Η «κοινωνική δικαιοσύνη» από μια δήθεν κυβέρνηση της «Αριστεράς» δεν είναι παρά η «τελική λύση» της ανεπίστρεπτης φτωχοποίησης των αναπήρων

Ανατρέχοντας σε εκείνα τα δύο μέρη παρατηρούμε οτι στη σελίδα 7 του σχεδίου συμφωνίας, που καταψηφίστηκε από το 61,31% επί του συνόλου όσων συμμετείχαν στη διαδικασία, είναι –μεταξύ άλλων υποχρεώσεων– η νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό/μεταρρυθμιστικό σύστημα. Ένας από τους βασικούς στόχους ήταν η εξοικονόμηση του 1% του ΑΕΠ, δηλ. μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών κατά 1,8 δις με [μετα]ρυθμίσεις που θα ικανοποιούσαν αμοιβαία αυτό το σκοπό [σελ 8] όπως «Αντικίνητρα για την πρόωρη συνταξιοδότηση, επιμήκυνση ηλικιακών ορίων, σταδιακή εξάλειψη του Ε.Κ.Α.Σ., αύξηση των εισφορών υγείας από 4% στο 6%, ενοποίηση όλων των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης».

Ακόμα κι αν απορρίφθηκαν συνολικά οι όροι του παραπάνω σχεδίου συμφωνίας, στις 15 Ιουλίου ενσωματώθηκαν πλήρως στο κατεπείγον νομοσχέδιο και ψηφίστηκαν τα ξημερώματα από το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς και από ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που σήμερα για εμφανώς ψηφοθηρικούς λόγους αντιτίθενται στον εφαρμοστικό νόμο μιας συμφωνίας που υποστήριξαν ενεργά.

Η πατερναλιστική συνομοσπονδία ατόμων με αναπηρία [Ε.Σ.Α.μεΑ.], δεν απομονώνεται από το παραπάνω πλαίσιο. Φέρεται να εναντιώνεται τώρα στο νομοσχέδιο για την περαιτέρω ασφαλιστική απορρύθμιση και να εκφράζει τη «βαθιά και κατηγορηματική της αντίθεση», ενώ αυτό αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της συμφωνίας που στήριζε με την εκφοβιστική ανακοίνωση της για στήριξη του «ΝΑΙ» στο ερώτημα του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015. Εμφανίζεται για ακόμα μια φορά με ύφος χειραγωγού και αναπηρο-προστάτη που θα αναλάβει να καταθέσει προτάσεις και να προασπίσει τα δικαιώματα των «ευπαθών» αναπήρων, ενώ ταυτόχρονα συμμετέχει στις διάφορες ομάδες εργασίας του Υπ. Εργασίας.

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ: Τόσο στους επαγγελματίες προστάτες της Ε.Σ.Α.μεΑ. που ενώ φέρονται να εκπροσωπούν τους/τις αναπήρους/ες έχουν παγιδεύσει στο πλέγμα των δημοσίων σχέσεων και των συμφερόντων τους όλες τις αναπηρικές διεκδικήσεις, όσο και στους ψευτο-αριστερούς των καιρών που νομίζουν ότι έχουν το «ηθικό πλεονέκτημα» να μιλάνε για «κοινωνική δικαιοσύνη» την ίδια στιγμή που σχεδιάζουν απαράδεκτες ρυθμίσεις με τραγικές επιπτώσεις στη ζωή του καθενός και της καθεμιάς από εμάς.

Νιώθουμε έντονα από πλευράς μας το Χρέος να αναδείξουμε και να αποδομήσουμε ένα προς ένα τα βασικά σημεία του ασφαλιστικού νομοσχεδίου που παράγουν κοινωνική αδικία και εντείνουν τον ήδη βαθύ αποκλεισμό των ατόμων με αναπηρία.

«Με το ασφαλιστικό μοιράζουμε δικαιότερα μια μικρότερη πίτα» λέει τέλη Γενάρη του 2016 ο Υπουργός Εργασίας Κατρούγκαλος στη Βουλή και γι’ αυτό έχει σημασία να καταλάβουμε σε βάθος ποιό ακριβώς κομμάτι “κοινωνικής δικαιοσύνης” τα άτομα με αναπηρία θα λάβουν από το μικρό μέρισμα της «πίτας», αλλά και ευρύτερα να κατανοήσουμε τον χυδαίο-εργαλειακό τρόπο χρησιμοποίησης της αναπηρίας ώστε να “συμβάλλει” στη στόχευση της εξοικονόμησης του 1% του ΑΕΠ.

Στο νομοσχέδιο που γράφεται διαρκώς, αλλά οι βασικοί του άξονες διέρρευσαν εντοπίζουμε τις εξής πολύ σημαντικές αλλαγές:

1. Ως προς την καταβολή του Επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης Συνταξιούχων [Ε.Κ.Α.Σ.], αυτό θα αποδίδεται με εισοδηματικά κριτήρια [συμπεριλαμβανομένων των πάσης φύσεως επιδομάτων αναπηρίας] και στους/στις ανάπηρους/ες αλλά μόνο σε όσους/ες έχουν ποσοστό 80% και άνω και όχι σε όλους/ες που λαμβάνουν σύνταξη αναπηρίας με χαμηλότερο ποσοστό. Η απόδοσή του ΕΚΑΣ στα 230 ευρώ δεν είναι ενιαία και καθολική για όλους/ες αλλά το ποσό έχει διαβαθμίσεις που κυμαίνονται ανάλογα με το μειωμένο όριο του ετησίου εισοδήματος από 57,5-172,5 και τεμαχίζεται βάσει κριτήριων και προϋποθέσεων. Για παράδειγμα 230ευρώ θα λαμβάνουν μόνο όσοι/ες έχουν μέχρι 7.216 ευρώ ετήσιο εισόδημα, μειώνοντας το ισχύον όριο το οποίο ανέρχεται σήμερα στα 7.715 ευρώ. Η σκόπιμη μείωση στο όριο του συνολικού εισοδήματος, εξυπηρετεί τον αποκλεισμό όσων το υπερβαίνουν –συμπεριλαμβανομένων και των συνταξιούχων αναπηρίας– προκειμένου να ικανοποιηθεί η πολιτική στόχευση της αέναης εξοικονόμησης περισσότερων χρημάτων. Επίσης αυτά τα ποσά απονομής «κοινωνικής δικαιοσύνης» δύνανται με κοινές υπουργικές αποφάσεις να αναπροσαρμόζονται –με μειώσεις– ενώ από το 2020 θα καταργηθεί εντελώς η καταβολή του ΕΚΑΣ, αφού «οι κοινωνικοί σκοποί του θα καλύπτονται από τη λεγόμενη εθνική σύνταξη».

2. Εθνική Σύνταξη: Το ποσό των 384 ευρώ θα καταβάλλεται ενιαίο μόνο για τους/τις παραπάνω συνταξιούχους αναπηρίας με ποσοστό από 80% και άνω. Για τους/τις ανάπηρους/ες με ποσοστό αναπηρίας από 67% ως 79,99% θα χορηγείται το 75% αυτού του ποσού δηλαδή 288 ευρώ και σε όσες/ους έχουν ποσοστό αναπηρίας από 50% ως 66,99% θα χορηγείται το μισό του ποσού δηλ. 192 ευρώ. Δηλαδή «για να αντιμετωπιστεί η φτώχεια και ο αποκλεισμός» όπως αναφέρεται στους σκοπούς της χορήγησης της εθνικής σύνταξης, θα αποδίδεται μεταξύ άλλων και στους/στις ανάπηρους/ες ενα εξευτελιστικό μηνιαίο ποσό. Μια “τελική λύση” που “αντιμετωπίζει” τη φτώχεια διευρύνοντάς την και αναπαράγοντάς την.

3. Χορήγηση εξωιδρυματικού επιδόματος: Επαναφέρεται μια καταργηθείσα διάταξη, η οποία ανέφερε ότι όσοι/ες έχουν μονό ακρωτηριασμό και «δεν επιδέχονται τεχνητό μέλος» θα λαμβάνουν το επίδομα. Αυτό σημαίνει ότι με την «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» όσοι/ες έχουν μονό ακρωτηριασμό και επιδέχονται τεχνητό μέλος θα αποκλείονται από την καταβολή του επιδόματος, συμβάλλοντας από τη μεριά τους στην «κοινωνική δικαιοσύνη» της εξοικονόμησης πόρων. Αυτή η προϋπόθεση έρχεται αθροιστικά να επιδεινώσει την καταπάτηση των δικαιωμάτων, όταν με το άρθρο 15 του Κανονισμού του ΕΟΠΥΥ [2012] και της ισχύουσας εγκυκλίου [2011] αποκλείεται σήμερα η χορήγηση συγκεκριμένων τεχνητών μελών [πχ. C-leg] και σε άλλα χορηγούμενα είδη απαιτείται από τους/τις ανάπηρους/ες η καταβολή της υπέρογκης συμμετοχής του 25% επί των ασφαλιστικών τιμών. Στο νομοσχέδιο που προωθείται οι κινητικά ανάπηροι/ες θα υποστούν έναν επιπρόσθετο αποκλεισμό από τη χορήγηση του εξωιδρυματικού επιδόματος με σημείο αναφοράς τα προθετικά τους μέσα, ειδικά όταν τα ερευνητικά συμπεράσματα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αποδεικνύουν πως το κόστος διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία είναι τριπλάσιο συγκριτικά με τους/τις μη-ανάπηρους/ες.

4. Τα παιδιά θα δικαιούνται τη σύνταξη λόγω θανάτου του ενός γονέα με την προϋπόθεση, μεταξύ άλλων, να είναι «ανίκανα» πριν τη συμπλήρωση των 25 χρόνων τους. Πέρα από την απαράδεκτη στιγματιστική διατύπωση που εξομοιώνει την αναπηρία με την «ανικανότητα για βιοποριστική εργασία», θα δίνεται η εν λόγω σύνταξη μόνο σε όσους/ες έχουν πιστοποιημένη αναπηρία βάσει ηλικιακού ορίου. Δηλαδή, ο/η ανάπηρος με σακχαρώδη διαβήτη ή με διπλό ακρωτηριασμό στα 26 έτη θα αποκλείεται της καταβολής της σύνταξης. 
Τα παραπάνω παραδείγματα, τα οποία αποτελούν ένα μικρό μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου επισφάλειας, είναι αρκετά για να αγωνιστούμε προκειμένου να μη νομιμοποιηθεί η λογική τους και να μη φτωχοποιηθούν ακόμα περισσότερο τα άτομα με αναπηρία.

Εκφράζοντας τη «μηδενική ανοχή» μας στο προωθούμενο νομοσχέδιο της συγκυβέρνησης και των «θεσμών», ενωνόμαστε μαζί με τους/τις αγρότες/αγρότισσες και τους ελεύθερους επαγγελματίες συμμετέχοντας στη σημερινή γενική απεργία, η οποία δεν είναι παρά μια «στιγμή» σε έναν διαρκή αγώνα χειραφέτησης.

Στο όνομα της κοινωνικής αξιοπρέπειας των χιλιάδων ανθρώπων με αναπηρία, αντιπαραθέτουμε στα χυδαία που δρομολογούνται για εμάς χωρίς εμάς τη ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ μας.

ΑΠΑΝΤΑΜΕ καταθέτοντας στην είσοδο του υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης & Κοινωνικής Αλληλεγγύης τα εργαλεία μας (τεχνητά μέλη, αμαξίδια και λευκά μπαστούνια).

Οι αγώνες για το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην ίδια την ζωή, δεν τελειώνουν ποτέ.