Ένας από τους στόχους του Νετανιάχου όταν εξαπέλυσε αεροπορικούς βομβαρδισμούς κατά του Ιράν, ήταν και να απομακρυνθεί η διεθνής πολιτική, διπλωματική, δημοσιογραφική προσοχή από τα εγκλήματα που διαπράττει το Κράτος του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη.
Με τον πλανήτη να παρακολουθεί τις ανταλλαγές πυραύλων, να αναρωτιέται για τις πιθανότητες κλιμάκωσης, να βομβαρδίζεται με αλλοπρόσαλλες αναρτήσεις του Προέδρου των ΗΠΑ στα σόσιαλ μίντια, το μεγαλύτερο έγκλημα της σύγχρονης εποχής υποβαθμίστηκε ως «φόντο» ενός περιφερειακού πολέμου.
Καθώς αυτό συνέβη κι επειδή μπορεί να ξανασυμβεί στις επόμενες εβδομάδες και μήνες της ταραχώδους κι αβέβαιης περιόδου στην οποία έχει μπει η Μέση Ανατολή, οφείλουμε να μην ξεχνάμε τη Γάζα.
Η «διεθνής κοινότητα» συζητά επί μακρόν το ενδεχόμενο μέτρων πίεσης κατά του Ισραήλ ενώ σέρνει απρόθυμα τα πόδια της… «όχι ακόμα». Οι κυβερνήσεις και οι αξιωματούχοι που δηλώνουν ρητά αντίθετοι στην προοπτική εξαναγκαστικής «μεταφοράς» του Παλαιστινιακού πληθυσμού, συμπεριφέρονται λες και αυτή θα συμβεί «ξαφνικά» ένα πρωί, με κάποια επίσημη ανακοίνωση που θα κηρύσσει την έναρξή της. Εν τω μεταξύ το σιωνιστικό σχέδιο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη…
Τα Κέντρα του Θανάτου
Η λιμοκτονία, οι καθημερινές δολοφονίες, η καταστροφή όλων των ζωτικής σημασίας υποδομών δεν έχουν άλλο στόχο πέρα από το να καταστήσουν τη Λωρίδα της Γάζας μια κόλαση στην οποία κανείς δεν θα μπορεί να ζήσει. Το τελευταίο και πιο χυδαία απάνθρωπο μέρος αυτού του σχεδίου αφορά τα λεγόμενα «Κέντρα Διανομής Τροφίμων» που έστησε ο Ισραηλινός Στρατός από κοινού με αμερικανικές εταιρίες σεκιούριτι και το σκιώδες «ανθρωπιστικό ίδρυμα» Gaza Humanitarian Foundation (GHF) από το οποίο αποχώρησε καταγγέλοντας ακόμα και ο άνθρωπος που είχε επιλεχθεί ως CEO του, άνθρωπος με παρελθόν στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες (!).
Οι δυνάμεις εισβολής/κατοχής, αφού σφράγισαν τη Λωρίδα της Γάζας εξωθώντας τον πληθυσμό σε ακραία πείνα και αφού απομάκρυναν κάθε οργανισμό που δρούσε στο πεδίο για την ανακούφιση των Παλαιστινίων, ανέθεσαν στο σκιώδες GHF τη «διανομή βοήθειας».
Τα εκατοντάδες κέντρα διανομής που λειτουργούσαν οι Υπηρεσίες του ΟΗΕ και άλλες ανθρωπιστικές οργανώσεις για να μπορούν να καλύψουν με επάρκεια και αξιοπρεπείς συνθήκες τις ανάγκες 2 εκατομμυρίων ανθρώπων, αντικαταστάθηκαν από… τέσσερα κέντρα της GHF. Ένα βρίσκεται στο Διάδρομο Νετζαρίμ, που κόβει τη Λωρίδα στα δύο και τα άλλα τρία βρίσκονται στο νοτιοδυτικό άκρο της Λωρίδας, στα παράλια της Ράφα. Τόσο ο μικρός αριθμός, όσο και η τοποθεσία (μακριά από περιοχές όπου παραμένει μεγάλος όγκος Παλαιστινίων), δείχνει ότι δεν έχουν στηθεί με γνώμονα την διευκόλυνση της πρόσβασης σε τρόφιμα.
Συγκεκριμένα, η τοποθεσία έχει επιλεγεί με γνώμονα να «ρυμουλκήσουν» τον πληθυσμό της βόρειας Γάζας έξω από αυτήν και να εξωθήσουν τον κύριο όγκο των Γαζαίων στο νοτιοδυτικό άκρο της Λωρίδας. Αυτό εξηγεί την αλλαγή πλεύσης του ακροδεξιού υπουργού Μπεζαλέλ Σμότριτς, που ενώ επί μήνες κραύγαζε «καμιά βοήθεια στους Άραβες!», αποδέχτηκε τα κέντρα διανομής, γνωρίζοντας ότι αυτά εντάσσεται στο σχεδιασμό της «Μεταφοράς» των Παλαιστινίων. Από τις 11 Μάη, ο Νετανιάχου δήλωνε σε σύσκεψη ότι «η παροχή βοήθειας θα έχει ως προϋπόθεση να μην επιστρέφουν οι Γαζαίοι στα μέρη από τα οποία ήρθαν στα Κέντρα Διανομής».
Η σιωνιστική προπαγάνδα ισχυρίζεται ότι στόχος είναι να «σπάσει το μονοπώλιο της Χαμάς» στη διανομή της βοήθειας. Ασφαλώς, αν κανείς θέλει να σπάσει ένα μονοπώλιο σε συνθήκες στέρησης, έχει την επιλογή να πλημμυρίσει το πεδίο με αφθονία. Ο πραγματικός στόχος του Ισραήλ είναι να επιβάλει το δικό του μονοπώλιο πάνω στη διανομή βοήθειας (τα κέντρα βρίσκονται κοντά σε βάσεις των IDF), για να την μετατρέψει σε εργαλείο.
Ο αρχικός σχεδιασμός συγκέντρωσης των Παλαιστινίων γύρω από τα Κέντρα Διανομής, δεν έχει λειτουργήσει. Το μακρύ ταξίδι ως τα Κέντρα Διανομής κάνουν κυρίως όσοι έχουν ακόμα τη φυσική αντοχή να διανύσουν την απόσταση και να επιστρέψουν πίσω στις οικογένειες και τις κοινότητές τους κουβαλώντας τρόφιμα μιας βδομάδας. Ο κύριος όγκος του πληθυσμού της βόρειας της Γάζας δεν κάνει το μεγάλο και δύσκολο ταξίδι, παραμένοντας στις θέσεις του, ενώ ο Ισραηλινός Στρατός δυσκολεύεται να εμποδίσει όλους όσους πηγαίνουν ως τα Κέντρα Διανομής να παραμείνουν εκεί –καθώς κάνουν το ταξίδι με την ελπίδα να επιστρέψουν με τρόφιμα για τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Όμως η στασιμότητα του σχεδίου «Μεταφοράς» με αυτήν τη μέθοδο, δεν σημαίνει ότι το Ισραήλ θα σταματήσει να τη επιδιώκει. Σημαίνει ότι θα καταφύγει σε κλιμάκωση, νέες καταστροφές και αυξημένα επίπεδα φονικής βίας.
Αυτό συμβαίνει στα ίδια τα Κέντρα Διανομής, που έχουν μετατραπεί σε «παγίδες θανάτου». Σύμφωνα με τον Αχμέντ Αχμέντ (ψευδώνυμο) και την Ιμπτισάμ Μάχντι, δημοσιογράφους από τη Γάζα, οι Παλαιστίνιοι αποκαλούν «Hunger Games» τις σκηνές που εξελίσσονται καθημερινά σε αυτά τα Κέντρα, όπου πεινασμένοι συρρέουν για να αποσπάσουν όποια βοήθεια μπορούν, εν μέσω πυρών από τον Ισραηλινό Στρατό.
Οι ανταποκρίσεις των δύο Παλαιστινίων δημοσιογράφων στο +972mag, γεμάτες από προσωπικές ιστορίες και μαρτυρίες συγκλονίζουν. Όλες οι αφηγήσεις κατοίκων της Γάζας συγκλίνουν στην ίδια διάθεση: Ξέρουν ότι μπορεί να πεθάνουν, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή. Για τους ίδιους που λιμοκτονούν, αλλά και για τις οικογένειές τους. Συνεχίζουν να κινούνται προς τα λίγα φορτηγά ακόμα και αφού αρχίσουν τα ξαφνικά αδικαιολόγητα Ισραηλινά πυρά. Ελπίζουν να γυρίσουν με φαγητό για τα παιδιά τους. Ρισκάρουν να μην γυρίσουν ποτέ πίσω σε αυτά, ή να γυρίσουν με άδεια χέρια –και ειλικρινά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θεωρούν χειρότερο.
Η κλιμάκωση της βίας απέναντι στο «αδιέξοδο» του σχεδίου μαζικής μεταφοράς παίρνει και άλλες όψεις: Ειδικά στη βόρεια Γάζα, παίρνει τη μορφή της ολοκλήρωσης της Καταστροφής. Διέρρευσαν στον Τύπο οι δηλώσεις του Νετανιάχου σε μια συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και Άμυνας: «Καταστρέφουμε όλο και περισσότερα σπίτια. Δεν έχουν πουθενά να επιστρέψουν. Η μόνη φυσιολογική έκβαση είναι ότι οι Γαζαίοι θα θελήσουν να φύγουν από τη Λωρίδα. Το βασικό μας πρόβλημα είναι οι χώρες υποδοχής».
Γκέτο της Γάζας;
Καθώς ο λαός της Γάζας αρνείται να αποχωρήσει και οι χώρες υποδοχής αποτελούν «πρόβλημα», στα Ισραηλινά ΜΜΕ γίνεται λόγος για τη λύση τριών «περιοχών συγκέντρωσης» μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, όπου θα επιχειρηθεί να στοιβαχτεί ο Παλαιστινιακός πληθυσμός. Οι χάρτες που διέρρευσαν δείχνουν ότι τα 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι της ήδη πυκνοκατοικημένης Γάζας θα πρέπει να εγκλωβιστούν σε ζώνες που αποτελούν λιγότερο από το 40% της μικροσκοπικής λωρίδας γης.
Οι «περιοχές συγκέντρωσης» θα είναι ασφυκτικά μικρές. Θα προβλέπουν απαγόρευση εξόδου. Θα αποτελούν ερείπια με απουσία βασικών για την διαβίωση υποδομών. Δεν είναι «περιοχές συγκέντρωσης», αλλά «στρατόπεδα συγκέντρωσης».
Ούτε αυτό το σχέδιο είναι δεδομένο ότι θα πετύχει. Μπορεί να συναντήσει σήμερα την άρνηση των Παλαιστινίων να κλειστούν στις «ζώνες». Μπορεί να προκαλέσει αύριο «εξεγέρσεις των γκέτο». Μια τέτοια αντίσταση θα λειτουργήσει ως «αφορμή» για ακόμα μεγαλύτερα εγκλήματα. Οι τελευταίοι 20 μήνες δείχνουν ότι κάθε αποτυχία των Σιωνιστών να κάμψουν το λαό της Γάζας, δεν προκαλεί υποχώρηση αλλά κλιμάκωση της απανθρωπιάς των μεθόδων εθνοκάθαρσης.
Όπως καταλήγει σε σχετικό άρθρο του ο Γκάντι Αλγκάζι στο +972mag:
«Ο 20ός αιώνας μας έδειξε, ξανά και ξανά, πόσο γρήγορα ριζοσπαστικοποιούνται οι ένοπλες δυνάμεις όταν επιχειρούν υπό το δόγμα ολοκληρωτικού πολέμου ενάντια σε άμαχους πληθυσμούς. Σε τέτοιες συνθήκες ανέρχονται στη διοικητική ιεραρχία οι πιο αφοσιωμένοι στην καταστροφή –άνθρωποι όπως ο Ισραηλινός Στρατηγός Οφέρ Βιντέρ. Το πέρασμα από ένα αποτυχημένο σχέδιο μεταφοράς πληθυσμού στην πλήρη εθνοκάθαρση, στην κλιμάκωση αυτής της καταστροφής πέρα από οτιδήποτε έχουμε δει ως τώρα, δεν προϋποθέτει κάποιο μεγάλο σχέδιο. Αρκεί η σιωπή μας»…
Για άλλη μια φορά. Δεν σταματάμε να μιλάμε για την Παλαιστίνη. Δεν θα σταματήσουν, αν δεν τους σταματήσουμε.
Η «σιωπηλή» καταστροφή της Δυτικής Όχθης
Α ν οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί του Νετανιάχου σε Ιράν, Λίβανο κ.ά. αποσπούν ενίοτε τα βλέμματα από τη Γάζα, αυτή παραμένει στις σκέψεις και στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.
Αλλά η δίκαιη προσοχή που προκαλεί το μέγεθος της θηριωδίας και η οριακή κατάσταση στη Γάζα, έχει προκαλέσει μια υποτίμηση των συστηματικών σιωνιστικών εγκλημάτων και της κλιμάκωσής τους στη Δυτική Όχθη.
Αν η Γάζα είναι «πρόβλημα», από το οποίο το Κράτος του Ισραήλ θέλει να απαλλαγεί, η Δυτική Όχθη αποτελεί «έπαθλο» το οποίο ορέγεται ιστορικά ο σιωνισμός. Και στη σκιά της γενοκτονίας στη Λωρίδα της Γάζας, ο Ισραηλινός Στρατός προωθεί και τα σχέδια προσάρτησης της Δυτικής Όχθης.
Είναι γνωστές οι συνθήκες ζωής στη Δυτική Όχθη των εκατοντάδων στρατιωτικών σημείων ελέγχου και των συχνών επιδρομών του στρατού Κατοχής. Αλλά κι εδώ υπάρχει κλιμάκωση κι επιτάχυνση. Καθώς ο Νετανιάχου πήγαινε σε πόλεμο με το Ιράν, οι IDF επέβαλαν ολοκληρωτικό λοκντάουν στη Δυτική Όχθη. Από την εξαιρετικά δύσκολη μετακίνηση, οι Παλαιστίνιοι αντιμετώπισαν μια πλήρη παράλυση, με τις δυνάμεις κατοχής να υψώνουν παντού νέους μεταλλικούς φράχτες. «Κάθε χωριό έχει πλέον μια πύλη, έχουμε παγιδευτεί», δηλώνει Μαχφούζ Φάουλια σε σχετικό άρθρο της Jewish Voice for Peace για τα παλαιστινιακά χωριά.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραηλινού Στρατού στη Δυτική Όχθη διαφέρουν από προηγούμενες, καθώς έχουν ως στόχο την ολοσχερή καταστροφή των προσφυγικών καταυλισμών. Η μαρτυρική και ηρωική Τζενίν, αυτή η «σφηκοφωλιά» στην σιωνιστική αργκό, καταστράφηκε σημαντικά το 2002 και ξαναχτίστηκε από τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Οι σημερινές επιδρομές μοιάζουν να θέλουν να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Οι IDF έδιωξαν τους κατοίκους του προσφυγικού καταυλισμού τον περασμένο Γενάρη και εμποδίζουν την επιστροφή τους. Ανατινάζουν ολόκληρα μπλοκ πολυκατοικιών και ισοπεδώνουν με μπουλντόζες τα σοκάκια και τους στενούς δρόμους, ενώ εγκαθιστούν κάμερες παρακολουθήσεις και χτίζουν στρατιωτικά φυλάκια. Κάθε φορά που οι τοπικές Παλαιστινιακές Αρχές επιχειρούν να επισκευάσουν υποδομές (νερό, ρεύμα), καταστρέφονται ξανά την επόμενη μέρα από τις δυνάμεις Κατοχής.
Οι δυνάμεις Κατοχής επιχειρούν να «αναπλάσουν» τον προσφυγικό καταυλισμό, του οποίου η δομή (σοκάκια, μικροί δρόμοι, γειτονιές, τρύπες μεταξύ τοίχων σπιτιών) διευκόλυνε παραδοσιακά την Παλαιστινιακή Αντίσταση να δρα απέναντι στις σιωνιστικές επιδρομές. Μαζί με τη στρατιωτική στόχευση, υπάρχει και η πολιτική. Η «ανάπλαση» του καταυλισμού στοχεύει στη μετατροπή του σε μια ακόμα «φυσιολογική» γειτονιά της πόλης της Τζενίν. Γιατί τα πάντα σε αυτόν τον καταυλισμό αντανακλούσαν την προσφυγική ιδιότητα και την πεποίθηση ότι μια μέρα οι κάτοικοι θα γυρίσουν στις εστίες από τις οποίες εκδιώχθηκαν πριν 77 χρόνια. Σύμφωνα με τον Μοχάμεντ Αλ Σαμπάγκ, επικεφαλής της Λαϊκής Επιτροπής του καταυλισμού, είναι η πρώτη φορά που οι σιωνιστικές απειλές για ολοσχερή καταστροφή του γίνονται πράξη σε τέτοια έκταση και διάρκεια.
Τα Ισραηλινά ΜΜΕ ισχυρίζονται ότι η στρατιωτική επιχείρηση στην Τζενίν είναι «πιλότος» για τη μοίρα που επιφυλάσσει ο στρατός Κατοχής στα άλλα 18 προσφυγικά στρατόπεδα της Δυτικής Όχθης, «εφόσον αυτά λειτουργούν όπως η Τζενίν». Στις 20 Ιούνη, το Ανώτατο Δικαστήριο (αυτή η «Ιερή Αγελάδα» του φιλελεύθερου Σιωνισμού στην αντιπαράθεσή του με τον ακροδεξιό) ενέκρινε την καταστροφή 90 κτιρίων στην Τζενίν. Την ίδια μέρα, Ισραηλινές δυνάμεις κλιμάκωναν τις επιθέσεις τους στους καταυλισμούς στην Τουλκαρέμ και στην Νουρ Σαμς.
Η επίθεση στους καταυλισμούς είναι η άλλη όψη της επίθεσης στην UNRWA. Πρόκειται για μια –τουλάχιστον συμβολική– επίθεση στο δικαίωμα της Επιστροφής.
Παράλληλα, το Ισραήλ συνεχίζει την αρπαγή και τον εποικισμό. Στις 29 Μάη, ανακοινώθηκε η έγκριση 22 νέων εποικισμών στη Δυτική Όχθη. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη και ταχύτερη επέκτασή τους εδώ και δεκαετίες, ενώ συνοδεύεται από τη νομιμοποίηση διάφορων «τετελεσμένων» που είχαν επιβάλει στο έδαφος οι ακροδεξιοί σιωνιστές έποικοι.
Όπως και με τη βίαιη μεταφορά του πληθυσμού της Γάζας, έτσι και με την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, είναι μια υποτιθέμενη «κόκκινη γραμμή» των διεθνών κυβερνήσεων. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, είναι ένα σχέδιο που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη χωρίς φανφάρες και μεγάλες ανακοινώσεις.
Οι πολλαπλές επιθέσεις στο δικαίωμα στην Επιστροφή, η γενοκτονία στη Γάζα και τα σχέδια εθνοκάθαρσής της, η αρπαγή της Δυτικής Όχθης, η ενίσχυση του «εβραϊκού χαρακτήρα» του Κράτους του Ισραήλ, συγκλίνουν όλα μαζί σε μια στρατηγική: Η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν «διαχειρίζεται» το Παλαιστινιακό, αλλά επιχειρεί να το λύσει, με τους όρους του (Μεγάλου) Ισραήλ.
Το εμπόδιο είναι πάντα το ίδιο επί δεκαετίες. Η επίμονη Παλαιστινιακή… ύπαρξη, που συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «Existence is Resistance». Και η ακλόνητη συλλογική τους υπομονή κι επιμονή, η αμετάφραστη λέξη «Σουμούντ». Η Παλαιστινιακή Αντίσταση κρατά το μέτωπο ανοιχτό επί δεκαετίες. Αλλά η νίκη της περνά από την ενεργοποίηση πολύ μεγαλύτερων δυνάμεων, στον αραβικό κόσμο και στις δυτικές «μητροπόλεις»…
