Η «συλλογική τιμωρία» της Παλαιστίνης

Η συλλογική τιμωρία ενός ολόκληρου πληθυσμού είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα βέβαια. Από τις 12 Ιούνη, όταν εξαφανίστηκαν οι 3 νεαροί, ο ισραηλινός στρατός είχε επιβάλει πολιορκία σε δεκάδες πόλεις, χωριά και στρατόπεδα προσφύγων, είχε οργανώσει εισβολές σε εκατοντάδες σπίτια, καταστρέφοντάς τα συχνά, είχε συλλάβει δεκάδες Παλαιστίνιους, είχε σκοτώσει 5, ανάμεσά τους κι έναν έφηβο. Μαζί με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις είχαν ξεκινήσει και τα λιντσαρίσματα από εξαγριωμένους εποίκους. Η μιντιακή καμπάνια «bring back our boys» («φέρτε πίσω τα αγόρια μας») ήταν περισσότερο ένα κάλεσμα σε πόλεμο και σε συλλογική τιμωρία του λαού της Παλαιστίνης. 

Όταν βρέθηκαν τα πτώματα, η αντίδραση του Ισραήλ ήταν άμεση, κυνική και απολύτως αναμενόμενη. Ο θάνατος των τριών εφήβων αξιοποιήθηκε άμεσα στην ισραηλινή προπαγάνδα για να εμφανιστεί (για πολλοστή φορά) το Ισραήλ ως «αμυνόμενο». 

Υποκρισία

Ο θρήνος και η οργή για τους 3 νεκρούς εφήβους ξεχειλίζει από υποκρισία. «Καμία συγχώρεση για δολοφόνους παιδιών... Τώρα είναι ώρα για έργα, όχι για λόγια», δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Οικονομικών. Μεγάλη κουβέντα από αξιωματούχο ενός κράτους που, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, δολοφονεί ένα Παλαιστίνιο παιδί ανά τρεις μέρες τα τελευταία 13 χρόνια. Ένα παιδί κάθε τρεις μέρες. 

Ο Μπαράκ Ομπάμα επίσης δήλωσε το θρήνο του «ως πατέρας», για να του απαντήσει ο Ali Abunimah στο σάιτ Electronicintifada πως δεν εξέφρασε το θρήνο του για κανένα από τα 1.400 νεκρά παιδιά Παλαιστινίων, ενώ ο Παλαιστίνιος ποιητής Remi Kanazi έγραψε εύστοχα: «Ως πατέρας, ο Μπαράκ Ομπάμα θρηνεί τους Ισραηλινούς εφήβους. Ως πρόεδρος, ο Μπαράκ Ομπάμα ανατινάζει εφήβους από το Πακιστάν, την Υεμένη, τη Σομαλία».

Πέρα από την υποκρισία και την αντιστροφή της πραγματικότητας, η δολοφονία των τριών εφήβων χρησιμοποιείται και για συγκεκριμένους στόχους: την επίθεση στη Χαμάς, την υπονόμευση της πρόσφατης συμφωνίας Φατάχ-Χαμάς και την επέκταση των εποικισμών. 
Χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο μέχρι σήμερα και ενώ ο εκπρόσωπος της Χαμάς χαρακτήρισε τις κατηγορίες «ηλίθιες και αστήρικτες», ο Νετανιάχου από την πρώτη στιγμή έσπευσε να δηλώσει πως «η Χαμάς είναι υπεύθυνη και η Χαμάς θα το πληρώσει». Τα ΜΜΕ παρεμπιπτόντως υιοθέτησαν με άνεση την «πληροφορία». 

Ο υφυπουργός Ασφάλειας δήλωσε πως «αυτό το τραγικό τέλος θα είναι και το τέλος της Χαμάς. Πρέπει να καταστρέψουμε τη Χαμάς... να ισοπεδώσουμε τα σπίτια των μαχητών της, να καταστρέψουμε τον οπλισμό της, να σταματήσουμε όλα τα χρήματα που πηγαίνουν στη Χαμάς, άμεσα ή έμμεσα». Πέρα από το δικαίωμα της Χαμάς στην ένοπλη αντίσταση, είναι γνωστό από παλιότερες επιχειρήσεις του Ισραήλ πως η «καταστροφή της Χαμάς» σημαίνει «καταστροφή της Γάζας». Την ίδια στιγμή, Αμερικανοί αξιωματούχοι άρχισαν τις επικρίσεις για την ενότητα Χαμάς-Φατάχ και τις προτροπές να σπάσει αυτή η συμφωνία. 

Όσον αφορά τους εποικισμούς, τόσο ο Νετανιάχου όσο και ο υπουργός Άμυνας δήλωσαν άμεσα την πρόθεσή τους να δημιουργηθούν καινούργιοι «προς τιμήν των τριών αγοριών», ενώ συνολικά στο σιωνιστικό κατεστημένο συζητείται η ανάγκη επέκτασής τους ως «μέτρο ασφαλείας». Αυτοί οι εποικισμοί, πέραν του ότι αρπάζουν παλαιστινιακή γη, είναι συχνά «εκπαιδευτήρια μίσους» για εφήβους όπως οι τρεις που σκοτώθηκαν, τα οποία τροφοδοτούν ανεπίσημα «τάγματα εφόδου» που τρομοκρατούν τον παλαιστινιακό πληθυσμό καθημερινά. 
Τέτοιες ομάδες ανθρώπων είναι που πρωταγωνιστούν σε αγριότητες όπως η πυρπόληση νεαρού Παλαιστινίου ή η επίθεση με βόμβα σε σπίτι «υπόπτου» που παραλίγο να σκοτώσει βρέφος. Ωστόσο, στο φως έρχεται και η «επίσημη, κρατική» βιαιότητα του ισραηλινού στρατού, που συνεχίζει τις επιχειρήσεις του σε πόλεις και χωριά της Δυτικής Όχθης. 

Τα προβλήματα του Ισραήλ

Προς το παρόν το Ισραήλ συνεχίζει τους βομβαρδισμούς, ενώ οι ένοπλες οργανώσεις αντίστασης απαντούν με εκτοξεύσεις ρουκετών. Αλλά οι σκέψεις για χερσαία εισβολή παραμένουν μετέωρες και συναντούν σοβαρές αντιστάσεις μέσα στην κυβέρνηση. Όχι, δεν απέκτησε μερίδα του σιωνιστικού πολιτικού κατεστημένου αντιπολεμική συνείδηση. Αλλά γνωρίζει πως το σιωνιστικό κράτος είναι σε δύσκολη θέση και έχει να συνυπολογίσει πολλούς παράγοντες. Με τα λόγια βετεράνου πολεμικού ανταποκριτή σε άρθρο του, «το Ισραήλ πρέπει να συντρίψει τη Χαμάς, αλλά πρέπει να το κάνει με σοφία». 

Στο στρατιωτικό πεδίο, προηγούμενες επιχειρήσεις έδειξαν πως η ένοπλη αντίσταση προσαρμόζεται και εξελίσσεται, καθιστώντας πολύ δύσκολη την ήττα της. Το γόητρο του ισραηλινού στρατού δεν αντέχει πολλές ακόμα εισβολές που δεν θα επιτυγχάνουν τον διακηρυγμένο στόχο «συντριβής της Χαμάς». 

Αυτό συνδυάζεται με τον –πολύ κρίσιμο– πολιτικό παράγοντα. Το Ισραήλ έχει ανάγκη τη «διεθνή νομιμοποίηση», γι’ αυτό και έχει ρίξει ιστορικά τόσο βάρος στην προπαγανδιστική του μηχανή. Προηγούμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις προκάλεσαν μεγάλη ζημιά στη διεθνή του εικόνα, καθώς η βιαιότητά τους έκανε σαφές ακόμα και σε ανθρώπους που ίσως κρατούν «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στις ρουκέτες της αντίστασης και τα βομβαρδιστικά και τα τανκς του Ισραήλ πως οι εισβολές απλώς τιμωρούσαν έναν ολόκληρο λαό. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη έχει κάνει σημαντική δουλειά σε αυτό το κρίσιμο μέτωπο. Η ανάδειξη του διαρκούς εγκλήματος στη Γάζα, «τη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του πλανήτη», και οι προσπάθειες να σπάσει ο αποκλεισμός, οι κινητοποιήσεις στη διάρκεια προηγούμενων εισβολών, είναι πολύτιμες δράσεις, με αποτελέσματα που ίσως δεν είναι «χειροπιαστά» αλλά συμβάλλουν στον αγώνα των Παλαιστινίων.

Πολύ σημαντικότερο ρόλο έχει παίξει το διεθνές κίνημα BDS (Μποϊκοτάζ-Απομόνωση-Κυρώσεις), το οποίο πραγματικά έχει τρομοκρατήσει το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, γιατί έχει τη δύναμη να το βλάψει, όπως έγινε στο παρελθόν με το Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής. Το κίνημα διευρύνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια, με εντυπωσιακά παραδείγματα καλλιτεχνών, ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, συνδικάτων, και με πιο πρόσφατη την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία των ΗΠΑ που ψήφισε να αποσύρει 21 εκατ. δολάρια από τρεις εταιρείες που κάνουν δουλειές σε ισραηλινούς εποικισμούς. Στην Ευρώπη, αρκετές εταιρείες διανομής τροφίμων αρχίζουν να αρνούνται να αγοράσουν ισραηλινά προϊόντα που παράγονται στα κατεχόμενα. Η μηχανή «δημοσίων σχέσεων» του Ισραήλ έχει υποστεί σημαντικές ήττες στη μάχη της προπαγάνδας. Αυτό συγκρατεί συχνά τους σφαγείς του Νετανιάχου από νέες βάρβαρες επιθέσεις. Σήμερα, αυτό τους συγκρατεί από το να εξαπολύσουν μια επίθεση που θα καταγραφεί διεθνώς ως «συλλογική τιμωρία», κι ας απαιτούν κάτι τέτοιο ανοιχτά οι ακραίοι σιωνιστές στους δρόμους. 

Και φυσικά, όταν αναφερόμαστε στη διεθνή αλληλεγγύη και τη δύναμή της, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την άλλη κρίσιμη δύναμη στον παλαιστινιακό αγώνα, τον «αραβικό δρόμο». Ιδιαίτερα στο σημερινό εκρηκτικό τοπίο, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του δεν έχουν τη δύναμη που είχαν παλιότερα. Αυτό έχει υπόψη του ο Μπαράκ Ομπάμα όταν καλεί το Ισραήλ σε «αυτοσυγκράτηση» για να «μην αποσταθεροποιηθεί περισσότερο η περιοχή». Αυτό αφορά τη Συρία, το Ιράκ, την Ιορδανία, αλλά ίσως πολύ περισσότερο την Αίγυπτο. 

Μια εισβολή που θα κλιμακώσει τη βαρβαρότητα στη Γάζα θα ασκήσει τεράστια πίεση στον Σίσι, που επιχειρεί να εδραιώσει την εξουσία του. Καταρχάς να ξανανοίξει τα περάσματα προς τη Γάζα που σφράγισε πρόσφατα. Επιπλέον, κομμάτι της δημαγωγίας του αποτέλεσε ο εθνικισμός, ο αντιαμερικανισμός και η επίκληση μιας «περήφανης, ισχυρής Αιγύπτου». Εμείς γνωρίζουμε πως είναι δημαγωγία, αλλά αν ο πόλεμος κλιμακωθεί, τα μάτια του αραβικού κόσμου θα στραφούν στον Σίσι. Και η επιλογή ανάμεσα στο να δράσει ενάντια στις επιθυμίες του Ισραήλ (και άρα των ΗΠΑ) ή να μην κάνει τίποτα για να βοηθήσει τους Παλαιστίνιους είναι μια επιλογή που ο Σίσι δεν θα ήθελε με τίποτα να κάνει σε αυτήν τη φάση. 

Παλαιστινιακός ξεσηκωμός

Το εκρηκτικό μείγμα συμπληρώνει ο ξεσηκωμός στην ίδια την Ιερουσαλήμ και σε άλλες πόλεις του Ισραήλ από τους παλαιστινιακούς πληθυσμούς που διεξάγουν μια μικρή Ιντιφάντα εδώ και μέρες. Η εξέγερση των ίδιων των παλαιστινιακών μαζών έχει δείξει στο παρελθόν τη δυνατότητά της να προκαλέσει θετικά σοκ σε όλο τον αραβικό κόσμο αλλά και διεθνώς. 

Η Χαμάς ανακοίνωσε πως σε περίπτωση χερσαίας εισβολής «θα ανοίξει τις πύλες της κολάσεως» για το Ισραήλ. Είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για το σιωνιστικό κράτος-τρομοκράτη. Όμως δεν προέρχεται από τη Χαμάς, αλλά από το συνδυασμό όλων των παραπάνω παραγόντων. 

Οι Παλαιστίνιοι που εξεγείρονται, οι ένοπλες οργανώσεις που αμύνονται, οι αραβικές μάζες που παρακολουθούν με ένταση θα κάνουν το δικό τους μέρος. Όσο μας αφορά στο κίνημα αλληλεγγύης στη Δύση, έχουμε να παίξουμε το δικό μας ρόλο, ο οποίος δεν είναι ασήμαντος. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα, οφείλουμε να σπάσουμε τη «στρατηγική συμμαχία» που οικοδομείται με το Ισραήλ, να παλέψουμε για κατάργηση κάθε δεσμού, στρατιωτικού, οικονομικού, διπλωματικού, με το κράτος-τρομοκράτη.