Η Συμφωνία των Νησιών του Σολομώντα αυξάνει τις εντάσεις στον Ειρηνικό

Η συμ­φω­νία θα μειώ­σει το βαθμό στον οποίο η κυ­βέρ­νη­ση των Νη­σιών του Σο­λο­μώ­ντα στη­ρί­ζε­ται στην Αυ­στρα­λία για τη δια­σφά­λι­ση της εγ­χώ­ριας ασφά­λειας και θα ενι­σχύ­σει τη σχέση της με την Κίνα -μια εμ­φα­νής πρό­κλη­ση για την αυ­στρα­λια­νή και αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­ριαρ­χία στον Ει­ρη­νι­κό.  

Η συμ­φω­νία δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα στα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα να ζη­τή­σουν τη βο­ή­θεια της Κίνας για τη δια­τή­ρη­ση της «κοι­νω­νι­κής τάξης», μέσα από την ανά­πτυ­ξη δυ­νά­με­ων στρα­τού και επι­βο­λής του νόμου. Σε αντάλ­λαγ­μα, επι­τρέ­πει στην Κίνα να «ελ­λι­με­νί­ζει πλοία και να τα ανε­φο­διά­ζει στα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα, να τα χρη­σι­μο­ποιεί ως εν­διά­με­σους σταθ­μούς με­τά­βα­σης» όπως και «να χρη­σι­μο­ποιεί τις σχε­τι­κές δυ­νά­μεις της για την προ­στα­σία Κι­νε­ζι­κών με­γά­λων έργων και προ­σω­πι­κού στα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα». 

Ο πρω­θυ­πουρ­γός των Νη­σιών του Σο­λο­μώ­ντα, Μά­να­σε Σο­γκα­βά­ρε, επι­μέ­νει ότι η συμ­φω­νία δεν ση­μαί­νει απόρ­ρι­ψη της υπάρ­χου­σας συ­νερ­γα­σί­ας ασφα­λεί­ας της κυ­βέρ­νη­σής του με την Αυ­στρα­λία, αλλά υπε­ρα­σπί­στη­κε «την ανά­γκη να διευ­ρύ­νου­με τις σχέ­σεις της χώρας και με άλ­λους εταί­ρους». 

Καθώς η Κίνα έχει ανα­δυ­θεί ως οι­κο­νο­μι­κός και στρα­τιω­τι­κός αντα­γω­νι­στής των ΗΠΑ, επι­χει­ρεί να διευ­ρύ­νει την εμ­βέ­λειά της δη­μιουρ­γώ­ντας δι­πλω­μα­τι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς δε­σμούς με τα έθνη του Ει­ρη­νι­κού. Σύμ­φω­να με το Ιν­στι­τού­το Λέβι, η Κίνα δα­πά­νη­σε 2,44 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια σε ξένη βο­ή­θεια προς τον Ει­ρη­νι­κό το 2019. Την ίδια χρο­νιά, η κυ­βέρ­νη­ση Σο­γκα­βά­ρε έβαλε τέλος στις δι­πλω­μα­τι­κές της σχέ­σεις με την Ταϊ­βάν προ­κει­μέ­νου να μπο­ρέ­σει να ει­σπρά­ξει τα 500 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια βο­ή­θειας από το Πε­κί­νο. 

Η Αυ­στρα­λία δεν είναι ξένη στην αξιο­ποί­η­ση της πα­ρο­χής ξένης βο­ή­θειας στην πε­ριο­χή προ­κει­μέ­νου να προ­ω­θεί τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα και ανη­σύ­χη­σε από την προ­ο­πτι­κή να αρ­χί­σει να κάνει το ίδιο και μια αντα­γω­νί­στρια δύ­να­μη. Ενώ η Κίνα έχει δη­μιουρ­γή­σει συ­νερ­γα­σί­ες ασφα­λεί­ας με κυ­βερ­νή­σεις στην Αφρι­κή, αυτή είναι η πρώτη τέ­τοιου εί­δους συμ­φω­νία με­τα­ξύ της Κίνας και μιας κυ­βέρ­νη­σης στον Ει­ρη­νι­κό.  

Η κυ­βέρ­νη­ση Σο­γκα­βά­ρε εντο­πί­ζει πολλά δυ­νη­τι­κά οφέλη από μια πιο στενή σχέση με την ανερ­χό­με­νη υπερ­δύ­να­μη. Καθώς η Κίνα έχει ανα­βαθ­μί­σει τις δα­πά­νες ξένης βο­ή­θειας στην πε­ριο­χή, οι κυ­βερ­νή­σεις των νη­σιών του Ει­ρη­νι­κού εντό­πι­σαν μια ευ­και­ρία να απο­σπά­σουν κα­λύ­τε­ρες συμ­φω­νί­ες από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις που είναι πρό­θυ­μες να επε­κτεί­νουν την επιρ­ροή τους. Πολ­λοί κα­λω­σό­ρι­σαν την εμ­φά­νι­ση μιας επι­πλέ­ον δια­θέ­σι­μης πηγής χρη­μα­το­δό­τη­σης από την Κίνα, που συχνά προ­σφέ­ρει λι­γό­τε­ρο επα­χθείς όρους. Αλλά η απο­μά­κρυν­ση του Σο­γκα­βά­ρε από την Ταϊ­βάν και προς την Κίνα προ­κά­λε­σε και εμ­βά­θυ­νε εγ­χώ­ριες πο­λι­τι­κές δια­μά­χες, που κα­τέ­λη­ξαν στις δια­δη­λώ­σεις και τα βίαια επει­σό­δια στη Χο­νιά­ρα το Νο­έμ­βρη του 2021. Η ανα­τα­ρα­χή υπο­χρέ­ω­σε τον Σο­γκα­βά­ρε να ενερ­γο­ποι­ή­σει τη συμ­φω­νία ασφα­λεί­ας με την Αυ­στρα­λία και ο πρω­θυ­πουρ­γός Σκοτ Μό­ρι­σον έστει­λε δυ­νά­μεις της ομο­σπον­δια­κής αστυ­νο­μί­ας και του στρα­τού να «απο­κα­τα­στή­σουν την τάξη». Αυτό έδωσε στην Κα­μπέ­ρα μια ευ­και­ρία να επι­δεί­ξει τη ση­μα­σία του συμ­φώ­νου ασφα­λεί­ας των Νη­σιών του Σο­λο­μώ­ντα με την Αυ­στρα­λία. Αλλά για την κυ­βέρ­νη­ση Σο­γκα­βά­ρε, λει­τούρ­γη­σε ως υπεν­θύ­μι­ση ότι η εξάρ­τη­σή του από την Αυ­στρα­λία στην δια­τή­ρη­ση της εγ­χώ­ριας στα­θε­ρό­τη­τας πε­ριό­ρι­ζε την ικα­νό­τη­τά του να συ­ναλ­λάσ­σε­ται ελεύ­θε­ρα με άλλες δυ­νά­μεις και να επω­φε­λεί­ται από οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις μαζί τους. Σή­με­ρα, η κυ­βέρ­νη­ση της Χο­νιά­ρα είναι σε θέση να μπο­ρεί να επι­λέ­ξει ανά­με­σα στην κι­νε­ζι­κή και την αυ­στρα­λια­νή εκ­δο­χή αυ­ταρ­χι­κής κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής για να αντι­με­τω­πί­ζει την εγ­χώ­ρια αμ­φι­σβή­τη­ση και να προ­στα­τεύ­ει τα συμ­φέ­ρο­ντα των πλού­σιων και ισχυ­ρών. 

Το πώς θα εξε­λι­χθεί η κα­τά­στα­ση εγ­χώ­ρια είναι ανοι­χτό ερώ­τη­μα. Υπάρ­χει πλέον ένα προη­γού­με­νο ώστε οι αυ­ξα­νό­με­νοι δε­σμοί της κυ­βέρ­νη­σης με την Κίνα να αξιο­ποι­η­θούν ως γραμ­μή επί­θε­σης των φι­λο­δυ­τι­κών αντι­πά­λων του Σο­γκα­βά­ρε που επι­χει­ρούν να κι­νη­το­ποι­ή­σουν την κοι­νω­νι­κή δυ­σφο­ρία και να απο­στα­θε­ρο­ποι­ή­σουν την κυ­βέρ­νη­σή του. 

Στην Αυ­στρα­λία, υπάρ­χει ανη­συ­χία για τη διείσ­δυ­ση του βα­σι­κού ιμπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­στή των ΗΠΑ -και κατά συ­νέ­πεια της Αυ­στρα­λί­ας- στην υπάρ­χου­σα σφαί­ρα επιρ­ρο­ής της. Τα­Νη­σιά του Σο­λο­μώ­ντα και η Πα­πούα Νέα Γου­ϊ­νέα έχουν ιδιαί­τε­ρη στρα­τη­γι­κή ση­μα­σία για τον αυ­στρα­λια­νό κα­πι­τα­λι­σμό. Και οι δύο χώρες βρί­σκο­νται προς το βό­ρειο «μέ­τω­πο» της Αυ­στρα­λί­ας και τα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα βρί­σκο­νται σε κρί­σι­μες δια­δρο­μές ναυ­σι­πλο­ΐ­ας ανά­με­σα στην Ασία και την ανα­το­λι­κή ακτή της Αυ­στρα­λί­ας. Αυτή η συμ­φω­νία δη­μιουρ­γεί ένα προη­γού­με­νο για νέες και πιο εκτε­τα­μέ­νες συμ­φω­νί­ες ανά­με­σα στην Κίνα και έναν ευ­ρύ­τε­ρο αριθ­μό κυ­βερ­νή­σε­ων των νη­σιών του Ει­ρη­νι­κού. Αυτό θα ήταν ένα σο­βα­ρό πλήγ­μα στο αυ­στρα­λια­νό μο­νο­πώ­λιο της εγ­χώ­ριας ασφά­λειας των νη­σιω­τι­κών χωρών του Ει­ρη­νι­κού και στην κυ­ριαρ­χία της Αυ­στρα­λί­ας στην πε­ριο­χή. Γι’ αυτό και η δια­κομ­μα­τι­κή απο­δο­κι­μα­σία και κα­τα­δί­κη της συμ­φω­νί­ας, όπως και η χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή του Μό­ρι­σον πα­τερ­να­λι­στι­κή ρη­το­ρι­κή περί της «Ει­ρη­νι­κής οι­κο­γέ­νειας». Μια αντί­δρα­ση που χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε από τον Σο­γκα­βά­ρε ως «προ­σβλη­τι­κή» και ως υπο­νο­μευ­τι­κή της κυ­ριαρ­χί­ας των Νη­σιών του Σο­λο­μώ­ντα. 

Τα σχό­λια των κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών και των ΜΜΕ στο εσω­τε­ρι­κό της Αυ­στρα­λί­ας, όπως και αυτά του ηγέτη της αντι­πο­λί­τευ­σης στα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα Μά­θιου Γου­έιλ, προει­δο­ποιούν ότι η Κίνα θα δη­μιουρ­γή­σει ναυ­τι­κή βάση στη νη­σιω­τι­κή χώρα. Επι­σή­μως, η συμ­φω­νία δεν επι­τρέ­πει στην Κίνα να κάνει κάτι τέ­τοιο, παρά μόνο να ανε­φο­διά­ζει τα πλοία της. Αλλά αυτό δεν ση­μαί­νει ότι δεν μπο­ρεί να συμ­βεί ποτέ. Αν και δεν εξα­σφα­λί­ζει μό­νι­μες βά­σεις, η συμ­φω­νία θα είναι ση­μα­ντι­κή στην προ­στα­σία των υπαρ­χου­σών κι­νε­ζι­κών επεν­δύ­σε­ων στη χώρα, καθώς κατά τις περ­σι­νές ανα­τα­ρα­χές, λε­η­λα­τή­θη­καν και πυρ­πο­λή­θη­καν­και κι­νε­ζι­κές επι­χει­ρή­σεις μαζί με τις άλλες. 

Αυτήν τη στιγ­μή, η Αυ­στρα­λία πα­ρα­μέ­νει ο με­γα­λύ­τε­ρος δω­ρη­τής ξένης βο­ή­θειας στη Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα, έχο­ντας δα­πα­νή­σει πάνω από 1,7 δισ. δο­λά­ρια μετά το 2009, σύμ­φω­να με το Ιν­στι­τού­το Λεβί. Μια μέρα πριν διαρ­ρεύ­σει η νέα συμ­φω­νία ασφα­λεί­ας, ο Ύπα­τος Αρ­μο­στής Λά­χλαν Στρά­ταν ήταν στη Χο­νιά­ρα όπου ανα­κοί­νω­νε ένα νέο πα­κέ­το βο­ή­θειας 22 εκα­τομ­μυ­ρί­ων δολ­λα­ριών, το οποίο θα πε­ρι­λάμ­βα­νε χρη­μα­το­δό­τη­ση σε τη­λε­πι­κοι­νω­νί­ες, υγεία και φυ­λά­κια προ­στα­σί­ας των συ­νό­ρων. Η «Ει­ρη­νι­κή Επι­τά­χυν­ση» της Κα­μπέ­ρα έχει επι­χει­ρή­σει να ενι­σχύ­σει τους δι­πλω­μα­τι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς δε­σμούς με τα νη­σιω­τι­κά έθνη του Ει­ρη­νι­κού προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σει τη σφαί­ρα επιρ­ρο­ής της, αλλά όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο την ξε­περ­νά σε τα­χύ­τη­τα η Κίνα. 

Οι άρ­χο­ντες των Νη­σιών του Σο­λο­μώ­ντα απο­φά­σι­σαν ότι τα συμ­φέ­ρο­ντά τους εξυ­πη­ρε­τού­νται κα­λύ­τε­ρα από την υπο­νό­μευ­ση των πο­λι­τι­κών πε­ριο­ρι­σμών που τους είχε θέσει ο αυ­στρα­λια­νός ιμπε­ρια­λι­σμός. Για αυ­τούς, η απόρ­ρι­ψη των ανοιγ­μά­των της Κίνας θα σή­μαι­νε ότι θα πε­ριο­ρί­ζο­νταν στα πε­ρισ­σεύ­μα­τα της Αυ­στρα­λί­ας και όλες τις πο­λι­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις που τα συ­νο­δεύ­ουν. Το να έχουν δύο με­γά­λες πε­ρι­φε­ρεια­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις να αντα­γω­νί­ζο­νται για εύ­νοια και χάρες είναι μια πολύ πιο προ­σο­δο­φό­ρα θέση.

Αυτή η συμ­φω­νία θα χρη­σι­μο­ποι­η­θεί ως επι­χεί­ρη­μα για την πε­ραι­τέ­ρω ενί­σχυ­ση του αυ­στρα­λια­νού μι­λι­τα­ρι­σμού και την ενί­σχυ­ση της κυ­ριαρ­χί­ας του στην πε­ριο­χή. Το Αυ­στρα­λια­νό Ιν­στι­τού­το Στρα­τη­γι­κής Πο­λι­τι­κής, που στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 2000 υπο­στή­ρι­ζε την ιδέα μιας δε­κα­ε­τούς στρα­τιω­τι­κής κα­το­χής των Νη­σιών του Σο­λο­μώ­ντα, έχει υπο­στη­ρί­ξει σή­με­ρα ότι η Αυ­στρα­λία χρειά­ζε­ται να αυ­ξή­σει τις στρα­τιω­τι­κές της δα­πά­νες και να σκε­φτεί την πι­θα­νό­τη­τα δη­μιουρ­γί­ας μιας μό­νι­μης ναυ­τι­κής βάσης στα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα για να αντι­με­τω­πί­σει την αυ­ξα­νό­με­νη απει­λή της Κίνας.  

Το απο­τέ­λε­σμα όλων αυτών είναι η όξυν­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών εντά­σε­ων στην πε­ριο­χή και η ανα­πό­φευ­κτη ανα­βάθ­μι­ση του μι­λι­τα­ρι­σμού που τη συ­νο­δεύ­ει. Κάνει πιο πι­θα­νή την προ­ο­πτι­κή μιας στρα­τιω­τι­κής σύ­γκρου­σης στον Ει­ρη­νι­κό και μαζί την προ­ο­πτι­κή κα­τα­στρο­φής και δυ­στυ­χί­ας για τους ερ­γα­ζό­με­νους αν­θρώ­πους σε όλο τον Ει­ρη­νι­κό, στην Κίνα και στην Αυ­στρα­λία. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Red Flag (Αυ­στρα­λία)

Ο πό­λε­μος στην Ου­κρα­νία και οι «αντα­να­κλά­σεις» του στον Ει­ρη­νι­κό

Του Πάνου Πέ­τρου

Ανα­κοι­νώ­νο­ντας το δι­με­ρές σύμ­φω­νο ασφα­λεί­ας με τα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα, η κι­νε­ζι­κή ηγε­σία επι­δει­κνύ­ει μια καλή κα­τα­νό­η­ση του επι­κοι­νω­νια­κού τάι­μινγκ στις κι­νή­σεις της. Καθώς στις ρω­σι­κές απαι­τή­σεις να ανα­γνω­ρι­στεί το απα­ρα­βί­α­στο της «σφαί­ρας επιρ­ρο­ής» της, οι δυ­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις αντι­πα­ρα­βά­λουν το δι­καί­ω­μα της Ου­κρα­νί­ας να χα­ράσ­σει δική της εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και να επι­λέ­γει ελεύ­θε­ρα συμ­μά­χους, το Πε­κί­νο μπο­ρεί σή­με­ρα να επι­κα­λεί­ται εύ­κο­λα το ίδιο δι­καί­ω­μα των Νη­σιών του Σο­λο­μώ­ντα απέ­να­ντι στις εν­στά­σεις για την πα­ρα­βί­α­ση της «σφαί­ρας επιρ­ρο­ής» της Αυ­στρα­λί­ας.

Αν και η χρο­νι­κή συ­γκυ­ρία ήταν κα­τάλ­λη­λη, αυτό δεν ση­μαί­νει ότι πρό­κει­ται για «συ­γκυ­ρια­κή» κί­νη­ση. Αφορά τη με­γά­λη σύ­γκρου­ση στην πε­ριο­χή. Όπου -για την Κίνα- δεν είναι απλά το πρώτο τέ­τοιο σύμ­φω­νο με χώρα στον Ει­ρη­νι­κό, από μόνο του ση­μα­ντι­κό, αλλά και μια διεύ­ρυν­ση του με­τώ­που: Σε ένα τοπίο που κυ­ριαρ­χού­σαν οι αντι­πα­ρα­θέ­σεις στη Θά­λασ­σα της Νό­τιας Κίνας (πιο κοντά στις κι­νε­ζι­κές ακτές), το Πε­κί­νο «υπερ­πη­δά τον κλοιό» με ένα «άλμα» προς τον ανα­το­λι­κό Ει­ρη­νι­κό Ωκε­α­νό. 

Το σύμ­φω­νο, ως δι­πλω­μα­τι­κή επι­τυ­χία, υπεν­θυ­μί­ζει και τη με­θο­δο­λο­γία του Πε­κί­νου, που πα­ρα­μέ­νει στο έδα­φος της «ήπιας δύ­να­μης» (Μία Ζώ­νη-Ένας Δρό­μος, επεν­δύ­σεις, εμπο­ρι­κές σχέ­σεις, δι­με­ρή σύμ­φω­να ασφα­λεί­ας), γιατί αντλεί ακόμα οφέλη από την επι­βί­ω­ση της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», γιατί έχει την πο­λυ­τέ­λεια που χα­ρί­ζουν τα οι­κο­νο­μι­κά με­γέ­θη και η δια­πί­στω­ση ότι «ο χρό­νος δου­λεύ­ει υπέρ μας».

Η απου­σία αυτής της δυ­να­τό­τη­τας απο­τε­λεί μέρος της ερ­μη­νεί­ας της πιο «βά­ναυ­σης» ρω­σι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής απέ­να­ντι στους γεί­το­νές της: Δεν έχει ελ­κτι­κή δύ­να­μη και της απο­μέ­νει μόνο η «γλώσ­σα» της ισχύ­ος. Η Ουά­σινγ­κτον, γνω­ρί­ζο­ντας από πολύ πρώτο χέρι την αξία των δυ­να­το­τή­των «ηγε­μο­νι­κής» πο­λι­τι­κής, γι’ αυτόν ακρι­βώς το λόγο έχει ορί­σει τις προ­τε­ραιό­τη­τές της ως εξής:  «Η Κίνα, η Κίνα, η Κίνα. Και η Ρωσία». 

Απέ­να­ντι στη συμ­φω­νία με τη Νησιά Σο­λο­μώ­ντα, οι διε­θνείς αντι­δρά­σεις απο­κα­λύ­πτουν την υπο­κρι­σία των δι­πλών στά­νταρ. Στις ΗΠΑ και στην Ια­πω­νία ανα­κα­λύ­πτουν πόσο με­γά­λη πρό­κλη­ση θα ήταν μια δυ­νη­τι­κή από­κτη­ση κι­νε­ζι­κής βάσης στον Ανα­το­λι­κό Ει­ρη­νι­κό, ενώ η αυ­στρα­λια­νή κυ­βέρ­νη­ση πε­ρι­γρά­φει αυτή την προ­ο­πτι­κή ως «κόκ­κι­νη γραμ­μή» την πα­ρα­βί­α­ση της οποί­ας δεν θα επι­τρέ­ψει! Η κυ­ρί­αρ­χη από­φα­ση του μι­κρού έθνους να δια­λέ­ξει συμ­μα­χί­ες πάει πε­ρί­πα­το μπρο­στά στις «ανη­συ­χί­ες» του ισχυ­ρού γεί­το­να, εφό­σον αυτός ο γεί­το­νας είναι… δικός μας. 

Ταυ­τό­χρο­να, έρ­χε­ται να εκ­θέ­σει πόσο ευά­λω­τη είναι μια το­πο­θέ­τη­ση που επι­χει­ρεί «να μπει στον κόπο» των κρα­τών και της λο­γι­κής τους. Όσοι κι όσες έδει­ξαν μια κα­τα­νό­η­ση στη ρω­σι­κή ει­σβο­λή στη­ρι­ζό­με­νοι σε αυτό ει­δι­κά το σκε­πτι­κό (μιας «εύ­λο­γης» αντί­δρα­σης του ρω­σι­κού κρά­τους στην δυ­νη­τι­κή πα­ρου­σία αμε­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων κοντά στα σύ­νο­ρά του), οφεί­λουν να ανα­ρω­τη­θούν αν θα είναι «εύ­λο­γη» μια από­βα­ση της Αυ­στρα­λί­ας στα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα, για να απο­τρέ­ψει μια δυ­νη­τι­κή πα­ρου­σία κι­νε­ζι­κής βάσης στις ανα­το­λι­κές ακτές της…

Από τη σκο­πιά της Αρι­στε­ράς, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει πο­λι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη στις διά­φο­ρες επι­λο­γές συμ­μα­χιών των «μι­κρό­τε­ρων» κρα­τών. Το νόημά τους είναι πάντα η κα­λύ­τε­ρη εξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων των ηγε­σιών τους, ενώ έχο­ντας το «εθνι­κό όφε­λος» ως απο­κλει­στι­κό κρι­τή­ριο, εύ­κο­λα πα­ρα­βιά­ζουν συμ­φέ­ρο­ντα άλλων εθνών. Η επι­λο­γή όποιου «προ­στά­τη» ή και η πιο υψηλή τέχνη του «πλει­στη­ρια­σμού» με­τα­ξύ επί­δο­ξων «προ­στα­τών» δεν έχει ποτέ κά­ποιο «θε­τι­κό πρό­ση­μο», από τη σκο­πιά της ερ­γα­ζό­με­νης πλειο­ψη­φί­ας. Αυτό που δεν γί­νε­ται να μας αφή­νει αδιά­φο­ρους είναι το όριο της απα­γό­ρευ­σης τέ­τοιων «επι­λο­γών» από μια ξένη με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη. Από την Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη στον Ει­ρη­νι­κό Ωκε­α­νό, μέχρι τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Αφρι­κή, η πο­λι­τι­κή μας κρι­τι­κή στις επι­λο­γές εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής των κυ­βερ­νή­σε­ων δεν ση­μαί­νει καμία ανοχή στο να υπο­στούν αυτές την κρι­τι­κή των (ιμπε­ρια­λι­στι­κών) όπλων.

Όσον αφορά τις προ­ο­πτι­κές της πε­ριο­χής, το σύμ­φω­νο ήταν μια υπεν­θύ­μι­ση των πολ­λών ανοι­χτών με­τώ­πων σε αυτή την επι­κίν­δυ­νη εποχή. 

Στα ίδια τα Νησιά του Σο­λο­μώ­ντα υπάρ­χουν κι άλλα «υλικά» που θυ­μί­ζουν «Ου­κρα­νία»: οι δύ­σκο­λες ιστο­ρι­κά σχέ­σεις των κα­τοί­κων των φτω­χών νη­σιών Μα­λάι­τα με την πρω­τεύ­ου­σα Γκουα­νταλ­κα­νάλ, αξιο­ποιού­νται από τη δια­φο­ρά προ­σα­να­το­λι­σμού του το­πι­κού κυ­βερ­νή­τη των Μα­λάι­τα με τον πρω­θυ­πουρ­γό (ως προς τις σχέ­σεις με την Ταϊ­βάν) και οξύ­νο­νται από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό αντα­γω­νι­σμό (τα Μα­λάι­τα απο­κό­πη­καν από την πρό­σβα­ση στα χρή­μα­τα της κι­νε­ζι­κής βο­ή­θειας, ενώ σε απά­ντη­ση οι ΗΠΑ δε­κα­πλα­σί­α­σαν τα χρή­μα­τα ξένης βο­ή­θειας ει­δι­κά στα συ­γκε­κρι­μέ­να νησιά…).   

Στην Αυ­στρα­λία, η αντι­κι­νε­ζι­κή υστε­ρία και το κλίμα ανα­βάθ­μι­σης του μι­λι­τα­ρι­σμού είχε ξε­κι­νή­σει από πριν την υπο­γρα­φή της AUKUS. Γνω­ρί­ζο­ντας από την αρ­θρο­γρα­φία των συ­ντρό­φων μας, που απα­ντού­σε στην κούρ­σα εξο­πλι­σμών, ότι είχε ήδη δη­μιουρ­γη­θεί ένα κλίμα επι­κεί­με­νης… κι­νε­ζι­κής ει­σβο­λής, μόνο να φα­ντα­στού­με μπο­ρού­με τα επί­πε­δα εθνι­κι­σμού και προ­ώ­θη­σης του μι­λι­τα­ρι­σμού που θα υπο­κι­νη­θούν έχο­ντας πλέον να αξιο­ποι­ή­σουν και τον «μπα­μπού­λα» μιας κι­νε­ζι­κής ναυ­τι­κής πα­ρου­σί­ας κοντά στις αυ­στρα­λια­νές ακτές…

Ευ­ρύ­τε­ρα, στο με­γά­λο αντα­γω­νι­σμό, όλοι γνω­ρί­ζουν ότι το με­γά­λο «ση­μείο τρι­βής» είναι η Ταϊ­βάν. Συν­δυά­ζει κο­ρυ­φαία οι­κο­νο­μι­κή ση­μα­σία (πα­ρα­γω­γή των υπερ­πο­λύ­τι­μων στο σύγ­χρο­νο τε­χνο­λο­γι­κό αντα­γω­νι­σμό ημι-αγω­γών) αλλά και μια πιο «πο­λι­τι­κή» ση­μα­σία για τον κι­νε­ζι­κό εθνι­κι­σμό. Αυτό το μέ­τω­πο δεί­χνει «πα­γω­μέ­νο».  

Πρώ­τον, πολ­λοί εκτι­μούν ότι ο Ξι χρειά­ζε­ται ηρε­μία στην πο­ρεία προς το 20ό Συ­νέ­δριο στα τέλη του 2022, που πα­ρου­σιά­ζε­ται ως «με­γά­λο γε­γο­νός» για την πο­ρεία της κι­νε­ζι­κής πο­λι­τι­κής (αλλά και της εμπέ­δω­σης της πα­ντο­δυ­να­μί­ας του Ξι στο εσω­τε­ρι­κό).

Δεύ­τε­ρον, η Κίνα χρειά­ζε­ται χρόνο για να αντι­με­τω­πί­σει τον πο­νο­κέ­φα­λο μιας πι­θα­νής αμε­ρι­κα­νι­κής στρα­τιω­τι­κής απά­ντη­σης (οι «δε­σμεύ­σεις» των ΗΠΑ προς την Ταϊ­βάν είναι πιο ισχυ­ρές από εκεί­νες προς την Ου­κρα­νία). Όπως ση­μειώ­νει ο Μάικλ Τ. Κλερ, ένα με­γά­λο πρό­γραμ­μα τε­χνο­λο­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης των κι­νε­ζι­κών ενό­πλων δυ­νά­με­ων, που θα τους επι­τρέ­πει να διε­ξά­γουν «έξυ­πνο» πό­λε­μο (ηλε­κτρο­νι­κά συ­στή­μα­τα, «πλατ­φόρ­μες» συ­ντο­νι­σμού ναυ­τι­κού-αε­ρο­πο­ρί­ας-πυ­ραύ­λων κ.ο.κ.), κα­λύ­πτο­ντας και το τε­λευ­ταίο ενα­πο­μεί­ναν μειο­νέ­κτη­μα απέ­να­ντι στον αμε­ρι­κα­νι­κό στρα­τό, θα έχει ολο­κλη­ρω­θεί το 2027.  

Έπει­τα, για το Πε­κί­νο, οι ανα­σταλ­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες μιας ει­σβο­λής στην Ταϊ­βάν πε­ρι­λάμ­βα­ναν πάντα τους κιν­δύ­νους μιας ντό­πιας πα­ρα­τε­τα­μέ­νης αντί­στα­σης (μιας και είναι δε­δο­μέ­νο ότι ο PLA δεν θα γίνει δε­κτός ως απε­λευ­θε­ρω­τής από το ση­με­ρι­νό πλη­θυ­σμό της Ταϊ­βάν) αλλά και της εξώ­θη­σης γει­το­νι­κών χωρών ακόμα πιο βαθιά μέσα στο αμε­ρι­κα­νι­κό στρα­τό­πε­δο μετά από μια επί­δει­ξη κι­νε­ζι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας. Με αυτή την έν­νοια, οι χα­ράσ­σο­ντες στρα­τη­γι­κή σί­γου­ρα έχουν ση­μειώ­σει τα σχε­τι­κά προ­βλή­μα­τα του Πού­τιν στην Ου­κρα­νία (ντό­πια αντί­στα­ση, «αντι­συ­σπεί­ρω­ση» της Ευ­ρώ­πης).

Αλλά η με­γά­λη ει­κό­να, της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, των ανα­κα­τα­τά­ξε­ων στο διε­θνή συ­σχε­τι­σμό να πα­ρα­μέ­νουν «εν κι­νή­σει», της τάσης να δια­μορ­φω­θούν «σφαί­ρες επιρ­ρο­ής» στον πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νο κόσμο όπου δύ­σκο­λα μπο­ρούν να στα­θούν «δόγ­μα­τα Μον­ρόε» και η πίεση της Ουά­σινγ­κτον να αντι­με­τω­πί­σει τον με­γά­λο αντα­γω­νι­στή «πριν είναι αργά», υπεν­θυ­μί­ζουν ότι η ανά­φλε­ξη μπο­ρεί να έρθει και όταν δεν το πε­ρι­μέ­νει κα­νείς αλλά και από εκεί που δεν το πε­ρι­μέ­νει κα­νείς…

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά