Τα συμπτώματα πανικού και αταξίας στις γραμμές του καραβανιού, μπροστά στην κινούμενη άμμο των τηλεοπτικών αδειών είναι εμφανέστατα.
Σύμφωνα με μια από τις αγαπημένες φράσεις του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, το κυβερνητικό καραβάνι συνεχίζει σταθερά τον δρόμο του και αφήνει πίσω του τα σκυλιά να αλυχτούν – δεν ήταν και το πιο πετυχημένο του, προκειμένου να περιγράψει τις επιλογές και την πορεία της κυβέρνησης ,αλλά ακόμη χρησιμοποιείται κατά κόρον, σαν καραμέλα, από πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ και ο ίδιος το επανέλαβε, με μπόλικη αυταρέσκεια του στυλ «τι λέω ο μεγάλος!» στη ΔΕΘ.
Ας μείνουμε στο εξωτικό, όσο και αφιλόξενο, περιβάλλον μιας ερήμου την οποία διασχίζει το κυβερνητικό καραβάνι, σέρνοντας πίσω του και την ελληνική κοινωνία, και ας συλλογιστούμε τους μεγαλύτερους κινδύνους που διατρέχει αυτό και τους γνωρίζουν οι Βεδουίνοι και οι περιπλανώμενοι, από την εποχή του Ηρόδοτου έως την εποχή του Λόρενς της Αραβίας.
Ο πρώτος κίνδυνος είναι το φαινόμενο του αντικατοπτρισμού, να βλέπει κανείς πράγματα, αντικείμενα, οάσεις δροσιάς και αναψυχής, εκεί όπου, στην πραγματικότητα, υφίστανται μόνο άνυδρες εκτάσεις και μαρτυρικός θάνατος από τη δίψα και την εξάντληση. Ο αντικατοπτρισμός του κυβερνητικού καραβανιού είναι η περιβόητη πια για τις συνεχιζόμενες αναβολές και τη διά υπογραφών και ψήφισης μετάθεση της συζήτησης για το χρέος «πέρα από το 2018» (Γιάννης Δραγασάκης). Η εμμονή του Τσίπρα να επαναφέρει το θέμα, σε τακτά χρονικά διαστήματα και κυρίως όταν – καλή ώρα… - βρίσκεται σε μια από τις μητροπόλεις της Δύσης, και να διαβεβαιώνει για «επιλύσεις» και «συζητήσεις» ακόμη «και μέσα στο 2017», έχουν αρχίσει και προκαλούν εκνευρισμό στους ξένους συνομιλητές και ακροατές του, παρότι δεν κάνουν τον κόπο να τον επαναφέρουν στην τάξη των συμφωνηθέντων που έχουν υπογραφεί και ψηφιστεί από το καλοκαίρι του 2015. Και αυτό, γιατί ο αντικατοπτρισμός είναι εξαιρετικά βολικός και για τους ίδιους – η πλατιά κοινωνική πλειοψηφία της Ελλάδας συνεχίζει να υφίσταται στην πλάτη της το κατά την ρουμάνα ΔΝΤεκπρόσωπο, Ντέλια Βελκουλέσκου «ετεροβαρές και ταξικό» μαστίγιο των μέτρων λιτότητας, οπότε ένας αντικατοπτρισμός – καρότο βοηθά προκειμένου ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της ίδιας κοινωνικής πλειοψηφίας να παραμένει είτε πολιτικά αδρανές και απαθές μπροστά στα τεκταινόμενα, είτε κομματικά πιστό στον ΣΥΡΙΖΑ, προσδοκώντας «καλύτερες μέρες», οι οποίες συνεχώς χάνονται στο βάθος του ορίζοντα και των αμμόλοφων.
Ο δεύτερος κίνδυνος για το κυβερνητικό καραβάνι μπορεί να αποδειχθεί πιο ύπουλος, πιο φονικός και κυρίως πιο ακαριαίος, στα αποτελέσματα του, τουλάχιστον για ένα σημαντικό τμήμα του. Αυτός είναι η πτώση μέσα σε μια μεγάλη έκταση κινούμενης άμμου, η οποία θα αρχίσει να καταπίνει υπουργούς, στελέχη, καμήλες και αγαθά. Η συγκυβέρνηση έχει πέσει ακριβώς μέσα σε μια τέτοια κινούμενη άμμο – με την όχι και τόσο «απίστευτων» ή «απρόβλεπτων» εξελίξεων υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών. Κάποια σκυλιά είχαν αλυχτήσει έγκαιρα, προειδοποιώντας για το κακό που ερχόταν και την άβυσσο από άμμο που ανοιγόταν μπροστά, αλλά, είπαμε, το καραβάνι προχωρά αμέριμνο, αυτάρεσκο και βέβαιο ότι διασχίζει τη νεοφιλελεύθερη έρημο σαν μια λεωφόρο… δόξας προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό.
Το θεσμικό, διαγωνιστικό και παρασκηνιακό δρομολόγιο που επέλεξε ο αρχικαμηλιέρης υπουργός Επικρατείας, Νίκος Παππάς, προκειμένου δήθεν να ολοκληρωθεί η διάλυση της τριγωνικής διαπλοκής (γαλαζοπράσινος δικομματισμός – τηλεοπτικά ΜΜΕ – τράπεζες) αποδεικνύεται όλο και πιο καταστροφικό για την κυβέρνηση, συνολικά και τον ίδιο, προσωπικά – αυτός έχει πέσει εντελώς με το κεφάλι μέσα στον λάκκο της κινούμενης άμμου. Το μόνο που έχει κατορθώσει, όπως κάθε πνιγμένος, κατά τη λαϊκή παροιμία, είναι να πιαστεί από τα μαλλιά του (τα οποία θα φανεί αν είναι ή όχι… περούκα), λέγοντας ακόμη και σήμερα διάφορες ασυναρτησίες και ψευδολογίες σχετικά (και) με τις δικές του επιλογές στο θεσμικό, διαγωνιστικό και παρασκηνιακό πλαίσιο απονομής των τηλεοπτικών αδειών.
Τούτων δοθέντων, το ερώτημα είναι αν ο πρωθυπουργός – σεΐχης του καραβανιού θα πέσει μαζί του μέσα στην κινούμενη άμμο ή θα θυσιάσει τον αρχικαμηλιέρη του και όσους τον ακολούθησαν τυφλά στην πτώση του, προκειμένου να διασώσει πρόσκαιρα το υπόλοιπο καραβάνι και να παρατείνει, κατ’ ελάχιστον, την πορεία θανάτου της κοινωνίας προς τον αντικατοπτρισμό του χρέους.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά επικρατεί προφανής σύγχυση μεταξύ των υπολοίπων πρωτοπόρων του καραβανιού – κραυγαλέο παράδειγμα, η κωμικοτραγική κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει, στα τηλεοπτικά ‘’παράθυρα’’ και τα ραδιοφωνικά μικρόφωνα, ο πρώτος τη τάξει υπουργός Εσωτερικών και μετρ του κομματικού χαμαιλεοντισμού κοινοβουλευτικής επιβίωσης, Παναγιώτης Κουρουμπλής. Από τις «ποινικές και πολιτικές ευθύνες» όσων ενέκριναν τα πόθεν έσχες των οριστικών αναδόχων – υπερθεματιστών, στο «σχέδιο υπονόμευσης και πτώσης της κυβέρνησης», υπάρχει μεγάλη, τεράστια απόσταση διάνυσης και σίγουρα μεγάλο, τεράστιο θράσος για να καλυφθεί αυτή μέσα σε λίγες ώρες.
Σε κάθε περίπτωση, τα συμπτώματα πανικού και αταξίας στις γραμμές του καραβανιού, μπροστά στην κινούμενη άμμο των τηλεοπτικών αδειών είναι εμφανέστατα – ο σώζων εαυτόν σωθείτω, μόνο που δεν υπάρχει ξεκάθαρη οδός διαφυγής και σωτηρίας, καθώς αυτή δεν έχει υποδειχθεί από τον πρωθυπουργό – σεΐχη ή έστω τον μέντορα του, Αλέκο Φλαμπουράρη. Να θυσιαστεί ο Παππάς, να θυσιαστεί ο Καλογρίτσας, να υπαναχωρήσει η κυβέρνηση από μέρος ή όλου του διαγωνισμού (ομολογία πλήρους αποτυχίας και εξευτελισμός πρώτου μεγέθους για όλο το Μέγαρο Μαξίμου), να βρουν άλλο «αφήγημα» της κακιάς ώρας, όπως ότι όλοι οι υπερθεματιστές έχουν προβλήματα με το πόθεν έσχες, κάτι που ήδη ψιθυρίζεται δειλά – δειλά από ορισμένους ΣΥΡΙΖΑίους, που ου γαρ οίδασι τι ποιούσι και ποια νέα άβυσσο ανοίγουν κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης τους.
Μέσα στην κινούμενη άμμο των τηλεοπτικών αδειών, η… σωτηρία μπορεί να προέλθει από την πιο αναπάντεχη πηγή: Το Συμβούλιο της Επικρατείας και μια ενδεχόμενη (εν συνόλω ή εν μέρει) ακύρωση του νόμου Παππά ως αντισυνταγματικού – κάτι δηλαδή σαν «συγγνώμη, λάθος, πάμε πάλι από την αρχή ή πάμε όλοι μαζί πια αγαπημένοι και μονιασμένοι μέχρι το ΕΣΡ», που θα έπρεπε να ψελλίσει σε ζωντανή μετάδοση η Όλγα Γεροβασίλη, πασπαλισμένο με μπόλικο «σεβασμό στις αποφάσεις της δικαιοσύνης» και άλλα τέτοια όμορφα και κοινότοπα και κατά κράτος ηττημένα.
Στο σημείο που έχει πέσει το καραβάνι ο σεΐχης Τσίπρας μάλλον πρέπει πια να παρακαλάει για μια τέτοια εξέλιξη – δεν σώζεται η κατάσταση ακόμη και αν κάποιος (…κάποιος) ανάδοχος (αυτοβούλως ή κατόπιν… οχλήσεων) δεν καταβάλει την πρώτη δόση του τιμήματος για την άδεια που κατά τα άλλα διεκδίκησε με πάθος, με βοσκοτόπια και τριήμερο εγκλεισμό στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας. Γιατί τότε ανοίγει άλλος λάκκος με άλλης ποιότητας κινούμενη άμμο: Ποιον υποψήφιο καναλάρχη καλεί η κυβέρνηση από τον πάγκο των εφεδρειών, χωρίς να γίνει της… κακομοίρας το κάγκελο στα τηλεπαράθυρα και τα μικρόφωνα από το ντόμινο αντιδράσεων που αναπόφευκτα θα προκληθεί;
Όπως και να ‘χουν οι εξελίξεις, το καραβάνι που βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στην άμμο της νεοφιλελεύθερης ερήμου και καταπίνει σε μεγάλες δόσεις ασφυξίας την κινούμενη άμμο του λάκκου των τηλεοπτικών αδειών, βλέπει μια άλλη άμμο, την άμμο της κλεψύδρας, να μετρά αντίστροφα τον χρόνο κυβερνητικής θητείας του.
Και όλα αυτά, έναν μόλις χρόνο και δύο ημέρες, μετά από τον… θρίαμβο των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015.
