Ισπανικό Κράτος: Ανακοίνωση της οργάνωσης Anticapitalistas για την αποχώρηση τους από το Podemos

Στις 28 Μαρ­τί­ου, ολο­κλη­ρώ­θη­κε εσω­τε­ρι­κή δια­δι­κα­σία ψη­φο­φο­ρί­ας στην οποία οι Anticapitalistas απο­φα­σί­σα­με να εγκα­τα­λεί­ψου­με το Podemos, με συμ­με­το­χή 79% των ορ­γα­νω­μέ­νων μελών, με το 89% των ψήφων υπέρ, 3% κατά και 7,5% απο­χές. Απο­φα­σί­σα­με να πε­ρι­μέ­νου­με μέχρι σή­με­ρα για να δη­μο­σιο­ποι­ή­σου­με την από­φα­ση αυτή: Προ­τε­ραιό­τη­τά μας ήταν να δώ­σου­με τη μέ­γι­στη  προ­σο­χή στην παν­δη­μία COVID-19 που πλήτ­τει τη χώρα σκλη­ρά και επη­ρε­ά­ζει ου­σια­στι­κά τους πιο ευά­λω­τους το­μείς των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Ως συ­νι­δρυ­τές της ορ­γά­νω­σης αυτής, η συμ­με­το­χή μας υπήρ­ξε μια πολύ εν­δια­φέ­ρου­σα  συλ­λο­γι­κή εμπει­ρία  και θα είναι πάντα μέρος της ιστο­ρί­ας μας, καθώς και της ιστο­ρί­ας του Podemos. Οι στό­χοι που μας οδή­γη­σαν να συμ­με­τά­σχου­με στην ίδρυ­ση αυτής της ορ­γά­νω­σης είναι γνω­στοί σε όλο τον κόσμο. Ήταν απα­ραί­τη­το να δια­μορ­φω­θεί και να σχη­μα­τι­στεί ένα ευρύ και ρι­ζι­κά δη­μο­κρα­τι­κό πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο, που να συν­δέ­ε­ται στενά με τους αγώ­νες και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, ικανό να προ­κα­λέ­σει και να αμ­φι­σβη­τή­σει την οι­κο­νο­μι­κή, πο­λι­τι­στι­κή και πο­λι­τι­κή εξου­σία των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων και να αντι­στρέ­ψει τις επι­πτώ­σεις ενός επι­θε­τι­κού και ανε­ξέ­λεγ­κτου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Με την προ­τρο­πή, φυ­σι­κά, να σκε­φτού­με και να οι­κο­δο­μή­σου­με μια συ­νο­λι­κή εναλ­λα­κτι­κή ενά­ντια στο οι­κο­κτό­νο και πα­τριαρ­χι­κό κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.

Πι­στεύ­ου­με ότι αυτοί οι στό­χοι εξα­κο­λου­θούν να ισχύ­ουν και να έχουν αξία, ωστό­σο  σή­με­ρα, το Podemos δεν είναι πλέον ο χώρος από τον οποίο οι Anticapitalistas μπο­ρού­με να συ­νει­σφέ­ρου­με. Συχνά δη­λώ­σα­με τις θέ­σεις μας και τις αντι­πα­ρα­θέ­σα­με σε κλίμα αδελ­φο­σύ­νης με τα υπό­λοι­πα ρεύ­μα­τα της αρι­στε­ράς. Δυ­στυ­χώς όμως, το Podemos δεν είναι σή­με­ρα η ορ­γά­νω­ση που φι­λο­δο­ξού­σα­με να οι­κο­δο­μή­σου­με στην αρχή: Το ορ­γα­νω­τι­κό μο­ντέ­λο και το εσω­τε­ρι­κό κα­θε­στώς που βα­σί­ζο­νται σε συ­γκε­ντρω­τι­κές εξου­σί­ες και απο­φά­σεις μιας μι­κρής ομά­δας αν­θρώ­πων, που συν­δέ­ο­νται με δη­μό­σια αξιώ­μα­τα, και τον γε­νι­κό γραμ­μα­τέα αφή­νουν λίγο χώρο για συλ­λο­γι­κή και πλου­ρα­λι­στή δου­λειά.  Επί­σης είναι ένα μο­ντέ­λο που δεν έχει απο­δει­χθεί κα­θό­λου απο­τε­λε­σμα­τι­κό να προ­χω­ρή­σει στο κοι­νω­νι­κό  πεδίο: Η μα­χη­τι­κή ορ­γά­νω­ση και η δύ­να­μη «από τα κάτω» που είχε το Podemos έχει δια­λυ­θεί, απο­διορ­γα­νω­θεί και εξα­τμι­στεί με αυτό το μο­ντέ­λο, χωρίς αυτό να έχει με­τα­φρα­στεί, όπως ισχυ­ρί­στη­καν ότι θα συμ­βεί, με τη βελ­τί­ω­ση των εκλο­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των.

Από την άλλη πλευ­ρά, το Podemos γεν­νή­θη­κε ως πο­λι­τι­κό κί­νη­μα ενά­ντια στους οι­κο­νο­μι­κούς και πο­λι­τι­κούς κα­νό­νες του συ­στή­μα­τος. Είναι προ­φα­νές ότι η στρα­τη­γι­κή αυτή έχει αλ­λά­ξει. Για το Podemos, το "εφι­κτό" έχει  πε­ριο­ρι­στεί στα­δια­κά με την πά­ρο­δο των ετών: Κατά την άποψή μας, το κα­θή­κον πα­ρα­μέ­νει να κά­νου­με εφι­κτό το ανα­γκαίο. Το απο­κο­ρύ­φω­μα αυτής της με­τα­τό­πι­σης είναι η στρα­τη­γι­κή συ­γκυ­βέρ­νη­σης με το PSOE. Για ακόμη μία φορά, ένα αρι­στε­ρό εγ­χεί­ρη­μα υπο­τάσ­σε­ται βρα­χυ­πρό­θε­σμα στη λο­γι­κή του μι­κρό­τε­ρου κακού, απο­δε­χό­με­νο να πα­ραι­τη­θεί από τις πο­λι­τι­κές του με αντάλ­λαγ­μα μια ισχνή ή και κα­θό­λου απο­φα­σι­στι­κή επιρ­ροή στο υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο. Παρά την προ­πα­γάν­δα της κυ­βέρ­νη­σης, οι πο­λι­τι­κές του κυ­βερ­νη­τι­κού συ­να­σπι­σμού δεν έρ­χο­νται σε ρήξη με το ορ­θό­δο­ξο οι­κο­νο­μι­κό πλαί­σιο, δεν στοι­χη­μα­τί­ζουν στην ανα­δια­νο­μή του πλού­του, στην ρι­ζι­κή ενί­σχυ­ση του δη­μο­σί­ου και στην ανυ­πα­κοή απέ­να­ντι στους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους θε­σμούς. Φυ­σι­κά, θα υπο­στη­ρί­ξου­με όλες τις κα­τα­κτή­σεις που θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν σε αυτό το πλαί­σιο και θα πα­λέ­ψου­με μαζί ενά­ντια στην ακρο­δε­ξιά. Αλλά σε ένα πλαί­σιο βα­θιάς συ­στη­μι­κής κρί­σης, πι­στεύ­ου­με ότι το στοί­χη­μα για την πρό­ο­δο της δη­μο­κρα­τί­ας και της κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης περνά απα­ραί­τη­τα μέσα από την οι­κο­δό­μη­ση της κοι­νω­νι­κής δύ­να­μης,  φι­λό­δο­ξων πο­λι­τι­κών και της προ­ε­τοι­μα­σί­ας μιας αντι­πα­ρά­θε­σης ενά­ντια στις ελίτ.

Οι προ­σε­χείς μήνες και χρό­νια θα δια­μορ­φώ­σουν το σκη­νι­κό των με­γά­λων μαχών ανά­με­σα στις τά­ξεις. Η τρέ­χου­σα κρίση δεν είναι προ­σω­ρι­νή: είναι μια συ­στη­μι­κή, οι­κο­νο­μι­κή, οι­κο­λο­γι­κή και κρίση φρο­ντί­δας. Θα πε­ρι­λαμ­βά­νει ση­μα­ντι­κές πο­λι­τι­κές, πο­λι­τι­στι­κές και κοι­νω­νι­κές ανα­κα­τα­τά­ξεις. Αδιαμ­φι­σβή­τη­τα, τί­πο­τα από όσα πι­στεύ­ου­με σή­με­ρα δεν θα πα­ρα­μεί­νει το ίδιο. Η δέ­σμευ­σή μας να οι­κο­δο­μή­σου­με ένα αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό κί­νη­μα ανοι­χτό σε κάθε εί­δους αγώ­νες και εμπει­ρί­ες, μας επι­τρέ­πει να κοι­τά­ξου­με το μέλ­λον με ανοι­χτό­τη­τα και δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι θα βρε­θού­με σε πολ­λούς κοι­νούς αγώ­νες με τον κόσμο του Podemos.

Μόλις μας το επι­τρέ­ψει η κοι­νω­νι­κο-υγειο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση  θα πραγ­μα­το­ποι­ή­σου­με μια πο­λι­τι­κή συν­διά­σκε­ψη των Anticapitalistas, για  να συ­ζη­τή­σου­με εις βάθος τις προ­τά­σεις μας για τη νέα εποχή.