Μετά από 6 μήνες γενοκτονικού πολέμου, σε πολιτικό/επικοινωνιακό επίπεδο, το Κράτος του Ισραήλ είναι πιο διεθνώς απομονωμένο από οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία του. Δεν πρόκειται για υπερβολή ή ευσεβή πόθο όσων στεκόμαστε στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού, αλλά για ομολογημένη διαπίστωση του διεθνούς αστικού Τύπου, όπως και αρκετών καλών φίλων του σιωνιστικού κράτους.
Το κίνημα αλληλεγγύης και οι ρωγμές που προκαλεί
Αξίζει να παραθέσουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από ένα άρθρο του μαρξιστή Ρίτσαρντ Σέιμουρ στον Γκάρντιαν:
«Το κίνημα υπέρ της Παλαιστίνης μεγάλωσε εντυπωσιακά σε αξιοσημείωτα μικρό χρονικό διάστημα. Μια βδομάδα μετά την επίθεση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ και την έναρξη της “οργισμένης εκδίκησης” του Μπέντζαμιν Νετανιάχου στη Γάζα, το κεντρικό Λονδίνο είχε γεμίσει από δεκάδες χιλιάδες αντιπολεμικούς διαδηλωτές.
Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό, με βδομαδιάτικες πανεθνικές και τοπικές διαδηλώσεις, τακτικές καινοτομίες όπως οι καθιστικές διαμαρτυρίες σε σταθμούς τρένων και άμεσες δράσεις σε εργοστάσια που παρέχουν όπλα στο Ισραήλ όπως της Elbit Systems. Ούτε έχει υποχωρήσει ιδιαίτερα αυτός ο ρυθμός έκτοτε. Πολλοί στη Δεξιά επιχείρησαν να παρουσιάσουν τους διαδηλωτές ως εξτρεμιστές, αλλά και μόνο ο όγκος και η συχνότητα των διαδηλώσεων και των δράσεων είναι στην πραγματικότητα ένα σημάδι του πόσο μέινστριμ είναι το φιλο-Παλαιστινιακό αίσθημα στη Βρετανική κοινωνία…
Δεν ήταν μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο. Υπήρξαν μαζικές διαμαρτυρίες παντού, από το Τόκιο και την Κεράλα ως το Κάιρο, την Ουάσινγκτον και το Ρίο ντε Τζανέιρο. Στη Γαλλία και στο Βερολίνο, οι διαδηλωτές αψήφισαν επίσημες απαγορεύσεις. Στις ΗΠΑ, η Εβραϊκή Αριστερά παίζει ηγετικό ρόλο στο κίνημα και συχνά εμπλέκεται στις πιο μαχητικές τακτικές, όπως ο αποκλεισμός της Γέφυρας του Μανχάταν…
Το κίνημα έχει καταφέρει αυτό που κάνουν τα επιτυχημένα κινήματα: Κέρδισε την κοινή γνώμη, λειτούργησε ως καταλύτης ρωγμών στην συναίνεση των ελίτ και αποκάλυψε διαιρέσεις μέσα στο κράτος. Αυτές οι διαιρέσεις έγιναν ορατές στην αντιπολίτευση που εξέφρασε το προσωπικό του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τις παραιτήσεις βουλευτών των Εργατικών λόγω της άρνησης του Κιρ Στάρμερ να υποστηρίξει μια κατάπαυση του πυρός, τις διαμαρτυρίες Ολλανδών κρατικών υπαλλήλων και εργαζομένων στην ΕΕ, την απαίτηση του Μακρόν για κατάπαυση του πυρός και πιο πρόσφατα την έκκληση για «άμεση ανθρωπιστική κατάπαυση του πυρός» από τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, τρεις χώρες-μέλη του συνασπισμού διαμοιρασμού [ΣτΜ: με τις ΗΠΑ] μυστικών πληροφοριών «Πέντε Μάτια». Μόνο οι ΗΠΑ πλέον ασκούν βέτο στις αποφάσεις του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός…
Δεν οφείλονται όλα αυτά στο αντιπολεμικό κίνημα. Η γενοκτονική ρητορική κορυφαίων προσωπικοτήτων της ισραηλινής κυβέρνησης, η αγριότητα της εκστρατείας με την πιθανότητα να υπάρξουν δεκάδες χιλιάδες νεκροί ακόμα μετά από το τέλος του πολέμου, η μη-πειστικότητα του στόχου της «καταστροφής» της Χαμάς, η πλήρης απουσία οποιουδήποτε ρεαλιστικού μεταπολεμικού σχεδίου, όλα συνέβαλαν στην διεθνή απομόνωση του Νετανιάχου και στην προκαταρκτική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου κατά του Ισραήλ.
Αλλά τα κινήματα κερδίζουν όταν αξιοποιούν το χάος και την ανικανότητα στις γραμμές των κυβερνώντων…».
Μια σπάνια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας
Από όταν γράφτηκε το άρθρο του Σέιμουρ, μεσολάβησε και η αμερικανική αποχή που διευκόλυνε την έγκριση του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός στη διάρκεια (δηλαδή στο υπόλοιπο…) του Ραμαζανιού. Η απόφαση είναι περιορισμένη, αλλά η στάση της αμερικανικής αντιπροσωπείας υπήρξε μια μικρή «βόμβα» -δεν θυμόμαστε καν την τελευταία φορά που αμερικανική κυβέρνηση διευκόλυνε την έγκριση ψηφίσματος κατά του Ισραήλ. Οι εκλογές πλησιάζουν και πρόσφατα η αποδοκιμασία του πολέμου του Ισραήλ έγινε πλειοψηφική στο σύνολο της αμερικανικής κοινής γνώμης και όχι μόνο στην εκλογική βάση των Δημοκρατικών, καθώς αυτή πολώνεται όλο και πιο συντριπτικά/μαζικά κατά της εισβολής στη Γάζα ενώ πλέον μετατοπίζονται σε αντιπολεμική κατεύθυνση και οι (εκλογικά) «Ανεξάρτητοι».
Οι «θεσμικές» (σε Υπηρεσίες του ΟΗΕ) και οι «ανθρωπιστικές» (ΜΚΟ) φωνές που επικαλούνται πλέον την απόφαση της Χάγης («πιθανή η γενοκτονία»), τοποθετούνται επ’ αυτής με μεγαλύτερη σαφήνεια («υπάρχει γενοκτονική πρόθεση») και -κυρίως- δηλώνουν την οργή τους για την άρνηση του Κράτους του Ισραήλ να συμμορφωθεί στα στοιχειώδη που του ζητήθηκαν, αυξάνονται συνεχώς. Πολλά κράτη αποκατέστησαν τη χρηματοδότησή τους στην UNRWA, μετά το αρχικό «πάγωμα» της πολύτιμης βοήθειας, κατ’ απαίτηση της ισραηλινής κυβέρνησης, ενώ κάποια είτε διακόπτουν το εμπόριο όπλων με το Ισραήλ, είτε κρύβονται δημαγωγικά πίσω από την απουσία εκκρεμών παραγγελιών για να κάνουν βαρύγδουπες ανακοινώσεις «διακοπής» και να καλμάρουν την οργή στο εσωτερικό τους.
Η πείνα ως όπλο
Με τον πιο δραματικό τρόπο έχει έρθει στο προσκήνιο η «πείνα ως όπλο», η συστηματική προσπάθεια του σιωνιστικού κράτους να προκαλέσει λιμοκτονία στον πληθυσμό της Γάζας.
Το Δικαστήριο της Χάγης επανήλθε με νέα εντολή πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, διατάσσοντας το Ισραήλ να επιτρέψει και να διευκολύνει άμεσα την είσοδο της αναγκαίας ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα.
Ένας συνασπισμός 25 «σεβαστών» ΜΚΟ όπως η Διεθνής Αμνηστία, η Oxfam και η Action Aid, απαίτησαν «άμεση και διαρκή κατάπαυση του πυρός» με άνοιγμα «όλων των χερσαίων περασμάτων»:
«Τα κράτη δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από αεροπορικές ρίψεις και από προσπάθειες να ανοίξει θαλάσσιος διάδρομος για να δημιουργήσουν την αυταπάτη ότι κάνουν αρκετά για να υποστηρίξουν τις ανάγκες της Γάζας: Η βασική τους ευθύνη είναι να αποτρέψουν το ξεδίπλωμα άγριων εγκλημάτων και να ασκήσουν αποτελεσματική πολιτική πίεση για να σταματήσει ο αδιάκοπος βομβαρδισμός και οι περιορισμοί που εμποδίζουν την ασφαλή παράδοση της ανθρωπιστικής βοήθειας».
Αντίστοιχα σχολίασαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αυτές τις κυνικές απόπειρες: Η βοήθεια στη Γάζα «δεν είναι υλικοτεχνικό/εφοδιαστικό πρόβλημα, είναι πολιτικό πρόβλημα».
Αυτές τις πιέσεις δεν μπορούν να αγνοούν επ’ άπειρον οι διεθνείς ηγεσίες. Ο Μπορέλ, σε πρόσφατη παρέμβασή του, καταφέρνοντας βέβαια να μην κατονομάσει ποτέ το Ισραήλ,«υιοθέτησε» (σχεδόν λέξη προς λέξη!) τηνεπιχειρηματολογία των… επικριτών της προηγούμενης γραμμής της ΕΕ που εντόπιζε μια «ανθρωπιστική κρίση» και εστίαζε στις τεχνικές προσπάθειες να «αντιμετωπιστεί»:
«Αυτή η ανθρωπιστική κρίση δεν είναι μια φυσική καταστροφή, δεν είναι μια πλημμύρα, δεν είναι ένας σεισμός, είναι ανθρωπογενής... Κι όταν εξετάζουμε εναλλακτικούς τρόπους να παρέχουμε υποστήριξη -από θάλασσα ή από αέρος- πρέπει να υπενθυμίζουμε ότι υποχρεωνόμαστε να το κάνουμε επειδή ο φυσιολογικός τρόπος παροχής βοήθειας, μέσω των χερσαίων δρόμων, είναι κλειστός, έχει κλείσει τεχνητά. Και η πείνα χρησιμοποιείται ως πολεμικό όπλο. Όταν καταδικάζουμε αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα ίδια λόγια για αυτό που συμβαίνει στη Γάζα».
Όχι άλλα λόγια!
Το σιωνιστικό κράτος επιμένει να τους αγνοεί όλους. Χρησιμοποιεί την πείνα ως όπλο, παρά τις κατηγορίες από την ΕΕ και τις αποφάσεις της Χάγης. Συνεχίζει να χτυπά ασταμάτητα τη Γάζα, παρά την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Μπορεί και το κάνει. Η ρητορική των διεθνών θεσμών και κρατικών ηγεσιών έχει υποχρεωθεί να μετατοπιστεί δραματικά. Αλλά πλέον είμαστε στη φάση της κραυγαλέας ασυνέπειας λόγων κι έργων. Θα συνεχίσει η ΕΕ να συνεργάζεται σε όλα τα επίπεδα με αυτό το κράτος που «χρησιμοποιεί την πείνα ως όπλο», δηλαδή διαπράττει συστηματικά έγκλημα πολέμου; Ή αρκεί να μην κατονομάζεται εντέχνως αυτό το κράτος για να συνεχίζονται οι «business as usual» μαζί του; Τα κράτη-μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, πώς ακριβώς σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν ένα κράτος που παραβιάζει ανοιχτά μια δεσμευτική του απόφαση; Η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, αυτής της «μεγάλης υπερδύναμης» του πλανήτη, που διεκδικεί για τον εαυτό της κι έναν «ξεχωριστό ρόλο» σε αυτόν, είναι ανίκανη ή απρόθυμη να εξασφαλίσει την ροή ανθρωπιστικής βοήθειας για την οποία δηλώνει ότι εργάζεται πυρετωδώς; Το Πεκίνο, που διεκδικεί για τον εαυτό του τον ρόλο μιας «εναλλακτικής» ηγεσίας, τάχα πιο «φωτισμένης» και ειρηνικής και πολυμερούς, σκοπεύει να παραμείνει ο δεύτερος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Κράτους του Ισραήλ;
Μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, ένας Αμερικανός αναλυτής περιέγραψε -με κομψό τρόπο- στο Αλ Τζαζίρα την μετατόπιση της Ουάσινγκτον αλλά και την απροθυμία της να δώσει συνέχεια: «Ο Μπάιντεν αρχίζει να καταλαβαίνει ότι έχει εσωτερικό πρόβλημα, αλλά μαθαίνει πολύ αργά».
Οι πιο πρόσφατες αμερικανικές πρωτοβουλίες, στο φόντο της «μίνι-κρίσης» που προκάλεσε στις σχέσεις με το Τελ Αβίβ η στάση των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, είναι αποκαλυπτικές.
Σύμφωνα με την Washinton Post, που επικαλείται αξιωματούχους του Πενταγώνου που διατηρούν την ανωνυμία τους, εγκρίθηκε (μυστικά) ένα νέο πακέτο στρατιωτικής βοήθειας στο Ισραήλ, που περιλαμβάνει και 1.800 βόμβες του ενός τόνου, από αυτές που προκάλεσαν στη Γάζα μια καταστροφή τύπου Χιροσίμα και τις οποίες οι ίδιες οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις έχουν σταματήσει να χρησιμοποιούν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές. Την ώρα που ο Μπάιντεν συντονίζει τις συνομιλίες για εκεχειρία, διευκολύνει με τη ροή όπλων τη συνέχεια του σφυροκοπήματος της Γάζας. Όχι μόνο δεν διακόπτει αυτή τη ροή, ως μέτρο πραγματικής πίεσης στο Ισραήλ να σταματήσει να διαπράττει τη σφαγή, αλλά συνεχίζει να αντιστέκεται ακόμα και στην εσωκομματική πίεση που δέχεται για την πιο χλιαρή δέσμευση: την σύνδεση της στρατιωτικής βοήθειας με όρους και προϋποθέσεις για τη χρήση της.
Η Κύπρος, η «Αμάλθεια» και οι πλωτές αποβάθρες
Ενώ στέλνει νέα όπλα μαζικής καταστροφής, η αμερικανική κυβέρνηση αναβαθμίζει προπαγανδιστικά και πολιτικά το βάρος που ρίχνει στην προσπάθεια κατασκευής μιας «πλωτής αποβάθρας» για την υποστήριξη της θαλάσσιας οδού για την «Αμάλθεια», τη μεταφορά βοήθειας με κρίσιμο ενδιάμεσο σταθμό την Κύπρο.
Αυτή η -πολυδιαφημισμένη από την κυπριακή κυβέρνηση- επιχείρηση έχει στείλει τις πρώτες εβδομάδες λειτουργίας της… ένα πλοίο και πρόσφατα ανακοίνωσε ότι ξεκινά κι ένα δεύτερο. Στις (πολλές) υλικοτεχνικές δυσκολίες, προστίθεται και ο εξονυχιστικός έλεγχος και τα γραφειοκρατικά εμπόδια που μπορεί και εγείρει η «εποπτεία» της επιχείρησης από το Ισραηλινό Κράτος.
Αυτή η… πυρετώδης προσπάθεια, εξελίσσεται ενώ κάθε πλοίο υπολογίζεται ότι μπορεί να μεταφέρει βοήθεια (200 τόνοι) που αντιστοιχεί μόλις σε 10 φορτηγά (20 τόνους το καθένα), τη στιγμή που η Γάζα χρειάζεται 500 φορτηγά ημερησίως. Σαν αυτά τα φορτηγά που περιμένουν να μπουν στη Γάζα, καθηλωμένα από τον Ισραηλινό Στρατό. Παρεμπιπτόντως, κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς θα διανεμηθεί (χερσαία και με ασφάλεια) ακόμα και αυτή η οποία βοήθεια φτάνει στις ακτές της Γάζας [Rp: Το κονβόι που χτυπήθηκε από τον Ισραηλινό Στρατό ανήκε στη ΜΚΟ που ανέλαβε τη μεταφορά]
Η «Αμάλθεια» είναι απολύτως ανεπαρκής. Είναι επίσης το φύλλο συκής του ίδιου του Κράτους του Ισραήλ, που συνεργάζεται με ιδιαίτερη χαρά σε αυτό το πρόγραμμα, επιδιώκοντας να «απαντήσει» στις κατηγορίες της Χάγης. Μάλιστα γράφεται ότι μια τέτοια επιχείρηση υπήρξε ιδέα του... Μπέντζαμιν Νετανιάχου, από τον περασμένο Οκτώβρη ακόμα. Αν και όταν στηθεί η αμερικανική «πλωτή αποβάθρα», δεν θα αποτελεί τίποτε παραπάνω από ενίσχυση αυτών των κυνικών προσπαθειών. Αλλά σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, δεν είναι απλά εξοργιστικό φύλο συκής, μπορεί να είναι κι ένα επικίνδυνο πολιτικό εργαλείο. Αφενός, δημιουργώντας ένα «πέρασμα» στη Γάζα που βρίσκεται υπό τον απόλυτο έλεγχο του Ισραήλ και οριστικοποιώντας το «σφράγισμα» της Ράφα. Αφετέρου, γιατί μια αποβάθρα είναι πύλη εισόδου, αλλά και πύλη εξόδου. Να μια καλή (για το σιωνισμό) απάντηση στο ερώτημα «πού να καταφύγουν οι εκτοπισμένοι αν υπάρξει επίθεση στη Ράφα;». Εκτός από το «Θάνατος στους Άραβες», δημοφιλές στο Ισραήλ είναι και το σύνθημα «Άραβες στη Θάλασσα»…
Λύσσαξε το μαντρόσκυλο;
Το Σιωνιστικό κράτος δοκιμάζει αλαζονικά τα διεθνή όρια ανοχής, μοιάζοντας τελείως «ξεκαπίστρωτο», με τα ξεσπάσματα του Νετανιάχου και των υπουργών του να στρέφονται κατά του ΟΗΕ, κατά της Χάγης, ακόμα και κατά της κυβέρνησης Μπάιντεν. Ο Νετανιάχου δηλώνει επανειλημμένα ότι προχωρά «με ή χωρίς τους Αμερικάνους» και πουλά εθνικοπατριωτική περηφάνια «αντίστασης στις ξένες πιέσεις».
Το ερώτημα του βαθμού και των δυνατοτήτων αυτονόμησης του Ισραήλ έχει εμφανιστεί εδώ και κάποιο καιρό, στη σφαίρα της ανάλυσης των αλλαγών που συντελέστηκαν ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1990. Σήμερα το ερώτημα δεν αφορά την παλιά φράση «μερικές φορές, η (ισραηλινή) ουρά κινεί τον (αμερικανικό) σκύλο». Αφορά το αν το (ισραηλινό) «μαντρόσκυλο» έπαθε λύσσα και δεν ακούει τα (δυτικά) αφεντικά του.
Έχουν άραγε δίκιο όσοι -μέσα στο αμερικανικό κράτος- δηλώνουν ότι «έχουν μεγάλους μοχλούς πίεσης, αλλά δεν μπορούν πλέον να επιβάλουν στο Ισραήλ τι να κάνει»; Δεν πρόκειται να το μάθουμε όσο δεν ενεργοποιούνται όλοι οι «μεγάλοι μοχλοί πίεσης». Όσο κυρίως στην Ουάσινγκτον (και έπειτα σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες) δεν σταματάνε να ταΐζουν το τέρας που δημιούργησαν το 1948.
Κρίση στην ισραηλινή κοινωνία
Το δημιούργημα αυτό, διατηρεί την συνοχή του μόνο πάνω στον κοινό στόχο του εποικισμού της Παλαιστίνης και στη διεθνή υποστήριξη που απολαμβάνει ενώ τον επιχειρεί. Η ανθεκτικότητα της Παλαιστινιακής Αντίστασης και η διεθνής αλληλεγγύη σε αυτήν, λειτουργεί ως «καταλύτης» για έρθουν στην επιφάνεια οι αντιφάσεις αυτής της ιδιαίτερης κρατικής οντότητας. Στις διαδηλώσεις για την επιστροφή των ομήρων, επανέρχεται σταδιακά στους δρόμους το ευρύτερο «αντι-Νετανιάχου» μπλοκ, που φοβάται ότι ο «Μπίμπι» θα αποδειχθεί ένας Ψεύτικος Μεσσίας, οδηγώντας το Κράτος του Ισραήλ σε απομόνωση από τους διεθνείς συμμάχους του και στην καταστροφή. Οι ακροδεξιοί σιωνιστές ενισχύονται από το κύμα επιθυμίας «οριστικής λύσης» στη Γάζα και δείχνουν πρόθυμοι να πάνε στα άκρα τη σύγκρουση και με τον «φιλελεύθερο» σιωνισμό, μέλη του οποίου αγοράζουν καλού-κακού σπίτια στο εξωτερικό. Μπροστά στις μεγάλες ανάγκες του ολοκληρωτικού πολέμου, καθώς η Αντίσταση αντέχει, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ καταργεί την εξαίρεση των «Χαρεντίμ» (υπερ-ορθόδοξοι Εβραίοι, 13% του πληθυσμού, προνομιακοί σύμμαχοι του Νετανιάχου) από τη στράτευση και διάφοροι ραβίνοι αντιδρούν ακόμα και με απειλές «Εξόδου» των Χαρεντίμ από το Ισραήλ.
Στις 30 Μάρτη, «Ημέρα της Παλαιστινιακής Γης», επέτειος του πρώτου μεγάλου ξεσηκωμού (το 1976) των Παλαιστινίων που παρέμειναν στα εδάφη του 1948, χιλιάδες «Άραβες πολίτες του Ισραήλ» (περίπου 20% του πληθυσμού) διαδήλωσαν σε πείσμα της έξαλλης τρομοκρατίας, ζητώντας τερματισμό του πολέμου, αλλά και ανεμίζοντας τις Παλαιστινιακές σημαίες.
Σε αυτό το φόντο εξελισσόταν ένας νέος γύρος διαπραγματεύσεων στο Κάιρο, με την Χαμάς να απέχει, περιμένοντας να μάθει από τους μεσολαβητές (Αίγυπτος, Κατάρ) αν η ισραηλινή αντιπροσωπεία φέρνει κάποια νέα πρόταση που αξίζει να συζητηθεί.
ΥΓ: Η είδηση για την προκλητική στρατιωτική επίθεση στην πρεσβεία του Ιράν στη Συρία ήρθε λίγο πριν φύγει η ΕΑ για το Τυπογραφείο. Προειδοποιεί για την πιθανότητα να επιχειρήσει το Κράτος του Ισραήλ να ξεπεράσει τις διεθνείς πιέσεις με μια «φυγή προς τα εμπρός» ενός γενικευμένου περιφερειακού πολέμου...
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
