Η κυπριακή καταστροφή ξεκαθαρίζει την γραμμή της ανατροπής στην Ελλάδα

Ωστόσο δύο συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα για τον καθένα/μια χωρίς να απαιτούν ειδικές γνώσεις οικονομίας και γεωπολιτικής: αφενός ότι η ευρωπαϊκή κρίση όχι μόνο δεν ανακόπτεται αλλά βαθαίνει θέτοντας πλέον στην ημερήσια διάταξη υπαρξιακά ζητήματα για την ευρωζώνη αν όχι συνολικά για την ΕΕ, και αφετέρου πως ο δρόμος της αντιπαράθεσης με τα ισχυρά κέντρα της Ευρώπης και όχι μόνο, δεν μπορεί να στηριχθεί σε κανενός είδους «μπλόφα» καθώς είναι φανερό πως δεν είναι δυνατό να απειλήσεις ισχυρότερους αντιπάλους μ’ ένα «όπλο χωρίς σφαίρες».

Το καθήκον της ελληνικής αριστεράς ήταν και είναι να εκφράσει με όλους τους διαθέσιμους τρόπους την αλληλεγγύη προς τον κυπριακό λαό. Ωστόσο χρειάζεται να επισημάνουμε πως στην εποχή του λαϊκισμού και της υποκρισίας όπου όλοι δηλώνουν σε υψηλούς τόνους την συμπαράστασή τους στους «αδελφούς Κυπρίους», με πρώτη απ’ όλους την ελληνική κυβέρνηση την ώρα που στην πράξη συνέβαλε όσο μπορούσε στην επιτυχία των επιδιώξεων της ΟΝΕ και του ΔΝΤ, ψηφίζοντας πάντα υπέρ των αντίστοιχων σχεδίων, αλλά και οι εθνικιστές Ανεξάρτητοι Έλληνες και η φασιστική Χρυσή Αυγή, η αριστερά δεν στέκεται γενικώς αλληλέγγυα προς το «κυπριακό δράμα» αλλά συγκεκριμένα προς τον κόσμο της εργασίας και την κυπριακή κοινωνική πλειοψηφία και όχι βέβαια προς το φαύλο πολιτικό σύστημα ή ακόμη περισσότερο προς τους Κύπριους, Έλληνες, Ρώσους, Σαουδάραβες, Άγγλους και άλλους βαθύπλουτους καπιταλιστές τραπεζίτες, μεγαλοκαταθέτες και «επενδυτές» στο νησιωτικό κράτος.   

Ως εκ τούτου η σημαντικότερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει η ελληνική αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, η πραγματική διεθνιστική αλληλεγγύη προς τον κυπριακό λαό είναι η προοπτική της νίκης των δυνάμεων της εργασίας και της αριστεράς στην ίδια την Ελλάδα ενεργοποιώντας τον αδύναμο κρίκο της ευρωπαϊκής αλυσίδας και δημιουργώντας τους όρους για την πολυπόθητη  έξοδο από την κρίση με σοσιαλιστικό ορίζοντα και προοπτική. Δημιουργώντας το υπόδειγμα της απελευθέρωσης για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς που στενάζουν κάτω από τα μέτρα της πιο σκληρής λιτότητας και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο. 

Απ’ αυτή την σκοπιά οι επιλογές του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ όλο το τελευταίο διάστημα - πέρα από το μείζον πρόβλημα της δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος, καθώς αυτές οι πρωτοβουλίες δεν συζητήθηκαν και δεν αποφασίστηκαν από συλλογικά όργανα - κινούνται σε λάθος κατεύθυνση και δεν βοηθούν στην υπόθεση της ανατροπής. Μιας ανατροπής που δεν αφορά μόνο, ούτε καν κατά προτεραιότητα, στην εκτίμηση του εκλογικού ποσοστού και σε απλές πράξεις αριθμητικής αλλά αφορά πρωτίστως στην ετοιμότητα του ίδιου λαού να δώσει σκληρότατη μάχη στηρίζοντας την ενδεχόμενη Κυβέρνηση της Αριστεράς στην σύγκρουσή της με την τρόικα, τα ντόπια αστικά συμφέροντα και τους ιμπεριαλιστικούς γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς.

Τα γεγονότα της Κύπρου δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Όπως οι δήθεν δυνατότητες εκμετάλλευσης των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ ΗΠΑ και ΟΝΕ προς όφελος των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας στην Ελλάδα και της υπόθεσης της ανατροπής της λιτότητας. Αυταπάτες που γκρεμίστηκαν με την στάση όλων των «εταίρων» στη κυπριακή υπόθεση. Το ΔΝΤ κράτησε σκληρότερη στάση και από τον ίδιο τον Σόιμπλε. Ομοίως κατέρρευσαν και οι διάφορες ευφάνταστες γεωπολιτικές αναλύσεις, όπως αυτή που λίγες μέρες πριν περιέγραφε γεμάτος αυτοπεποίθηση σε τηλεοπτική εκπομπή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ν. Μαριάς περί δήθεν δυνατότητας εκμετάλλευσης του ρώσικου παράγοντα.

Η θέση πως «το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα», η οποία εκφωνήθηκε μεν δημόσια αλλά δεν υπάρχει σε κανένα κείμενοαπόφασης του ΣΥΡΙΖΑ,φαντάζει πως πρέπει να ξεχαστεί το συντομότερο όταν κανείς ακούει αυτές τις ώρες τις δηλώσεις των κύπριων πολιτικών πως η Κύπρος καταστράφηκε αλλά … τουλάχιστον έμεινε μέσα στην ΟΝΕ.

Σ’ αυτή λοιπόν την συγκυρία, όπου η ανάγκη για την αριστερά είναι μεγαλύτερη από ποτέ να αναδείξει τα αιχμηρά χαρακτηριστικά του δικού της ανατρεπτικού, ταξικού εναλλακτικού σχεδίου, χαρακτηριστικά πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας, και να συμβάλει αποφασιστικά στο ξεκαθάρισμα του λαού απέναντι σε κάθε είδους πολιτικούς υπάλληλους του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και αλλοδαπού, απέναντι σε λαϊκιστές, εθνικιστές, μνημονιακούς και δήθεν αντιμνημονιακούς, υποταγμένους κατά πλειοψηφία στους νεοφιλελεύθερους ευρωπαϊκούς και διεθνείς σχεδιασμούς αλλά και του αναδυόμενου εντός της κρίσης αστικού ευρωσκεπτικισμού (στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι ήδη φλερτάρει μ’ αυτή την επιλογή), ήρθε η πιο παράδοξη και ακατάλληλη επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ: η «σύγκλιση» με τους Ανεξάρτητους Έλληνες! Αυτούς που δεν είχαν πρόβλημα να συνεργαστούν στην Βουλή με τους χρυσαυγίτες, που πρότειναν τον Κ. Καραμανλή ως πρόεδρο της Δημοκρατίας εκλεγμένο από τον λαό, αυτούς που ονειρεύονται, όπως το πρόγραμμά τους λέει, αξιωματικούς του στρατού και της αστυνομίας στην θέση των υπουργών… Σαν νάταν το κερασάκι στην τούρτα μιας σειράς αριστεροδέξιων επιλογών όπως η παρέμβαση στο ίδρυμα Καραμανλή, η κατ’ ουσία «συνδιοργάνωση» του διημέρου με τα πρώην κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ γύρω από τον Γ. Αρσένη, την Λ. Κατσέλη αλλά και με το αμερικάνικο ινστιτούτο Levy – όπου ο Α. Τσίπρας δήλωσε ευθαρσώς πως το σύνθημα για Κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ακατάλληλο και μάλιστα στέρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση στις εκλογές του Ιουνίου! – οι επισκέψεις στους διάφορους μεγαλοεκδότες, ταυτόχρονα με την παρουσία του προέδρου στην κηδεία του Τσάβες και τις  κορώνες περί γκάγκστερ – ηγετών του Eurogroup.

Αυτές οι επιλογές δεν βοηθούν καθώς το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να μπερδεύουν τον κόσμο που στηρίζει τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ, να τον παθητικοποιούν και να ακυρώνουν την πρωτοπόρα διάθεση των πιο συγκροτημένων και συνειδητών κομματιών, των ίδιων του των μελών για πολιτική δράση και διεκδίκηση των οραμάτων και των ιδεών της Αριστεράς.

Η υπόθεση της Κύπρου αποδεικνύει, πιο ξεκάθαρα από ποτέ, πως η ζητούμενη σύγκρουση δεν απαιτεί απλά και μόνο μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μια, κάποια αριστεροδέξια κυβέρνηση «σωτηρίας» με την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ που θα διαπραγματευτεί με την τρόικα την… κατάργηση του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη!  Ξεκαθαρίζει σε όλη την κοινωνία πως μια τέτοια ανατροπή απαιτεί πολύ πιο ισχυρούς συσχετισμούς δύναμης, πολύ πιο ξεκάθαρους στόχους και πραγματική αποφασιστικότητα.

Για την αριστερά, για την ανατροπή της λιτότητας και της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επιβολής, μόνος πραγματικός συσχετισμός είναι ο συνειδητός λαός, ο κόσμος της εργασίας και η ευρεία κοινωνική συμμαχία που συγκροτείται στην βάση πολιτικών στόχων μα και οραμάτων. Οι δυνατότητες αυτές είναι σήμερα παρούσες μέσα στην βαθιά καπιταλιστική κρίση, στην Ελλάδα – αδύνατο καπιταλιστικό κρίκο μα ταυτόχρονα ισχυρό από την πλευρά των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών.

Απαραίτητο και κρίσιμο από την πλευρά του πολιτικού φορέα, του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι να ξεκαθαρίζει ολοένα και περισσότερο τους στόχους, να προετοιμάζει τα μέλη του και τον λαό πως η υπόθεση της ανατροπής δεν αφορά σε κάποιο εκλογικό περίπατο.

Απ’ αυτή την άποψη είναι άμεσα αναγκαίο ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλει ένα τέλος στην σύγχυση που προκαλούν στην κοινωνία, στους οπαδούς και στα μέλη του επιλογές και εκφωνήσεις που έχουν κυριαρχήσει στον δημόσιο λόγο και την εικόνα του το τελευταίο διάστημα. Ας είναι το … φλερτ με τον Καμένο το τελευταίο λάθος.

Είναι ώρα να μιλήσει καθαρά και τολμηρά ο ΣΥΡΙΖΑ για την δυνατότητα και το πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο της «Κυβέρνησης της Αριστεράς» που αφορά πρωτίστως στην κοινωνική δυναμική που αναπτύχθηκε στις προηγούμενες εκλογές και μπορεί και πρέπει να ενισχυθεί μέσα από  μια νέα επιθετική ριζοσπαστικοποίηση στον λόγο, στις θέσεις και στην δράση του κόμματος. Για την ουσία της θέσης «καμία θυσία για το ευρώ», που σημαίνει την αποφασιστικότητα να οξυνθούν τα υπαρξιακά αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης ΟΝΕ και ΕΕ μέσα από την πρωτοπόρα και αποφασιστική δράση μιας «Κυβέρνησης της Αριστεράς» στην Ελλάδα - αδύναμο κρίκο. Μόνο αυτή η αντιμετώπιση περιέχει την προσδοκία για εξελίξεις ντόμινο και σε άλλες χώρες με την ενεργοποίηση της κίνησης των εργαζόμενων, των λαών και της ευρωπαϊκής αριστεράς υπό την έμπνευση του «ελληνικού υποδείγματος». Που σημαίνει ξεκάθαρα πως όταν φτάσει η κρίσιμη ώρα το διαπραγματευτικό «όπλο» θα είναι γεμάτο με την «σφαίρα» της αποχώρησης από το ευρώ και θα χρησιμοποιηθεί αποφασιστικά εάν κριθεί πως είναι αναγκαίο για να προχωρήσει η ρήξη που θα ανοίγει σε Ελλάδα και Ευρώπη δρόμους απελευθέρωσης και σοσιαλιστικής προοπτικής.

Είναι ώρα να φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στο προσκήνιο, στον δημόσιο λόγο μα και με οργανωμένη συζήτηση με τα μέλη και την ελληνική κοινωνία το πρόγραμμα της μονομερούς ανατροπής του μνημονίου, της άμεσης ανατροπής της λιτότητας, της βαριάς φορολόγησης του κεφαλαίου, της εθνικοποίησης όλων των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, της αθέτησης πληρωμής των τοκοχρεωλυσίων και της διαγραφής του χρέους, της διεύρυνσης της δημοκρατίας με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο.

Τα γεγονότα της Κύπρου δεν αφήνουν άλλα περιθώρια για αυταπάτες και λανθασμένα συμπεράσματα. Η δύναμη της αριστεράς βρίσκεται αποκλειστικά στις σοσιαλιστικές ιδέες της και στην συνειδητή κοινωνική συσπείρωση και δράση.