Μια νέα προσπάθεια στην Ιταλία: "Το αίτημα για εξουσία στον λαό, μετά τη συνέλευση της 18ης Νεομβρίου

Την ώρα που τα όμορα με το PD (Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα του Ματέο Ρέν­τσι) κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς ανα­συν­θέ­τουν ακόμη την συ­γκε­ντρω­τι­κή , πο­λι­τι­κά­ντι­κη, εκλο­γο­λά­γνα και αυ­το­α­να­φο­ρι­κή προ­σέγ­γι­σή τους, που όλα τούτα τα χρό­νια στο μόνο που έχει κα­τα­φέ­ρει είναι να απο­μα­κρύ­νει από την πο­λι­τι­κή έναν ολο­έ­να και αυ­ξα­νό­με­νο αριθ­μό αν­θρώ­πων, η συ­νέ­λευ­ση που προ­κά­λε­σε η να­πο­λι­τά­νι­κη συλ­λο­γι­κό­τη­τα «Je sto’ pazzo» («Είμαι τρελ­λός», από τους στί­χους ενός εμ­βλη­μα­τι­κού τρα­γου­διού του ασύ­φθα­στου Πίνο Ντα­νιέ­λε ΣτΜ), βρήκε άμεση αντα­πό­κρι­ση. Νέοι και με­γα­λύ­τε­ροι σε ηλι­κία, Ιτα­λοί και με­τα­νά­στες, άν­δρες και γυ­ναί­κες, ερ­γά­τες, άνερ­γοι, φοι­τη­τές, συ­ντα­ξιού­χοι, με­ρι­κώς απα­σχο­λού­με­νοι, πο­λι­τι­κοί ακτι­βι­στές, συν­δι­κα­λι­στές και μέλλη συλ­λο­γι­κο­τή­των ήσαν εκεί. Ένα θέ­α­τρο γε­μά­το από αν­θρώ­πους που βρέ­θη­καν εκεί για να αφη­γη­θούν τις δικές τους εμπει­ρί­ες των αγώ­νων στους χώ­ρους δου­λειάς, για την προ­ά­σπι­ση του δι­καιώ­μα­τος στην κα­τοι­κία, στην προ­στα­σία του τόπου δια­βί­ω­σής τους από την κερ­δο­σκο­πία των με­γά­λων έργων. Άν­θρω­ποι που δεν θέ­λουν να συν­θη­κο­λο­γή­σουν και να πα­ραι­τη­θούν απο­δε­χό­με­νοι έναν κόσμο διαι­ρε­μέ­νο σε κερ­δ0σκό­πους και τα θύ­μα­τά τους. Μία πρώτη έν­δει­ξη  για τις πο­λι­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες ενός τέ­τοιου προ­γράμ­μα­τος προ­κύ­πτει από το γε­γο­νός ότι 800 άν­θρω­ποι, προ­ερ­χό­με­νοι από τα τέσ­σε­ρα ση­μεία της Ιτα­λί­ας συ­να­ντή­θη­καν για να συ­ζη­τή­σουν πάνω σε ένα κά­λε­σμα, το οποίο είχε απο­στα­λεί μόλις τέσ­σε­ρις ημέ­ρες πριν, με πρω­το­βου­λία μίας απλής συλ­λο­γι­κό­τη­τας, το οποίο ναι μεν είναι ανα­γνω­ρι­σμέ­νο για την κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή του δράση, αλλά το οποίο δεν παύει να έχει τις ρίζες του στη Νά­πο­λη και στην επαρ­χία.

Αλλά, πρω­τί­στως, με ση­μείο εκ­κί­νη­σης τη 18η Νο­εμ­βρί­ου έχουν αρ­χί­σει να συ­να­ντώ­νται κόμ­μα­τα της αρι­στε­ράς και των τα­ξι­κών συν­δι­κά­των, ακτι­βι­στές και άν­θρω­ποι που δεν είναι ορ­γα­νω­μέ­νοι σε κά­ποιο πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο. Ένα τμήμα του κό­σμου από τις λαϊ­κές τά­ξεις έχει αρ­χί­σει να αντι­πα­ρα­βάλ­λε­ται στα σο­βα­ρά, με στόχο την πρό­θε­ση να ανα­συ­ντα­χθεί ώστε να ασκή­σει επιρ­ροή στην πο­λι­τι­κή της χώρας, εκ­φρά­ζο­ντας μία πραγ­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, κι όχι απλώς στα λόγια, απέ­να­ντι στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες, αντι­λαϊ­κές, πο­λι­τι­κές, οι οποί­ες έχουν εφαρ­μο­σθεί με τρόπο ακόμη πιο επι­θε­τι­κό τα τε­λευ­ταία χρό­νια με την πρό­φα­ση της ανα­γκα­στι­κής δια­χεί­ρι­σης της κρί­σης για την έξοδο από αυτήν.

Οι συ­νε­λεύ­σεις και ο διά­λο­γος, που μέσα σε λίγες ημέ­ρες από την συ­νέ­λευ­ση της 18ης Νο­εμ­βρί­ου έχουν ξε­κι­νή­σει να διορ­γα­νώ­νο­νται, απο­δει­κνύ­ουν πε­ρί­τρα­να πως με­τα­ξύ όσων πλη­ρώ­νουν κα­θη­με­ρι­νά την οι­κο­νο­μι­κή κρίση και τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές, οι ψυχή τους μπο­ρεί να είχε λου­φά­ξει προ­σω­ρι­νά, αλλά ποτέ δεν είχε πα­ραι­τη­θεί στην ισο­πέ­δω­ση της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας. Δεν συν­θη­κο­λό­γη­σαν ποτέ να ζουν σε μία χώρα στην οποία: 13 εκατ. άν­θρω­ποι δεν έχουν πρό­σβα­ση στις υπη­ρε­σί­ες υγεί­ας, οι μισοί συ­ντα­ξιού­χοι δεν μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν μία αξιο­πρε­πή ζωή, αυ­ξά­νε­ται διαρ­κώς το επί­πε­δο της από­λυ­της φτώ­χειας, ακόμη και με­τα­ξύ εκεί­νων που έχουν ερ­γα­σία, και τούτο γιατί οι δου­λειές γί­νο­νται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο θέ­σεις με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης, υπο­πλη­ρω­μέ­νες και χωρίς δι­καιώ­μα­τα.

Απέ­να­ντι σε μία τέ­τοια κοι­νω­νι­κή κα­τά­στα­ση, η όλο και με­γα­λύ­τε­ρη δρα­μα­τι­κό­τη­τα της οποί­ας δεν μπο­ρεί πλέον να απο­σιω­πη­θεί, η απά­ντη­ση που έρ­χε­ται από όλους εκεί­νους που συμ­με­τεί­χαν στην εκ­δή­λω­ση της 18ης Νο­εμ­βρί­ου και συ­νέ­χεια ορί­ζουν και νέες συ­να­ντή­σεις σε όλο το πλά­τος και μήκος της Ιτα­λί­ας υπό το σύν­θη­μα «Εξου­σία στον Λαό», συ­νο­ψί­ζε­ται στην οι­κο­δό­μη­ση ενός πραγ­μα­τι­κά αντα­γω­νι­στι­κού λόγου απέ­να­ντι στο Κε­φά­λαιο. Έναν λόγο που θα συ­νο­δεύ­ε­ται από κα­θη­με­ρι­νές πρα­κτι­κές και από έμπρα­κτα έργα για την τα­ξι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση, που επ’ ου­δε­νί λόγω δεν θα μπο­ρεί να ταυ­τι­σθεί με μία τα­κτι­κή μίας μειο­ψη­φί­ας.

Η δια­δρο­μή που άνοι­ξε στις 18 Νο­εμ­βρί­ου στη Ρώμη, δια­φο­ρο­ποιεί­ται από οποια­δή­πο­τε άλλη εμπει­ρία ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς που έχει επι­χει­ρη­θεί στην Ιτα­λία, του­λά­χι­στον την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία, του­λά­χι­στον όσον αφορά την ιδέα της ου­σια­στι­κής ανά­γκης να αλ­λά­ξει η υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση για να μπο­ρέ­σει να βελ­τιω­θούν οι συν­θή­κες ζωής των λαϊ­κών τά­ξε­ων, των πιο ευά­λω­των αν­θρώ­πων. Και για να επι­τευ­χθεί τούτο δεν αρκεί απλώς ένα με­ρε­με­τά­κι εδώ κι εκεί στο τρέ­χον οι­κο­νο­μι­κό, πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα, που δεν κα­τόρ­θω­νε να βγά­λει τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των αν­θρώ­πων από τα βάθη της τόσο άδι­κης και άνι­σης κοι­νω­νί­ας, όπως έχει απο­δει­χθεί εμπει­ρι­κά και πλα­τειά από τις απο­τυ­χί­ες των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών πο­λι­τι­κών. Κο­ντο­λο­γίς, έχει ανοί­ξει ένας δρό­μος , που ήδη έχει  το προ­τέ­ρη­μα πως έχει απο­δεί­ξει πως το «αί­σθη­μα ευ­θύ­νης», το οποίο συχνά επι­στρα­τεύ­ε­ται ως όρος για να δι­καιο­λο­γη­θούν τα μέτρα λι­τό­τη­τας, οι πε­ρι­κο­πές στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες, οι νόμοι για τη με­ρι­κή ερ­γα­σία και όποιο άλλο αντι­λαϊ­κό μέτρο λαμ­βά­νε­ται με γνώ­μο­να τις συ­νταγ­μα­τι­κές τρο­πο­ποι­ή­σεις που θα εμ­φυ­τεύ­σουν στην καρ­διά της κοι­νω­νι­κής δομής την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ιδε­ο­λο­γία, πά­ντο­τε ήταν και θα είναι αί­σθη­μα ευ­θύ­νης απέ­να­ντι στις προ­νο­μιού­χες τά­ξεις. Και πως αυτό το αί­σθη­μα ευ­θύ­νης, αυτή η επί­κλη­ση στον ρε­α­λι­σμό των οι­κο­νο­μι­κών και πο­λι­τι­κών κέ­ντρων εξου­σί­ας, στά­θη­κε ως τώρα μία δι­καιο­λο­γία για να κη­ρύ­ξουν τον πό­λε­μο και να επι­βάλ­λουν τη φι­λε­λευ­θε­ρο­ποί­η­ση, για να επι­μη­κύ­νουν τα συ­ντα­ξιο­δο­τι­κά όρια και να επε­κτεί­νουν τις μορ­φές με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης, για να τσα­λα­κώ­σουν τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα και να κα­τα­στρέ­ψουν κάθε ίχνος του κοι­νω­νι­κού κρά­τους. Ένα αί­σθη­μα ευ­θύ­νης που μέσα σε λίγα χρό­νια έχει με­τα­κι­νή­σει τε­ρά­στιες πο­σό­τη­τες πλού­του από την ερ­γα­σία προς τα κέρδη, διευ­ρύ­νο­ντας τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες και αδι­κί­ες.

Υπό αυτήν την έν­νοια, το άλλο και διό­λου πε­ρι­θω­ρια­κό προ­τέ­ρη­μα αυτής της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής πρω­το­βου­λί­ας, είναι η προ­σπά­θεια να εγερ­θεί ένα ση­μα­ντι­κό κρη­πί­δω­μα στην πο­λυ­ε­τή τούτη πο­λι­τι­στι­κή κα­τρα­κύ­λα της Αρι­στε­ράς προς την κα­τεύ­θυν­ση της συ­νταύ­τι­σής της με το κυ­ρί­αρ­χο πνεύ­μα, που επί τριά­ντα χρό­νια σε τού­τον τον τόπο έχει αφή­σει τις πιο ευά­λω­τες κοι­νω­νι­κές τά­ξεις χωρίς πο­λι­τι­κή αντι­προ­σώ­πευ­ση και έκ­θε­τες στον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό που έχει επι­βάλ­λει η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή.

Η πρό­τα­ση που δια­τυ­πώ­θη­κε στη συ­νέ­λευ­ση της 18ης Νο­εμ­βρί­ου και που συ­γκε­κρι­με­νο­ποιεί­ται σε ένα τα­ξι­κό πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα και στην πο­λι­τι­κή ενό­τη­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων, δεν εναρ­μο­νί­ζε­ται στο ρε­α­λι­στι­κό πνεύ­μα των ενε­στω­σών πο­λι­τι­κών τά­ξε­ων, αλλά αρ­χί­ζει να δια­φω­τί­ζει το γε­γο­νός ότι ο ρε­α­λι­σμός των λαϊ­κών τά­ξε­ων θα πρέ­πει να εδρά­ζε­ται στη γνώση πως θα πρέ­πει να αξιώ­νου­με εκεί­νο που αυτοί μας λένε πως είναι αδύ­να­το διότι αλ­λοιώς «δεν βγαί­νει ο λο­γα­ρια­σμός», ή διότι «θα πρέ­πει να εί­μα­στε αντα­γω­νι­στι­κοί» και άλλα τινά στο ίδιο πλαί­σιο. Θα πρέ­πει, λοι­πόν, να ανα­κτή­σου­με κομ­μά­τια της εξου­σί­ας για τις πιο αδύ­να­μες λαϊ­κές τά­ξεις, δίχως να αρ­κού­μα­στε στην ελε­η­μο­σύ­νη των προ­νο­μιού­χων τά­ξε­ων.

Μία με­γά­λη φι­λο­δο­ξία, το δίχως άλλο, αλλά που βα­σί­ζε­ται στην γνώση πως –όπως θα έλεγε και η Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ—«η δη­μο­κρα­τία είναι μία απα­ρά­γρα­πτη ανα­γκαιό­τη­τα», αλλά αυτή δεν κα­θι­στά πε­ριτ­τή την κα­τά­κτη­ση της πο­λι­τι­κής εξου­σί­ας από την πλευ­ρά των λαϊ­κών τά­ξε­ων, που ίσως είναι «απα­ραί­τη­τη και σε κά­ποιους και­ρούς αντι­προ­σω­πεύ­ει τη μο­να­δι­κή δυ­να­τό­τη­τα».

*Με­τα­φρα­ση: Γιώρ­γης-Βύ­ρων Δάβος