Είμαι απ’ αυτούς που δεν πιστεύουν ότι «όλα είναι κανονισμένα» με του δανειστές και τους θεσμούς και τώρα απλώς γίνεται ένα «θέατρο» για να μας πλασάρουν... το τρίτο μνημόνιο.
Δεν συμφωνώ, επίσης, με όσους είναι βέβαιοι πως ό,τι και να κάνει ο Τσίπρας στο τέλος θα υπογράψει νέα μέτρα, ακόμα χειρότερα για τον λαό απ’ όσα περιλάμβανε το e-mail Χαρδούβελη...
Από την άλλη μεριά, όμως, είμαι απολύτως σίγουρος, μετά από καθημερινή και συστηματική -θα τολμούσα να πω- μελέτη των κινήσεων της άλλης πλευράς, ότι οι θεσμοί επιδιώκουν συνειδητά και συστηματικά να οδηγήσουν τα πράγματα σε αδιέξοδο.
Προφανής στόχος τους (κοινός ασφαλώς με την τρόικα εσωτερικού) είναι να φθείρουν με κάθε μέσο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. και να τη ρίξουν ταπεινωμένη στο πολιτικό καναβάτσο, ώστε μεταξύ άλλων να στείλουν ένα σκληρό μήνυμα προς όλες τις πλευρές, ότι οι χρηματοπιστωτικές... αγορές και οι απάνθρωπες νεοφιλελεύθερες ταξικές πολιτικές τους είναι ανίκητες.
Κεντρικό ζήτημα γι’ αυτούς, το τρίμηνο που μεσολάβησε με τις διαπραγματεύσεις, ήταν και είναι η ολοκλήρωση του μαρτυρίου της οικονομικής ασφυξίας.
Για τη νέα κυβέρνηση ήταν και είναι να σταθεροποιηθεί με την αναγκαία και λιγότερη δυνατή χρηματοδότηση από τους θεσμούς, εφαρμόζοντας ταυτόχρονα όσα περισσότερα μέτρα του προεκλογικού της προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Είναι προφανές ότι ο χρόνος αυτός λήγει και για τις δύο πλευρές.
Και λήγει διότι, όπως γράφεται παντού διεθνώς, «περισσότερα από 8 δισ. ευρώ θα πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα στους δανειστές μέσα στις επόμενες 7 εβδομάδες, χωρίς να υπολογίζονται μισθοί και συντάξεις, ενώ το ποσό των υποχρεώσεων της Ελλάδας ώς το τέλος της χρονιάς εκτοξεύεται στα 25 δισ. ευρώ».
Τα ενδεχόμενα συνεπώς είναι τα εξής:
Πρώτον, η κυβέρνηση Τσίπρα να καταργήσει κόκκινες, ροζ και πράσινες γραμμές και να υπογράψει έναν κάποιο κακό συμβιβασμό, πολύ μακριά από τις λαϊκές προσδοκίες που καλλιέργησε, για να παραμείνει κυνικά στις καρέκλες της, έστω κι αν χρειαστεί να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να συνεργαστεί με ορισμένες «κεντροδεξιές» και «κεντρώες» μνημονιακές δυνάμεις.
Σ’ αυτή την περίπτωση οι θεσμοί θα έχουν πετύχει τακτικά και στρατηγικά το καλύτερο γι’ αυτούς αποτέλεσμα: θα έχουν μεταλλάξει σε τρεις μήνες ένα αριστερό ριζοσπαστικό κίνημα σε... μία από τα ίδια.
Η πολιτική σημασία μια τέτοιας αρνητικής εξέλιξης για την πορεία ολόκληρης της ευρωπαϊκής (και όχι μόνο) Αριστεράς και των λαϊκών κινημάτων είναι προφανής.
Ή, δεύτερον, η κυβέρνηση Τσίπρα να διακόψει τις προσχηματικές δήθεν συνομιλίες μεταξύ ισότιμων εταίρων και όλες τις αλλεπάλληλες συσκέψεις, τεχνικές αξιολογήσεις και διαπραγματεύσεις με τους σαδιστές της Ε.Ε. και να πει ολόκληρη την αλήθεια στους πολίτες μέσα κι έξω από την Ελλάδα, καλώντας τους να αντισταθούν έμπρακτα στους εκβιασμούς και να ανατρέψουν το μνημονιακό καθεστώς υποτέλειας και βαρβαρότητας που καθημερινά σκοτώνει τη χώρα μας.
Νομίζω ότι βρισκόμαστε εξ αντικειμένου μπροστά στο δεύτερο ενδεχόμενο, διότι μερικές κυβερνήσεις και μερικοί ηγέτες, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, εννοούν αυτά που λένε.
