Η μετάλλαξη στους οργανισμούς: η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ

Η ηγε­τι­κή ομάδα, η οποία δια­χει­ρί­στη­κε το κόμμα, ιδιαί­τε­ρα από το 2012 και μετά, απο­δεί­χτη­κε ανι­στό­ρη­τη και γι’ αυτό επι­κίν­δυ­νη. Όποιοι/-ες από την Αρι­στε­ρά δεν λαμ­βά­νουν υπόψη τους τις ιστο­ρι­κές εμπει­ρί­ες και τα λάθη του πα­ρελ­θό­ντος, ώστε να απο­φευ­χθούν όσο γί­νε­ται στο μέλ­λον, δεν έχουν καμία δι­καιο­λο­γία, όπως καμία δι­καιο­λο­γία δεν έχουν όσοι ψη­φί­ζουν τη «Χρυσή Αυγή», διότι ξέ­ρουν τι είναι φα­σι­σμός. Υπάρ­χει ιστο­ρι­κό προη­γού­με­νο.

Υπό αυτή την έν­νοια, επει­δή η ιστο­ρία δεν κι­νεί­ται με γραμ­μι­κό τρόπο και δεν είναι προ­κα­θο­ρι­σμέ­νη, αλλά πεδίο ανοι­χτών δυ­να­το­τή­των, τότε μπο­ρού­με να κα­τα­λά­βου­με και τον ου­σια­στι­κό ρόλο του υπο­κει­με­νι­κού πα­ρά­γο­ντα στη θε­τι­κή ή αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των. Στην πε­ρί­πτω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­δα­με τον αρ­νη­τι­κό ρόλο που έπαι­ξε στην εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των από την στιγ­μή που άρ­χι­σε να εφαρ­μό­ζει τα μνη­μό­νια. Το απο­τέ­λε­σμα είναι πα­σι­φα­νές. Πλή­ρης με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε μνη­μο­νια­κό κόμμα και σε μια αστι­κή «αρι­στε­ρά».

Αυτά τα οποία ζούμε από την ανα­τρο­πή του με­γα­λειώ­δους «όχι», τον Ιού­λιο του 2015 και μετά, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις και η δυ­σα­ρέ­σκεια με­γά­λων τμη­μά­των του πλη­θυ­σμού ενά­ντια στα ασφα­λι­στι­κά και φο­ρο­λο­γι­κά μέτρα, η ορατή απει­λή για αλ­λα­γή της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας, τα υφε­σια­κά μέτρα κλπ., δεί­χνουν ότι η κατ’ όνομα και με­ταλ­λαγ­μέ­νη «αρι­στε­ρά» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει απο­κο­πεί πλή­ρως από την κοι­νω­νι­κή της βάση. Η στρα­τη­γι­κή της ηγε­τι­κής ομά­δας απο­δεί­χτη­κε πα­ντε­λώς λάθος. Όσοι/-ες, προει­δο­ποιού­σαν από το 2012 και μετά για τη συ­νε­χή δεξιά διο­λί­σθη­ση των πο­λι­τι­κών θέ­σε­ων του κόμ­μα­τος και της ηγε­τι­κής ομά­δας κα­τη­γο­ρού­νταν από αυτή ως υπο­νο­μευ­τές. Η γρή­γο­ρη με­τάλ­λα­ξη, συ­νε­πώς, ήταν ζή­τη­μα χρό­νου, ιδιαί­τε­ρα από τη στιγ­μή που ανέ­λα­βε τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, τον Ια­νουά­ριο του 2015 και που δεν υπήρ­ξε ένα μα­ζι­κό κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα να πιέ­ζει δυ­να­μι­κά και να διεκ­δι­κεί.

Στη Βιο­λο­γία με τον όρο με­τάλ­λα­ξη χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται οποια­δή­πο­τε με­τα­βο­λή που μπο­ρεί να συμ­βεί στο γε­νε­τι­κό υλικό ενός ορ­γα­νι­σμού. Η φύση από μόνη της είναι ερ­γα­στή­ριο πει­ρα­μά­των και έρευ­νας και αυτό λει­τουρ­γεί ώστε να γί­νο­νται διά­φο­ρες με­ταλ­λά­ξεις. Συ­νή­θως, τα είδη που επι­κρα­τούν είναι τα πιο προ­σαρ­μο­στι­κά. Κε­ντρι­κό ρόλο σ’ αυτό παί­ζει και η συ­νερ­γα­τι­κό­τη­τα, έτσι ώστε τα είδη που επι­βιώ­νουν να είναι συμ­βα­τά και με το ανά­λο­γο οι­κο­σύ­στη­μα. Αυτός είναι ο φυ­σι­κός τρό­πος.

Με­ταλ­λά­ξεις μπο­ρεί να συμ­βούν με τους εξής τρεις τρό­πους: 1) με «τυ­χαίο» τρόπο (φυ­σι­κό) στο γε­νε­τι­κό υλικό ενός ορ­γα­νι­σμού, 2) μέσω ερ­γα­στη­ρια­κής πα­ρέμ­βα­σης με σκοπό να αλ­λα­χθεί κάτι στο DNA ενός ορ­γα­νι­σμού κι έτσι να τον ανα­γκά­σου­με να ανα­πτυ­χθεί με δια­φο­ρε­τι­κό τρόπο, και 3) από διά­φο­ρους εξω­τε­ρι­κούς πα­ρά­γο­ντες, όπως είναι οι ακτι­νο­βο­λί­ες στον άν­θρω­πο και οι καρ­κι­νο­γε­νέ­σεις. Αντί­στοι­χα, μπο­ρεί να έχου­με πάρει γε­νε­τι­κό υλικό του Α προ­ϊ­ό­ντος και να το εν­σω­μα­τώ­σου­με στο γε­νε­τι­κό υλικό του Β. Έτσι, το Β θα έχει και κά­ποια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του Α. Είναι κάτι επι­κίν­δυ­νο με απρό­βλε­πτες συ­νέ­πειες.

Τη­ρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών, αυτό συμ­βαί­νει και στην πο­λι­τι­κή. Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, δη­λα­δή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχου­με με­τάλ­λα­ξη όχι λόγω μιας φυ­σι­κής επι­λο­γής, δη­λα­δή μιας φυ­σι­κής συ­νερ­γα­τι­κής επι­λο­γής, που θα τον έκανε συμ­βα­τό με το «κοι­νω­νι­κό οι­κο­σύ­στη­μα» και τη δυ­να­μι­κή του «όχι», αλλά εξαι­τί­ας μιας ερ­γα­στη­ρια­κής πα­ρέμ­βα­σης. Μιας ερ­γα­στη­ρια­κής πα­ρέμ­βα­σης, από μέ­ρους της ηγε­τι­κής του ομά­δας, στο γε­νε­τι­κό υλικό του κόμ­μα­τος, το οποίο το με­τέ­τρε­ψε, σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα, σε μια αστι­κή-συ­στη­μι­κή «αρι­στε­ρά», σε ένα κόμμα προ­σω­πο­πα­γές, κάτι το οποίο δεν συ­νά­δει με τις φυ­σι­κές επι­λο­γές της Αρι­στε­ράς, που στο γε­νε­τι­κό της υλικό (DNA) έχει τις δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες, το πεί­ρα­μα, την έρευ­να, την δια­φο­ρε­τι­κό­τη­τα και την ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή. Και δεν έφτα­νε μόνο η ερ­γα­στη­ρια­κή πα­ρέμ­βα­ση, αλλά η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έδει­ξε ανοχή και στους εξω­τε­ρι­κούς πα­ρά­γο­ντες της με­τάλ­λα­ξης του κόμ­μα­τος (π.χ. μί­ντια) που από την αρχή την προ­έ­τρε­παν να απαλ­λα­γεί από τα αρι­στε­ρά της βα­ρί­δια, δη­λα­δή από την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του κόμ­μα­τος, όπως και τε­λι­κά έπρα­ξε. Να θυ­μη­θού­με ότι κάτι αντί­στοι­χο έγινε και με το ΠΑΣΟΚ, με τη δια­φο­ρά ότι η δια­δι­κα­σία της με­τάλ­λα­ξής του, καθώς επί­σης της επι­βά­ρυν­σης που επέ­φε­ρε στην υγεία του κοι­νω­νι­κού σώ­μα­τος και τε­λι­κά της κα­τα­στρο­φής του, κρά­τη­σε αρ­κε­τά χρό­νια. Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αυτές οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις δεν υπάρ­χουν. Ο εκ­φυ­λι­σμός και η με­τάλ­λα­ξή του έγινε μέσα σε έξι μήνες.

Εν κα­τα­κλεί­δι, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως αρι­στε­ρό κόμμα που ξέ­ρα­με δεν υπάρ­χει πια. Είναι μόνο κατ’ όνομα «αρι­στε­ρά» και τί­πο­τα άλλο. Όμως, η Αρι­στε­ρά υπάρ­χει και θα υπάρ­χει όσο υπάρ­χει ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας. Ο ρόλος της Αρι­στε­ράς θα τε­λειώ­σει μόνο όταν πάψει να υπάρ­χει αδι­κία στον κόσμο και εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο. Συ­νε­χί­ζου­με…

(*) Ο Δ. Κα­τσο­ρί­δας είναι μέλος του Δ.Σ. του Συλ­λό­γου Ερ­γα­ζο­μέ­νων ΙΝΕ-ΓΣΕΕ. Το εν λόγω άρθρο δη­μο­σιεύ­τη­κε στην «Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών», 10-6-2016.