Ισπανικό κράτος: Η αστάθεια συνεχίζεται. PSOE και Ciudadanos δεν καταφέρνουν να σχηματίσουν κυβέρνηση

Στην πρό­τα­ση για προ­ε­δρία του Πέδρο Σάν­στες (PSOE), ψή­φι­σαν μόνο 131 βου­λευ­τές-τριες υπέρ, ενώ 219 βου­λευ­τές-τριες ψή­φι­σαν ενα­ντί­ον.

Η συμ­φω­νία των δύο κομ­μά­των ήρθε σαν μια προ­σπά­θεια να πα­ρου­σια­στεί στην κοινή γνώμη  η ιδέα ότι το προ­ο­δευ­τι­κό κέ­ντρο παίρ­νει πρω­το­βου­λί­ες έτσι ώστε να χρε­ω­θούν οι υπό­λοι­ποι τη μη στή­ρι­ξη αυτής της πρό­τα­σης. Τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά παι­χνί­δια έχουν εντε­λώς επι­κοι­νω­νια­κό χα­ρα­κτή­ρα αφού όλοι ξέ­ρουν ότι τα πραγ­μα­τι­κά σε­νά­ρια είναι δύο. Κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας (ή του Με­γά­λου Συ­να­σπι­σμού όπως λέ­γε­ται) ή εκλο­γές τον Ιού­νιο.  

Σε επι­κοι­νω­νια­κό επί­πε­δο λοι­πόν, οι Ciudadanos και το PSOE, έχουν ανα­κοι­νώ­σει ότι θα συ­νε­χί­σουν τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις μέχρι να βρε­θεί λύση. Την ώρα όμως που  τα φώτα της δη­μο­σιό­τη­τας έπε­σαν πάνω στο φιλί στο στόμα, με­τα­ξύ του Ιγλέ­σιας με τον  Xavier Domènech του En Comú Podem στο κοι­νο­βού­λιο ή το lapsus του Ραχόι «έχου­με εξα­πα­τή­σει τον κόσμο», το αδιέ­ξο­δο των συ­στη­μι­κών δυ­νά­με­ων γί­νε­ται όλο και με­γα­λύ­τε­ρο.

Το πρώτο ερώ­τη­μα που προ­κύ­πτει είναι γιατί το κόμμα της δε­ξιάς (PP), δεν άρ­πα­ξε την ευ­και­ρία, σχη­μα­τί­ζο­ντας κυ­βέρ­νη­ση με τα δύο συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πως όσο και να είναι απα­ραί­τη­τη μια τέ­τοια συ­νερ­γα­σία, το κόμμα του Ραχόι βου­λιά­ζει στις αντι­φά­σεις του. Γνω­ρί­ζο­ντας ότι χάνει συ­νε­χώς ψή­φους και βυ­θι­σμέ­νο καθώς είναι στα σκάν­δα­λα, χρειά­ζε­ται μια με­γά­λη πρω­το­βου­λία για να μπει στο πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι με όρους ισχύ­ος. Ο Ραχόι πε­ρι­μέ­νο­ντας από το βα­σι­λιά  τη σειρά του για τη διε­ρευ­νη­τι­κή εντο­λή, πε­ρι­μέ­νει μια πιο κα­τάλ­λη­λη ευ­και­ρία για να επα­νέλ­θει ως σω­τή­ρας. Επι­πλέ­ον οι αντι­θέ­σεις ανά­με­σα στις συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις για το ποιος θα ηγη­θεί του κα­θε­στώ­τος καθώς και το ερώ­τη­μα τι είναι κα­λύ­τε­ρο για το κε­φά­λαιο συ­νε­χί­ζουν να υπάρ­χουν. Οι  όποιες κι­νή­σεις και απο­φά­σεις παρ­θούν θα πρέ­πει να λαμ­βά­νουν υπό­ψιν τους ότι το χαρτί της συ­νερ­γα­σί­ας δεν πρέ­πει να σπα­τα­λη­θεί. Είναι πολύ πι­θα­νόν πά­ντως  σε έναν επό­με­νο γύρο ο Ραχόι  να επι­διώ­ξει μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας.

Το Podemos από την άλλη, πα­ρό­λο που αρ­χι­κά είχε κάνει την πρό­τα­ση συ­νερ­γα­σί­ας στο PSOE, αντι­λαμ­βά­νε­ται και σωστά ότι μια κυ­βέρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας με τα κόμ­μα­τα της δια­φθο­ράς, θα φθεί­ρει και το ίδιο. Επι­πλέ­ον οι συμ­μα­χί­ες με τις δυ­νά­μεις της Κα­τα­λο­νί­ας θα έπαυαν να υπάρ­χουν, αν ο Ιγλέ­σιας προ­χω­ρού­σε σε μια συ­νερ­γα­σία με τους Σο­σια­λι­στές. Το με­γα­λύ­τε­ρο όμως ζή­τη­μα είναι η ίδια η βάση του Podemos, η οποία ήταν πολύ αρ­νη­τι­κή σε ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο συ­νερ­γα­σί­ας.

Σε αυτές τις συν­θή­κες ανα­μο­νής, αυτό που επεί­γει είναι οι δυ­νά­μεις του Podemos, της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς, της Unidad Popular να αφή­σουν τα επι­κοι­νω­νια­κά παι­χνί­δια και να αρ­χί­σουν ξανά τη δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σης των δυ­νά­με­ων τους στα κι­νή­μα­τα εξώ­σε­ων, στο πεδίο του φε­μι­νι­σμού, στις γει­το­νιές, στον ιδιω­τι­κό τομέα και στις απερ­γί­ες που έχουν ξε­σπά­σει τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, στους δή­μους όπου γί­νε­ται μια προ­σπά­θεια εφαρ­μο­γής μιας δια­φο­ρε­τι­κής πο­λι­τι­κής. Το γε­γο­νός ότι οι δη­μο­σκο­πή­σεις δεί­χνουν ως δεύ­τε­ρο κόμμα το Podemos είναι ένα καλό νέο, το οποίο όμως πρέ­πει να με­τα­φρα­στεί σε πραγ­μα­τι­κές δυ­νά­μεις. Το Podemos χρειά­ζε­ται να ξα­να­θυ­μη­θεί τον παλιό πρώτο του εαυτό, το ρι­ζο­σπα­στι­κό λόγο και κυ­ρί­ως τη ρι­ζο­σπα­στι­κή πράξη. Τη δυ­να­τό­τη­τα του να κι­νεί­ται εκτός του συ­στη­μι­κού κά­δρου, την ικα­νό­τη­τά του να συ­γκι­νεί και να εμπνέ­ει τους αν­θρώ­πους, να κι­νη­το­ποιεί όσους-ες δεν είχαν καμία σχέση με την πο­λι­τι­κή, να εκ­φρά­ζει αυ­τούς-ες που δεν είχαν φωνή. Οποια­δή­πο­τε συ­νερ­γα­σία με συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις θα έθαβε αυτή την ιστο­ρία και θα με­τέ­τρε­πε το Podemos από δύ­να­μη αλ­λα­γής, σε δύ­να­μη συμ­βι­βα­σμού.  

Εν­δια­φέ­ρον πά­ντως πα­ρου­σιά­ζει για άλλη μια φορά, ο τρό­πος που η Αυγή πα­ρου­σί­α­σε τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες. Η επι­θυ­μία για τη συ­νερ­γα­σία Podemos και PSOE, δεν κρυ­βό­ταν για άλλη μια φορά, γε­γο­νός που έχει εντο­πι­στεί εδώ και μήνες. Αυτή τη φορά η  δια­τύ­πω­ση του αρ­θρο­γρά­φου Αργ. Π στην Αυγή ήταν η εξής:  «Η αλή­θεια είναι ότι ο Σάν­τσεθ με τον Ιγκλέ­σιας είχαν φθά­σει κοντά στη συμ­φω­νία για μια προ­ο­δευ­τι­κή και αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση στις 5 Φε­βρουα­ρί­ου, δια­σφα­λί­ζο­ντας τη στή­ρι­ξη του εθνι­κι­στι­κού κόμ­μα­τος της Χώρας των Βά­σκων PNV και την αποχή των αρι­στε­ρών και δε­ξιών εθνι­κι­στών της Κα­τα­λο­νί­ας ERC και DIL. Ο Σάν­τσεθ θα δια­σφά­λι­ζε 167 ψή­φους στη δεύ­τε­ρη ψη­φο­φο­ρία ένα­ντι των 163 του Λαϊ­κού Κόμ­μα­τος και των «Πο­λι­τών» και θα μπο­ρού­σε να σχη­μα­τί­σει κυ­βέρ­νη­ση. Την «έπνι­ξαν» όμως οι βα­ρό­νοι και το διε­φθαρ­μέ­νο τμήμα του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και τα με­γά­λα χρη­μα­το­οι­κο­νο­μι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, που πε­ρι­γρά­φο­νται πλέον ως Ibex35, από το δεί­κτη του χρη­μα­τι­στη­ρί­ου της Μα­δρί­της.».

Για τον αρ­θρο­γρά­φο μια συ­νερ­γα­σία του διε­φθαρ­μέ­νου σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου PSOE με το  Podemos θα απο­τε­λού­σε «μια προ­ο­δευ­τι­κή και αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση» ενώ το πρό­βλη­μα ήταν ότι ένα τμήμα του διε­φθαρ­μέ­νου PSOE δεν επέ­τρε­ψε αυτή την κατά τα άλλα θαυ­μά­σια εξέ­λι­ξη. Ση­μειώ­νου­με ότι σε όλη την τε­λευ­ταία αρ­θρο­γρα­φία γί­νε­ται πάντα η απα­ραί­τη­τη ση­μεί­ω­ση για το διε­φθαρ­μέ­νο τμήμα του  σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Για άλλη μια φορά, με το μάτι στρα­μέ­νο στο εσω­τε­ρι­κό επι­χει­ρεί­ται μια προ­βο­λή επι­θυ­μιών στο Podemos, ενώ οι πα­νη­γυ­ρι­σμοί ή ο θρή­νος  ενα­λάσ­σο­νται ανά­λο­γα με το πόσο γρή­γο­ρα θα συμ­βι­βα­στεί το Podemos. Ελ­πί­ζου­με το πα­ρά­δειγ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της Έλ­λά­δας να συ­νε­χί­σει να στοι­χειώ­νει τα όνει­ρα όσων έχουν αντί­στοι­χα σχέ­δια και το Podemos  να συ­νε­χί­σει να στε­να­χω­ρεί όσους θέ­λουν να εξα­γουν τα χάλια τους και στις υπό­λοι­πες χώρες.