Η κυβέρνηση του μνημονίου γύρισε το ρολόι στο 1950: Το ταξίδι στην κόλαση πρέπει να τελειώσει εδώ!

Η αγοραστική δύναμη των αποδοχών του συνόλου των μισθωτών μειώθηκε κατά την ίδια περίοδο, κατά 37,2%. Η σύγκλιση των πραγματικών μισθών έναντι του μέσου όρου της ΕΕ-15 οπισθοχώρησε σε επίπεδα της δεκαετίας του 1980. Η ανασφάλιστη εργασία παρουσίασε σημαντική αύξηση και ήδη από το 2012 το ποσοστό της έχει υπερβεί το 36%. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ όπου επιβλήθηκε μείωση των κατώτατων ονομαστικών μισθών, οδηγώντας τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους σε απώλεια τριών μισθών σε ετήσια βάση. Η Ελλάδα είναι το μοναδικό μέλος του ΟΟΣΑ που μείωσε τις κοινωνικές δαπάνες (συντάξεις, δαπάνες υγείας και προνοιακές μεταβιβάσεις) και μάλιστα στο εξωφρενικό ποσοστό του 27%.

Αποτυχία
Αν αυτοί ήταν οι στόχοι των μνημονιακών κυβερνήσεων, τότε έχουν πετύχει. Όμως η όποια κοινωνική υποστήριξη διαθέτει ακόμη η σημερινή κυβέρνηση, οφείλεται στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι στόχοι είναι αυτοί που διακηρύσσονται δημόσια (μείωση χρέους, ανάπτυξη κ.λπ.). Και επειδή σε αυτούς τους τομείς έχουν αποτύχει παταγωδώς, ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του αναγκάζονται να πιάνονται, όπως ο πνιγμένος, από τα μαλλιά τους. Έτσι στη ΔΕΘ, την ώρα που οι ένοπλες δυνάμεις προστασίας του μνημονίου έπαιρναν διαδηλωτές αιχμαλώτους με τα χέρια ψηλά, ο πρωθυπουργεύων εξαντλούσε τις υποσχέσεις του μιλώντας για έξοδο στις αγορές το 2021 ώστε, όπως είπε, να γιορτάσουμε, έτσι τα 200 χρόνια από το 1821. Με τους ρυθμούς που βουλιάζει η οικονομία, αν παρ’ ελπίδα έχει παραμείνει πρωθυπουργός και το Σεπτέμβρη του 2014, τότε θα μας πει σίγουρα ότι μάλλον είναι καλύτερα να βγούμε στις αγορές το 2040 για να γιορτάσουμε με λαμπρότητα τα 100 χρόνια από το έπος του 1940.

Η πραγματικότητα βέβαια δεν είναι τόσο κωμική: Το μέσο ΑΕΠ ανά κάτοικο σε σταθερές τιμές έχει επανέλθει στο επίπεδο του 2000, δηλ. στην περίοδο πριν από την είσοδο στο ευρώ. Οι 930.000 θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν μέσα σε 17 χρόνια (1992-2008), χάθηκαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας. Την ίδια πενταετία (2009-2013) οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 64,8% και –το πιο σημαντικό– οι καθαρές επενδύσεις πάγιου κεφαλαίου κατέστησαν αρνητικές. Ως αποτέλεσμα, όπως τόνισε ο καθηγητής Σ. Ρομπόλης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, το κεφαλαιουχικό απόθεμα της χώρας έχει καταρρεύσει φτάνοντας στα επίπεδα της δεκαετίας του 1950. Δηλ. η βάση της οικονομίας έχει γυρίσει μισό αιώνα και 13 χρόνια πίσω, στο τέλος του εμφύλιου πολέμου. Και αυτό, όσα ψέματα και να πεις, δεν μπορείς να το ξορκίσεις.

Αναγνώριση
Παταγωδώς απέτυχε και το σχέδιο για εξαγωγικό προσανατολισμό της οικονομίας, μέσω της επιβολής εξευτελιστικών μισθών: η εσωτερική υποτίμηση μείωσε ραγδαία το μοναδιαίο κόστος εργασίας (από το 2009 μέχρι σήμερα ο δείκτης αυτός μειώθηκε κατά 19,2% έναντι των 36 κυριοτέρων ανταγωνιστριών χωρών), αλλά οι εξαγωγές δεν αυξήθηκαν ούτε ήρθαν επενδύσεις.

Αυτό το οικονομικό ολοκαύτωμα το αναγνωρίζουν πια και τα συστημικά ΜΜΕ. Ο βασικός οικονομικός αναλυτής της «Καθημερινής», ο Κ. Καλλίτσης, γράφει, μεταξύ άλλων στις 8/9: «Αλλά, γιατί δεινοπαθεί ο ελληνικός λαός τρία χρόνια; Για να φτιάξουμε τα νούμερα ή τη χώρα; Για μια ανταγωνιστικότητα-φούσκα (που θα σπάσει στο πρώτο σκίρτημα της ανάκαμψης ή στο φύσημα της πρώτης διεθνούς αναταραχής) μέσω διάλυσης της αγοράς εργασίας και ισοπέδωσης των αμοιβών ή για ένα νέο μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης με βιώσιμες θέσεις εργασίας; […] Για να συρρικνώσουμε το κράτος σε επίπεδα αφρικανικής χώρας ή για να το μεταρρυθμίσουμε, να γίνει φιλικό στον πολίτη και την ανάπτυξη;» Και καταλήγει αφοριστικά: «Η έλλειψη σχεδίου έχει αποτελέσματα που ισοδυναμούν με τα αποτελέσματα ενός σχεδίου. Καταστροφής».

Κέρδη
Αλλά ακόμη και μέσα σε αυτή την καταστροφή οι ταξικές ανισότητες υπάρχουν και διευρύνονται. Την ίδια ώρα που αυτοεξευτελίζεται συναντώντας το κάθε τυχάρπαστο διεθνή καπιταλιστή μπας και κάνει καμιά επενδυσούλα στην Ελλάδα, ο Σαμαράς δεν μπορεί να πείσει ούτε καν τους Έλληνες εφοπλιστές, οι οποίοι, παρά τις τεράστιες φοροαπαλλαγές τους, δεν φέρνουν φράγκο τσακιστό. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ναυλομεσιτικού οίκου Golden Destiny, στο πρώτο εξάμηνο του 2013, οι Έλληνες εφοπλιστές παρήγγειλαν 110 νέα πλοία ξοδεύοντας πάνω από 6,5 δισ. δολάρια (160% περισσότερα από το αντίστοιχο εξάμηνο του 2012). Έτσι το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο διατήρησε με διαφορά την πρώτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης στις ναυπηγήσεις νέων πλοίων. Ούτε ένα από όλα αυτά δεν αφορούσε παραγγελία σε ελληνικό ναυπηγείο. Και δεν ήταν μόνον τα νέα πλοία. Σύμφωνα με τη «Ναυτεμπορική», το πρώτο οκτάμηνο του 2013 «οι Έλληνες εφοπλιστές έσπασαν όλα τα ρεκόρ στις αγορές μεταχειρισμένων πλοίων, καθώς απέκτησαν 209 πλοία διαφόρων τύπων σε ένα σύνολο 867 πλοίων που άλλαξαν χέρια παγκοσμίως», ξεπερνώντας έτσι για πρώτη φορά τους Κινέζους ανταγωνιστές τους.

Από την άλλη, οι τραπεζίτες, τη θέση και τα κεφάλια των οποίων διασώζει συνεχώς ο ελληνικός λαός δανειζόμενος με αιμοσταγείς όρους από την τρόικα, πραγματοποίησαν κέρδη 6,5 δισ. στο πρώτο εξάμηνο του έτους, με «πρωταθλητές» την Τράπεζα Πειραιώς που ανακοίνωσε κέρδη 3,5 δισ. και την Alpha Bank που ανακοίνωσε κέρδη 2,73 δισ. ευρώ. Ούτε θέσεις εργασίας (για κοψίματα ετοιμάζονται), ούτε επενδύσεις, ούτε ψίχουλο στο λαό δεν σήμαινε αυτό το πάρτι κερδοφορίας (παρεμπιπτόντως, μία από τις δύο πλευρές λέει ψέματα: ή οι τράπεζες για τα κέρδη τους ή ο Στουρνάρας που προειδοποιεί ότι αυτές θα καταρρεύσουν αν δεν αρθεί το πάγωμα των πλειστηριασμών). Τέλος, η πολυθρύλητη αύξηση του αριθμού των τουριστών, αν σήμαινε τίποτε, αυτό αφορούσε τα κέρδη μερικών μεγαλοξενοδοχείων και μόνον.

Ευρωατλαντισμός
Σε αυτή τη ζεματιστή οικονομική βάση, οι Σαμαροβενιζέλοι έχουν βασίσει όλες τις ελπίδες τους στους εξωτερικούς τους συμμάχους, πηγαίνοντας και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ: με τη Μέρκελ στην οικονομική πολιτική, με τον Ομπάμα (και με τον Ολάντ) στις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις. Δηλ. από τους μεγάλους ιμπεριαλισμούς διαλέγουν να συνταχθούν με την πλέον αντιδραστική πλευρά του καθενός.

Έτσι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πάρει και νέα μέτρα που θα της υποδειχθούν, ύψους τουλάχιστον 4 δισ. Ο Σαμαράς και τα παπαγαλάκια του ψεύδονται ανερυθρίαστα όταν λένε ότι δεν θα δεχθούν νέα μέτρα: ήδη τα έχουν δεχθεί διά της χρονικής επιμήκυνσης των… παλιών μέτρων: χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ, επέκταση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, που κανονικά έληγε το 2015, για ένα ακόμη χρόνο, κατάργηση φοροαπαλλαγών που αφορούν τις λαϊκές τάξεις (ιατρικές δαπάνες κ.λπ.).

Μπροστάρης στον τομέα των ιμπεριαλιστικών εξορμήσεων είναι βεβαίως ο Βενιζέλος που έσπευσε να κηρύξει τον πόλεμο στη Συρία –πριν αποφασίσουν τα κοινοβούλια σε Αγγλία και ΗΠΑ και παρά τη συντριπτικά αντίθετη γνώμη των λαών σε όλες τις χώρες. Μάλιστα στις αρχές Σεπτέμβρη ο αρχηγός του «κάποιου» ΠΑΣΟΚ επισκέφτηκε το Κάιρο νομιμοποιώντας το στρατιωτικό πραξικόπημα. Όπως και στο εσωτερικό, έτσι και στην εξωτερική πολιτική, η αποκρουστική σήψη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας δεν έχει πάτο: να έχει φυλακιστεί ο νόμιμος πρωθυπουργός και μια σειρά στελεχών τής νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης, να διώκεται και να έχει αυτοεξοριστεί από τη χώρα μια διεθνής προσωπικότητα όπως ο Ελ Μπαραντέι, και ο Βενιζέλος να συναντιέται και να κάνει μπίζνες με τους πραξικοπηματίες.

Καυτός Σεπτέμβρης
Όπως είπαμε η κυβέρνηση έχει πετύχει καίρια οικονομικά πλήγματα στην εργατική τάξη. Ωστόσο, δεν έχει καταφέρει με τίποτε να κάμψει τις αντιστάσεις. Μέσα στο καλοκαίρι δεν μπόρεσε να κλείσει το θέμα της ΕΡΤ: ούτε κατάφερε να φιμώσει τη φωνή της ούτε να στήσει μια άλλη ραδιοτηλεόραση. Τώρα έχει μπροστά της και πάλι τους καθηγητές -οι οποίοι τον Ιούνη ανέβαλαν τη σύγκρουση- και πιθανόν και άλλους κλάδους εργαζομένων στο Δημόσιο με επίκεντρο την υγεία. Στην περίπτωση της ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι αξιοποίησαν αποτελεσματικά το μέσο που διαθέτουν. Στην περίπτωση της παιδείας, οι εργαζόμενοι πρέπει να εκμεταλλευθούν το μέγεθος του κλάδου. Όλοι μαζί πρέπει να συντονιστούν γιατί μόνον έτσι μπορεί να ανατραπεί η κυβέρνηση του μνημονίου. Η Αριστερά πρέπει να ρίξει όλες τις δυνάμεις της στην ενίσχυση αυτών των μετώπων. Το ελληνικό δράμα δεν θα κριθεί από τις γερμανικές εκλογές, αλλά από την αποφασιστικότητα του ελληνικού εργατικού κινήματος να προασπίσει τις ζωές της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού.