Μια νέα δύναμη γεννιέται στην ιταλική Αριστερά. Και το όνομά της Potere Al Popolo (Δύναμη, Εξουσία στο Λαό).
Μετά την πρώτη πανεθνική συνάντηση, όπου συμμετείχαν περίπου 800 άνθρωποι, ακολούθησαν 80 τοπικές συναντήσεις σε όλη την Ιταλία. Μετά από μια μεγάλη αντιρατσιστική διαδήλωση («δικαιώματα για όλους») που έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς ακτιβιστές από όλη την Ιταλία να βρεθούν στην ίδια πόλη, οργανώθηκε στα τέλη Δεκέμβρη και η δεύτερη πανεθνική συνάντηση, με τη συμμετοχή πάνω από 1.000 αγωνιστές.
Είναι ίσως η πιο ελπιδοφόρα προσπάθεια ανασυγκρότησης της ιταλικής Αριστεράς, μακριά από παθογένειες του πρόσφατου παρελθόντος, που κυριάρχησαν μετά την κρίση της Κομουνιστικής Επανίδρυσης κατά την κατάρρευση της κεντροαριστερής κυβέρνησης Πρόντι το 2008. Σε αυτά τα χρόνια «πορείας στην έρημο», όσοι δεν μπήκαν στον πειρασμό να λειτουργήσουν ως δυνάμει «εταίροι» του Δημοκρατικού Κόμματος (τη στιγμή που αυτό με ηγεσία Ρέντσι ισοπέδωνε κατακτήσεις), επιχείρησαν διάφορα «εκλογικίστικα» άλματα στο κενό και αναζήτησαν «παρακάμψεις» για την επιστροφή στην κεντρική πολιτική σκηνή, ενώ οι δυνάμεις που κράτησαν αποστάσεις από τέτοιες ακροβασίες, ήταν πολύ αδύναμες για να οικοδομήσουν μια εναλλακτική πορεία.
Παλιότερες προσπάθειες «ανασυγκρότησης» (στις οποίες συμμετείχε κυρίως η Επανίδρυση) είχαν πάντοτε εκλογικό ορίζοντα και προβληματικά χαρακτηριστικά. Από την «Επανάσταση των Πολιτών» (συμμαχία αριστερών κομμάτων με την «Ιταλία των Αξιών» του Ντι Πιέτρο, ενός σχήματος «ριζοσπαστικής δημοκρατίας» και «κατά της διαφθοράς») με επικεφαλής τον Ινγκρόια (εισαγγελέας που είχε δώσει μάχη ενάντια στη μαφία) και ένα θολό πολιτικό στίγμα, ως τη «Λίστα Τσίπρα», που επεδίωκε να κεφαλαιοποιήσει με λάθος τρόπο την αίγλη του τότε ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ και έδινε κεντρικό ρόλο σε διάφορες ανένταχτες «προοδευτικές» προσωπικότητες.
Αυτή τη φορά, ο προσανατολισμός δείχνει διαφορετικός και μάλλον επιβεβαιώνει τη διαπίστωση αρκετών από τους συμμετέχοντες ότι πρόκειται για μια προσπάθεια «που πάει πολύ πέρα από τις εκλογές». Από την πολιτική Αριστερά, συμμετέχουν η Κομουνιστική Επανίδρυση, το Ιταλικό Κομουνιστικό Κόμμα, η Αντικαπιταλιστική Αριστερά και άλλα «κομουνιστογενή» δίκτυα. Επιπλέον, στηρίζεται από κινηματικές συλλογικότητες, όπως το εμβληματικό κίνημα No Tav που έχει δώσει σκληρές μάχες όλο το προηγούμενο διάστημα, τοπικά σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, την πρωτοβουλία Eurostop, αλλά και αρκετά αυτοδιαχειριζόμενα Κοινωνικά Κέντρα. Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι η πρωτοβουλία ξεκίνησε από ένα από αυτά τα Κοινωνικά Κέντρα, στη Νάπολη.
Το πάνελ των ομιλητών, ξεκίνησε από τη μητέρα του Κάρλο Τζουλιάνι και αντανακλούσε όλες αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις: Πολιτικά στελέχη της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς όπως ο Φράνκο Τουριλιάτο, αντιρατσιστές ακτιβιστές από τη Λαμπεντούζα, μαχητικοί συνδικαλιστές όπως ο Τζόρτζιο Κρεμάσκι, εκπρόσωποι Κοινωνικών Κέντρων και κινημάτων όπως το No Tav κ.ο.κ.
Οι συμμετέχοντες γνωρίζουν και παραδέχονται ότι στις εκλογές του Μάρτη το έργο τους (ακόμα και αυτό της στοιχειώδους «αναγνωρισιμότητας», πόσο μάλλον μιας επιτυχίας) θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αλλά πρόκειται για μια «μαγιά» αγωνιστών-στριών που μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην επιστροφή της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ιταλία. Ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, η προσπάθεια κάλυψης αυτού του καταθλιπτικού κενού (απουσία μαζικής Αριστεράς στην Ιταλία!) οφείλει να συνεχιστεί και «πέρα από την κάλπη». Και η «μαγιά» αγωνιστών-στριών, που δείχνει να συγκεντρώνεται στη νέα προσπάθεια, επιτρέπει μια καταρχήν αισιοδοξία ότι θα δείξει προσήλωση σε αυτό τον στόχο…
