Αν υπήρχε Χρυσό Βατόμουρο στην πολιτική (το βραβείο που δίνεται στη χειρότερη αμερικανική ταινία), είναι απολύτως βέβαιο ότι θα το κέρδιζε η ελληνική κυβέρνηση.
Ήδη φιγουράρει στην πρώτη θέση λίστας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ «με τις χειρότερες διαπραγματευτικές τακτικές του 2015». «Ως βασικός λόγος», αναφέρεται στη σχετική περιγραφή, «είναι ο πολεμικός τόνος που υιοθετήθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα μέχρι το δημοψήφισμα και η απότομη μεταστροφή της, που ως μόνη κατάληξη είχε να αποδεχτεί ένα ακόμη χειρότερο πακέτο μέτρων από την Ευρώπη»!
Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι από την αρχή της διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς», δεν υπήρχε όχι απλά Plan B, αλλά ούτε καν Plan A για την περίπτωση μη ευόδωσης του σχεδίου περί «έντιμου συμβιβασμού». Ο Τσίπρας και το στενό του επιτελείο αναγκάστηκαν να αποδεχτούν όλους τους όρους που τους τέθηκαν και που κυρίως αφορούσαν την υλοποίηση των προαπαιτούμενων, για να μην πάνε σε μια σύγκρουση που θα διακινδύνευε έξοδο από το ευρώ θίγοντας έτσι ντόπια οικονομικά συμφέροντα που τώρα πλέον είναι φανερό ότι εκπροσωπούνταν στο στενό ηγετικό πυρήνα.
Συνειδητοποιούν όμως μέρα με τη μέρα ότι έχουν βάλει μια θηλιά στο λαιμό τους, η οποία σφίγγει συνεχώς. Οι πιέσεις των δανειστών αυξάνονται, αποσκοπώντας όχι μόνο στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων αλλά και νέων απαιτήσεων που θέτουν και οι οποίες φέρνουν την ελληνική κοινωνία όλο και πιο κοντά στην ολοκληρωτική καταστροφή. Η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, η καθήλωση των μισθών, η σφαγή των συντάξεων, οδηγούν σε μια εντελώς άλλη κατεύθυνση από αυτή που οραματίζονταν σαν «παραγωγική ανασυγκρότηση». Ακόμη και οι πρωτοετείς των οικονομικών σχολών γνωρίζουν ότι με τέτοια μέτρα και με ένα συνεχώς ανατοκιζόμενο τεράστιο χρέος, κάθε άλλο παρά οικονομική ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί.
Πόσο αστείοι ακούγονται σήμερα οι ισχυρισμοί περί «συμμαχίας του Νότου ενάντια στο Βορρά», περί «διαφορετικών συμφερόντων Αμερικής-Ευρώπης και διάστασης της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στον Μερκελισμό», περί «συμπαθούντων» Ευρωπαίων σαν τον κ. Μοσκοβισί, ο οποίος μόλις προχτές δήλωσε ορθά-κοφτά στον Τσακαλώτο ότι «πρέπει να τα υλοποιήσετε όλα».
Τραγική φιγούρα ο Ευκλείδης, γυρίζει αυτή τη στιγμή τον κόσμο με σκοπό να πείσει τους παγκόσμιους ηγέτες για τη χαλάρωση του προγράμματος και απ’ ό,τι φαίνεται παντού «τρώει πόρτα». Αναγκάστηκε να πάρει πίσω τους λεονταρισμούς περί απαίτησης εξόδου του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα, δηλώνοντας ξεκάθαρα στη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt: «Δεν θέλουμε να διώξουμε το ΔΝΤ». Αυτό βεβαίως μετά την παρέμβαση του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Τζακ Λιου, ο οποίος έθεσε τελεσιγραφικά τρεις όρους: «Το ΔΝΤ πρέπει να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα, το χρέος πρέπει να καταστεί βιώσιμο και οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να συνεχιστούν». Την ίδια ώρα, η Κριστίν Λαγκάρντ, που βάσει παλαιότερου μεγαλοφυούς σχεδίου «διεθνών συμμαχιών» θα ήταν σύμμαχος ενάντια στο «Μερκελισμό», δηλώνει ότι το σχέδιο Κατρούγκαλου είναι απλώς… γάτα ενώ θέλουν από την ελληνική κυβέρνηση μια… αγελάδα, ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα του κ. Ντράγκι που επίσης είχε προβληθεί παλαιότερα σαν δυνητικός σύμμαχος «ενάντια στο Μερκελισμό», εφαρμόζοντας το μαρτύριο της σταγόνας στην ελληνική οικονομία, κάνει ενέσεις ρευστότητας με το σταγονόμετρο.
Οι προσπάθειες πλέον της ελληνικής κυβέρνησης παραπέμπουν στο μύθο του Σίσυφου, ο οποίος σπρώχνει ένα βράχο να φτάσει στην κορυφή αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει, και του ξαναπέφτει στη χαράδρα. Απλά στη θέση του μυθικού ήρωα δεν βρίσκονται οι κυβερνώντες, αλλά ο ελληνικός λαός. Αυτός στην πραγματικότητα τραβάει το μαρτύριο, πληρώνοντας τα λάθη και τις προδοσίες των μαθητευόμενων μάγων.
