι αυτή του κοινωνικά περιθωριοποιημένου που ρίχνει ψήφο διαμαρτυρίας και προέρχεται από το κοινωνικό περιβάλλον της παραδοσιακής εργατικής τάξης στις πρώην βιομηχανικές περιοχές ή τις παραμελημένες επαρχίες. Ισχύει αυτή η εικόνα; Ή για να το θέσουμε αλλιώς: Ποια είναι η κοινωνική βάση της RN;

Η RN έχει κατορθώσει να διευρύνει την κοινωνική της βάση, αλλά οι ηλικιωμένοι κάτοικοι των μικρών πόλεων παραμένουν ο πυρήνας των ψηφοφόρων της. Από όσους ψήφισαν RN, τo 20% είναι κάτω των 35 (αντίστοιχα, κάτω των 35 είναι το 33% όσων ψήφισαν Αριστερά). Το 25% των ψηφοφόρων της RN ζει στην ύπαιθρο (17% των αριστερών ψηφοφόρων). Το 28% των ψηφοφόρων της RN είναι συνταξιούχοι (24% των αριστερών ψηφοφόρων). Το 9% των ψηφοφόρων της RN ζει στο Παρίσι ή στα προάστιά του (το 21% των αριστερών ψηφοφόρων ζει εκεί). Η ζωή σε παραμελημένες επαρχίες ασφαλώς ενισχύει την ψήφο στην RN, αλλά είναι πολύ σημαντικός και ο παράγοντας του ρατσισμού. Οι άνθρωποι που ζουν σε πολυεθνικές περιοχές ψηφίζουν πολύ λιγότερο RN, η οποία δείχνει ικανή να κερδίζει περισσότερες ψήφους ανάμεσα σε όσους ζουν σε πολύ λευκές πόλεις που είναι πεισμένοι ότι η μετανάστευση αποτελεί μια τεράστια απειλή. Η Αριστερά κατάφερε να πετύχει εντυπωσιακά σκορ σε αυτές τις εκλογές, ιδιαίτερα στα πολυεθνικά εργατικά προάστια των μεγάλων πόλεων. Προφανώς, κατόρθωσε να συνδυάσει επιτυχώς την πάλη για κοινωνικά ζητήματα με την πάλη ενάντια στο ρατσισμό. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε πάντα. Για πολύ καιρό, η γαλλική Αριστερά είχε μια μεσοβέζικη στάση απέναντι στον ρατσισμό, ιδιαίτερα κατά των Μουσουλμάνων.

Στη Γερμανία, η Αριστερά συζητά εδώ και χρόνια για τη σημασία του αντιρατσισμού σε εποχές στροφής προς τα δεξιά και για το αν αυτός αποξενώνει την Αριστερά από τμήματα της κοινωνικής της βάσης. Πώς βλέπεις αυτό το ζήτημα υπό το φως της γαλλικής εμπειρίας; Και πώς έγινε εφικτό να αλλάξει η στάση της Αριστεράς απέναντι στον αντιρατσισμό στη Γαλλία;

Η Αριστερά, ακόμα και η άκρα Αριστερά στη Γαλλία, για πολλά χρόνια δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον να καταπολεμήσουν την ισλαμοφοβία. Αρκετοί ισχυρίζονταν ότι αυτή δεν υπάρχει και είναι ένα κατασκεύασμα των φονταμενταλιστών που θέλουν να διαβρώσουν τη γαλλική κοινωνία. Ολόκληρα τμήματα του φεμινιστικού κινήματος και της Αριστεράς υποστήριζαν την ισλαμοφοβία. Η χειρότερη στιγμή ήταν πριν 15-20 χρόνια, όταν φεμινίστριες σε μια πορεία για τα δικαιώματα των γυναικών ούρλιαζαν ενάντια σε γυναίκες που φορούσαν χιτζάμπ («η μάνα σου έπρεπε να κάνει έκτρωση!»). Όταν το 2010 πέρασε ένας νόμος που απαγόρευε τη χρήση του νικάμπ στο δρόμο, το τότε πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος αναφερόταν στις γυναίκες που φοράνε νικάμπ ως «πουλιά του θανάτου». Η αριστερή ισλαμοφοβία είναι ένα υπαρκτό ζήτημα και επηρεάζει σημαντικά τμήματα αγωνιστών. Αλλά έχει υποχωρήσει σημαντικά μέσα από τις κινητοποιήσεις των Μουσουλμάνων και των συμμάχων τους, υπομονετικά, στη διάρκεια 30 χρόνων. Μια σημαντική στιγμή υπήρξε όταν ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, επικεφαλής της Ανυπότακτης Γαλλίας, συνεργάστηκε με Γαλλο-Βορειοαφρικανικά στελέχη οπότε άρχισε να κατανοεί πολύ περισσότερα για το πώς λειτουργεί η ισλαμοφοβία. Η Ανυπότακτη Γαλλία έφερε την πάλη ενάντια στην ισλαμοφοβία στο επίκεντρο της γαλλικής αριστερής πολιτικής σκηνής. Το πρόγραμμα του Νέου Λαϊκού Μετώπου είναι, νομίζω, το πρώτο μαζικά ορατό [ΣΤΜ: mainstream] πρόγραμμα που περιλαμβάνει τον αγώνα ενάντια στην ισλαμοφοβία. Ενώ ο Ζαν Λυκ Μελανσόν ανέδειξε αυτό το ζήτημα ως κεντρικό σημείο στη μεγαλύτερη μαζική συγκέντρωσή του, τον περασμένο μήνα στο Μονπελιέ. Ο επικεφαλής του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Φαμπιάν Ρουσέλ, όπως και άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚ, τα τελευταία χρόνια ισχυρίζονται ότι υπάρχει ανάγκη να ενισχυθεί η υπερηφάνεια στη (Λευκή) Γαλλική κουλτούρα, ελπίζοντας ότι έτσι θα προσελκύσουν τους Λευκούς ψηφοφόρους που αισθάνονται υπό πίεση. Έτσι διακηρύσσουν φωναχτά ότι το κόκκινο κρασί και η μπριζόλα είναι σημαντικά για την γαλλική ταυτότητα, ή υπονοούν ότι η πάλη για την Παλαιστίνη είναι «κοινοτισμός» [ΣτΜ: η αναδίπλωση σε επιμέρους κοινότητες, που διαρρηγνύει το σώμα του έθνους] κλπ. Πρόκειται για βήματα προς το μαλάκωμα της στάσης απέναντι στο ρατσισμό, και κατά τη γνώμη μου είναι καταδικαστέα.

Κάποια τελικά σχόλια;

Ο τρόπος με τον οποίο κυβερνούσαν τη Γαλλία οι καπιταλιστές δεν λειτουργεί πια. Τα παραδοσιακά κόμματα της Δεξιάς και της Αριστεράς έχουν δει την κοινωνική τους βάση να συρρικνώνεται μαζικά αφότου επέβλεψαν νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που κατέστρεψαν τις ζωές πολλών εργαζομένων. Σήμερα, ο Μακρονισμός, το «ριζοσπαστικό κέντρο» έχασε τις εκλογές και έχει αποδυναμωθεί σημαντικά. Όλο και περισσότερο, η επιλογή είναι ανάμεσα στο φασισμό και τη ριζοσπαστική Αριστερά. Η προεκλογική καμπάνια και η ιδέα ότι είναι εφικτό να αυξηθούν οι μισθοί, να βγαίνουμε στη σύνταξη νεότεροι, να φορολογηθούν οι πλούσιοι και να ανοικοδομήσουμε τις δημόσιες υπηρεσίες ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπους. Μεσοπρόθεσμα, οι πιο σημαντικές μάχες θα δοθούν έξω από τη Βουλή, αλλά αυτή τη στιγμή, το σημαντικό επόμενο βήμα είναι να πιέσουμε για μια κυβέρνηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου που θα εφαρμόσει άμεσα μέτρα μείωσης της δυστυχίας και της καταπίεσης.

*O Τζον Μάλεν είναι επαναστάτης σοσιαλιστής, ενεργός στην περιοχή του Παρισιού εδώ και αρκετές δεκαετίες και υποστηρικτής της Ανυπότακτης Γαλλίας. Το προσωπικό του σάιτ είναι το randombolshevik.org.

**Το δίκτυο Marx21 είναι συλλογικότητα της γερμανικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και το σάιτ του είναι το www.marx21.de

***Η μετάφραση έγινε για το Rproject από το αγγλικό πρωτότυπο. Η δημοσιευμένη γερμανική εκδοχή είναι εδώ: https://www.marx21.de/frankreich-parlamentswahl-interview-john-mullen-we...