Η αστάθεια στο Ισπανικό κράτος για την οποία μιλούσε ο πολιτικός επιστήμονας Χάιμε Παστόρ σε προηγούμενο άρθρο του, συνεχίζεται με τις πολιτικές δυνάμεις να αδυνατούν να προχωρήσουν σε σχηματισμό κυβέρνησης. Μετά από δύο γύρους διερευνητικών εντολών, το ισπανικό κοινοβούλιο, είπε ΟΧΙ, στην συμμαχία του PSOE (Σοσιαλιστές) με τους Ciudadanos (Πολίτες).
Στην πρόταση για προεδρία του Πέδρο Σάνστες (PSOE), ψήφισαν μόνο 131 βουλευτές-τριες υπέρ, ενώ 219 βουλευτές-τριες ψήφισαν εναντίον.
Η συμφωνία των δύο κομμάτων ήρθε σαν μια προσπάθεια να παρουσιαστεί στην κοινή γνώμη η ιδέα ότι το προοδευτικό κέντρο παίρνει πρωτοβουλίες έτσι ώστε να χρεωθούν οι υπόλοιποι τη μη στήριξη αυτής της πρότασης. Τα κοινοβουλευτικά παιχνίδια έχουν εντελώς επικοινωνιακό χαρακτήρα αφού όλοι ξέρουν ότι τα πραγματικά σενάρια είναι δύο. Κυβέρνηση εθνικής ενότητας (ή του Μεγάλου Συνασπισμού όπως λέγεται) ή εκλογές τον Ιούνιο.
Σε επικοινωνιακό επίπεδο λοιπόν, οι Ciudadanos και το PSOE, έχουν ανακοινώσει ότι θα συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις μέχρι να βρεθεί λύση. Την ώρα όμως που τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω στο φιλί στο στόμα, μεταξύ του Ιγλέσιας με τον Xavier Domènech του En Comú Podem στο κοινοβούλιο ή το lapsus του Ραχόι «έχουμε εξαπατήσει τον κόσμο», το αδιέξοδο των συστημικών δυνάμεων γίνεται όλο και μεγαλύτερο.
Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί το κόμμα της δεξιάς (PP), δεν άρπαξε την ευκαιρία, σχηματίζοντας κυβέρνηση με τα δύο συστημικά κόμματα. Η πραγματικότητα είναι πως όσο και να είναι απαραίτητη μια τέτοια συνεργασία, το κόμμα του Ραχόι βουλιάζει στις αντιφάσεις του. Γνωρίζοντας ότι χάνει συνεχώς ψήφους και βυθισμένο καθώς είναι στα σκάνδαλα, χρειάζεται μια μεγάλη πρωτοβουλία για να μπει στο πολιτικό παιχνίδι με όρους ισχύος. Ο Ραχόι περιμένοντας από το βασιλιά τη σειρά του για τη διερευνητική εντολή, περιμένει μια πιο κατάλληλη ευκαιρία για να επανέλθει ως σωτήρας. Επιπλέον οι αντιθέσεις ανάμεσα στις συστημικές δυνάμεις για το ποιος θα ηγηθεί του καθεστώτος καθώς και το ερώτημα τι είναι καλύτερο για το κεφάλαιο συνεχίζουν να υπάρχουν. Οι όποιες κινήσεις και αποφάσεις παρθούν θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν τους ότι το χαρτί της συνεργασίας δεν πρέπει να σπαταληθεί. Είναι πολύ πιθανόν πάντως σε έναν επόμενο γύρο ο Ραχόι να επιδιώξει μια κυβέρνηση συνεργασίας.
Το Podemos από την άλλη, παρόλο που αρχικά είχε κάνει την πρόταση συνεργασίας στο PSOE, αντιλαμβάνεται και σωστά ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόμματα της διαφθοράς, θα φθείρει και το ίδιο. Επιπλέον οι συμμαχίες με τις δυνάμεις της Καταλονίας θα έπαυαν να υπάρχουν, αν ο Ιγλέσιας προχωρούσε σε μια συνεργασία με τους Σοσιαλιστές. Το μεγαλύτερο όμως ζήτημα είναι η ίδια η βάση του Podemos, η οποία ήταν πολύ αρνητική σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο συνεργασίας.
Σε αυτές τις συνθήκες αναμονής, αυτό που επείγει είναι οι δυνάμεις του Podemos, της Ενωμένης Αριστεράς, της Unidad Popular να αφήσουν τα επικοινωνιακά παιχνίδια και να αρχίσουν ξανά τη διαδικασία συγκρότησης των δυνάμεων τους στα κινήματα εξώσεων, στο πεδίο του φεμινισμού, στις γειτονιές, στον ιδιωτικό τομέα και στις απεργίες που έχουν ξεσπάσει τους τελευταίους μήνες, στους δήμους όπου γίνεται μια προσπάθεια εφαρμογής μιας διαφορετικής πολιτικής. Το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ως δεύτερο κόμμα το Podemos είναι ένα καλό νέο, το οποίο όμως πρέπει να μεταφραστεί σε πραγματικές δυνάμεις. Το Podemos χρειάζεται να ξαναθυμηθεί τον παλιό πρώτο του εαυτό, το ριζοσπαστικό λόγο και κυρίως τη ριζοσπαστική πράξη. Τη δυνατότητα του να κινείται εκτός του συστημικού κάδρου, την ικανότητά του να συγκινεί και να εμπνέει τους ανθρώπους, να κινητοποιεί όσους-ες δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική, να εκφράζει αυτούς-ες που δεν είχαν φωνή. Οποιαδήποτε συνεργασία με συστημικές δυνάμεις θα έθαβε αυτή την ιστορία και θα μετέτρεπε το Podemos από δύναμη αλλαγής, σε δύναμη συμβιβασμού.
Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζει για άλλη μια φορά, ο τρόπος που η Αυγή παρουσίασε τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Η επιθυμία για τη συνεργασία Podemos και PSOE, δεν κρυβόταν για άλλη μια φορά, γεγονός που έχει εντοπιστεί εδώ και μήνες. Αυτή τη φορά η διατύπωση του αρθρογράφου Αργ. Π στην Αυγή ήταν η εξής: «Η αλήθεια είναι ότι ο Σάντσεθ με τον Ιγκλέσιας είχαν φθάσει κοντά στη συμφωνία για μια προοδευτική και αριστερή κυβέρνηση στις 5 Φεβρουαρίου, διασφαλίζοντας τη στήριξη του εθνικιστικού κόμματος της Χώρας των Βάσκων PNV και την αποχή των αριστερών και δεξιών εθνικιστών της Καταλονίας ERC και DIL. Ο Σάντσεθ θα διασφάλιζε 167 ψήφους στη δεύτερη ψηφοφορία έναντι των 163 του Λαϊκού Κόμματος και των «Πολιτών» και θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Την «έπνιξαν» όμως οι βαρόνοι και το διεφθαρμένο τμήμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και τα μεγάλα χρηματοοικονομικά συμφέροντα, που περιγράφονται πλέον ως Ibex35, από το δείκτη του χρηματιστηρίου της Μαδρίτης.».
Για τον αρθρογράφο μια συνεργασία του διεφθαρμένου σοσιαλφιλελεύθερου PSOE με το Podemos θα αποτελούσε «μια προοδευτική και αριστερή κυβέρνηση» ενώ το πρόβλημα ήταν ότι ένα τμήμα του διεφθαρμένου PSOE δεν επέτρεψε αυτή την κατά τα άλλα θαυμάσια εξέλιξη. Σημειώνουμε ότι σε όλη την τελευταία αρθρογραφία γίνεται πάντα η απαραίτητη σημείωση για το διεφθαρμένο τμήμα του σοσιαλιστικού Κόμματος. Για άλλη μια φορά, με το μάτι στραμένο στο εσωτερικό επιχειρείται μια προβολή επιθυμιών στο Podemos, ενώ οι πανηγυρισμοί ή ο θρήνος εναλάσσονται ανάλογα με το πόσο γρήγορα θα συμβιβαστεί το Podemos. Ελπίζουμε το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Έλλάδας να συνεχίσει να στοιχειώνει τα όνειρα όσων έχουν αντίστοιχα σχέδια και το Podemos να συνεχίσει να στεναχωρεί όσους θέλουν να εξαγουν τα χάλια τους και στις υπόλοιπες χώρες.
